|
Zondag, 16 januari 2011.
9. Heden nemen wij afscheid van twee trouwe geliefden...
Vanmorgen kwam ik naar onze tafel gesleft (goed oplettend voor de uitstekende boomwortels) met mijn bordje papaya en yoghurt overgoten met honing en bleek dat ik ons plastic bestek vergeten was. Niet erg. Ik ging eens proberen of ik dat ook niet op zijn Sri Lankaans uit de poot kon eten. Het was niet zon groot succes en Paul zag het ook niet zitten om zijn spiegeleieren met spek zo te eten dus er moest wel echt bestek aan te pas komen. Alleszins de eerste slappe lach van de dag zat er weeral op. Goed dat niemand ons bezig kan zien op ons eiland-tafeltje.
Niks zo fijn als de dag te eindigen en te beginnen met een heerlijke lachbui. Haris amuseert zich weer een kriek met ons.
Maar hij gaat hier misschien weg. Hij heeft dringend veel geld nodig om zijn pas gebouwde huis verder af te laten werken en heeft een aanbieding gekregen om te komen werken in een luxe hotel waar zijn loon veel hoger zou zijn. Met pijn in het hart zou hij hier weggaan, maar hij heeft niet veel keuze, anders wordt het huis van zijn ouders aangeslagen... Het plan was dat één van zijn broers het huis mee zou afbetalen maar nu is net gebleken dat die er zijn voeten aan geveegd heeft. Ik vind het zo erg voor hem.
Hij heeft maar liefst 3 broers en 4 zussen en zijn ouders zijn... 40 jaar oud! Sommige gezinnen van die generatie hebben maar liefst 19 kinderen. De jonge mensen van nu kiezen voor 1, 2 of 3 kinderen. Alles is hier zeer snel geëvolueerd. Zeker met de nieuwe president die enorm bezig is met de economie en ecologie. Het is die man die een paar jaar geleden een parlementsraad onder water gehouden heeft om er de aandacht van de wereld op te richten dat de Malediven aan t verdrinken zijn. Het was zelfs bij ons op TV te zien hoe ze daar in duikpakken aan een tafel zaten te vergaderen door middel van plastic bordjes waar ze hun conversatie op schreven. Het is een man met zeer zinnige denkbeelden maar hij wil teveel van de eigenheid van de eilandbewoners vervangen door Westerse ideeën, en dat maakt het moeilijk voor de Maldivianen om hem echt te accepteren. Ik hoop dat ze een gulden middenweg vinden.
Een appartement huren in Male kost evenveel als in België... maar de lonen zijn hier veel lager. Dat België de goedkoopste huurmarkt van de wereld heeft wisten we al langer, maar ik schrok er wel van dat de prijzen hier zò hoog liggen. Maar Male is klein en dat drijft de prijzen enorm op. Ik zou alleszins niet in dat gepollueerde mierennest willen wonen.
Op de toeristeneilanden wordt zeer veel nadruk op de ecologie gelegd. Geen vissen voeren, geen korrel zand of een schelp mee naar huis nemen, weinig water verbruiken, afval vermijden en zeker sorteren. Op Ellaidhoo gaat het zo ver dat ik Haris een theezakje en het papieren hoesje apart uit een asbak zag rapen. Alle vuilbakken hebben hier ook drie compartimenten en drinkrietjes worden niet gebruikt. Ge krijgt een setje als ge er echt op staat, maar dan moet ge die blijven herbruiken zodat er zeker geen plastic in zee waait.
Raj kwam zeggen dat onze fotoapparaatjes al voor de middag gaan aankomen! Fijn! Dan kunnen we tenminste terug alle twee fotograferen. Het is wel wat nevelig vandaag, maar dat stoort me niet. Ik kom hier niet om bruin te bakken maar om te bekomen op een langzame manier. Soms vraag ik me wel af : waar is de tijd dat de Malediven in dit seizoen lagen te blakeren onder de zon in een knalblauwe hemel en dat de lagune leek op een gladde turquoise edelsteen. Ook hier is het weer onvoorspelbaar geworden. Ze durven zelfs al niet meer aan de toeristen zeggen wat het regenseizoen is omdat het dan evengoed heel mooi weer kan zijn.
Om elf uur kwamen onze gerepareerde fotoapparaatjes aan, en na even alles terug instellen konden we eindelijk terug met zijn twee spelen. Paul filmen, ik fotograferen. We konden geen minuut wachten voor de vuurdoop, in dit geval wel meer een waterdoop.
