Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
31-01-2007
* De redding* van Nicholas Sparks
De redding.
Uitgeverij : The House of Books
paperback : 302 pag.
Ned.vertaling : van
The Rescue door Yvonne Kloosterman
***
De Redding is een ontroerende roman over de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kwetsbare zoontje -een band die zo sterk is dat er voor een andere liefde geen plaats lijkt te zijn.
Denise Holton, alleenstaande moeder van Kyle, heeft alles over voor haar vierjarige zoontje dat grote problemen heeft met spreken. Om Kyle zoveel mogelijk te begeleiden met het leren praten, heeft Denise gekozen voor een teruggetrokken bestaan. Als Denise en Kyle tijdens een noodweer een auto-ongeluk krijgen, worden ze gered door Taylor McAden. Deze sympathieke man is de eerste die een bres weet te slaan in de muur die Denise om haarzelf en haar kind heeft opgetrokken. Taylor, die als geenander kan opschieten met kinderen, verovert uiteindelijk het hart van Kyle en dat van zijn moeder. Maar naarmate de relatie tussen Taylor en Denise serieuzer wordt, sluit hij zich steeds meer voor haar af. Waarom kan hij zich niet binden aan de vrouw van wie hij houdt ?
***
Nicholas Sparks : -1965
Nicholas Charles Sparks is geboren op 31 december 1965 in Omaha, Nebraska.Zijn vader Patrick Michael was een professor en zijn moeder Jill Emma Marie ( Thoene) Sparks was huisvrouw en later een optometrische assistente.Hij heeft een oudere broer Michael, Earl ( 1964) en een jongere zus Daniella( Dana), die helaas in 2000 overleed aan een hersentumor.Omdat zijn vader zijn studies (graduaten) nog moest afwerken verbleven de Sparks in Minnesota,Los Angeles en Grand Island, Nebraska , dit alles voor Nicholas acht jaar was. In 1974 vestigde de familie zich in Fair Oaks, Californië en bleven daar terwijl Nicholas er zijn middelbare studies deed. In 1984 studeerde hij af aan Bella Vista High School en ging onmiddellijk naar de University of Notre Dame . Als eerste jaars zou er samen met zijn team , een nog steeds niet gebroken school - schaatsrecord behalen in de 4 x 800 m aflossing . In 1988 studeerde hij er af met grote onderscheiding in Business Finance . Tijdens de lentevakantie van 1988 ontmoette hij Catherine Cote waarmee hij in juli 1989 zou huwen.Ze besloten om in Sacramento te gaan wonen. De volgende drie jaar zou Nicholas nog eens verhuizen naar North Carolina om daar dan verschillende beroepen uit te proberen zoals telefoonverkoper van farmaceutische produkten . Hij werkte er in de onroerende goed sector en richtte zelfs een eigen bedrijfje op dat echter vanaf het prille begin moeilijk draaide. Nadat hij reeds vroeger twee romans schreef, welke hij nooit zou publiceren , schreef Sparks in 1994 zijn eerste gepubliceerde roman : The Notebook "., waar hij zes maanden aan gewerkt had.en de rechten één jaar later verkocht waren aan Warner Brothers.Hij is uitgegroeid tot een van de meest geliefde en succesvolste schrijvers van Amerika. Internationaal kreeg hij grote bekendheid met zijn twee bestsellers Het dagboek en De brief , die in maar liefst 28 landen verschenen. Drie van Nicholas Sparks romans : "Message in a Bottle", "A Walk to Remember" en "The Notebook".werden grote filmhits. De auteur woont momenteel nog steeds in New Bern, North Carolina met zijn vrouw Catherine en vijf kinderen :Miles, Ryan, Landon, Lexie, and Savannah.
"All of Sparks's trademark elements -- love, loss, and small-town life -- are present in this terrific read."
Booklist
"Cunningly crafted."
Publisher's Weekly
"Readers who don't mind shedding a few tears won't be disappointed."
People
"A romantic page-turner. . . Sparks's fans won't be disappointed."
MOORDZAKEN Uitgeverij Van Holkema & Warendorf, -Houten 384pag., ISBN 90-269-7338-1, vert.van: Detective (New York: Crown, 1997) vert.uit het Engels: Theo Horsten
"I am a very nosy person, always have been." -- Arthur Hailey
*** Eén uur voordat hij op de electrische stoel wordt vastgesnoerd, bekent seriemoordenaar Elroy Doil tegenover Malcolm Ainsley dat hij zeven dubbele moorden heeft gepleegd, telkens op een bejaard echtpaar. Alleen ontkent Doil de rijke en politiek machtige ouders van Cynthia Ernst , Ainsley's ex-geliefde en -collega , te hebben gedood. Nadat de terchtstelling in aanwezigheid van Cynthia Ernst heeft plaatsgevonden, heropent Ainsley de onderzoeken naar de moorden en ontdekt dat Doil de waarheid heeft gesproken. De moordenaar van het echtpaar Ernst loopt nog steeds op vrije voeten rond. Cynthia die nooit heeft kunnen verkroppen dat Ainsley hun relatie indertijd heeft beeindigd en gezworen heeft hem het leven zuur te maken, wendt al haar politieke invloed aan om hem het onderzoek naar de moord op haar ouders te belemmeren. Maar Ainsley laat zich niet tegenhouden en hoe verder het onderzoek vordert, hoe dichter hij bij de gruwelijke waarheid komt.
*** Arthur Hailey was een Brits-Canadees schrijver , geboren op 5 april 1920 in Luton , Engeland als enige zoon van werkmensen. Hij liep school tot op de leeftijd van 14 jaar.In 1939 liet hij zich aanwerven bij de R.A.F,waar hij eerst geweigerd werd bij de pilotenopleiding, omdat hij geen hogere studies had gedaan.Tijdens de Tweede Wereldoorlog zou hij toch nog piloot worden bij het R.A.F. Hij diende overzees in het Midden-Oosten en vloog met gevechtsvliegtuigen. Zijn laatste twee jaren zou hij als Staf-officier doorbrengen op het Ministerie van Luchtmacht in London. Na de oorlog(1947) emigreerde hij naar Toronto, in Canada.In 1949 zou hij er , Sheila ontmoeten, die werkte als stenografische bediende bij dezelfde uitgever van magazines waarvoor Hailey zijn teksten schreef.Hij complimenteerde haar met haar uitstekend type-werk van zijn gesproken banden , wat later zou uitdraaien op een huwelijk dat vijftig jaar zou standhouden.Hij werd Canadees staatsburger , maar behield wel zijn Britse nationaliteit.Aangemoedigd door zijn vrouw schreef hij scripten voor Tv-spelen waaronder :" Flight into Danger ." Hailey tweede roman is: " The Final Diagnosis", waarin een ziekenhuis-patholoog beschuldigt wordt voor de dood van een kindje. Midden de jaren zestig,na het baanbrekend succes van zijn roman : "Hotel", verhuist hij met zijn vrouw en gezin naar de Napa Valley in Californië. Voor zijn thriller : "Airport", baseerde hij zich op bevindingen en opzoekingen in Los Angeles en Chicago. "Airport", dat gaat over een passagiersvliegtuig, dat wordt geteisterd door slecht weer en een dreigende terroristische aanslag, werd in 1970 verfilmd met onder meer Burt Lancaster en Dean Martin.Het boek zou samen met vele van Hailey's romans aan de basis liggen van een reeks rampenfilms uit de zeventiger jaren. Uit zijn werk werd ook geput bij het maken van bvb : " Airplane "(1980) Om belastingsperikelen te mijden verhuizen de Hailey 's in 1969 naar de Bahama's.Zij vestigen er zich in het residentiële Lyford Cay van New Providence Island. In 1977 , als 77-jarige schreef hij er zijn laatste roman : "Detective ", waarna hij enkel nog zou schrijven als hobby aan de lokale geschiedenis. Zijn vrouw , Sheila schreef : " I married a bestseller " in 1978. Arthur Hailey overleed op 24 november 2004 , aan een beroerte .
Als een perfecte baby-computer ontwikkeld wordt, blijkt pijnlijk de imperfectie van de mens.
" De kwaliteit onsterfelijkheid appelleert oneindig veel sterker aan de menselijke ijdelheid dan het vermogen om te beminnen of de behoefte om bemind te worden, dat spreekt voor zich."
***
Gram Goetleven is als wiskundige verbonden aan het computertechnische bedrijf Carnitec waar hij meehelpt aan de ontwikkeling van een superintelligente robot:" Baby". Deze robot zal qua intelligentie hoog boven de mensheid uitstijgen.,want hij is gemaakt om te overleven. Gram Goetleven voelt precies hoe de robot zijn werk gaat doen: de mens zal overbodig worden, elke mens zal een 'achterblijver' worden. Op een dag wordt hij door dokter Benjamin Miami, de uitvinder van Baby ,gevraagd om een lezing te geven op een conferentie in Austin, Texas, USA. Hij is van plan deze uitnodiging aan te grijpen als een gelegenheid om zijn toekomstvisie uiteen te zetten. 'De toekomst zal een toekomst zonder vaders zijn en bijgevolg een toekomst zonder kinderen. Het zal een millennium worden van pure intelligentie, die alleen maar intelligente manieren kent om zich te handhaven of voort te planten.Wat geen betekenis heeft zal geen betekenis krijgen. Alleen wat werkt, zal werkelijk heten.' Gram Goetleven leeft voor zijn werk en de toekomst. Hij is daarom zeer verstoord wanneer zijn aftakelende vader steeds meer aandacht vraagt. Hij ondergaat elk bezoek als een kwelling. Kort voor hij naar Amerika zou gaan, overlijdt zijn vader. En hoe Gram ook na de begrafenis zijn best doet om alle treurigheid zo snel mogelijk te vergeten en zich te concentreren op de lezing, het verleden lijkt hem in te halen. Als hij tenslotte in het vliegtuig stapt komt daar nog een hindernis bij. Dat er allicht toch meer gevoel in hem schuilgaat dan hij wil doen voorkomen, blijkt uit zijn danige vliegangst.Ook wat Gram geen betekenis wenst te geven, eist plots een plaats op. Ook wat niet werkt, wordt ineens werkelijkheid., maar voor de rest is zijn relaas eigenlijk een langdurige tirade tegen emotionaliteit, menselijke zwakte en zielsbewegingen.
