|
Vrijdag, 1 november 2002 - 14.00u.
Angkor Hotel, Siem Reap, Cambodja.
5. Jungle Book.
Paul heeft bij het ontbijt de verklaring van het ontstaan van het sekstoerisme ontdekt. Het personeel vraag altijd te pas en te onpas "Excuse me?", en ze spreken dat uit zoals "Kiss me?" Tja, en daar komen misverstanden van natuurlijk
Vanmorgen eerst in een klein tempeltje terechtgekomen. Pravat Kravan. Er was nog geen mens, en het licht was echt mooi. Kleine altaarkes met mooie reliëfs. Op zon zeldzaam ogenblik ziet ge nog eens de schoonheid van een plek zoals ze voor het uitbreken van het massatoerime geweest moet zijn.
Enkele spelende honden gefilmd aan de inkom van de Banteay Kdei en zo onverwacht terecht gekomen bij een paar schitterende beeldhouwwerken. Helemaal bemost, beetje geheimzinnig in de schaduw van de achterwand van de tempel. Tof.
En dan een van de meest favoriete tempels gaan bezoeken : Ta Prom.
Pure Jungle Book! Een ruïne die kompleet uiteenbarst door de plantengroei. De jungle splijt de gebouwen. De bomen rijten alles traag maar zeker uiteen. Grote blokken tempel, zuilen en fronton liggen ordeloos op de grond en worden stillekesaan maar onherroepelijk terug bemost en overwoekerd. Prachtig!!! (Een van de laatste films die ze hier opgenomen hebben is "Tomb Raider".)
't Was zelfs te doen om fotoos te nemen, want het eerste uur was er betrekkelijk weinig volk. Maar aangezien het momenteel hun Asean Culture Week is, zijn alle toeristen uit Cambodja en de buurlanden ook op stap. Die maken het wel extra kleurrijk, maar het zijn weer zoveel groepen extra
Gisteren en vandaag zijn het ook nog nationale feestdagen voor de verjaardag van Norodom Sihanouk, dus ge kunt u de Vlaamse Kermis hier voorstellen
De gigantische bomen die tussen de blokken van de tempel gegroeid zijn geven echt een prehistorisch gevoel. De gebouwen worden gewoon verslonden door de oprukkende jungle. Maar zo ziet ge wel wat er gebeurt als er niet geconserveerd en gerestaureerd wordt
Het is een moeilijke keuze. Toch is het belangrijk om enkele tempels gewoon te laten overwoekeren en door de natuur te laten vernielen, want dit blijken de lievelingsplekken van de toeristen te worden. Tenandere het is ook Sokhoeuns favoriete plekje! Hij maakte ons wel bang dat over twee jaar door Japanners aan de restauratie zou begonnen worden en dat al de prachtige bomen dan uitgedaan worden. Achteraf hebben we dat nagevraagd en dat zou blijkbaar toch niet het geval zijn. Laat ons hopen, want anders vernietigen ze hun fascinerendste plek.
De vorige dagen had Annaud in Ta Prom gefilmd (ik kan hem geen ongelijk geven!) en nu was hij op locatie in Prah Kahn, dus konden we een deel van het komplex niet bezoeken.
We hebben wel met één van de produktiemensen gesproken en op de duur liet die ons enkele basreliëfs zien die
decor waren. Het was zo goed gedaan dat ge zelfs al stond ge er met uw neus bovenop echt niet zag dat het nep was. Heerlijk hoe al die toeristen die beelden en altaarkes filmden omdat ze dachten dat die authentiek waren en dat wij die dan daarna gewoon konden opheffen omdat het gewoon geschilderde isomo is! Heel lollig.
Maar Sokhoeun zijn wereld is nu echt wel dooreengeschud. Hij houdt er als gids een identiteitscrisis aan over. Hij begint aan alles te voelen, en tegen alles "tok-tok" te doen (de spullen bekloppen om te horen of ze hol zijn of niet). Heel schoon als ge hem nu bezig ziet. Hij is in níks nog gerust, van geen enkel beeldje nog zeker. Enfin, we hebben met die toestanden heel veel lol gehad. Ik zit hem zelfs op te stoken om tegen bepaalde erg geschminkte madammen eens tok-tok te doen
Maar zo vrijpostig is hij gelukkig niet.
Op de terugweg naar Siem Reap kwamen we voorbij Bayon, de tempel met de vele hoofden, en nu lag hij er bijna verlaten bij
Op de middag komt er blijkbaar geen mens.