Ik legde me toe op het maken van portretjes van koffervissen en papegaaien. Niet simpel want ze draaien heel vinnig met hun kopjes en hun bewegingen zijn nooit te voorzien, dus er komt flink wat geluk bij kijken. Ik vind het vooral fascinerend als ze hun tanden laten zien. Tijdens het zwemmen lijken ze zachte lippen te hebben maar eens ze een lekkere brok steen gevonden waar ze aan kunnen knabbelen toveren ze een gebit tevoorschijn waar Fernandel jaloers op zou zijn. Het zijn witte, beenharde, gespleten snavels. Ze krijgen er alles mee klein.
Het was onderwater weer zo plezant dat we, zoals elke dag, moesten haasten om ons te gaan douchen en verkleden om nog net op tijd aan ons eten te geraken. Op de terugweg kwam ik Aïsha tegen en heb ik wat met haar gespeeld. Eerst was ik wat bang van haar enorme snavel, maar nu beknabbelt ze me al helemaal en dat doet helemaal geen pijn. Ik moet alleen zorgen dat ze mijn cameraatje niet inslikt. Ze pakte mijn staart in haar bek, vervolgens greep ze een punt van mijn pareo, ze vindt het blijkbaar heel tof dat iemand wat met haar wil dollen. En ze is toch zó zalig zacht. Zowel haar nekdons als haar snavelzak. Ik heb geprobeerd er wat macrofotos van te maken, maar daarvoor is ze net wat te beweeglijk. Nog nooit heb ik knus zitten flodderen met een vogel. Het is ook zon flink beest, ge hebt er een stevige pak aan, en als ze haar vleugels uitsteekt is ze reusachtig. Ik denk dat ze een spanwijdte haalt van minstens twee meter. Overbodig te zeggen dat Prem bang van haar is. Hij noemt haar lesbisch omdat ze zogezegd niet van mannen zou houden. Maar als ze naar hem komt toegewaggeld, dan springt hij wel zo snel hij kan achter de eerste de beste vrouw haar rug om zich te verstoppen. Zo gaat hij nooit een pelikaanfluisteraar worden.
Al sinds eergisteren proberen we iets te organiseren voor Prems verjaardag maar het blijft een grote chaos. Geen van zijn twintig senior staff-leden blijkt al te weten onder welke boom het gaat te doen zijn, of om welk uur en hoelang Paul gaat zingen. Ik probeer om wat structuur aan te brengen en toch iets voor te bereiden maar het mag niet baten. Het zal dus op zijn Sri Lankaans geregeld worden. Er zal ons weer een wilde feest te wachten staan.
Na de lunch zetten we onze film en fotos op de computers en de cameras blijken allebei perfect te werken. Dus wij daarna onmiddellijk terug op pad. Ja, op pad. Want van de verste paalbungalow is het toch wel 200 meter wandelen tot we op een goeie plek zijn om in zee te gaan. Zeker als het laag water is, is het soms moeilijk om in t water te geraken.
We hadden een doel, naar de graasplekken waar de papegaaivissen zwemmen helemaal achter onze bungalow, maar de stroming stond verkeerd, dus zijn we weer aan de steigers van de jetty terechtgekomen waarvan de palen zo mooi met kleurrijk zacht koraal begroeid zijn. Vandaar dreven we verder richting roggenvoederplaats. Onderweg stopte ik bij een murene en dook om een portretje te maken van zijn gek klein kopje maar ik dook verkeerd, de stroming dreef me veel te kort bij. Ik moest minstens 30 cm afstand houden en ik zat altijd bijna in t beest zijn bek. Ik draaide me om om van een verdere afstand te duiken en dreef plots oog in oog met twee murenen die in een knuffel verwikkeld waren. Het was zeer verwarrend : ineens hebt ge een beest van 3 meter lang met twee koppen voor uw lens. Een beetje verschietachtig wel. Ik wist eerst niet goed wat ik zag. Dat werd me pas duidelijk toen ze uit mekaar zwommen. Wel indrukwekkend om op minder dan een meter van die dikke, lange reuzenpalingen te zwemmen.