De schrijver Yves Petry heeft geen medelijden met zijn personages. Ze worden keihard op papier gezet: de vader die openlijk zijn bizarre seksleven met zijn zoon wil bespreken en de zoon die op zijn minst niet van mensen houdt, ook niet van zijn ouders.In kristalhelder proza, vaak sarcastisch maar daarom niet minder dwingend van toon, voert deze hedendaagse vertelling over jongens en wetenschap, leven en dood, intelligentie en emotie, tot de conclusie dat wij ten aanzien van de toekomst allen achterblijvers zijn, gevangenen van het heden en producten van het verleden. In het verhaal krijgen arrogante wetenschappers het deksel op hun kop en geeft Yves Petry een interessante stelling: techniek dient niet de mens, maar zal de mens overstijgen. Het is de bedoeling dat 'Baby', de super robot, alle mensen zal overleven en hen met hun schamele intelligentie ver achter zich zal laten. Gram heeft medelijden met de mensheid, tegelijkertijd voelt hij zich verheven boven de mensen, omdat hij het heilige doel dient: Baby. Gram wordt zo een icoon van de fanatici, zoals een godsdienstfanaticus die een onmogelijk doel nastreeft. Zijn tegenspeler is dokter Bitschkowa, een vrouw die de media bespeelt met haar burgerlijkheid: beelden over haar gelukkige gezinnetje en haar mooie hobbies. Gram verafschuwt haar, en met haar alle mensen die maar een zweem van normaalheid over zich hebben. Menselijke verhoudingen en gevoelens interesseren hem nauwelijks, psychologie speelt in zijn beleving geen enkele rol, over zaken als seks of intermenselijkheid kan hij alleen maar sarcastisch zijn.
Yves Petry schetst hiermee een zwartgallig leven, want Gram is niet wars van kritiek op de moderne maatschappij. Sociale, culturele en politieke items dwalen door het verhaal: sekstoerisme, gymnastiek tijdens het werk, ouder kind relatie. En bovenal: hoe dierlijk is de mens? Misschien alleen inhoudelijk lijkt Petry's verhaal op maatschappelijk sociale kritieken die bijvoorbeeld de Franse schrijver Michel Houellebecq gebruikt voor zijn romans. Alleen zijn de woorden en de beelden die Petry gebruikt vele malen prozaïscher en trefzekerder. Onder zijn mooie zinnen loeren sarcasme en humor om de lezer te verleiden. En mede door zijn karikaturale personages, bereikt hij een niveau dat voor de lezer een aangename verrassing is: het verhaal is een uitdaging om te lezen. Gram Goetleven schildert zijn omgeving af als een soort zwakzinnige karikatuur. Over moeders vriendje Alain denkt hij bijvoorbeeld: ,,Mensen als Alain hadden natuurlijk een ziel. Dat soort volk kende nu eenmaal geen intellectuele scrupules.'' Menselijk geluk komt in zijn woordenboek niet voor: ,,De onverbloemde eenzaamheid van het samenzijn, de manifeste onverenigbaarheid der geesten, het sloot meer aan bij mijn opvattingen dan deze idylle.'' Hij is de slimme rascynicus, maar hij weet ook: ,,Cynisme is verleidelijk omdat je als cynicus in grote lijnen natuurlijk altijd gelijk hebt.''
Tegen het einde van het verhaal blijkt de toekomstdroom van Baby, waaraan Gram Goetwegen zijn onmenselijke toekomstperspectieven ontleent, beetje bij beetje te worden ontmanteld, zijn grote voorbeeld Dr. Miami krijgt z'n congé, en de geplande lezing gaat niet door. Einde verhaal. Boodschap: technocratische, onmenselijke toekomst legt het af.
'De achterblijver' is een soort sprookje met even satirische als misantropische trekken. Eerlijk gezegd heeft het verhaal, met zijn tenslotte vrij eenvoudige boodschap, weinig om het lijf. Maar het zijn de verblindende stijl en het intellectuele vuurwerk van Pétry die het geheel overeind houden. Hij is een begenadigd stilist, zoals er in Vlaanderen de laatste jaren geen meer is opgestaan. Zijn brille heeft werkelijk niets boertigs of sappig-Vlaams. Hij schrijft als een jonge, zelfverzekerde God. Taal is voor hem belangrijker dan psychologisch raffinement. Hij zwelgt in de schoonheid van zijn welbespraaktheid, bij deze ondergaande zon bijvoorbeeld: ,,Een voor een legde ze haar kleuren af, het zilveren wit van de dag, de geelzucht van de vooravond, het oranje van haar nakende ondergang, om zich ten slotte door al dat stof te laten villen en finaal leeg te bloeden in een scharlakenrode plas die reikte van noord naar zuid.' Als lezer word je meegetrokken in de alsmaar donkerder wordende gedachtegang van deze man. De achterblijver iseen verhaal over leven in de toekomst en sterven in het heden.
Yves Petry (1967)
Yves Petry studeerde wiskunde en wijsbegeerte in Leuven, publiceerde verhalen in DW&B en in NWT, debuteerde mei 1999 bij De Bezige Bij met de roman Het jaar van de man, bij dezelfde uitgeverij verscheen in 2001 Gods eigen muziek.
Yves Petry wordt onthaald als een beloftevolle nieuwe verschijning aan de Vlaamse literaire horizon.
Vrij Nederland bejubelde Petry als het grootste talent van een nieuwe generatie literair begenadigde Vlamingen."
Yves Petry's probate middel tegen teleurstellingen: "In de mate van het mogelijke, leg ik me neer bij het onmogelijke."
(That Old Ace in the Hole) vert. Regina Willemse-Uitgeverij Scribner
Uitgeverij :De Geus, 2003, 416 pagina's, ISBN 9044502956,
"Als je het landschap goed treft, zullen de personages eruit naar voren komen en dan zullen ze ook op hun plaats zijn."
***
De 25-jarige Bob Dollar heeft een baan aangenomen bij een grote vleesproducent , Global Pork Rind , en moet als locatieverkenner de wat kleinere veefokkers en landbouwers in het prairiegebied op de grens van Oklahoma en Texas overhalen om hun land te verkopen , zodat het bedrijf er grootschalige varkensfokkerijen kan vestigen. Bob krijgt het advies van zijn baas om een dekmantel voor zijn aanwezigheid daar te bedenken, en waarschuwt hem niet meteen te laten weten dat hij voor hen scout.
Omdat varkens en varkensfokkerijen in de streek niet geliefd zijn, doet Bob zich voor als een scout voor een makelaar in villa-projecten. Hij vestigt zich in het dorpje Woolybuckett in de schuur van de excentrieke weduwe LaVon. Zij is voor hem en voor de lezer een bron van informatie over de plaatselijke wederwaardigheden doordat zij biografieën van bewoners verzamelt om de geschiedenis van de streek niet verloren te laten gaan. Via LaVons verhalen, maar ook middels een alwetende verteller in sommige hoofdstukken, wordt een mooi sfeerbeeld gegeven van verleden en heden in het gebied. Proulx is zeer bedreven in het kleur en inhoud geven aan de behoudende christelijke cultuur op het Texaanse platteland. Hoe meer Bob de streek en de mensen leert kennen, hoe meer begrip hij voor hun standpunten krijgt. Al snel komt Bob erachter dat de mensen daar de grote varkensindustrie niet welwillend tegenover staan. Er komt een vreselijke stank van de bedrijven, waarvan vooral de buren last hebben en kwaaltjes krijgen aan hun luchtwegen en ogen. Toch bijt Bob zich vast in de baan. Zijn ouders die naar Alaska waren vertrokken zonder ooit nog iets van zich te hebben laten horen, maakten nooit iets af en Bob is vastbesloten om deze opdracht tot een goed einde te brengen. Zijn favoriete stek wordt de Old Dog waar Cy de skepter zwaait over het eten en waar Bob menig inwoner treft en naar hun verhalen luistert over de tijd dat de uitgestrekte graslanden nog zonder hekken waren, over het ontstaan van de grote ranches, en soms hun ondergang, over de prikkeldraadoorlog tussen boeren die hun terrein af wilden zetten en de voorstanders van een vrije vlakte waar ieders vee kon grazen. Over boeren die fortuin konden maken omdat ze olie op hun land vonden, verhalen rond de watervoorziening, want de ondergrondse reserves van de Ogallala was al voor de helft geslonken. Door die geschiedenis lopen als een rode draad de onderwerpen droogte en de zoektocht naar water, waarbij het bouwen van molens essentieel is. Zo hoorde hij het verhaal van de gekke Nederlander Habakuk van Melkebeek die op de Cutaway ranch zijn carrière begon als molenonderhouder, maar al snel met Ace Crouch, zijn hulpje, een eigen bedrijf opzette dat nog steeds goed loopt. Al deze verhalen maken de taak voor Bob niet makkelijk. Net zoals Annie Proulx zelf heeft gedaan gaat de hoofdpersoon Bob Dollar bij de oude bewoners op bezoek om hun verhalen aan te horen waardoor we een prachtig beeld krijgen van de panhandle met zijn uitzonderlijke inwoners, de cowboys. En ondanks dat de paarden zijn ingeruild voor auto's, de muildiertransporten eerst door de spoorlijn en vervolgens door de vrachtwagens, beschouwen de cowboys zichzelf nog als cowboys met de bekende laarzen en hoeden. Wat de oorzaak is geweest van de ondergang van de groots wuivende grasvlaktes met bisons en kleine welvarende dorpjes, daar is men het niet over eens. Nu staat de panhandle weer voor een grote verandering, dit keer veroorzaakt door de grote industriële varkensboerderijen die alleen maar het water op zullen maken, vreemde mensen met vreemde scholen en godsdiensten zullen introduceren, maar omdat alles geautomatiseerd is, niet voor nieuwe werkverschaffing zullen zorgen, alleen maar voor vervuiling en overlast.
