|
26. Een nieuwe vorm van entertainment in luchthavens : marathons lopen.
Dit zijn nog twee foto's die ik één van de vorige avonden nam.Het is het geestenhuisje van het hotel. Ge ziet, een sjiek hotel heeft een sjieke geest. En die krijgt een verzorgd verblijf. Al goed dat hij 't niet zelf moet betalen of hij zou hier niet lang blijven wonen.  In de onderste foto ziet ge mij, het strand en de zonsondergang weerspiegels worden in de offerschaal.
De drijvende pier lag eerst aan de andere zijde van de baai, vanmiddag hebben ze dat ponton echter versleept naar onze kant. Dat is heel jammer, want nu is dit afgelegen hoekje van t hotel zijn rust kwijt. Nu gaan hier dag en nacht de boten aanleggen en de zatte uitgaanders van Ao Nang uitstappen. t Is trouwens ook heel lelijk want dit was de mooiste kant van de baai met allemaal grote rotsblokken in zee. Dat was een heerlijk hoekje om in rond te zwemmen en vanaf nu is de charme daar wel af want tussen die stinkboten gaat ge niet liggen ronddobberen. Van een kanjer van een stommiteit gesproken.
Het drijvende ponton is not niet helemaal verlegd. Ze zijn nog volop bezig de onderdelen terug samen te stellen. Wij zijn de eerste passagiers die 't zullen gebruiken. Rechts op de foto - de heer met de paraplu - is de manager die ons vriendelijk uitgeleide doet.De man in de verte sleurt met drie stukken grote bagage van ons. En Paul "muil-ezelt" zich het ponton op met de 5 stukskes "hand"-bagage... In de linkse zak zit de teddybeer, met de"steentjes" eronder verborgen...
Aangekomen op de t vasteland stonden we op een taxi te wachten. Die maar niet kwam. Tot ineens mijn euro viel dat wij ook helemaal geen transfer besteld hadden! Gewoon rats vergeten! Gelukkig hadden we er direkt eentje te pakken. Deze keer geen tuktuk maar een heuse auto. Op een half uurtje waren we op de luchthaven van Krabi en kregen we nog een mooie laatste zonsondergang kado.
Nu moesten we dus gaan inchecken bij dat "Ryan-Air"-achtig maatschappijtje voor onze vlucht naar Bangkok. (Toen ik gisteren per ongeluk ontdekte dat Paul ons binnenlandsvluchtje bij zon prulle-maatschappijke geboekt had, doordat hijineens achteloos opmerkte : Ik wou eens naar dat firmake bellen om te zien of ze nog niet failliet zijn maar ze hebben geen kantoor of geen telefoonnummer... stond mijn hart wel weer bijna efkes stil, en schrok ik mij op mijn beurt "een floeren aapke".
Hij heeft onze vliegticketsop den duur toch via mail kunnen checken en tot mijn grote opluchting bleek de firma nog te bestaan, ze bleken zelfs ook nog te vliegen.)
Maar nu stonden we daar dus bij een prutsmaatschappijke waar ge geen eten of drinken aan boord mochten meenemen en maar 15 kilo bagage de man
Groot, vooral zwààr,probleem dus. Zeker omdat ik vier zware stenen meegezeuld heb van t strand van Kho Ngai. Ik ben wel zo slim geweest om die te vervoeren in het zakske dat ik bijgehouden heb van de tax-free shop van Bangkok waarin toen mijn grote beer verpakt was.
Ik heb mijn stenen onderin gelegd en daarover heel luchtig mijn dikke beer gedrapeerd, een overduidelijke souvenir-aankoop waar ze niet veel over kunnen zeggen en dat toch onmogelijk zwaar kon wegen! Ah ja, zon onschuldig pluchen beerke! Dus dat zakske werd gelukkig niet gewogen want dat hoorde bij de handbagage. Die natuurlijk ook al uit 5 stuks bestond want Pandorake had nu t reisgezelschap vervoegd. In feite mocht maar 1 stuk handbagage de man mee, maar daar was de madam soepel in.
