Het fotoalbum bleef leeg zo vreselijk leeg de witte bladzijden verblinden mijn brandende ogen geen eerste lachje, eerste tandje of eerste stapje een foto van je grafje is alles wat rest het is voorbij voorgoed voorbij.
Opstaan met een knagend gevoel van verlies en pijn omdat jij niet mocht zijn alle dagen van mijn leven zoekend naar het waarom een antwoord dat niemand mij kan geven.
Het masker was even afgegleden bij het horen van de pijn die je hebt geleden wanhopig probeer ik het weer op zijn plaats te krijgen maar voel de tranen naar boven stijgen.
Geen wiegje maar een kisje lieverd ik mis je geen warmte en bezoek maar stilte een huis vol leegte en kilte gebeden niet verhoord mijn kleine meisje vermoord.
Als ik jouw naam hoor komt hij me zo onwennig en toch ook weer zo vertrouwt voor verzamel wat je kunt van je ongeboren kind zodat je niet later alleen een naam en verbleekte herinneringen vind.
Nee , ik koester niet mijn verdriet hoor alleen de nagedachtenis aan mijn kind het kind dat ik verloor want dat is alles wat van haar over is ik heb niet eens een foto van haar die ik zo mis.