Naast Bob Dollar is Ace Crouch de meest belangrijke persoon: van een simpel jongetje dat in de leer ging als molenaar (in de panhandle zorgen de molens ervoor dat het water wordt opgepompt, als ook de olie) bij de uit Kampen afkomstige Nederlander Habakuk ontpopt hij zich als noeste werker. Dat het Bob Dollar-verhaal vooral in het begin wat mager is naast het machtige portret van het Wilde Westen geeft niet zo. Tenslotte ligt Annie Proulx' grootste kracht in het beschrijven van de kleine mensen in het grote Amerika, in het haast schilderen van de grootse landschappen en hun weerbarstige natuur. Ook in dit boek van Proulx zijn de personages eenvoudige hardwerkende mensen die leven in de ruige Amerikaanse natuur, dit keer is dat de zogeheten 'panhandle' in het noorden van Texas en Oklahoma. De kleurrijke personages vormen ieder met hun eigen verhaal een boeiend geheel.Deze talloze verhalen worden bij elkaar gehouden door een eenvoudig hoofdverhaal, waarin Bob Dollar als de buitenstaander figureert die zich probeert in te mengen tussen de plaatselijke bevolking van de 'panhandle', een gebied dat zich kenmerkt door droogte, ranches, koeien en cowboys. Minpunt is dat er door al die prachtige portretten en verhalen niet veel vaart in het boek zit. Maar Proulx' vertelkunst en gevarieerde taalgebruik, gekenmerkt door compactheid en krachtige metaforen, maken dat je door blijft lezen. Pas tegen het einde van de roman volgen de ontwikkelingen elkaar plotseling vrij snel op en worden de gebeurtenissen zelfs dramatisch, hoewel altijd met een komische ondertoon. Want een van de kenmerkendste eigenschappen in Proulx' werk, ook in dit boek, is de ingehouden humor. Proulx zou Proulx niet zijn als in haar werk niet haar grote betrokkenheid bij het Amerikaanse landschap zou doorklinken. Dit onderwerp is dan ook op bijna iedere pagina aanwezig. Bob komt door zijn baan als locatieverkenner tussen twee tegenovergestelde belangengroepen in te staan. De ene groep vertegenwoordigt economische belangen en de andere welzijnsbelangen. Uiteraard komt hij tot de conclusie dat het werk niks voor hem is omdat hij niet achter de economische belangen van de varkensfokkerijen kan staan. En uiteindelijk winnen de vertegenwoordigers van de welzijnsbelangen ook hun strijd tegen de varkensfokkerijen. Het goede overwint het kwade, het oude het nieuwe.
Het boek is meer een grote verzameling miniverhalen dan een echte roman, uitstekend geschreven, met humor, veel kennis van zaken en een groot gevoel voor plaats en tijd.
Annie Proulx :-1935 De schrijfster is geboren op 22 augustus 1935 in Norwich, Connecticut als dochter van George,Napoleon Proulx en Lois Nellie Gill. Ze liep school aan Deering High School in Portland,Maine en studeerde in de jaren '50 een tijdje aan het Colby College in Waterville.waarna ze in 1955 huwde met H. Ridgely Bullock. Uit dit huwelijk heeft ze een dochter Sylvia , Marion , die na de scheiding bij haar vader opgroeide. In de late jaren 60 neemt ze haar studie terug op aan de University of Vermont en behaalt er cum laude een B.A. in geschiedenis in 1969.Toendertijd huwde ze met James Hamilton Lang , de vader van haar zoon Morgan en stiefvader van Jon en Gillis .Ze behaalde in 1973 een M.A. aan Sir George Williams University van Montreal . Ze zorgde als alleenstaande moeder voor haar kinderen door allerlei baantjes aan te nemen, onder andere als journaliste. Ze leidt graag een leven in afzondering en weet te overleven in de jungle. Ook kan ze een huis bouwen, jagen, vissen en koken. Ze is wars van glamour en ze voelt zich uitermate betrokken bij het welzijn van het Amerikaanse landschap, wat terug te vinden is in haar werk. Haar landschappen variëren van de moerassen in Florida tot de rotsachtige en ruige kust van Newfoundland, van de stoffige vlakten van Texas tot de bergen van Montana. Soms is het landschap ontoegankelijk en ruw, maar altijd levend, ademend en ongetemd. Haar hoofdpersonen leven vaak in de ruige Amerikaanse natuur en zijn eenvoudige, hardwerkende mensen. Haar personages worden gevormd door het landschap, en met landschap bedoelt ze dan ook het klimaat, de geologie, insecten en andere dieren, landbouw, mijnen, tradities, alle onderliggende sociale en economische factoren. Haar werk kenmerkt zich, naast de liefde voor het Amerikaanse landschap, door ingehouden humor. En haar boeien vooral "situaties waarin alles op het punt staat te veranderen". Haar schrijfstijl is compact en doordrenkt met krachtige metaforen. Voor haar werk heeft ze diverse prijzen ontvangen, waaronder ; PEN/Faulkner Award 1993 voor Postcards Pulitzer Prize for Fiction 1994 voorThe Shipping News National Book Award for Fiction 1994 voor The Shipping News Guggenheim Fellowship 1993
Het boek Scheepsberichten is verfilmd. Het werd voor verfilming aangepast door Lasse Hallstrom in 2001, met in de hoofdrol Kevin Spacey als hoofdpersoon, Quoyle.
Brokeback Mountain, is geregisseerd door Ang Lee met sterren als Heath Ledger en Jake Gyllenhaal gebaseerd op een van de korte verhalen uit de verhalen bundel, Close Range, en kwam uit in december 2005.
QUOTES
"Gritty, authoritative stories of loving, losing, and bearing the consequences. Nobody else writes like this, and Proulx has never written better." - Kirkus Reviews. Ms. Proulx writes with all the brutal beauty of one of her Wyoming snowstorms. Her people not only 'stand' the bad luck and heartbreak that comes their way; they stare it down with astonishing strength, and sometimes they manage to triumph." - Wall Street Journal "This is splendid material, set out with pain and compassion but above all with a shrewdness of observation. . ." - New York Times
By delving into the historical intrigue of Sir John Franklin's infamous adventure, McGregor has ventured in a new direction, departing the psychological thrillers that have been her mainstay.
QUOTES van de schrijfster.
"I love to look behind historical events and present them from a personal viewpoint,"
"History can seem very dry on the page, and I like the challenge of unraveling a story and finding the human interest behind it."
***
Jo Harper , een succesvolle jonge journaliste , heeft slechts haar twee jarig zoontje Sam als tastbare en zeer geliefde herinnering aan haar relatie met Douglas overgehouden. Wanneer Sam ernstig ziek wordt , is er niet veel hoop voor hem: alleen een beenmergtransplantatie met als donor zijn volwassen halfbroer John zal hem kunnen redden. Maar John is onvindbaar. Hij geeft zichzelf de schuld van het dodelijke ongeluk van zijn vader Douglas en heeft zich teruggetrokken uit de bewoonde wereld. Hij heeft zich ten doel gesteld zijn vaders droom te voltooien , de zoektocht op de onhergbergzame,ijzig koude Noordpool ,naar de restanten van de historische ontdekkingsreis in 1847 van Sir John Franklin, die met zijn bemanning strandde toen hij zocht naar een Noord-West doorgang.
Terwijl de ziekte zich bij Sam steeds verder openbaart , vecht Jo in een wanhopige race tegen de klok om het leven van haar zoon en de ziel van haar stiefzoon te redden. Het ijskind is een diep ontroerende roman over hoop en wanhoop, opoffering en liefde en over het doorzettingsvermogen van een vrouw, die weigert zich bij het noodlot neer te leggen.
Elizabeth McGregor
-ook gekend als Holly Fox
Elizabeth McGregor is geboren in Warwickshire en leeft nu, met haar dochter Kate ,in Dorchester . Vroeger oefende zij het beroep uit van : een hopeloos verveelde maar trouwe servante, van een gelukkige,maar meestal overspannen lerares en een ongeschikte en bijna bankroete antiquairiste. Momenteel is zij een award-winnende schrijfster van meer dan honderd korte verhalen en gevierde auteur van een tiental psychologische thrillers. Het geschreven woord heeft McGregor van kindsbeen af gefascineerd. Zo herinnert zich ,dat ze als jong meisje in boekwinkels stond en "absolutely thrilled was ,with the whole experience." Haar liefde voor het schrijven van essais en het tekenen wekte verwondering op bij haar meer wetenschappelijk aangelegde broers , maar dit alles belette haar niet om zich reeds op tien jarige leeftijd door een boek als " Wuthering Heights " te wurgen. .McGregor schreef haar eerste roman , toen ze achttien was.Twintig jaar later publiceerde ze voor het eerst en sindsdien bracht ze twee comedies onder de schuilnaam Holly Fox en tien romans onder eigen naam uit.
