Hij slaat zijn vaste vuisten warm
en spant van elke toon de worp.
Hij weet zich diep aan handen arm
in d’ hoogste kamer van ons dorp.

Maar als zijn lied naar d’ aarde sneeuwt
en smelt in ‘t zoelen van de wind,
en menig heimwee opengeeuwt
zoals een vers ontwakend kind...

Ik lag met open ogen in het gras
en heb mijn moeheid met zijn rust omzoomd.
Tussen mijn hart en het gebroken glas
der klokken heb ik blij van God gedroomd.

Herman Boon pr. °23.5.1930 - +5.5.2005

18-02-2008 om 00:00 geschreven door Jef De Cuyper