Enfin, wij waren vuil, hadden honger, en moesten onze volle memorystick op Pandorake gaan overladen, dus we hadden geen andere keuze dan ons naar t hotel te laten voeren. Tenandere we hadden Sokhoen en de chauffeur toch nooit zo gek gekregen om daar pal op de middag te gaan zitten wachten terwijl wij die tempel zouden bezoeken. Die mannen haten de zon.
Geluncht in een Khmer restaurant. Heel lekker. Maar heb wel aan vijf man "The bill please" "l'Addition svp", "We like to pay!", "I give you money! Now! OK?!!!" gezegd zonder resultaat. Alleen een Aziatische glimlach. Op de duur kwam de manager dan maar om te vragen wat het probleem was, en zo hebben we dan uiteindelijk kunnen betalen.
21.00u
Hoe lollig de ochtend was, zo ellendig was de namiddag.
Angkor Wat bezocht. Oh gruwel. Eerst die mottige gekleurde plastic zeilen aan de toegangsbrug. Knalblauw en groen. Het zijn de Japanners die restaureren, en die vinden het heel belangrijk om te laten zien dat er op een plek gewerkt wordt. De Cambodjanen, en de Europeanen die er ook met restauratiewerken bezig zijn hebben de tegenovergestelde mening. Die maken hun schuttingen van palmbladeren, zodanig dat het amper opvalt als er iets in de stellingen staat. Er worden blijkbaar ernstige discussies over gevoerd. Maar de Japanners blijven beweren dat er in Japan geen dekzeil in bruin of donkergrijs gemaakt wordt. Ze maken wel camera's zo groot als een creditcard, maar een bruin plastiekske
nee dat gaat hun krachten echt te boven
We hebben ons dus door de mensenzee laten opslokken en zijn mee Angkor ingedreven.
Na de eerste omwalling werd het zo mogelijk nog lelijker. Op het gigantische "binnenplein" hadden ze een tentoonstelling georganiseerd, een klank-en lichtspeltoestand gedropt, en enkele cohorten knalrode en flitsblauwe plastic stoelen neergepoot, met de nodige tenten. Daarrond allemaal vlaggen
Voor de rest wat stellingen en kloppende bouwvakkers. Ondertussen checkten ze dan de geluidsinstallatie voor het dansfeest 's avonds. Enfin, de verschrikking was kompleet.
En tussen dat alles : mensen, mensen en nog eens mensen. Mensen met high-tech camera's, en mensen met een plastic drinkbus en een naakt kindje. Figuren met t-shirts van Patpong, en kwiebo's met fotografenjasjes met duizend zakken. Monniken. Rijke families Cambodjanen die om de vijf meter heel de familie laten poseren. Groepen kwetterende Japanners, angstvallig achter het dirigeerstokje van hun leider aanwaggelend. Hippiekoppeltjes, die deze wereld allang onstegen zijn, en waarvan alleen hun voeten de grond nog raken. Een eenzame reiziger. Een frans "alcoholiaal" geriatrisch gezelschap dat Indo-Chine in 8 dagen afzwalpt op zoek naar herinneringen uit hun koloniaal verleden
Kortom : duizenden mensen.
Angkor Wat : op deze dag schoon van ver, en ver van schoon...
We zijn heel die site doorgesjokkeld, soms in file, soms heelder stukken gewoon overgeslagen omdat het zo onze strot uitkwam. Heel de Ramayama weer moeten doorstaan op muurreliëfs van tientallen en nog eens tientallen meters
(De fresco's op de muren van het paleis in Bangkok waren honderd keer boeiender en afwisselender.)
Op de duur zijn we wel helemaal tot op de top geklommen maar om terug af te dalen langs de enige veilige zijde, waarbij op de smalle traptreden een handreling staat, stond een file van 20 minuten. En Sokhoeun wou ons binnen het kwartier terug beneden hebben
Hebben dan vluchtig de kleine altaartjes boven in de top bekeken en zijn dan maar langs de rotgevaarlijke kant terug naar beneden geklommen. Zonder reling, zonder parachute, met de fototas en Haricot. Gewoon met een gezonde portie doodsverachting omdat we 't op die moment toch allemaal kotsbeu waren denk ik.