1996, Houten: Van Reemst, 350pag., ISBN 90-410-0379-7 vert.van:The Homing (1994, New York: Fawcett Columbine), vert.door: Annemarie Verbeek
"Saul jaagt je de stuipen op het lijf
met deze razende, gonzende horror-shocker "
*** De zestienjarige Julie Spellman is zojuist met haar moeder verhuist naar het vredige Pleasant Valley.Maar de rust van de vallei verandert snel in een afgrijselijke nachtmerrie.Op een dag wordt Julie gestoken door een bij, een steek die bijna dodelijk was geweest.Carl Henderson , de deskundige op het gebied van insecten arriveert net op tijd in het ziekenhuis. Hij dient Julie een tegengif toe. Tot verbazing van haar moeder herstelt ze meteen.Het meisje ziet er weer gezond uit alsof ze nooit ziek is geweest.Maar dan gebeuren er dingen met Julie die ze niet aan haar familie kan uitleggen.Haar lichaam en geest worden beheerst door een vreemd wezen- dooe een afgrijselijke macht met een onstilbare dorst naar de dood van zijn nietsvermoedende buit...
Verrassend goed plot maar geen aanrader voor mensen met een gevoelige maag.
JOHN SAUL :-1942
John Saul is geboren op 25 februari 1942 in Pasaneda ( Californië) en groeide op in Whittier. Hij volgde verschillende colleges , zonder ooit echt ergens af te studeren..Hij had gedurende vijftien jaar meerdere jobs, terwijl hij inmiddels wachtte om eens een boek te schrijven dat zou gepubliceerd worden. Zijn eersteling " Suffer the Children ", behaalde alle bestsellerlijsten in Amerika en was ook zeer succesvol in Canada. De meeste van zijn volgende boeken vinden we terug in alle bestsellerslijsten en worden wereldwijd gelezen. Hij leeft part-time in The Pacific West ,in Seattle of The San Juan Islands,en op het grote eiland Hawai.
1995, Amsterdam: J.M. Meulenhoff, 431pag., ISBN 90-290-4663-5, 1e druk oktober 1995 vert.van: After Dark (1995), vert.door: Jan Willem Bos
***
Laura Rizzatti, tijdelijk werkzaam voor opperrechter Robert Griffen van het Hooggerechtshof van Oregon, wordt 's avonds laat vermoord aangetroffen in het verlaten gerechtsgebouw. Er zijn geen verdachten en geen aanwijzingen. De volgende maand komt Griffen zelf om het leven door een autobom op de oprit van zijn huis in Portland. Ditmaal is er echter wel een verdachte: in een schokkende opeenvolging van gebeurtenissen wordt Abigail Griffen, de hoog aangeschreven officier van justitie bij het Openbaar Ministerie van Multnomah County en echtgenote van opperrechter Griffen, van wie ze zich wil laten scheiden, beschuldigd van moord met voorbedachten rade... Matthew Reynolds, één van Amerika's beroemdste strafpleiters, leeft enkel voor zijn werk en heeft geen vrienden.Zijn enige zwakheid bestaat erin dat hij tot over zijn oren verliefd op Abigail Griffen wordt, En Abbie Griffen zit in nesten. Eens was ze de aanklager in de zaak van Charlie Deems, die toen de doodstraf kreeg, maar later weer vrijkwam door procedurefouten.De rechter die voor zijn vrijstelling zorgde was haar echtgenoot . Nu is Deems uit op weerwraak. Hij schaduwt Abbie in haar huis en op haar landhuis.Wanneer Abbie's man omkomt door een autobom, wordt Deems verdachte nummer één , temeer hij reeds ervaring heeft met autobommen.Maar waarom gelooft de politie hem, wanneer hij zegt dat hij niets met de zaak te maken heeft en Abbie als de schuldige aanwijst ? Abigail wordt beschuldigd en neemt Matthew Reynolds als haar verdediger.Al snel staat Reynolds voor een dilemma: moet hij recht doen gelden of de stem van zijn hart volgen? Het is Margolin vooral te doen om de lezer steeds opnieuw te vloeren met plotselinge onthullingen. Niets is wat het lijkt, tot op de laatste bladzijden, waar er op de valreep nog een reusachtig konijn uit de hoed wordt getrokken .
Phillip Margolin -1944
Phillip Margolin, groeide op in New York City en Levitttown (New York) Hij behaalde in 1965 een Bachelor's Degree in Government aan American University.De volgende twee jaar diende hij als vrijwilliger bij het Vredeskorps in Liberia. en in 1970 maakte hij zijn studies af aan de New York University School of Laws. Margolin vertrok daarna naar Oregon waar hij klerk werd bij Herbert M. Schwab, de opperrechter van het Oregon Court of Appeals.Nadat hij op het advokaten -kantoor van het Multnomah County District werkte , opende hij zijn eigen praktijk in Portland. Hij is een bekend strafpleiter in Portland (Oregon). Hij behandelde in zijn carrière meer dan dertig moordzaken en verdedigde met succes twaalf verdachten in doodstrafzaken.Na 24 jaar als strafpleiter wordt hij full-time schrijver. Hij debuteerde met het boekKroongetuige en ontving een nominatie voor de Edgar Award. Margolin was gastauteur in De Maand van het Spannende Boek 1997 (hij schreef de cadeauthriller Rookgordijn) en publiceerde verschillende thrillers bij Uitgeverij Meulenhoff. Eind 2005 verscheen bij De Boekerij de thriller Het verloren meer. Margolins rechtzaalthrillers behoren tot de top van de Amerikaanse misdaadliteratuur en bereiken zonder uitzondering de New York Times-bestsellerlijst. Margolin is getrouwd met Doreen Stamm Margolin (tevens zijn vennoot) en is de vader van twee kinderen.
Uit de pers:
Mooie spannende openingsscènes Vrij Nederland
Niets is wat het lijkt, tot op de laatste bladzijden NRC Handelsblad
Een schitterend gebrek. Uitgeverij : De Arbeiderspers -2004
-Hardcover- : -239 pag. ISBN : 902952345X
'The plot is suspenseful and there are as many dramatic turns in her life as in that of her famous lover. In Lucia's Eyes makes Lucia a figure well worthy of a place in the Casanova mythology.'
"Als ik één ding kan is het liefhebben. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er trots op. Ik heb het geleerd zoals een zwerfhond leert zwemmen: omdat hij met de rest van de worp in een jutezak werd gepropt en in een snelstromende rivier is geworpen. Die ene die het tegen alle verwachting in gered heeft, dat ben ik. Met in mijn oren het gejank van allen die het niet haalden, moest ik leren ergens van te houden. Ik ben niet ondergegaan. Ik heb de kant bereikt. Ik heb lief.
***
Tijdens een grootse bruiloft op het landgoed Pasiano in Italië wordt Lucia, de beeldschone dochter van de conciërge , smoorverliefd op de zestienjarige Casanova. Voor haar, maar ook voor de jongeman die de geschiedenis in zou gaan als 's werelds grootste minnaar, is dit de eerste grote liefde. Het jonge stel belooft elkaar wel eeuwige trouw , maar omwille van haar jeugdige leeftijd ( veertien jaar) belooft Casanova later terug te keren om zich met haar te verloven .Maar als hij na enige tijd terugkeert, is ze verdwenen. Dit tekent voor de rest van zijn leven zijn beeld van en omgang met vrouwen. Ondertussen zal Lucia opgevoed worden tot een echte dame. Helaas slaat het noodlot toe: Lucia krijgt pokken, overleeft de ziekte maar haar gezichtje is voor altijd verminkt...
Lucia zal net als Casanova door Europa zwerven en als hun wegen elkaar dan weer kruisen, is het maar de vraag of ze elkaar weer zullen liefhebben. In zijn memoires vermeldt Casanova terloops dat Lucia een van de weinige vrouwen is die hij ooit onrecht heeft aangedaan. Maar hoe? Wat is er werkelijk gebeurd? Waarom deed Lucia afstand van haar geluk? Een schitterend gebrek is haar verhaal, het verslag van een uitzonderlijk leven.