Het gewicht van de grote bagage was een ander paar mouwen.De vrouwwas gelukkig zo goedhartig om maar 8 kilo overgewicht aan te rekenen terwijl t er eigenlijk heel veel meer waren. Het grapke kostte dan ook nog maar 600 bath dus dat viel goed mee. Daarna in Bangkok gingen we dat probleem toch niet hebben want vanaf daar vliegen we met een lijnvlucht van Thai Airways en moogt ge 20 of 25 kilo de man meebrengen.
Toen we in Krabi door de handbagagecontrole gingen bleek er nog ergens een schaar in te zitten. Alles moeten uitladen om die te vinden. Al mijn o.b.-tjes en inlegkruisjes lagen daar verspreid tussen een hoop zooi uit de toilettas. Heel plezant weer. Uiteindelijk bleek dat ik een schaartje uit een klein zijzakje vergeten te halen was. Alweer een schaar kwijt. Ik heb ondertussen al een schaar in een luchthaven van elk continent liggen denk ik.
Het vluchtje was snel en goed, het ding bleef vlot in de lucht, we moesten zelfs niet mee met onze armen wapperen om 't te laten opstijgen.
In de superdeluxe nieuwe luchthaven van Bangkok hadden we 3 uur en een half de tijd om over te stappen van de domestic naar de international airport en dat leek ruim voldoende. Tot we daar aankwamen en een totale chaos aantroffen.
Massas volk aan onze check-in omdat alle Thai-Airways vluchten tegelijk mochten inchecken en ze heel veel vluchten hadden in de eerstkomende uren.
Duizenden mensen met bagagewagentjes die mekaar allemaal blokkeerden, tegen de hielen reden, probeerden voor te kruipen, de weg kwijtwaren, en boos werden. Precies een bende gehandicapte mieren. Het was de hel. Ondertussen was er een micro beginnen fluiten en door heel die luchthaven schalde een hoge pieptoon. Niemand scheen de verantwoordelijke micro te vinden of er moeite voor te doen. Het was een geluid om zot van te worden. Het maakte de hectische sfeer er nog ellendiger door.
Hieronder enkele foto's die ik bij 't vertrek, drie weken geleden gemaakt heb, nu was er geen tijd om te fotograferen...
Eén van de grote godenbeelden op Suvarnabhumi Airport.
Hier zie je hoe minuscuul mensen zijn in dit reuzegebouw.
Doorheen de brandglasramen zie je de hoogste verkeerstoren van de wereld. Nog hoger dan de kathedraal van Antwerpen! (Ja, ne geboren Antwerpenaar blijft altijd een beetje chauvinist natuurlijk )
Zo ziet het er van op straat uit. Hier staan al de rokers samengetroept...
Hier worden al de mensendie een geboekte reis of een hotel gereserveerd hebben opgewacht. Het is een zee van bordjes en namen en iedereen probeert iedereens aandacht te trekken.
We zochten een cafeetje zodat Paul even zijn obligate postkaarten kon schrijven en daar op die reusachtige luchthaven ook nog een brievenbus kon gaan zoeken. Ik ben ondertussen buiten een sigaretje gaan roken. Gelukkig kunt ge hier nog de straat op want binnen is zelfs geen café te vinden waar nog gerookt mag worden. Ondertussen ook nog eens wat boekwinkeltjes binnengestapt in de hoop het boek over de Ramayana van t paleis van Bangkok te vinden maar t werd weer noppes.
Drie weken geleden had ik hier een heel interessant boek gekocht over een 45-jarige Engelsman die monnik was geworden in Thailand en ik wou nu zijn andere boek ook kopen. Na vele winkeltjes binnen te stappen ben ik daar in geslaagd.
Dan werd het tijd om door de douane-controle te gaan en daar stond weer een oneindige file. Maar we hadden de tijd. Toen we er eindelijk door waren (vloeistoffen zijn hier totaal geen probleem, ge wordt alleen beleefd verzocht "de kogels uit uw wapen te halen") moesten we toch wel dringend naar onze vetrek-gate gaan.
