|
Dit verhaaltje draag ik speciaal op aan Cécile (Klaproosje).
Ze is een van mijn trouwste lezers en ferventste meespelers met mijn fotoraadseltjes.
Ze moet voor enkele weken naar het ziekenhuis, en ik zal mijn trouwe fan en blogvriendin erg missen.
Dus speciaal voor jou lieve Cécile, mijn voorlaatste verhaal van deze reis. Maar niet wanhopen, ik heb nog boeken vol reisverhalen in mijn schuif liggen 
Als je wil breng ik zelfs een (ongecensureerd ) reisverhalenboek over een van mijn vorige reizen naar het ziekenhuis om je terug aan 't lachen te krijgen! Laat maar weten!
------------------------------------------------------------------------
Het vierentwintigste deel van mijn reisverhaal.
(Al de voorgaande afleveringen staan op de linkerkolom van mijn blog)
Maandag, 27 november 2006.
24. De tragedie van de sokken.
Vanmorgen was ik door mijn regels te misselijk om te eten, ik heb dan maar met Natty, het lieve Toetje van t restaurant, zitten praten. Hij zingt vrij vlot Engels.
De jongen is Vietnamees langs vaders kant (zijn vader is in de oorlog vermist) en zijn Thaise mama is lang ziek geweest en aan kanker gestorven. Om meer bij haar te kunnen zijn moest hij zijn job als steward bij Thai Airways opgeven. Later is hij terecht gekomen in een superdeluxe hotel in Koh Samui, The Hideaway, waarmee dit hotel vergeleken een soort basic jeugdherberg moet zijn. Daar heeft elke kamer zijn persoonlijke butler die konstant bij u blijft en alles voor u doet. Dat zou voor mij een ramp zijn!
Natty heeft daar dan last gekregen met de rest van het personeel omdat die van een hogere komaf waren dan hij. Hier bestaat dus ook nog een soort onderhuids kastesysteem. In dit hotel is de sfeer goed, en wordt er goed gezorgd voor het personeel. Ze krijgen een ziekteverzekering en zelfs een levensverzekering omdat ze met de boot naar hun werk moeten. Hij is hier heel gelukkig en ter besluit van zijn uitleg zong hij : Only thing in life I want to do is make people happy, then me am happy toóóóóó´Madááááám!.
Ik heb hem ook de vraag gesteld over de nationalteit van de manager en t blijkt een Pool te zijn. Ik denk dat ik die lieve slimme Natty tot manager ga promoveren.
Beetje gaan liggen schrijven op t terras en dan gaan zwemmen. Voel me nog altjid ziekskes en triest, dus de geplande kanotocht tussen de rotsen hier hebben we maar laten vallen.
Er dreef een handpalmgrote krekel op t water (redden was al overbodig) en het leek alsof er een fijn takje, een naaldje bijna, van 3 cm naast dreef. Bij nader inzien bleek het een soort mini-trompetvisje te zijn. Het zat lekker te smullen van wat voor hem werkelijk een reuze-buffet moest geweest zijn. Er bestaan dus niet alleen "wandelende" takken, er bestaan ook "zwemmende" takken in dierenwereld.
Veel minder aktief dan "de zwemmende tak", is "de sms-ende bouwvakker".
Hier liggen hoopkes werkmannen op de terrassen van niet-verhuurde kamers gezellig op de vloer. En stuk voor stuk zijn die met hun gsm iets aan t doen. Ik reclameer niet, beter zo dan dat ze met slijpschijfkes in de weer zijn. Maar wanneer de constructie van hun watersporthuisje klaar gaat geraken weet ik niet.
Het onderhoud van de kamer laat eigenlijk ook veel te wensen over. s Avonds komen ze uw bed openleggen en ze leggen er een bloemeke op, maar de badkamervloer eens opdweilen is er niet bij. Dus s avonds komt ge terug in een kletsnatte badafdeling en das niet prettig. Voor deze kwaliteit van hotel kan zoiets toch niet vind ik.
('k Heb lang getwijfeld of ik 't volgende stukje ook niet best uit mijn reisverhaal zou knippen voor ik 't op mijn blog zet - maar ik heb al zoveel geknipt, er schiet van mijn oorspronkelijk verhaal van 145 A-4tjes nog amper iets over - en dit vind ik toch zo'n grappig voorval dat ik het jullie toch niet wil onthouden.)
Vanmiddag is tijdens de poetsbeurt ook wel het ultieme drama gebeurd waar ik al jaren bang voor ben. s Avonds doe ik altijd even mijn bedsokken aan. Amper 10 minuutjes, maar die zijn dan ook echt nodig om in slaap te kunnen geraken. Zelfs bij 30° moeten en zullen die sokken efkes aan voeten anders doe ik geen oog dicht. Die sokken zijn héél oud en kompleet versleten maar onvervangbaar. Het is een puur schandaal, want ze zijn gruwelijk versleten, dus elke ochtend stop ik die dan ook zorgvuldig weg zodat niemand ze kan vinden.
Wegens de overvloed aan kussens in onze kamer - 19, alles bij mekaar, geloof ik - wisten de meiskes niet meer waar met onze overtollige kussens te blijven en ze hebben er dan enkele in mijn nachtkastje willen foefelen... waar mijn stokoud slaap-t-shirt en die fameuze sokken helemaal achterin weggefrommeld lagen.
