|
Lieve vrienden,
Allereerst bedankt voor de verjaardagswensen!
Het laatste jaar is niet zo fijn voor me geweest en ik had nog maar weinig te vertellen.
Ik heb niet zoveel meer geschreven behalve een gedichtje dat ik niet durfde te publiceren omdat ik vreesde dat ik sommige mensen een hartstilstand zou bezorgen.
Mijn leven heeft sinds anderhalve maand een totaal onverwachte wending genomen en ik heb nu terug goede vooruitzichten. Vandaar dat ik onder dit artikel het gedichtje toch maar ga posten.
De laatste maanden waren eenzaam. Het slechte weer van deze zomer maakte het zelfs niet mogelijk om met ons fotogroepje af te spreken om in de stille natuur te gaan wandelen. Er was alleen maar natte natuur en warme café's waar ik niet meer in terecht kan vanwege mijn hyper-acusis.
Ik heb me dan maar geamuseerd met on-line social games te spelen zodat ik al chattend toch direct contact met mensen had, op een geluidloze manier. Die contacten hielden me in leven. Via een blog heb je nooit echt instant contact met mensen en deze virtuele spelwereld werd voor mij echt een verademing. Er kon gelachen worden, verteld, getroost, gespeeld, geholpen en ik kreeg altijd direct respons. Het was als praten zonder te praten.
Vanzelfsprekend vervangt dit het echte leven niet. Maar het was voor mij wel een heel fijne noodoplossing.
Na onze laatste "grote" reis, met een ijsbreker rond Spitsbergen, ben ik heel ziek terug gekomen vanwege het geluid van het vliegtuig en de oververmoeidheid van elke dag lange wandelingen te maken en bergen te beklimmen. Ik wou het leven weer eens tot op het bot uitpersen en ik ben er lang niet goed van geweest.
Gedaan met vliegreizen dus. Zelfs korte. In het najaar reden we naar Zuid Frankrijk om met een bootje het Canal du Midi te gaan afvaren. En daar zijn enkele wonderen gebeurd.
Om een heel lang verhaal kort te maken : we hebben op vier dagen tijd beslist een lieflijk huis midden in Frankrijk te kopen. Midden in een prachtige natuur, op een halve kilometer van een onooglijk klein dorpje. Het was liefde op het eerste gezicht.
De stilte is er te drinken! De lucht zo zuiver als glas! Het zit er vol dieren! In mijn bos wonen uilen en spechten en als ik voor mijn dakraam zit dan hoor ik in de verte, om het half uur, beneden in het dal, het lieflijk klokje van de dorpskerk.
Het is een waar paradijs voor me. Ik kan er buiten leven en de natuur is zo weids dat de geluiden zich verspreiden, dus kan ik terug met mensen praten!
Ondertussen zijn we er al 10 dagen geweest om kattenomheiningen aan te leggen. First things first. We hebben ook al vaste een vaste telefoonaansluiting en internet. Ook niet onbelangrijk als ge wegkruipt in het diepste putteke van Frankrijk. 
Momenteel zit ik in België begraven tussen kartonnen dozen... Lege, halfvolle en volle. Niet zo prettig, maar het vooruitzicht om tussen de planten en de dieren te kunnen gaan leven maakt dat allemaal meer dan goed.
Bedankt aan mijn trouwe lezers die hier toch af en toe nog kwamen kijken. Het zullen er niet veel zijn, maar jullie worden ten zeerste gewaardeerd. Nogmaals, dank hiervoor.
Ik zal zeker nog van me laten horen!
Hieronder het gedichtje dat ik niet durfde te laten zien omdat het euh, "nogal somber", was. ;-)
On. Begrijpe. Lijk.
Ik leef
niet.
Ik overleef
niet.
Leven is
geven. Er is niets meer te geven.
Leegte kun
je niet geven.
Mededelen.
Wat delen? Wat mee-delen? Met wie?
Deelnemen.
Nemen? Als je niet kan mee delen
Geen woord.
Een hoofd als een verloren oord.
Woorden
worden niet geboren zonder bevrucht te zijn.
Leegte.
Vibrerende, sidderende, suizende niet-leegte.
Stille,
stomme, eenzame, on-stilte.
- Alleen.
Met een soundtrack. -
Een film
zonder plot, met alleen geluid.
Het
omgekeerde van een stomme film.
Een stom
leven. Stom. Leven. Leven?
Een
oorverdovend stom leven.
Zonder te
begrijpen, zonder te verstaan, en zoveel te horen.
Zo vol
geluid. Niet te vatten geluid. Bruitage.
Van overal.
Maar zonder boodschap. Zonder verhaal.
Uit de
ellendigste gebeurtenissen, komt later nog altijd een goed verhaal voort.
In welk
leven was deze onzin mijn devies?
Om te
lachen.
Er is geen
verhaal te delen. Onmededeelzaam delen. Van wat?
Van een
allesomvattend, chaotisch niets?
Geen geluid
van niets. Een geluid van iets.
Een
onbegrijpelijk iets. (Ik mis het verhaal.)
Een
onbestaand iets. Onmeetbaar. Onbewijsbaar. Ongeloofwaardig. Maar zo aanwezig.
Immer.
Leven.
Beven. Beven van woede, rillen van angst, sidderen van onmacht.
Voor een
toekomst. Een onbegrijpelijke eenzame toekomst.
In een
weerkaatsende kerker. Aan rinkelende ketenen.
Ze snijden
niet door mijn polsen. (Deden ze dat maar.)
Ze
doorkerven mijn oren. En mijn hoofd.
De
schakels, schakelen niet. Ze splijten. Mijn bestaan.
In horen,
en in niet verstaan.
In niet
begrijpen, en niet begrepen worden.
In woorden
en in zijn.
Onbeschrijflijk.
Voor mezelf. Onuitlegbaar. Aan anderen.
Levend
sterven. Als iedereen. En toch anders.
Die op het
einde aan mijn bed zal zitten zal ik horen. Maar niet verstaan.
Niets zal
nog begrijpbaar zijn. Als het dat ooit al was.
Mijn
geliefde boom ratelt me oorverdovend in slaap in de stormnacht.
Een beminde
ochtendvogel krijst mijn brein terug wakker.
Zacht. In
stilte inslapen. Een droom die nooit meer uitkomt.
Zelfs
sterven zal niet stil zijn.
Zal hierna
stilte zijn? De langverwachte, verhoopte geluidloosheid?
Is dood
stilte? Over de rijstpap maak ik me al lang geen zorgen meer.
28/7/2011
With special thanks to my dear Australian game mate Andrew, who gave me the courage and the energy to write again.
31-10-2011 om 19:18
geschreven door Laathi
|
