|
Zaterdag, 22 januari 2011.
15. Madelieven op de Malediven.
Om vijf uur liep de wekker af om Prem te gaan uitzwaaien. Door de hevige wind waaiden we met onze suffe kop bijna van onze vlonder. Het was nog donker, op de haast volle maan en de sterren na. We gingen naar de receptie en daar doken één voor één alle leden van de senior-staff op. Voor de meesten van hen is dit hun gewone uur om op te staan, want de vertrekkende gasten moeten uitgewuifd worden. Voor mij was het vanzelfsprekend midden in de nacht. Toch vond ik het heel fijn om hier rond te lopen als alle toeristen, op de 14 vertrekkers na, nog sliepen. Zo mogelijk is het hier dan nog rustiger.
De speedboat had hier om kwart voor zes moeten vertrekken, maar hij kwam pas om zes uur binnengevaren. Het aanleggen was enigszins tumultueus en al de bagage inladen ook niet makkelijk. Ondertussen stond heel de staff op rij en werden alle vertrekkers persoonlijk begroet met een handdruk en enkele vriendelijke woorden. Wij hielden ons discreet op de achtergrond. Toen Prem verscheen sloten we ons bij t rijtje Staff aan. Prem was echt heel blij dat hij ons zag staan, hij viel direct in onze armen. Vervolgens werd hij door heel het kader, één voor één hartelijk de hand geschud of vastgepakt. Ge voelde de warmte in de lucht hangen en toch was de zon nog niet op.
Al snel zat iedereen op de schokkende, botsende boot en nam de staff zijn plaats in op het uiterste randje van de kade. Wij sloten ons aan bij het wuifcommitee. En daar stonden we dan. Te wuiven. Een tiental donkere mannen en twee wittekoppen op een rij. Te wuiven en te wuiven. En iedereen maar hopen dat de kleine traantjes in zijn ogen zouden wegwaaien. Er moest lang gewuifd worden. Toen de boot opgelost werd in de eerste stralen van de opkomende zon draaide iedereen zich om en binnen de minuut was elk in de richting van zijn job verdwenen.
Veel slapen is er hier niet bij. De meesten werken tot middernacht en om half zes zijn ze weer paraat.
Het was een ideale moment om fotos van de maan te maken; De lucht is hier zo zuiver en helder dat ge de lichtjes afgeknabbelde rechteronderkant heel duidelijk kunt onderscheiden. Het lijkt wel of reuzevleermuizen er zich deze nacht aan tegoed gedaan hadden.
Terug thuis een kop thee gezet en lekker terug in bed gedoken want ik was nog altijd wat groggy van het feestje van gisteravond. Amper een uurtje tussen mensen en wat gerinkel en ik ben er alweer helemaal van in de lappenmand...
Pas tegen 11 uur kwam mijn kop terug boven het laken uit, knabbelde ik wat fruit en besloot maar tot aan de lunch stillekes thuis te blijven. Ik zat gewoon wat met mijn benen buitenboord bengelend op mijn terras naar de zonnereflecties op het kabbelende water te staren. Zonder bril of lenzen leek het wel of elke schittering ontpopte zich tot een madeliefje! Een stralend witte kern omkranst met gele bloemblaadjes. Ge moet het zeker eens proberen. Als uw ogen een -4 zijn tenminste. Alhoewel, misschien zien mensen met een -7 wel boterbloemen? Of die met een -5 narcissen?
De zee toverde zich constant om in een veld vol madeliefjes! Ze waren een heel kort leven beschoren, hun bloeitijd niet langer dan een halve seconde, maar het was een lieflijk zicht. Madeliefjes op de Malediven zien. En ik die nog eens rust zou vinden... Wie had het ooit kunnen denken?
Voor mij was het een teken dat ik eindelijk een staat van ontspanning begin te bereiken waarin ik niet meer noodzakelijk élke vis hier moet gezien hebben of elke palmboom omhelsd heb die hier op het eilandje staat.
Ik vond het ook fijn om mijn blog voor enkele dagen te kunnen programmeren vanuit mijn kamer. Wat een luxe toch weer!
