|
Zaterdag, 15 januari 2011.
8. Mijn carrières als chirurg en kok.
Terwijl ik na t ontbijt met Aïsha, de roze pelikaan, aan t knuffelen was kwam Prem op ons af met het grote nieuws dat er nog Belgen gearriveerd waren. Eigenlijk speelde ik veel liever gewoon verder met mijn vogel, want het is een enorm lief beest en ze kent me al een beetje. Uiteindelijk, Belgen zie ik thuis al genoeg, ik vind het niet direct een exotische soort.
Aïsha trekt haar kop niet meer weg of hapt niet meer naar me met haar enorme snavel, ze laat ondertussen haar wangetjes en enorme keelzak al goed aaien. Haar hals is donszacht en hij klopt zachtjes. Ook in de keelzak zie en voel je aders kloppen. Uiteindelijk won onze nieuwsgierigheid het toch en lieten we Prem zijn gang gaan om ons aan "de nieuwe belgen" voor te stellen.
Vreemd wel hoe ze hier terechtgekomen waren want dit eiland kan je in ons land in geen enkel reisbureau boeken. Het raadsel bleek snel opgelost, het ging om een Waalse vrouw die voor het Rode Kruis werkt en in Sri Lanka woont. Ze was in het gezelschap van nog drie andere dames van hulporganisaties. Een vrouw van Unicef, een Engelse die voor UNHCR werkte en iemand van RSA Duitsland. Ze leefden allemaal in de ex-Tamil-Tijgergebieden die wij ook zo goed kennen. In de weekends gingen ze naar het hotel waar Prem vroeger manager was, onze goeie ouwe Club Oceanic in Trincomalee, om te ontspannen en nu kwamen ze vijf dagen op vakantie op dit eiland om even uit de miserie te ontsnappen.
Nog steeds zitten er op Sri Lanka duizenden vluchtelingen vast die niet naar hun dorpjes terug kunnen omdat ze nog niet ontmijnd zijn. Deze week zijn er dan nog eens 300.000 vluchtelingen bijgekomen door de enorme overstromingen. Zoals ik al in vele reisverhalen over Sri Lanka vertelde : de miserie schijnt daar nooit op te houden.
Weliswaar van een heel andere orde, maar toch ook triest : de Club Oceanic, het hotel in Trinco dat Prem helemaal terug op poten gezet heeft tijdens de laatste jaren van de burgeroorlog, dat hij door de tsunami geholpen heeft en helemaal heropgebouwd, en waar hij tot voor 7 maanden manager van was, is er op deze korte tijd blijkbaar al fel terug op achteruit gegaan.
De keten heeft hem zelfs al gevraagd om terug te keren, maar die episode heeft hij nu achter zich gelaten. De man heeft uiteindelijk meer dan zijn deel van de oorlog gehad. Jarenlang heeft hij de Nilaveli Beach recht gehouden te midden van de strijd met de Tijgers, daarna de Club Oceanic, 20 kilometer dichter bij Trinco. De mens is beschoten, gegijzeld geworden, maar heeft altijd de hotels weten te bewaren. De Club Oceanic was de laatste jaren continu volledig bezet door hulpverleners van ngos van over heel de wereld. Wij waren er altijd de enige toeristen.
Nee, laat hem nu maar dit mooie eiland runnen, en dit verder omtoveren tot een paradijs.
Overbodig te zeggen dat ook deze vier vrouwen te horen kregen dat wij hem altijd, in goede of slechte tijden, overal gevolgd zijn.
Iedereen loopt hier altijd op blote voeten en Paul is vanmorgen in een keitje getrapt. Zijn teennagel is ingescheurd en er zit iets in zijn vlees. Ik besloot hem thuis even te opereren.
We hebben er ineens maar een zot filmke van gemaakt. Het is wel niet makkelijk als ge al maar met twee acteurs zijt en dan nog zonder cameraman of regissseur moet werken. Eens Paul zijn teen grondig geopereerd en goed verpakt, togen we terug op pad.
De zee was vrij wild en toch was het heerlijk snorkelen. Sinds vandaag heb ik nu ook Paul zijn reserve contactlenzen aangeslagen. Met mijn eigen lenzen kon ik nog amper fotograferen. Ik moest mijn armen kompleet uitrekken om af en toe eens de instellingen te kunnen lezen. Met zijn reservelenzen zie ik iets minder goed ver, maar kan ik mijn fotoapparaat weer lezen. Verrukkelijk! Er zijn een paar heel toffe fotos van voortgekomen.