De luchthaven bleek nog veel groter en mooier dan gedacht. Overal aan de wanden hangen reuzeschilderijen, ge zou er voor u plezier doorlopen, het lijkt wel een museum. De taxfreeshops zijn zeer luxueus en de inrichting is subliem. Licht, luchtig, hypermodern en zeer smaakvol.
Er staan ook overal eerbetuigen aan Koning Bhumibol die nu de langst regerende koning ter wereld is. De man is ontzettend geliefd, maar momenteel is hij ziek en aangezien hij al in de tachtig is en geen zinnige opvolger heeft is de bevolking bang voor wat de toekomst gaat brengen. Er hing een grote foto aan de muur van de viering van zijn 60-jarig koningschap. Ook onze Flip en ons Mattil en die twee van Holland stonden daar op te blinken. Ze waren duidelijk grondig bijgefotoshopt want zo vrolijk en goedgezind zien die van ons er bij ons op de koekedozen toch niet uit.
Toen we eindelijk dachten dat we aan onze gate waren en konden instappen bleek er nóg een controle te zijn! En wéér zon file! Nu ontstond er bij iedereen een lichte paniek om zijn vliegtuig te missen. Terwijl Paul aanschoof stapte ik de boekhandel naast de file binnen om nogmaals naar het derde boek van Phra Peter Pannapadipo te zoeken. Ze hadden het daar ook niet. Maar ik trof een ander ongelofelijk geestig boekske aan, waar ik achteraf heel veel spijt van heb dat ik t niet gekocht heb.
Het lag bij de woordenboeken en bleek Thai for Lovers te heten. Het stond vol zinnetjes die de sextoeristen hier nodig hebben! Hilarisch!!! De eerste zinnen zijn allemaal in de trant van Ge hebt een grappig neusje en Hoeveel vraagt ge voor een korte beurt of om heel de nacht bij mij te blijven. De volgende hoofdstukken werden hoe langer hoe bangelijker : Gij zijt dus wél getrouwd!, Ik wist niet dat ge kinderen had?, Ik ben niet van plan uw hele familie te onderhouden., Ik wil een echtscheiding., Ge zult rap genoeg een nieuwe vriend vinden., Gij leugenaar!
Enfin, ge kon het zo gek niet bedenken of de zin stond er mét de vertaling én de Thaise schrijfwijzein.
Ik heb rap een paar fotos van enkele bladzijden genomen maar ik had het beter gekocht. Dat wil dus zeggen dat ik de volgende keer al naar drie boeken op zoek kan gaan als ik weer eens in Bangkok kom
Uiteindelijk was het onze beurt voor de derde controle en konden we naar ons vliegtuig rennen. Omdat er zoveel mensen te laat waren door die oeverloze controles is het een half uur te laat vertrokken.
Ik zat nog niet tegoei op mijn zetel of mijn benen begonnen als gek te schokken en te stampen. Vreselijk! En dat met de wetenschap dat ik nog 12 uur in dat stoeltje ging moeten zitten
Ik heb dan direkt een pil genomen en t resultaat was dat ik amper mijn eten heb opgekregen en in slaap ben gevallen in de griezeligste houdingen. Maar ik heb zo maar even meer dan 6 uur geslapen! Mijn record in een vliegtuig. t Resultaat was wel dat ik mijn reisverhaal niet heb kunnen bijwerken zoals ik gepland had. Als bloemmekee van deze bangelijke voedselreis werd ons nog een sandwich aangeboden, gevuld met
aardappelpuree. Deze laatste kelk heb ik aan mij laten voorbij gaan. Ik dacht, ik eet in Frankfurt wel gezellig een worstje ofzo.
Op dat moment dacht ik nog daar in Frankfurt de tijd voor te hebben. Maar ook dat was buiten de waard gerekend. Ik was natuurlijk vergeten dat ik dan terug in "Europa" moest opstijgen en dat daar de Camembert en plastic-zakskes voor de vloeistoffen- miserie terug begon...