Wat voor mij ook zo fijn is, is dat zowel de mensen van het kader als de meeste toeristen, rond onze leeftijd zijn. Overdag zit iedereen hier te lezen, of te suffen, of rustig te babbelen. Weinigen aan het zwembad, de meesten onder de palmen voor hun eigen huisje. En het grootste deel hangt ergens in zee rond. Diep of aan de oppervlakte. Ondanks dat het hotel helemaal volzet is ziet ge weinig mensen. Verschillende mensen hebben het all-in pakket gekozen en toch is hier geen zatlapperij of dwaas gebral. Zalig. Aan die all-in formule hangt natuurlijk de obligate duivenring rond uwe poot vast. Zon plastic armband. Vreselijk. Ik ben heel blij dat wij die niet moeten dragen, ze hebben ze gewoon aan onze sleutel gehangen zodat we in de eerste dagen, toen het grootste deel van het personeel ons nog niet kende, enkel de sleutel moesten tonen als we drinken gingen halen. Nu zijn we natuurlijk al tot een deel van het decor verworden en moet zelfs dat niet meer.
Na de lunch zijn we weer in zee geploft en had ik me tot doel gesteld om vissensnuitjes te gaan trekken. Een heel plezante uitdaging want die mannekes zijn heel snel, en met een telelens kunt ge onderwater niet veel aanvangen, ge zijt direct uw doelwit kwijt. Ik heb me dus weer anderhalf uur vis tussen de vissen gevoeld.
Als we dan s avonds aan Haris vertellen wat we gezien hebben dan vertelt hij ons er ineens de smaak bij. Logisch, op zijn thuiseiland, Mathiveri, gaat iedereen vissen, hier is dat vanzelfsprekend niet toegelaten.
We vertelden over de dikke zwart en gele overlangs gestreepte sweetlips en ik zag hem glunderen : lekker mals en vast vlees. De doopvontschelpen? Oh ja, die eten we ook!! Smaken die niet naar rubber? Néé, de kleurige randen zijn wat taai maar het onderste witte vlees heeft de smaak van kreeft. En zeeschildpad is ook heel smakelijk. Oei. Maar die eten we nu niet meer hoor! Ik hoop het.
Haris bezit een supertelefoon. Er zit een heel fotoalbum in, zelfs filmpjes en hij kan er direct mee op internet en zo via Google Earth zijn eiland laten zien! Hij vroeg ons of hij enkele fotos van zijn huwelijk naar onze telefoon mocht doorsturen. Onze ogen kwamen op steeltjes staan, we wisten niet eens dat dat met onze oude rakker ging. En ja, het lukte!!
Hij toonde ons filmpjes van de laatste nieuwe hits op de Malediven en opnamen van een soort Carnavalsfeest in zijn dorp. Als de mensen terugkomen van Mekka wordt er een bizar soort feest gehouden waarin ze zich verkleden als monsters. Een vreemde toestand. Het leek wel of we naar Thriller van Michael Jackson zaten te kijken! Heel raar. Een massa gesluierde vrouwen en daartussen halfnaakte mannen met hun bovenlijven beschilderd en de gruwelijkste maskers op hun gezicht. Ik voelde me even terug op Borneo...
En dan te bedenken dat het enige wat wij hem vanavond geleerd hebben is wat love handles betekent...
Haris zijn supertelefoon had me echt met verstomming geslagen. Hoe snel veranderen de tijden... Hoe levendig herinner ik me nog de oerslechte telefoonverbindingen vanuit Sri Lanka destijds. Er zat zoveel vertraging op de internationale verbindingen dat een zinnig gesprek haast onmogelijk was. Zeker tussen haastige, zuinige mensen...
Op een keer, 20 jaar geleden, zaten we in de bergen, in Ella, en ik realiseerde me plots dat het vrijdag was en dat ik beloofd had op die dag naar ons ma te telefoneren. Er was geen tegenhouden aan, ik moest en zou bellen. Paul pakte dan maar de autosleutels en we reden door de donkere nacht, over de bergwegen, tussen de soldaten (gelukkig was er op dat moment eens geen avondklok), 30 kilometer verder naar een hotel in Bandarawela waar een telefoon was. En hij werkte nog ook! Om het met ons ma haar vaste uitdrukking te zeggen : Wat een geluk! Of dat nu echt een geluk zou zijn zo snel duidelijk worden.
Na elke zin moesten we een vijftal seconden wachten. Een ramp voor mijn immer gehaaste moeder. Het gesprek verliep ongeveer als volgt. Het was eigenlijk meer een simultaan opgevoerde klucht.
Dag ma! Hoe gaat het?!
