Ik had je zoveel liefde willen geven, maar je mocht niet blijven leven. Nu kan ik alleen nog maar gedichten over jou schrijven. Mijn dochter leeft alleen op de pc. Daar doe ik het dan maar mee.
Jij bent zover weg en de pijn om jou is zo dichtbij het verdriet om jou schroeit de vreugde uit mijn leven krampachtig hou ik mijn verdriet om jou in toom.
Een moederdier beschermd en bewaakt haar overleden kind. Geen leeuw of tijger die het eerst verslind. Maar ik, ik heb je zomaar meegegeven mijn kind en heb je nooit meer terug gezien.
Een holle oerkreet van pijn en gemis breekt naar buiten als ze het deksel boven je lieve gemartelde lijfje sluiten nu gaan ze je begraven buiten in de donkere koude aarde voor hen heb jij geen enkele waarde.
Men heeft mijn grootste schat zo maar meegenomen ik kon nooit meer bij haar komen even gezien en toen weer afgenomen tevergeefs begon de melk te stromen.
Het is of je er nooit bent geweest. En dat verwondt me nog het meest. Ondanks dat we je al teer beminden is er niks van je terug te vinden. Alleen de wonden in mijn hart en een oneindige smart.
Welkom op mijn blog.