De roman speelt in de achttiende eeuw, de tijd van de Verlichting, ook wel de Eeuw van de Filosofen genoemd. Een tijdperk waarin men streed tegen bijgeloof, vooroordelen en tegen instanties die deze in stand hielden. Het motto: blijf je eigen verstand gebruiken. Door nieuwsgierig te zijn en steeds meer te leren kun je je leven verrijken. Met deze trend nam de wetenschap een hoge vlucht in de achttiende eeuw. Waar Casanova (1725-1798) in deze eeuw allemaal heeft uitgehangen kan men in Casanova's bekendste werk en biografie lezen: 'Histoire de ma vie'. 'De geschiedenis van mijn leven' werd oorspronkelijk uitgegeven in 1820. Hoewel Casanova zich in dit werk voordoet als een ware vrouwenveroveraar en deze romantische titel hem zo in de overlevering heeft vereeuwigd, had Casanova vele andere talenten. Zijn ruimdenkendheid bracht hem in contact met onder andere Voltaire, Benjamin Franklin en andere grote geesten uit de achttiende eeuw. Zijn turbulente leven als zoon van toneelspelers bracht hem door heel Europa en naar Turkije en in Rusland. Hij was doctor in het burgerlijk en kerkelijk recht maar ook avonturier, rozenkruiser, vrijmetselaar, gokker en bedrieger tot zakenman en geheim diplomaat aan toe. Toch heeft Arthur Japin gekozen voor een andere hoofdpersoon: ene Lucia die in Casanova's autobiografie te boek staat als een van de weinige vrouwen die hij ooit onrecht heeft aangedaan. 'Een schitterend gebrek' is het verhaal van het meisje Lucia die op vroege leeftijd viel voor de charmes van Casanova, maar door een 'gebrek' besloot de jongeman die toen vele ambities had, niet op te zadelen met een vrouw die niet representatief zou zijn in de kringen die toen de dienst uitmaakten. Haar leven gaat dwars door de achttiende eeuw waar ze Anna Morandi Manzolini ontmoet, in dienst is van Zélide die vliegmachines ontwerpt, de broeders Venuti ontmoet en het wonder van de net opgegraven stad Herculaneum aanschouwt. De broeders Venuti legden in 1738 in Italië nabij Napels een door lava bedolven stad bloot, Herculaneum. Niet lang erna werd ook Pompeii ontdekt. Men beschouwt deze opgravingen als de wieg van de archeologie. Anna Morandi Manzolini (1716-1774) was een vrouwelijke wetenschapster in Bologna die als een van de weinige dames in die tijd een leerstoel aan de universiteit kreeg aangeboden. Zij werd vooral bekend door de anatomisch gelijkende kopiën in was die ze maakte van het menselijk lichaam, waarbij alle spieren te zien waren. Modellen die nu op alle leerinstellingen worden gebruikt en die men in haar tijd vanuit heel Europa bij haar bestelden.
In Amsterdam komt ze omdat die stad zo ruimdenkend en tolerant is. Echter niet wat de joden betreft, waardoor Lucia zelfs in een 'spinhuis' belandt, de gevangenis waar de vrouwen achter tralies bloot stonden aan het vermaak van het volk. Het enige beroep dat in Amsterdam voor Lucia was weggelegd was het oudste beroep van de wereld: hoer. Het begint wanneer Lucia, vele jaren later, Casanova in een Amsterdams bordeel bij toeval opnieuw tegen het lijf loopt. Hij heeft er geen weet van dat zij het is omdat ze haar door de pokken mismaakte gezicht onder een sluier verbergt, en hij probeert haar te veroveren op de van hem bekende wijze. Ze ziet er uit als een vrouw van 50. Geschokt concludeert hij dat zij de enige vrouw is die hij ooit onrecht heeft gedaan. Daar eindigt het verhaal zoals Casanova het zelf, in zijn memoires (kort) vertelt. Japin vertelt het verhaal vanuit Lucia's perspectief. Waarom heeft ze haar grote liefde (want dat was hij) opgegeven? Wat heeft dit betekend en hoe is ze tot de hoererij gekomen? Wat doet dit weerzien haar?
Voor Lucia is de schokkende confrontatie aanleiding tot een reconstructie: haar jeugd in de Veneto, haar kortstondige maar heftige liefde voor Giacomo, de verwoestende ziekte die haar trof, haar vlucht naar Amsterdam en haar werk als hoer. Langzaam wordt duidelijk dat haar verdwijning geen verraad was maar een daad van liefde. Ze wilde zijn carrière niet dwarsbomen. Ten slotte verricht zij de truc die hem verlost van zijn herinnering aan haar en die haarzelf bevrijdt van haar verleden.
Wanneer Lucia haar jeugdliefde weer ontmoet, beseft ze een heel belangrijk iets. Ze heeft al die tijd een spook nagejaagd en hierdoor niet bij haarzelf stilgestaan. Ze heeft teveel de rede achterna gelopen en niet haar gevoel. Dan besluit ze zonder veel na te denken te doen wat haar hart haar ingeeft. Dat zal haar uiteindelijk doen belanden in een geheel andere verlichte maatschappij. Arthur Japin kreeg grote bekendheid met zijn debuutroman 'De zwarte met het witte hart' (1997), een semi-historische roman over twee zwarte prinsjes uit Afrika die in de negentiende eeuw in Leiden kwamen studeren. Zijn volgende roman, 'De droom van de leeuw' (2002) was meer een eigen historische roman en speelt in de jaren 70 in Rome te midden van de Italiaanse filmwereld. In 'Een schitterend gebrek' komt Japin weer in volle glorie terug door geschiedenis te vermengen met zijn fantasie. Niet alleen de historische karakters geven de tijdsgeest van de achttiende eeuw aan, ook Japin's stijl en verdere inhoud nemen je mee naar een tijd waarin het individuele denken je een stuk verder bracht en waarin de tijd bol stond van nieuwe wetenschappen. Het mooie verhaal over Lucia en haar Casanova geven de achterzijde van de Casanova-medaille weer, maar het verhaal geeft ook een schitterend beeld van hoe men in de achttiende eeuw in Amsterdam leefde. Zoals Giacomo Casanova in zijn boeken graag de randfiguren uit zijn maatschappij belichtte, schrijft Japin nu over een aantal van die mensen en hun omgeving. De prostitutie, de uitgaansgelegenheden en de spinhuizen. Misschien zijn de personen zoals Lucia en Zélide niet helemaal historisch verantwoord, de tijdsgeest uit het boek is het zeker. Een schitterend gebrek werd in 2004 bekroond met de Libris Literatuurprijs. Uit het juryrapport: "Een schitterend gebrek is een rijke, stijlvolle roman, met een even geraffineerde als geheimzinnige plot". De roman werd ook genomineerd voor de NS Publieksprijs en bekroond met de Inktaap (jongerenprijs).
Arthur Japin (1956)
Arthur Japin , geboren te Haarlem op 26 juli 1956,wilde al in zijn kindertijd zo nu en dan iemand anders zijn. Zijn vader (Bert Japin) was onder andere toneelrecensent. De liefde voor het toneel zat er al vroeg in. Zo nu en dan iemand anders zijn... Hij werd erg gepest, mishandeld zelfs, geestelijk en lichamelijk. Hij bevond zich in een isolement. Zijn vader pleegt zelfmoord als hij 13 jaar is. Het pesten ging door tot hij 16 is. Het scheppen van een fantasiewereld, de vlucht uit de realiteit was nodig om te overleven. Na de middelbare school kiest hij ervoor om van het 'nu en dan iemand anders zijn' zijn vak te gaan maken. Arthur Japin vertrekt na het gymnasium naar Londen, om een opleiding te gaan doen aan een toneelschool in Londen, The School of Dramatic Arts. Terug in Amsterdam studeert hij vervolgens twee jaar Nederlandse Taal en Letterkunde en stapt dan over naar de Kleinkunstacademie. In 1982 studeert hij hier af. Hij speelt diverse rollen voor radio, film en televisie (bijv. enkele bijrollen in de film 'Flodder' en de TV-serie 'Onderweg naar morgen') en op het toneel bij o.a. Toneelgroep Centrum en de Theaterunie, en hij zingt een kleine rol bij de Nederlandse Opera. In 1987 stopt hij met acteren en begint te schrijven. In 1996 debuteert hij met Magonische Verhalen, dat - evenals zijn latere boeken - wordt uitgegeven bij De Arbeiderspers. In 1997 volgt (als resultaat van 10 jaar onderzoek): De zwarte met het witte hart. In de tussenliggende periode schrijft Japin ook scenarios, hoorspelen en toneelstukken, waarmee hij diverse literaire prijzen won. In 2000 worden enkele Magonische Verhalen verfilmd. In maart 2002 verschijnt De droom van de leeuw, een grote roman over liefde en verbeelding. In 2003 wordt Een schitterend gebrek gepubliceerd, dat het jaar daarop de Libris literatuurprijs ontvangt. Het boek werd vertaald in het Engels als : " In Lucia's Eyes " en komt voor in de shortlist voor de IMPAC Award 2007 in Ierland. Voor de opera naar De zwarte met het witte hart schreef hij het libretto (première 2007). Japin woont tegenwoordig in Utrecht.
Uitgeverij : Luitingh -Sijthoff -paperback 497 pag. vertaling van " THE BLACK ANGEL "-2005 vert.uit het Engels: Pieter Janssens ISBN 90-245-5597-3
." To those who have been forsaken, hell has no geography."
***
Een jonge vrouw wordt in de duistere achterbuurten van New York ontvoerd. De daders denken dat niemand om haar geeft of naar haar op zoek zal gaan. Ze hebben het mis: privédetective Charlie Parker kan de wanhoop van haar moeder niet negeren. Hij duikt erin, hoewel zijn eigen jonge gezin gevaar zou kunnen lopen. Als hij al snel met geweld te maken krijgt, realiseert Parker zich dat de verdwijning van de vrouw deel uitmaakt van een ouder geheim. Dat geheim is verbonden met een middeleeuwse 'kerk van beenderen' in Oost-Europa, een bloedbad in een Frans klooster in 1944 en een mythische schat, de Zwarte Engel, die al sinds mensenheugnis gezocht wordt door kwade geesten. De Zwarte Engel is geen verzinsel. Hij bestaat echt, en zijn geheimen zouden wel eens een heel ander licht op Parkers afkomst kunnen werpen..De Zwarte Engel is een duistere thriller vol vaart, waarbij de onderkant van de samenleving en het bovennatuurlijke elkaar aanvullen, in een wereld zoals alleen Connolly die kan beschrijven.