Zijt gij het? (Ze heeft maar 1 kind...  )! Is alles goed?
Ja met ons wel en met u?
Wat zegt ge?
Hoe het met u is!
Jamaar gij babbelt altijd te laat en ik versta u niet!
Dan moet gíj zwijgen tot ik uitgebabbeld-
Wat zegt ge?
Ma, wat zegt ge?
Ik zal het nog eens zeggen hé?
Wat gaat ge zeggen, ik heb u niet verstaan?
Gij spreekt te rap. Gíj moet zwijgen tot ik gedaan met spreken heb en dan efkes wacht-
Wat zegt ge? Ik heb verstaan dat ik te rap spreek maar daarna verstond ik het niet meer. Herhaal een keer.
Ik zal herha-
Ja dat is goed. Doe maar. Maar nu heb ik u weer niet verstaan!
Ik zei-
Gij zegde iets hé, Maar ik denk dat ik tegelijk ook iets zei dus heb ik niet gehoord wat gij zegde misschien dat ge beter nog eens van t begin begint.
Ma zwijg. Nú. En wacht. Tel tot 10 eer ge nog iets zegt.
Amai, wij spreken helemaal door mekaar ik kan er niet meer aan uit. En we moeten rapper spreken want anders word die telefoon te duur hé kindje!
Ma zwijg! Begin pas te spreken als ik gedaan met spreken heb. Begrepen?-
Ja dat is goed ik zal zwijgen.
Wat zegt ge?
Gij zei iets hé?
Ja, dat ge moet zwijgen ik ga nu eerst vertellen en daarna gij.
Hoe gaat het met u? Nee! Néé!!! Niet antwoorden. Zwijgen! Antwoorden als ik uitgesproken ben. Met ons gaat alles goed, alles is hier nog altijd allemaal in orde. We zullen volgende vrijdag zoals afgesproken terugbellen.
Stilte.
Ma? Hhebt ge me gehoord? Ma?
Maar ik mocht niks zeggen! Hebt gij nu al gedaan met spreken?
Ja.
Moet ík dan nu vertellen?
Ja.
Hier is alles goed. We bellen dan volgende vrijdag hé kindje?
Ja.
Das goe.
Dag ma.
Dag schat.
Hebt gij nu nog iets gezegd?
Nee.
Oh ik dacht dat ik weer een stuk zin gemist had en-
Nee ik ga nu ophangen want-
Zeg kindje zoudt ge nu niet ophangen, we hebben nu al zoveel verteld en het gaat anders zo duur worden hé!
Awel ja, dat ging ik juist- Ja. Ja. Daaaaaag ma!
En dan allemaal tegelijk (met Paul zijn kop ook nog tegen de hoorn gedrukt) in een complete cacafonie : daaaag, houdt u goed hé, veel plezier, nen dikke kus!!
De rekening voor de uitwisseling van deze uiterst interresante informatie bedroeg 1300 bfr., omgerekend 42 .
Maar kom, geluk is onbetaalbaar zullen we maar zeggen.
En nu grabbelt een kelner, op een nietig eilandje in een grote oceaan, in zijn achterzak, haalt een telefoon boven en laat snel even op Google Earth zien waar zijn huis staat. En vind dat bovendien de normaalste zaak van de wereld. Jawadde.
Rajeeva wist ons te vertellen dat Prem vanmorgen bijna zijn vlucht naar Colombo gemist heeft. De speedboat moest zo tegen de wind en de golven opboksen dat de boarding gate al gesloten was toen hij op de luchthaven aankwam. Rajeeva had ondertussen al een half uur met Air Lanka aan de lijn gehangen om Prem toch alstublieft nog op het vliegtuig toe te laten. En dat is gelukt. De toeristen die naar Europa moesten hadden meer tijd en hebben hun vlucht vlotjes gehaald.
Dat de speedboaten hier meestal nogal botsen en knotsen weten we uit onderving. Haris zijn vrouw was vroeger journaliste, maar ze heeft haar job opgegeven omdat ze teveel rugpijn kreeg van per speedboat van eiland naar eiland te moeten hotsen. Er is ook nog het openbaar vervoer door de eiland-dhoni, maar die doet maar 1 keer per week zijn toer.
We zullen in t vervolg maar niet teveel zagen als er bij ons weer eens een trein 20 minuten vertraging heeft...
Morgen het vervolg!
01-02-2011 om 10:47
geschreven door Laathi
|