Langzaam maar zeker dreef de stroming me naar de roggenplek, het was net voedertijd en dan mag men niet in dat stukje lagune zwemmen want de droogwatertoeristen staan dan fotokes te nemen vanop het terras. Het is dan zalig om aan de opening te wachten tot ze allemaal terug naar zee zwemmen. Een zestal roggen en massas grote makrelen omringen u dan. Ge kunt gewoon boven zon rog meezwemmen! Het beest is twee meter lang en hun cirkelvorige lijf heeft een doormeter van anderhalve meter. Het lijkt wel of ge een vliegende schotel onder u hebt zweven. Samen vormen we dan een soort intergalactische tweedekker. Dicht bij mekaar, maar allebei zo handig om mekaar toch niet aan te raken. Het geeft een machtig gevoel om met zon indrukwekkend beest te mogen meezwemmen.
Vlak erna zag ik een redelijk grote haai - een anderhalve meter - die de lagune wou inzwemmen maar dan toch besloot dat het water daar te ondiep voor hem zou zijn en terugkeerde. Ik zwom hem full speed achterna maar zoals steeds zijn haaien me te snel af. Ze zijn schichtig en pijlsnel, als mens voelt ge er u een logge waterschildpad naast. Onhandig en traag. Wel stom dat ik nu net voor de eerste keer mijn wetsuit aan had getrokken, dan is het heel moeilijk om te duiken. De neopreen heeft een groot drijfvermogen en het is dan echt een gevecht om enkele meters diep te geraken. Morgen trek ik terug gewoon een bikini aan. Er worden dan misschien wel wat meer delen van mijn lijf beschadigd, maar dan duik ik toch makkelijk drie meter dieper.
Het is nu wel een beetje stom dat ik weinig mooie kleedjes voor s avonds bij heb. Zeker nu we hier drie weken gaan zijn. Bij t vertrek vond ik dat allemaal zinloos. Juweeltjes of kleren, ik dacht ze niet nodig te hebben. Ik ging toch alleen maar nudist tot in de kist kunnen uithangen in mijn eigen kamer. Dat blijkt nu anders te lopen. Gelukkig is eender welk wit kleed stijlvol te maken als ge er een mooie pareo over heen drapeert. En met mijn ene niet rinkelende halsketting kan ik ook veel doen.
Vanavond was het dan zo ver. Prems verjaardagsfeestje. Niemand had verraden dat Paul voor hem ging zingen. Tot zover ging alles goed. Er was een mooie lange tafel aan de lagune gedekt waar hij en zijn superior staffmembers konden aperitieven en eten... en net toen begon het te regenen... De tafel verdween terug en nu wisten we weer niet meer waar we straks naartoe moesten.
Ik heb sinds de tocht naar Male en het optreden van Paul in de bar weer heel veel last van mijn hyper-acusis. De wind die door de palmbomen ruiste was zelfs heel vervelend. Om nog te zwijgen van de regendruppels die op het plastic zeil boven ons tafeltje tikten. In het restaurant was het dan ook nog heel druk en net toen ik helemaal achterin aan het buffet mijn eten stond te nemen begonnen ze te zingen voor een toerist die jarig bleek. Iedereen begon in zijn handen klappen. Van ellende liet ik bijna mijn bord vallen. Tegen zoiets zijn mijn oordoppen natuurlijk niet bestand. Zon lawaai gaat dwars door mijn schedel. Veel heb ik dan ook niet gegeten want tot overmaat van ramp hadden ze op ons plekje nog een tafeltje bijgezet voor een intiem dineetje van een Italiaans koppel dat iets te vieren had en vanzelfsprekend met normaal bestek at. Nee, het was mijn dag niet.
Iemand van de seniors kwam ons gelukkig op de hoogte brengen naar waar Prem zijn feestje verhuisd was. Wij moesten ons met Roberts gitaar even verstoppen in de receptie en iemand ging ons komen ophalen. Ik vreesde al het ergste want ik ken Sri Lankaanse feestjes, die beginnen meestal een paar uur later dan verwacht. Maar we hadden geluk, al na een kwartiertje werden we meegesmokkeld naar een pikdonker zaaltje waar heel de senior-staff aan tafel zat met Prem aan het hoofd. Toen Paul met zijn gitaar binnenkwam stonden Prems ogen op steeltjes. Hij was kompleet ondersteboven, dit had hij niet verwacht, het geheim was goed bewaard gebleven. Alle 20 man stonden recht en we zongen Happy Birthday, Prem stak de kaarsjes op zijn taart aan (ja, let vooral op de volgorde van alles), blies zijn kaarsjes uit, en sneed een spie uit het gebak. Toen gaf hij een enorm lieve speech waarin hij nogmaals al onze gezamenlijke avonturen door de jaren heen uit de voeten deed voor wie van de staff het verhaal nog niet zou kennen. Paul stond met de gitaar in zijn handen te luisteren en ik stond te filmen (donkere mannen in een pikdonker lokaal. Heel boeiend.) Totaal onverwacht voerde hij het stukje taart aan Paul, liet mij er ook in bijten en at de rest zelf op. Een echt mooi moment.