Alweer zon strenge controles en aanschuiven. Ondertussen heel mijn hebben en houden getriëerd om toch maar elke vloeistof in die doorschijnende zakskes te steken
Ik zag er uit als een wandelende tsjoek-tsjoek. 't Verbaasde me dat de mensen niet kwamen vragen om iets te kopen...
Mijn fles after-sun waar we ons op de luchthavens altijd nog eens mee insmeren, tegen t uitdrogen van ons bruine velletje, moest ik afgeven, want hoewel ze nog maar voor een derde vol was want het was een flacon van 250ml en de toegelaten fles is 200ml. Om zot te worden.
En wéér iedereen bang om zijn aansluitende vlucht te missen natuurlijk. Op den duur moesten we alweer aan top-speed door de luchthavengangen crossen om nog op tijd te zijn.
Omdat ze voor de landing in Frankfurt gezegd hadden dat het maar 5°C was hadden we ons in 't vliegtuig alvast goed ingepelsd. Ik met een damartke, een sweater en een jeanshemd. Maar door dat gejaag in de luchthaven waren we allebei doornat van t zweet. Ah ja, ren maar full speed van verdieping naar verdieping met die 5 stuks handbagage waarin die loodzware stenen
Toen we eindelijk aan onze gate waren heb ik tegen die Duitser gezegd dat hij mij mocht weigeren te laten instappen omdat ik nu zelf ondertussen in een "vloeibaar produkt" veranderd was. Hij kon er goed mee lachen.
Iemand anders zei dat we volgende keer allemaal een rustige strandvakantie gaan boeken omdat we toch te moe voor iets anders gaan zijn na al de luchthavenmiserie die we moeten meemaken alvorens we ter bestemming zijn. Kunnen we goed uitrusten om de ellende van de terugreis aan te kunnen.
Of we gaan terug op reis per kameel. Maar ja, in die hun bulten zitten vloeistoffen. Moeten we die hun bulten dan in plastic zakskes gaan inpakken?...
Ik stond even, aan een rookpaal,met enkele Duitse zakenmannen te praten die hun aanstekers verstopt hadden in een geheim vakje onder hun laptops. Ja, we worden wel slim natuurlijk. Mijn lucifers hadden ze in Krabi al afgepakt maar mijn aansteker had ik ook deze keer weten te redden, alleen wist ik hem inde grote chaos van al mijn zakskes niet meer te vinden. Nee, reizen is op deze manier niet meer prettig. Ik beklaag al die zakenmensen die dit wekelijks moeten meemaken.
Op de vlucht naar Brussel zat er een man naast ons die net van Iran kwam. En die had daar totaal geen controle gekregen
Ze zijn ook zo inconsequent! We zaten daar te lachen dat we ook echt wel iemand zouden kunnen doodmakenmet de oren van onze bril. Gaan ze die misschien in t vervolg ook nog afpakken? Dan kunnen we alles op de tast gaan doen en gaat het nog wat trager. Misschien kunnen we in t vervolg dan best heel onze vakantie ineens op de luchthaven doorbrengen.
Maar met dat alles leek het wel alsof de 23 uren heel snel voorbijgegaan waren want we hadden geen moment tijd gehad om ons te vervelen. Misschien doen ze al die controles wel om ons te entertainen en 't vliegen minder saai te maken?
------------------------------------------------------------------------------------------
Zo dat was het voor deze reis. Veel avontuurlijks viel er niet te schrijven want er was ook weinig spectaculairs tebeleven. Maar ik heb gelukkig de gave gekregen om ook in 't kleine de aantrekkelijkheid en de geestigheid te zien. Uiteindelijk hadden we bewust voor een rust- en snorkelvakantie gekozen om eens niet als gekken van 't één "cultureel hoogtepunt" naar 't ander te moeten rennen. En dat was heel tof, en heel erg nodig, maar schitterende en echt boeiende reisverhalen levert zo'n brave reis natuurlijk niet op.