Zijn schrijfstijl is lekker vlot en het verhaal dat hij heeft verzonnen is echt bizar. In eerste instantie wil je weten wat er met het meisje is gebeurd, maar later wil je als lezer alleen nog maar weten waar die mysterieuze schat te vinden is.Men wil steeds roepen dat Charlie Parker moet oppassen voor al die duistere figuren, want door deze speurtocht brengt hij ook zijn eigen leven in gevaar Als lezer volg je verschillende personages, zoals Charlie Parker en zijn gezin, de familie van het vermiste meisje, de daders en andere mysterieuze figuren. Je weet als lezer soms veel meer dan de detective. Het liefst zou je schreeuwen waar hij moet zoeken, maar helaas kan dat niet. Zelfs Parker zelf weet niet altijd het verschil tussen schijn en werkelijkheid. Het boek laat een aantal mogelijkheden open en het is aan de lezer om zijn eigen oordeel te vormen. In die zin zijn zijn boeken geen gemakkelijke detectives waarin in het allerlaatste hoofdstuk blijkt dat de butler het heeft gedaan. De auteur lijkt gefascineerd door de oorsprong van het kwaad en zijn fascinatie gaat vooral uit naar de gevolgen ervan in het leven van doodnormale mensen. Parker zelf is bijvoorbeeld volkomen getraumatiseerd geraakt door wat hij heeft meegemaakt. Het kwaad valt uiteindelijk ook niet te verklaren. Mensen zijn in staat tot de meest verschrikkelijke dingen om de meest onzinnige redenen.'De kracht bij de auteur is ,dat hij zo beeldend kan schrijven, zodat je het helemaal voor je ziet.
"Schrijvers zijn wat dat betreft net eksters. We zijn constant op zoek naar bijzondere locaties en opvallende verhalen om later ooit een keer te gebruiken.'. zegt Connolly.
John Connolly houdt er zo zijn eigen werkmethode op na. Vooreerst bedenkt de man thrillers met genoeg verhaalstof voor wel drie boeken. Hij schuwt ook de grote thema's als schuld, boete en verlossing niet. Vervolgens lardeert hij zijn alinea's met talrijke bijna documentaire feiten en weetjes. Ten slotte bedenkt hij een ware menagerie van überschurken die met elkaar wedijveren in verdorvenheid. Connolly is een briljante tekenaar van omgevingen en ook van de sferen waar mensen in verkeren. De Zwarte Engel is echt een adembenemende duistere thriller.
CONNOLLY, John -Dublin 1968
John Connolly
, is geboren op 31 mei 1968 in IERLAND .Hij is de eerste niet-Amerikaanse schrijver die de US Shamus Award heeft gewonnen, debuteerde met Een dode ziel en werd daarmee meteen tussen de beste thrillerauteurs ter wereld geplaatst. Every Dead Thing, ( Een dode ziel) werd kritisch onthaald , maar werd genomineerd voor the Bram Stoker Award for Best First Novel en won later the 2000 Shamus Award for Best First Private Eye Novel . Connollys , eerste roman laat ons kennis maken met de anti-held Charlie Parker, een vroegere politieman , die jacht maakt op de moordenaar van zijn vrouw en kind.Sindsdien verschenen van zijn hand meerdere boeken in de polulaire Parker series .De auteur woont in zijn geboortestad "Rialto"-Dublin , waar hij zijn boeken schrijft, maar verblijft ook veel in MAINE in de V..S., waar hij al zijn boeken situeert. Connolly had eerder vijf jaar gewerkt als free-lance- journalist bij The Irish Times , als barman, kelner , en als bediende in een Harrods-winkelafdeling in Londen. Hij behaalde een B.A in Engels aan het Trinity College in Dublin ., en een M.A in journalistiek aan Dublin City University. Vrij vlug was hij gefrustreerd door zijn job als journalist en begon hij in zijn vrije tijd aan Every Dead Thing te schrijven.. Omdat hij in iedere roman zijn plot's in Maine laat afspelen en dit gekoppeld aan een grote portie suspens en het paranormale , zijn er vergelijkingen ontstaan met het werk van Stephen King, alhoewel beide schrijvers een totaal verschillende stijl hanteren.
Hij werd beinvloedt door oudere auteurs als Ross Macdonald
, James Lee Burke en Ed McBain , en wordt geprezen om zijn rijke en introspectieve prozastijl ,die zeer zelden gebruikt wordt door andere schrijvers in dit genre. Verder is hij een gepassioneerde lezer.en muziekverzamelaar .Hij kookt graag en gaat naar de gym .als tijdverdrijf.
Recensies :
'De ongeëvenaarde meester van de duistere thriller.' Guardian
'Connolly produceert zeldzaam goede boeken - intelligent en prachtig geschreven.' Mark Billingham, Daily Mail
Niet veel auteurs zouden kunnen wegkomen met een thriller waarin het bovennatuurlijke zo overduidelijk een hoofdrol speelt. John Connolly kan het.' Crimezone.nl over Kwade geesten
Marga Minco Het bittere kruid. Een kleine kroniek
Bert Bakker, Amsterdam (1957)
Er rijdt door mijn hoofd een trein vol joden, ik leg het verleden als een wissel om...
Bert Voeten
***
Tijdens het joodse paasfeest worden er ongezuurde broden en bittere kruiden gegeten.,dit ter herinnering aan de slavernij. Niet alleen de slavernij in Egypte, maar ook de holocaust is een bittere tijd voor de joden geweest. De Tweede Wereldoorlog en de gevaren van joodse onderduikers vormen het hoofdbestanddeel van Het bittere kruid. Het is een oorlogsroman. Minco's eersteling, is na het dagboek van Anne Frank het meest gelezen boek over de joodse ervaring van de bezetting in Nederland. De familie van Marga woont in Breda. Na de Duitse inval krijgen ze het steeds moeilijker omdat ze joods zijn: ze worden opgeroepen voor het werkkamp, de ouders worden gedwongen te verhuizen naar het Judenviertel in Amsterdam en Bettie de zus van Marga wordt als eerste van de familie tijdens een razzia opgepakt. Marga besluit ook naar Amsterdam te reizen om zich bij haar ouders te voegen.De vader van Marga is een optimistische man die denkt, of misschien doet hij het zo voorkomen, dat het allemaal wel mee zal vallen met de Duitsers.Margas moeder ziet de toekomst somberder in. Zij stelt voor om mooie portretfotos te laten maken als aandenken voor later. Op een zekere dag is er een razzia en haar ouders worden opgepakt. Marga weet echter te ontsnappen. Margas broer Dave en zijn vrouw Lotte reizen met Marga naar Utrecht: daar is een onderduikadres. Lotte wordt echter opgepakt en Dave meldt zich vervolgens vrijwillig. In Utrecht blijkt er geen plaats te zijn voor Marga. Ze gaat terug naar Amsterdam. Via Wout, een kennis, krijgt Marga een onderduikadres op het platteland. Als haar geld op is, besluit Marga de boerenfamilie niet meer tot last te zijn. Wout regelt een nieuw persoonsbewijs en een nieuw onderduikadres. Daar blijft Marga tot de oorlog voorbij is. Na de oorlog zoekt zij haar oom in Zeist op. Deze oom heeft bericht gekregen dat zijn hele familie omgekomen is, maar toch staat hij iedere keer bij de tramhalte te wachten of er toch nog niet iemand terugkomt. Wanneer deze oom gestorven is, gaat Marga nog een keer naar Zeist. Eigenlijk vindt ze het nu vreemd dat haar oom niet meer bij de tramhalte staat en ze vraagt zich af waarom zij zelf niet blijft wachten. Maar ze komt tot de conclusie dat ze het geloof van haar oom mist, ze weet dat er niemand terugkomt. Het bittere kruid begint als de oorlog een paar dagen bezig is en eindigt na de bevrijding. De vertelde tijd is dus zon vijf jaar. Het verhaal wordt chronologisch verteld. Hier en daar zijn er flash-backs: herinneringen aan de tijd van voor de oorlog. Vlak voor de herdenkingsdagen van mei 1957 wordt Het bittere kruid gepubliceerd, de roman waarin ze haar eigen ervaringen tijdens de oorlog beschrijft, al is de hoofdpersoon in het boek tien jaar jonger dan zij destijds was. Het boek maakt veel indruk, vooral door de sobere stijl. Steeds voelbaarder worden voor de jonge hoofdpersoon en haar familie de anti-joodse maatregelen van de Duitsers.De sobere stijl is typerend voor Minco's manier van schrijven, het is vooral haar streven, en dat bereikt zij door eindeloos te schrappen. Over een dramatische gebeurtenis moet je sober schrijven, zegt ze ,anders wordt het melodrama. Ze wilde zoveel mogelijk informatie geven in een klein stukje. Haar voornaamste thema's zijn oorlog, verdriet enz. Dit komt vooral omdat zij zo goed kan schrijven over oorlog omdat ze die zelf heeft meegemaakt, ze wil laten zien hoe het toen was.
'Het bittere kruid is autobiografisch, ik moest mijn adem inhouden om het te schrijven. Ik heb er dus zelf schuld aan en moet de consequenties dragen.'