Ik moest en zou daarna naast hem aan tafel zitten wat echt niet mijn bedoeling was want we wilden maar even komen zingen en groeten, maar weigeren was geen optie. Paul zong nog enkele liedjes over vriendschap en Prem zat er verstijfd van ontroering bij. Toen iedereen na de ijscrèmetaart aanviel op het buffet van kippepootjes, samosas en sterke gekruide hapjes (Ik had u gewaarschuwd om vooral op de volgorde te letten!) hebben we resoluut gezegd dat we er echt vandoor gingen want dat hij nu moest feesten met zijn managers. Dat het ook hun feestje was. Uiteindelijk bestaat heel de senior-staff uit Sri Lankanen, op één Indiër en een Pakistani na, en dan konden ze gezellig Singalees en Tamil beginnen babbelen.
Bij het afscheid bleef hij ons maar knuffelen en bedanken, en zei dat hij zich niemand liever had kunnen indenken dan Paul om zijn verjaardagsliedje te zingen.
Ik was heel blij dat we terug naar onze verre oase konden wandelen. Onderweg viel Donald ons nog eens in de armen, die had het feest al moeten verlaten want als manager van twee restaurants en de beachparty van vanavond die hij onder controle moest houden had hij zijn handen vol. Het is zon enorm lieve, tedere man. Alweer noemde hij Prem zijn God, zijn broer en zijn vader. Als hij hier weg zou gaan, gaat hij ook weg. En dat zeggen de meesten van zijn mensen en ze menen het nog ook. Het moet fijn zijn om als werkgever zo geliefd te zijn.
Thuis hebben we dan even al schaterend naar mijn knotsgekke, aartsdonkere filmpje gekeken van het feest. Een fragment dat volgde op het zeer duistere stukje film van Paul zijn optreden aan de duistere bar van gisteren. Een stuk voorafgegaan door het haaienvoer dat Paul s nachts gefilmd had. We lagen te gieren van t lachen, Dit is beslist de duisterste vakantiefilm die iemand ooit gedraaid heeft. Gelukkig is er klank, ge zou anders niet weten wat ge meemaakt.
Toch raar dat ik nog nooit, waar dan ook in Azië echt een spontaan, wild feest heb geweten. Trouwerijen en verjaardagen in Vietnam, feesten in Japan of Cambodja, het gaat er allemaal hetzelfde aan toe. Iedereen zit stokstijf aan een tafel en gedraagt zich heel stijf en plechtig. Aktie : zero. Er wordt gepraat, gegeten, en tegenwoordig ook rustig verder ge-gsm-d. Als die mensen een feest in Europa zouden meemaken dan denk ik dat ze gewoon bang zouden worden. Maar dat neemt niet weg dat een mens met hyper-acusis wel héél gelukkig is met feesten op zijn Oosters. En zeker met Prems verjaardag. Zijn oprechte ontroering is t mooiste kado dat ik kon krijgen. Bovenop alles wat hij hier dan al voor mij gearrangeerd heb. Ik mag dan wel een rotziekte hebben, hier ben ik echt een geluksvogel.
Vandaag hebben we ook afscheid moeten nemen van twee trouwe vrienden. Eén van onze plastic vliegtuig-vorken is tijdens het diner gebroken. Begraven doen we niet want dat zou vervuiling zijn. En onderwatercamera nummer drie heeft er de brui aan gegeven. Toch sympathiek dat hij het volgehouden heeft tot zijn twee broertjes gerepareerd waren. Ik voel me hier zo relax dat ik me dat eigenlijk allemaal niet kan aantrekken. Trouwens we hebben nóg vorken en cameras. Ik heb hier zelfs nog een leven.
Morgen het vervolg!
26-01-2011 om 00:00
geschreven door Laathi
|
