|
269 Het roosje.
Wel hem, die s morgens vroeg aanschouwt,
hoe t lieve roosje fijn bedauwd,
zijn tedre bloemenkelk ontvouwt,
al slurpend t zonnegoud.
Wel hem, die ook bewonderen kon,
hoe in de gulden middagzon
het nietig knopje zich ontspon
tot kleur en geurbron.
En in de late avondgloed
als God en mens en schepping groet.
Het schijnt te zeggen zacht en zoet :
wat is Hij groot en goed.
Dan komt ons de bevindenis
dat Hij vooral een wijze is
die hier op aard verkoos
te leven naast de roos.
Meysse, 15 augustus 1932
|