In de meeste verhalen en romans die daarop volgden gaat het ook over gebeurtenissen in de oorlog. Of de oorlog is het scharnierpunt tussen de onbezorgde tijd ervoor, toen ze te midden van haar familieleden leefde, en de kale tijd erna, toen er niemand meer was.Want hoeveel tijd er ook sinds haar jeugd is verstreken, het verleden dringt zich steeds scherp op. Er is voor haar personages geen verschil tussen wat ooit bestond en wat nu bestaat. Toen kan plotseling nu worden, de grens tussen heden en verleden weggevaagd. Minco probeert met zo weinig mogelijk woorden te schrijven.Vooral gevoelens worden niet weergegeven. Het is aan de lezer om er de juiste gevoelens bij te denken. Dit levert kale en sobere zinnen op. In haar schrijfstijl zit geen emotie, maar daardoor weet ze juist die emotie bij de lezer op te roepen.. Het is bekend als je ouder bent: je grijpt weer terug naar je kinderjaren. Je gaat de dingen die verder weg zijn scherper zien dan gebeurtenissen van kort geleden. De sprong naar vóór de oorlog wordt gelukkig steeds minder pijnlijk. Het zijn vastgestelde beelden geworden. Ze hebben een plaats gekregen: zoals je ze gezien hebt en zoals je ze altijd blijft zien. Daar ben ik aan gewend geraakt.''Ik heb na de oorlog alles erg willen verdringen,' zegt ze. 'Ik wilde er niet over praten. De namen niet noemen. Wilde het voor mezelf hebben. Dat was de houding van de meeste joden die alleen zijn overgebleven. Het werd een algemene zwijgplicht.'
Toch doorbrak zij het zwijgen met Het bittere kruid, de 'kleine kroniek' die in 1957 verscheen.Ik wilde voor een blijvende herinnering zorgen die hopelijk langer zou bestaan dan ik zelf ,zegt ze. Ja, dat is omgekeerd aan de wens van de meeste schrijvers die zelf willen voortbestaan na hun dood. Daarom heeft ze de ik-figuur geen naam gegeven en heeft ze haar veranderd, haar jonger gemaakt dan ze zelf was aan het begin van de oorlog. Het ging om hen, niet om haarzelf. Haar emoties heeft ze trouwens altijd achtergehouden. Dat is een eigenschap geworden.
' Ik geloof dat je karakter zich weerspiegelt in je werk. Ik kan alleen op een ingehouden manier schrijven.'zegt Minco.
'. 'HBK' - dat is de familieafkorting voor Het bittere kruid, haar evergreen die inmiddels meer drukken heeft beleefd dan ze zelf kan tellen en die, ook vanwege de zeer bescheiden omvang, door generaties scholieren is gelezen. .'Haar werk cirkelt telkens rond dezelfde plaatsen, voorwerpen en mensen, steeds weer belicht ze dezelfde geschiedenis vanuit een ander gezichtspunt Ze zegt ironisch: 'Ik had moeten wachten. Had één keer een dikke roman moeten schrijven. Dan was ik er ook in één keer vanaf geweest.' En vervolgt met ernst: 'Ik probeer zo mijn geheugen soepel te houden. Ik wil niet over hetzelfde schrijven, maar het komt er toch op neer. Kennelijk moeten dezelfde situaties steeds weer anders worden aangekleed. De onderwerpen zijn wel gevarieerd, maar de personages hebben allemaal wel een beetje dezelfde achtergrond.'
Wat ook een rol speelt in Het bittere kruid en terugkomt in haar andere werk zijn de voorwerpen.Ze krijgt de bezittingen van haar ouders niet terug. Het was ook al zo in Het bittere kruid, waarin het Bredase buurmeisje het tennisracket van de ik-figuur komt 'lenen'. Zij staat op het punt naar Amsterdam te vertrekken, naar het Judenviertel waar haar ouders wonen. 'Het zou zonde zijn als je al die leuke dingen hier liet staan,' zegt het buurmeisje monter. 'Ik had beter een tas mee kunnen nemen.'
In 'Het bittere kruid' schrijft Marga Minco over de Jodenvervolging tijdens de bezettingstijd. In korte hoofdstukken realiseert zij de sfeer van toenemende onzekerheid en angst. Zelfs als de bezetter toeslaat, blijft er nog een spoor van hoop om aan het lot te ontkomen. Met kleine middelen roept de schrijfster een sfeer op van dreiging, ongegronde hoop en verwachting, die precies weergeeft wat in die jaren in de harten van de vervolgden leefde.
Wat bij lezing meteen opvalt is de grote terughoudendheid in woordgebruik en in emoties. Er is sprake van een zekere 'woordeconomie'. Ook kan men spreken van 'understatements' als ze bijvoorbeeld geen een keer het begrip 'Duitser' noemt, maar wel uiterst suggestief de reacties van plaatsgenoten op handelwijze van de bezetter beschrijft. Wat over de stijl van Het bittere kruid is gezegd geldt ook voor enkele verhalen uit haar bundel De andere kant. Men leest bijvoorbeeld in het slotgedeelte van het verhaal Het adres ( dat gaat over een adres waar allerlei eigendommen van de Joodse vertelster worden bewaard die niet worden teruggegeven: "Ik nam mij voor het adres te vergeten. Van alle dingen die ik moest vergeten zou dat me het gemakkelijkst vallen." Een dergelijk suggestief slot kent trouwens ook het bittere kruid: de vertelster wilde dat ze evenals haar demente oom kon geloven aan terugkeer van familieleden. Marga Minco heeft een klein maar uniek oeuvre op haar naam staan. Behalve Het bittere kruid schreef ze verhalen, aanvankelijk voor het naoorlogse satirische tijdschrift Mandril, waarvan een deel is opgenomen in haar Verzamelde verhalen. Ze publiceerde twee novellen, De val en De glazen brug, twee romans, Een leeg huis en Nagelaten dagen, en maakte verschillende kinderboeken.
Het bittere kruid, bekroond met de Vijverbergprijs, is door de kritiek in binnen - en buitenland unaniem geprezen als een menselijk document van uitzonderlijk gehalte, waarin de schrijfster met een maximum aan soberheid en distantie de ondergang van een joodse familie tijdens het nazibewind getekend heeft. Vertalingen verschenen onder andere in Amerika, Engeland, Frankrijk, Duitsland, Scandinavië, Hongarije, Rusland en China. In 2005 ontving ze de Constantijn Huygensprijs voor een halve eeuw consequent vakmanschap.
Marga Minco, eigenlijk: Sara Menco (Ginneken 1920),
Marga Minco werd op 31 maart 1920 in het Brabantse Ginneken geboren en groeide op in een orthodox-joods gezin. Haar geboortenaam is Sara, maar al snel wordt zij Selma genoemd. Vijf jaar oud verhuist Marga Minco met haar familie naar het naburige Breda, waar haar vader een belangrijke positie in de joodse gemeente krijgt. Onder invloed van zijn vrouw, een liberaal-joodse onderwijzeres, staat hij op den duur een minder streng-orthodoxe opvoeding voor zijn kinderen toe. Dat neemt niet weg dat de Mincos, net als andere joodse families in het katholieke Breda als anders werden beschouwd. Zij was gehuwd met de schrijver/dichter Bert Voeten(1918-1992).Een groot deel van haar werk is door oorlogservaringen gekleurd.Misschien is ze wel de meest gelezen schrijfster door middelbare scholieren.Dat heeft in de eerste plaats te maken met de grote zeggingskracht van haar stijl.: de vele understatements.Maar ook is haar proza eenvoudig en beknopt.Haar meeste verhalen,, novellen en romans hebben een beperkte omvang.Dat geldt ook voor haar debuut " Het bittere kruid "(1957) en voor de romans " Een leeg huis"(1966) in 1992 bewerkt als toneelstuk,en "De Val" (1983).De verhalen die niet direkt op de oorlog betrekking hebben gaan altijd wel over eenzaamheid en isolement.Het toeval, even absurd als tragisch speelt er een belangrijke rol in.Haar stijl is sober, men spreekt behalve van understatement ook wel van ' woord-economie' als men haar stijl wil karakteriseren.Tijdens de oorlog werden haar ouders opgepakt; zij wist aan de Duitsers te ontsnappen en bracht de oorlogsjaren onder de naam Marga Faes (de voornaam houdt ze aan) op onderduikadressen door. Ze was de enige van haar familie die de jodenvervolging overleefde, haar ouders, broer en zus kwamen om. Deze ervaring bepaalde in hoge mate haar leven, alsook haar schrijven. 'Ik kom altijd weer op die periode '40-'45 terug, ik wil het vaak niet, maar die jaren hebben mij het hevigst aangegrepen.'En: 'Door te schrijven over mijn leven, heb ik aan mijn leven een bepaalde vorm gegeven. Ik houd mij nu aan die vorm. Ik zie mezelf door de ogen van de schrijver die ik ben geworden.' In 2004 maakte zij de overstap naar De Bezige Bij en verscheen Storing. Het is een bundel van elf korte verhalen, die de schrijfster de afgelopen jaren schreef. De onderwerpen zijn verschillend, maar de stijl is steeds onmiskenbaar die van Minco: helder, precies, en met een ingehoudenheid die een maximum aan zeggingskracht bereikt. Hoe afwisselend de verhalen ook zijn, vaak komen zijdelings de oorlogsjaren in beeld: een opmerking of toevallige ontmoeting is aanleiding voor een herinnering, zoals in het verhaal 'December Blues', over een kortstondige verhouding tijdens de donkere bezettingsjaren. Het onvermogen om je eigen geschiedenis los te laten, dat is en blijft het grote thema in het werk van Marga Minco. Ze schrijft ook korte verhalen en kinderboeken, zoals: Kijk eens in de la uit 1963 en De verdwenen bladzij uit 1994. Ze krijgt in 1957 de Multatuli-prijs voor het verhaal Het adres en in 1958 ontvangt ze de vijverbergprijs voor Het Bittere Kruid. In december 1992 overleed haar echtgenoot, Bert Voeten. Sindsdien deelt ze het huis met haar oudste dochter Bettie.