Ik voel me als een vis in t water en duik er weer lustig op los, ik geraak al terug zonder pijn tot een meter of vijf diep. In de lagune zwom een kleine haai met een remora onder zijn buik gekleefd, maar hij zwom zo snel, en het was zo ondiep dat ik hem niet kon volgen. Jammer, t was een prachtig beeld.
Mijn reeks over de langneusvissen liep deze keer wel zoals verwacht. Ik begin er de pak van te krijgen ze een beetje tegen de achtergrond te regisseren die me t best uitkomt. Ik word vissenfluisteraar. Ik heb er een hele school kunnen fotograferen met allemaal hun snuit in dezelfde richting gedraaid zodat goed te zien is wie zijn eenhoorntje al heeft en bij wie het nog in volle groei is. Eentje noemen we Cyrano de Vis omdat hij wel een enorme lange neus heeft. Hij zwemt ook alleen. Het lijkt wel een outcast. Tja, met zo een neus... zijt ge bij t snel omkeren wel echt een gevaar voor uw collegas.
Het is zalig om composities met deze makke vissen proberen te maken. Met sommige soorten lukt het heel vlot, andere laten zich totaal niet van dichtbij benaderen. We zagen ook een roze murene. Zo sierlijk zoals ze zich als een verfijnde paling door het water slingerde. Ze leek wel een feestlint op drift.
Uit het water sukkelen was een heel ander paar mouwen, want ondertussen was het eb geworden en lagen we daar weer als hulpeloze wormen te spartelen. De truuk is dan u zo plat mogelijk te maken en zoveel mogelijk lucht binnen te pakken zodat ge zo hoog mogelijk drijft, en telkens te wachten op een golf die u wat verder duwt. En vooral, vooral, héél belangrijk, niet de slappe lach krijgen als ge naar mekaars gesukkel kijkt.
Ik heb ongeveer 40 cm water nodig om te kunnen zwemmen, maar die heb ik dan ook echt nodig. En die was er daarstraks niet meer. Dus hier en daar zijn we toch al weer een beetje ontveld. Snorkelen is soms een echte work-out. Is het niet door de stroming of de golven, dan wel bij het terug uit het water geraken.
Het is hier echt "the good life" voor watermensen als wij.
Het was zon zalige snorkel dat ik op de terugweg van blijdschap naar de bar huppelde. Even een snel glas van mijn zelf uitgevonden fruitcocktail gedronken (iets wat volgens Pushpakumara nu blijkbaar zon succes geworden is dat het door iedereen gevraagd wordt) en ons dan gaan verkleden om te gaan lunchen.
Sony telefoneerde ons dat de fotoapparaatjes gerepareerd zijn. Raj belde naar Mohan in Male, die gaat ze morgen ophalen en dan woren ze samen met de postkoffer van het hotel met het watervliegtuig afgeleverd na de middag.
Om eens een kleinigheid voor het hotel terug te kunnen doen had ik aangeboden dat Paul een paar keer zou optreden, als hij de gitaar van Robert van de band kon lenen. Dat werd in dank aanvaard. Ook door Robert, die zijn instrument heel graag afstond, en nog veel blijer was dat hij van Paul 1000 midi-files kreeg zodat hij nu veel meer liedjes kan spelen. Kortom, iedereen happy : het hotel heeft wat meer animatie, de muzikanten zijn geholpen, en Paul kan een gitaar in zijn handen houden.
In de namiddag zijn we weer gaan zweven tussen onze vrienden de roggen. Het blijft een indrukwekkende ervaring, ik krijg er niet genoeg van. Geef me een staart en ik word een rog.
Vanavond was het zo ver. Paul ging een uurtje gitaar spelen en zingen in de bar aan de lagune. Ik had hem gezegd zeker niet in het vaarwater van keyboardman Robert en zijn gitarist Rashid te komen, dus hij zong zijn eigen Engelse liedjes en voor de rest franse en duitse, die zij toch niet kunnen spelen. Er werd flink geapplauseerd en de mensen vonden het prettig dat er wat in verschillende talen gebeurde. Ik probeerde ondertussen een stukje te filmen, maar dat lukte niet zo best. Ik heb in geen jaren een filmcamera in mijn handen gehouden. En dit touch-screen geval kende ik helemaal niet. Aangezien het zo donker was moest ik de EV bijregelen en dat lukte me niet in de duisternis. Uiteindelijk filmde ik dan maar pikkezwarte duisternis, de muziek zou er dan tenminste opstaan. Op een bepaald moment zong Paul in een liedje : "I hope to see you again..." waarop ik maar in de camera insprak "en ik hoop van u hetzelfde".
Gelukkig vond ik daarna wel de juiste knoppen en heb ik er toch iets van terecht gebracht. Het filmpje van de dag zal weer onvergetelijk zijn... Vanmorgen de hilarische operatie en vanavond een zeer duister optreden...