In razende vaart die rottempel terug uitgesjokt om toch maar volgens hun planning de "onvergetelijke" zonsondergang te gaan zien op Phnom Bakheng. Maar
iedereen was blijkbaar op t zelfde idee gekomen. Dus file in de jungle. Op de duur uit de auto gestapt en tussen al die stilstaande auto's half stikkend verder gelopen. Toen volgde er nog een heuvelbeklimming zonder traptreden, in het hoogst stimulerende gezelschap van enkele honderden andere "misleiden". Boven gekomen stonden er nog een duizendtal extra te wachten op de zonsondergang van hun leven. Heel die tempel (waar ge dus niks van zag!) op die heuvel stond dus schouder aan schouder vol met mensen die een beetje stonden te stinken, en zich hoogstwaarschijnlijk bijna allemaal afvroegen wie op dit onzalig idee gekomen was. t Werd dan nog een zonsondergang van niks ook.
Spijtig genoeg moest heel die processie dus in den halven donkere wel terug massaal naar beneden, over enkele ultra-steile trappen, en vervolgens over een schuinaflopende rotsbodem, waar het gisteren flink op geregend had
Om dan beneden terug in die file te sukkelen
Mens waren wij blij dat we Neeang en zijn auto rap terugvonden en aan de uitlaatgassen konden ontsnappen!
Het probleem is dat voor buitenlanders de inkom 20 dollar per dag is, maar voor de Cambodjanen is alles gratis. Dus die vinden Angkor natuurlijk een godgegeven picknickplaats voor familieuitjes op vrije dagen, zodat alles hier gewoon onder de voet gelopen wordt.
Twee jaar geleden : 200.000 toeristen. Nu : een half miljoen. De verwachting voor over 2 jaar : 1 miljoen
Zonder de locals gerekend dus!!! Vergeet het dus maar. De lol is er hier grondig af.
Vanavond gaan eten in t restaurantje van Dominique den Belg en al onze info over de film van Annaud uitgewisseld. Het blijkt een superproduktie te worden. De duurste franse film van het moment. Hij gaat over "Two Brothers", twee tijgers dus, de ene wordt tot killer-tijger voor de triades opgeleid, de andere tot circusbeest, en op de duur komen ze mekaar terug tegen. Het verhaal speelt zich af in de jaren twintig.
Depardieu en Pierce Brosnan spelen mee.
Ze gebruiken in totaal 40 tijgers. Die uit Frankrijk en de VS komen.
De hoofdrolspeler is een mannetje van 300 kg, (hij eet 40 kippen per dag).
De beesten zijn per stuk verzekerd voor 100.000 dollar!
250 man crew reist mee (de bigshots zitten in het Sofitel, waar geen kamer onder de 15.000 fr. per nacht te krijgen is
)
Als de shooting hier gedaan is wordt heel het santenkraam naar een plek verderop verhuisd
per helicopter
In de smalle tempelgangen kunnen hun wagentjes niet rijden. Dus de tijgers worden in kooien met draagstokken door acht man door die galerijtjes gedragen. Op hun schouders, inderdaad. Niet voor de film. Maar in 't echt. Omdat het niet anders kan
Ik heb hun dragers vanmiddag tenandere alles op schouderstokken weten vervoeren. Ik dacht ineens enkele tientallen jaren terug in de tijd gekatapulteerd te zijn. Maar toen was mijn frank nog niet gevallen dat ge door die smalle gangetjes maar op 1 manier dingen kunt vervoeren, en dat is simpel : door ze te dragen.
Er is al wel een klein accidentje gebeurd omdat de draagstokken wat kort waren
en de tijgernagels wat lang
Op een bepaald moment wou een van de dieren ook niet meer terug in de kooi, en dan heeft de temmer de crew maar in het tijgerhok opgesloten tot het beest terug gekalmeerd was en het weer van de tempel in de kooi kon gelokt worden.
Het is tenandere de dierentemmer die de baas is over de produktie. Hij beslist wanneer er verder gedraaid wordt, wanneer de dieren het aankunnen en ze er voor in stemming zijn, en Annaud moet zich daar bij neerleggen. Met tijgers doet ge natuurlijk niet wat ge wilt.
Echt allemaal heel leuke verhalen om 's avonds op een terras in zo'n hemels van God verlaten gat te zitten vertellen. Want het dorp Siem Reap blijft echt wel zijn charme behouden. Het overgrote deel van de toeristen blijft duidelijk s avonds in zijn luxehotel. Spreek ons alleen nooit meer van Angkor Wat
.
Morgen moeten we inpakken om terug naar Thailand te reizen. Zal niet simpel zijn. Sommige toebehoren stinken niet meer naar natten hond, maar naar ondertussen dooien hond. Vooral de schoenen van Paul, die zogezegd "amper" nat geworden waren, zorgen voor een pittig aroma in de kamer.
22-01-2009 om 00:00
geschreven door Laathi
|