Ik kwam dus na t zwemmen terug op de kamer en vond die bangelijke sokken toch wel netjes opgevouwen, naast dat eveneens netjes opgevouwen slaap-t-shirt, ordelijk op 't voeteneind van mijn bed gelegd!
De meest versleten sokken van t westelijk halfrond - zelfs een negerke die aan den armen is zou ze nog niet meer willen dragen - horen dus bij de garderobe van de madáááám van de kamer van 9000 bath
Die meisjes moeten toch weer hun gedachten gehad hebben
Heel even speelde ik met het idee om ze weg te gooien, maar uiteindelijk krijg ik dat toch niet over mijn hart. Ze gaan zeker al 10 jaar mee op reis. En echt waar, betere zijn er niet te vinden. Ze zijn zo zalig juist genoeg uitgelodderd. Ze zitten los en vallen toch niet af. Ze zijn niet te warm door hun luchtigheid. Door de vele minuscule gaatjes houden ze de omgevingstemperatuur juist perfect. Ze zitten ook los genoeg zodat ze uit zichzelf na 10 minuutjes woelen vanzelf uitgaan. Ja, ik kan echt niet anders zeggen : ze zijn perfect! En trouwens, als ge ze niet langs onder beziet dan valt het echt niet zo heel erg op dat ze enigszins versleten zijn
Naar mijn mening althans.
Al stillekesaan een beetje beginnen inpakken. (Behalve mijn geliefde sokken natuurlijk, anders slaap ik vanavond niet!) Ook mijn draakje nog eens bewonderd en al stevig ingepakt in vuile was. Méér gaan stinken dan hij al doet kan toch niet. Overdag ziet hij er nog véél "plastic-er" uit, maar is hij ook nog een stuk schattiger. Ik ben er echt heel blij mee.
Toen we om zes uur naar Ao Nang vaarden zat er een koppel op de boot, zij was t fijnste, kleinste Thaike dat ge u kon indenken, met een tailleke van de omtrek van mijn bovenbil. En hij was zon reus van een Amerikaan. Ik vond het echt een stuitend zicht. Het leek alsof hij t kind kon opvouwen en in zijn handbagage kon meepakken. Maar voor de rest heb ik hier in t dorpje eigenlijk geen gore bars of uitgesproken sextoeristen gezien.
De zonsondergang viel weer dik tegen. t Begon zelfs weer heel even te regenen dus hebben we ons vanaf de pier door een tuk-tuk direkt naar t Japans restaurant van gisteren laten rijden.
Onderweg staan op 't strand overal borden met de
"tsunami-evacuation-route". Ge wordt verondersteld van 600m
parallel aan 't strand te lopen alvorens ge de bergen in kunt rennen.
Ge kunt dus wel best op tijd vertrekken denk ik zo.
En loopschoenen aandoen.
Over welke sokken ge best aantrekt ga ik het niet hebben
Toen we bij de Japanner terug de menukaart doornamen kregen we in de mot dat we de vorige avond in feite een "party-schotel voor 4 personen" besteld hadden
Vandaar die 50 sushis dus. Ik vond dat gisteren al vrij ruim berekend voor 2 personen.
Vanavond hebben we een sashimi-schotel besteld. Maar dan eentje voor een party van twee. De vis was kraakvers en verrukkelijk lekker.
Na de maaltijd nog even gewandeld, sigaretten gaan kopen (mijn Marlboro-griezelprentjes verzameling is nu kompleet! Ze zetten hier de gruwelijkste fotos op de verpakking om t roken te ontraden, en nu heb ik heel de collectie!) en terug met de hotelboot naar huis gevaren. Het bliksemde zo hevig en zo frequent dat uw ogen niet de tijd kregen om terug aan de duisternis te wennen. De bliksems flitsten om de seconde. De langste tussentijd was vier seconden! Het was precies dag! En toch viel er geen druppel regen. Als klank- en lichtspel kan dat hier wel elke avond tellen. Ik vind dat een heel goeie uitvinding, dat droog onweren.
We hebben van de assistent-manager gedaan gekregen dat we morgen onze kamer, in plaats van om 12 uur, pas om 16.30u moeten verlaten, dus hebben we nog iets aan onze dag als we vanavond nog alles ingepakt krijgen. Maar om mijn visschoteltje te laten zakken wou ik toch eerst even rustig op t terras zitten schrijven.
Ik wil trouwens nog efkes iets vies vertellen. Ja, ik weet het, dat zijn jullie van mij écht niet gewoon. Maar t is een interessant fenomeen.
Thuis vind ik het zeer genoeglijk om voor t slapengaan eens in mijn neus te peuteren, daar komt dan vanalle zooi uit. Zeker in tijden van verbouwingen met gyproc, maar anders toch ook. En daarnet ben ik tot de constatatie gekomen dat ik hier in drie weken tijd nog zelfs de behoefte niet gevoeld heb voor mijn avondlijke peuter. Gewoon omdat er hier niks in mijn neus zit! (Voor de wetenschappelijke onderbouw van deze bewering heb ik trouwens juist nog eens gecheckt.) Dus ge kunt u indenken wat een verschil van luchtvervuiling er is tussen hier en bij ons.
Lees verder : 25. "Een kano met chauffeur".
Klik hier
24-01-1995 om 00:00
geschreven door Laathi
|