Enfin, ik hoop dat ondanks de weinige afwisseling van de "avonturen" ge u toch ook een beetje mee op vakantie gevoeld hebt en dat ik u mee in mijn plezier heb kunnen laten delen.
Het is het eerste reisverhaal waarvan ik stukjes op mijn blog heb durven zetten.
Daarvoor dierf ik dat niet, ten eerste omdat ik het nogal "snoeverig" vond overkomen, en ten tweede omdat ik zoveel uit mijn verhalen moet uitknippen omdat die stukken niet voor 't blog geschikt zijn omdat ze nogal "politically incorrect" zijn en mensen tegenwoordig lange, gevoelige teentjes hebben. Jammergenoeg zijn het dan altijd net de meest humoristische stukken die moeten sneuvelen... Maar ja, er mag in deze tijd zomaar niet meer mee alles gelachen worden, spijtig genoeg.
Een derde reden waarom ik mijn reisfoto's op mijn blog zet heb is, is omdat ik vroeger overal foto's vannam om ze aan mijn mama te kunnen laten zien. Zij heeft nooit de kans gehad om veel van de wereld te zien omdat mijn pa altijd moest werken.
Voor mij was 't dan plezant om toch mijn uiterste best te doen om een écht schone foto van een zeldzame vis te maken om die aan haar te kunnen tonen, zodat ze de schoonheid van de onderwaterwereld ook kon leren kennen. En zo kon begrijpen waarom ik zoveel met mijn kop onder water zit.
Maar sinds zij overleden is, vond ik mijn uitgebreide fotografie, waar ik soms veel moeite voor moet doen, wat zinloos geworden.
Nu ik echter van een tiental mensen regelmatig een mailtje kreeg waarin ze me vertelden hoeveel plezier ze aan mijn verhaaltjes beleefden kregen mijn foto's ineens weer een doel. Ikhad dus nieuwe mensen gevonden die ik ergelukkig meekon maken.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik halverwege van plan was om met het bloggen van mijn verhaal te stoppen omdat ik dacht dat geen kip het las. Het koste me veel tijd om de verhalen in te korten en te censureren, om over 't werk van de foto's te selecteren en te verkleinen nog te zwijgen. En dit in een periode waarin ik het met mijn werk heel druk had.
Maar voor die enkele dames, en die zeldzame heer -en ze weten zelf best wie ze zijn -ben ik ik er toch mee doorgegaan omdat die mensen echt uitkeken naar de verhaaltjes. (Neemt niet weg dat ik me toch nog altijd afvraag hoeveel mensen het verhaal nu eigenlijk zouden gevolgd hebben.)
En ik ben blij dat ik het gedaan heb, want "gedeelde vreugd, is dubbele vreugd". Ik zal nu bij mijn volgende reis aan die mensen kunnen denken als ik mijn foto's neem, en er extra moeite voor doen om ze goed te maken, zodanig dat zij ook mee kunnen genieten van 't moois en 't grappigs dat de wereld, boven en onder water,te bieden heeft.
Ik heb de kans om veel te kunnen reizen omdat ik geen kinderen, en geen ouders meer heb waarvoor ik moet zorgen. Maar bij vele mensen ligt dat anders. Sommige mensen kunnen ook door ziekte niet reizen. Vandaar dat ik hoop hun op deze manier toch ook een klein beetje "vakantieplezier" te kunnen bezorgen. En de anderen, die denken dat dit op mijn blog staat om te snoeven, och, dat moet ik mij niet aantrekken, want die zullen toch al lang afgehaakt hebben met mijn dagelijkse onzin te komen lezen.
Mijn klein lief fanclubje, ik wil jullie heel erg bedanken. Want het is dankzij jullie dat ik in 't vervolg terug een pak meer plezier ga hebben bij het fotograferen.
Lieve knuffels, en bedankt om telkens weer te komen lezen en jullie ook door de allersaaiste stukken heen te worstelen....
| 