Na het optreden kwamen de Indiërs Paul bedanken omdat ze het zo romantisch gevonden hadden. Lekker naar de vissen onder de lampen in de lagune zitten kijken terwijl ze naar liedjes konden luisteren. Ze vroegen naar meer...
We gingen naar onze boom en haalden wat eten van het buffet, tot plots Donald kwam aangelopen. "No! No! Not the restaurant buffet! We have the seafood buffet for you! Come! Come!" Jamaar, wij hadden net een vol bordje vis, dat wilden we nu toch niet verloren laten gaan... Ik wil niet dat vissen voor niks sterven. Maar nog geen twee minuten later stond hij er al terug, we moesten naar zijn sjieke buffet komen. Er lagen enorme vissen uitgestald. In mijn ogen allemaal oude bekenden van overdag... Er stonden barbeques, en het bleek de bedoeling zelf stukken vis te nemen en die te laten bakken. Op dat moment kreeg ik het onzalige idee om sashimi te maken... Ik laadde een bordje vol stukken van allerlei soorten vis, we vroegen wat sojasaus en sashimi (Japanse mosterd) en ik zou eens een fijn maaltje gaan klaarmaken daar onder onze donkere boom.
Spijtig genoeg hadden ze naast onze boom een tafeltje gezet om al het afgeruimde servies van het zeebanket samen te brengen. Dat gerinkel deed flink pijn aan mijn oor, dus ik dacht maar met oordopjes te eten. Plots stond Donald weer naast me! "This must hurt you!!" Hij commandeerde de jongens onmiddellijk om te stoppen met het vaatwerk te stapelen en vroeg hun onze tafel verder weg te dragen. De tranen sprongen in mijn ogen van ontroering. Dat die lieve man helemaal tot bij ons gerend was omdat hij er aan gedacht had dat ik nu onverwacht op een pijnlijke plek moest eten. Ik heb hem platgeknuffeld.
Dus zaten wij ineens met tafel en al een boom verder, nog iets donkerder. Met 1 kaarsje in een glas. En nota bene op die plek ging ik met mijn plastic mes vissen fileren om sashimi te maken. We lagen bijna in t zand te rollen van t lachen toen bleek dat ik niks anders kon produceren dan fijngekrabde of uiteengetrokken rauwe vis die er zo ongeveer als kattekots uitzag. Mijn bord was een waar slagveld. En het duurde en bleef duren want met een plastic mes kúnt ge dus geen vis fileren, laat staan als ge de slappe lach hebt. Ondertussen kwamen ze vragen of we toch niet een stukje vis zouden laten bakken. Paul vond dat plots een uitstekend idee. Ik werkte ondertussen dapper voort aan mijn sashimi. Haris lag ondertussen ook al in een deuk, maar die liet me voortsukkelen want die zag dat ik me enorm aan t amuseren was.
Bleek toen Paul daar met zijn rauwe vissen aankwam, dat de barbeque al gepoetst was. Voor Paul hoefde het al lang niet meer, maar daar had de kok geen oren naar, die wou en zou per se die vis bakken.
Kortom op de duur stond er vanalles op de tafel, het was een complete chaos van gerechten die totaal niet bij mekaar pasten. Om nog te zwijgen van de bordjes met velletjes en graten die van mijn sashimi voortgekomen waren. Ik had natuurlijk meer afval dan vis...
Maar Paul zijn grootste zorg was dat het dessertenbuffet ging afgeruimd zijn tegen dat mijn sashimi klaar was. Ik kreeg opdracht alvast het dessert te gaan halen. Toen ik daar aankwam bleken de lichten al uit en kon ik alweer in het duister wat in de borden rond gaan scharrelen. Gelukkig vond ik ergens nog twee schoteltjes voor koffiekoppen en die begon ik op de tast vol te laden. Tot plots een van de kelners me kwam bijlichten... met het schermpje van zijn gsm. Ineens doken er nog twee jongens op, elk met een kaars in de hand en zo deden wij in processie de toer van het dessertbuffet. Ik dacht dat ik het ter plaatse in mijn broek zou doen. Hilarische toestand.
Terug samen achter onze donkere boom konden we haast niet meer eten van t lachen. De fotos zullen dat wel bewijzen.
Om de zaak helemaal af te maken bleef Paul dan ook altijd maar over uitstekende boomwortels vallen, daar achter onze donkere struik.
Kortom, t was weer echt een schitterende dag in t paradijs.
Morgen het vervolg!
25-01-2011 om 04:01
geschreven door Laathi
|