Bibliografie :
1955 De verdwenen ambtsketen televisiespel voor kinderen 1957 Het bittere kruid. Een kleine kroniek roman 1959 De andere kant. Verhalen 1963 Kijk 'ns in de la kinderboek 1965 Het huis hiernaast novelle; in 1966 ingepast in Een leeg huis 1965 Terugkeer novelle 1966 Een leeg huis roman 1968 De trapeze kinderverhalen, met gedichten van Mies Bouhuys 1970 De dag, dat mijn zuster trouwde novelle 1970 De hutkoffer televisiespel 1974 Meneer Frits en andere verhalen uit de vijftiger jaren 1975 Daniël de Barrios televisiespel 1975 Je mag van geluk spreken verhalen 1982 Verzamelde verhalen 1951-1981 1983 De val roman 1986 De glazen brug Boekenweekgeschenk 1991 De zon is maar een zeepbel droomverslagen 1994 De verdwenen bladzij verhalenbundel voor kinderen 1997 Nagelaten dagen roman 1998 Door het land roman 2003 Decemberblues 2004 Storingenverhalen
van Charles Frazier Vert. van: Cold mountain. The Atlantic Monthly Press, 1997- New York ISBN 9032506331 Uitgeverij : De Kern -Baarn paperback, 398 blz.
Een indrukwekkend en weergaloos mooi liefdesverhaal.
*** De gewonde soldaat Inman vlucht uit de verschrikkingen van de Amerikaanse Burgeroorlog. Zijn barre voettocht naar huis door het verwoeste landschap van het bijna verslagen Zuiden verweeft zich met het verhaal van zijn geliefde, Ada. Zij wordt na de dood van haar vader voor de zware taak gesteld de boerderij weer te laten renderen om zo te kunnen voorzien in haar levensonderhoud.. Terwijl de afstand tussen de geliefden steeds kleiner wordt,wordt de kloof tussen de wereld van voor en na de oorlog steeds dieper. . Een weergaloze roman over de verbondenheid van mens en natuur, over eenzaamheid en de diepgaande veranderingen die en oorlog met zich meebrengt. De blauwe bergen ( Cold Mountain) werd in 2004 verfilmd door regisseur Anthony Minghella, met als acteurs Nicole Kidman en Jude Law in de hoofdrollen.Als je dit verbijsterende boek leest, besef je pas waartoe de mens, onder welke omstandigheden ook,in staat is zolang er nog een sprankje hoop is en een vonkje van liefde bestaat.Dit boek met al zijn zintuigen lees je in één adem uit.
Charles Frazier -1950
Geboren in Asheville, North Carolina,groeide Charles Frazier op dichtbij Cold Mountain in the Blue Ridge van North Carolina. Als zoon van een schoolhoofd van een middelbare school, behaalde hij zijn Ph.D. in Engelse literatuur en was hij part-time leraar literatuur , toen hij zich begon te interesseren voor de geschiedenis van zijn over groot-oom W.P. Inman gedurende de Burger -Oorlog, wiens terugreis naar de berg van zijn thuisland de inspiratiebron werd van zijn roman : "Cold Mountain. "waarmee hij in 1997 the National Book Award voor Fictie won. Hij woont samen met zijn vrouw en dochter op een paardenfarm dichtbij Raleigh in North Carolina.
Uitgeverij : ATLAS paperback -415 blz. ISBN 9025414613
EEN VERBIJSTERENDE ROMAN ! OVER VRIENDSCHAP, LIEFDE EN REBELLIE, over een verminkte vader en een gedroomde moeder ... en over de zee.
*** Vier passagiers varen op een vrachtschip mee, twee als een verstekeling. Terwijl ze tussen de containers in het onderste ruim een verbeten strijd leveren tegen dorst en uitputting, zoeken op het dek Adriana, de vrouw van de roerganger, en Maurice Schotel toenadering tot elkaar. Schotel koos voor de zee omdat hij geen bevrediging meer vond in zijn werk. Gaandeweg wint hij het vertrouwen van de bemanningsleden, hij trekt zich het lot aan van de verstekelingen, die hun leven op het spel zetten om de nieuwe wereld te bereiken en hij raakt in een even onstuimige als moeizame affaire met Adriana verwikkeld. Achtervolgd door rampspoed steekt het schip de oceaan over. Het doet Cuba aan en Curaçao, het zet koers naar de eenzame wateren van Zuid-Amerika. Maar hoe ze ook varen, de hoofdpersonen komen niet los van hun verleden... Maurice Schotel aanvaardt dat als laatste. Dan blijkt hoezeer zijn jeugd verbonden is geweest met havens en schepen. De blinde passagiers is een verbijsterend verhaal . Over vriendschap, liefde en rebellie,over een verminkte vader,een gedroomde moeder, de laatste Maria Reygersbergen en over de zee, die weer even grimmig is als eertijds. Een spectaculaire roman met een grote stilistische inzet of gedurfde behandeling van grote vragen is het niet. Een boeiend verslag van een lange zeereis einde jaren tachtig, met een even geloofwaardig als interessant hoofdpersonage is het wel. Daarin verraadt zich de journalist in Brokken : hij weet het echte leven met al zijn opmerkelijke details vast te leggen.
Jan Brokken : 1949
Jan Brokken werd op 10 juni 1949 geboren in Leiden. Hij groeide op onder de rook van Rotterdam, in Rhoon, waar zijn vader geroepen werd als dominee van de plaatselijke Nederlands-Hervormde kerk. Brokken zelf had een andere, wereldser belangstelling; hij studeerde journalistiek in Utrecht en later nog politieke wetenschappen in Bordeaux. Zijn journalistieke carrière begon bij Trouwwaar hij van 1972 tot 1975 werkte, waarna hij naar de Haagse Post ging. Voor dit weekblad specialiseerde hij zich in het maken van portretten van schrijvers, musici en beeldende kunstenaars, waarbij het werk zelf en het vakmanschap van de kunstenaars voorop stond - en minder de autobiografische of thematische kant van hun kunstenaarschap. De portretten werden gebundeld in Schrijven (1980), Met musici (1988) en Spiegels (1993). In 1984 verscheen Brokkens debuutroman De Provincie, die veel lof oogstte en enige jaren later verfilmd werd. In het spannende boek keert een jongen terug naar het benauwde, in-en-in religieuze dorp van zijn jeugd, waar een moord op ene Lilli Sartorius is gepleegd. De moord op Sartorius blijkt te maken te hebben met een geheimzinnige episode van het dorpsverleden. In de daarop volgende verhalenbundel De zee van vroeger (1988) staat Het laatste oordeel, een parallel verhaal waarin hetzelfde dorp en dezelfde geschiedenis weer centraal staat, maar nu verteld vanuit een geheel ander perspectief. De bundel won de Van der Hoogtprijs 1988. In 1986 hield Brokken op met zijn journalistieke werk en concentreerde hij zich vrijwel volledig op de literatuur. Na zijn eerste geslaagde romans en verhalenbundels hield hij zich meer en meer bezig met een combinatie van fictie en non-fictie, die abusievelijk reisjournalistiek' wordt genoemd, maar eerder omschreven zou kunnen worden als stevig gedocumenteerde romans'. De hoofdpersonen zijn steevast boeiende en zeer aansprekende mensen, met wie je graag een avondje in een zeemanskroeg zou doorzakken. Zowel Zaza en de president (1988) en De moordenaar van Quagadougou (1989) spelen zich af in de buurlanden van Burkina Faso en Ivoorkust, waar Brokken een staatsgreep meemaakte en zijn vrouw moest opsporen. In De regenvogel uit 1991 was de bestemming Gabon en reisde Brokken in het voetspoor van de eerste ontdekkingsreizigers. Het in het Engels vertaalde boek is nog steeds een klassieker in de reisliteratuur. Zijn fascinatie voor de Britse schrijfster Jean Rhys - over wie Brokken eerder schreef en ook een documentaire maakte - bracht hem in Goedenavond Mrs. Rhys (1991) naar de Caraïben, waar hij in Dominica het levensverhaal van de schrijfster van Wide Sargossa Sea reconstrueerde en onderwijl het eiland verkende. In 1995 verscheen Brokkens opus magnum, de roman De blinde passagiers. Deze ambitieuze roman gaat over vier passagiers aan boord van de Maria Reygersbergen, die allemaal op hun eigen manier op de vlucht zijn: de schilderijenrestaurateur Maurice, die een mislukte liefde achter de rug heeft, Adriana, de echtgenote van de roerganger Wimpie en twee Poolse verstekelingen die zichzelf Buick' en Humphrey' noemen omdat ze naar Amerika gaan.
Rob Schouten in Trouw: "Hoe vernuftig Brokken het binnenwereld-perspectief van die arme sloebers op weg naar het paradijs heeft getekend zonder hen werkelijk uit te schilderen blijkt als ze halverwege het boek ontdekt worden; pas dan wordt ook de lezer die ze allang dacht te kennen van hun uiterlijke verschijning op de hoogte gebracht. Een sterk, filmisch effect". De roman werd genomineerd voor de Gouden Uil.
In de roman Voel maar uit 2001 gaat Brokken onverdroten voort met zijn oeuvre. Hoofdpersoon is deze keer Mr. Lucas Saverijn, een rechter op Curaçao die na een lastige rechtspraak vakantie neemt om afstand te nemen van zijn werk en zich inscheept op een passagiersschip naar Panama,. Tijdens de reis vindt hij steun in de verzamelde essays van schrijver J.L. Borges. Net zo wonderlijk als diens proza is de ontmoeting met een slachtoffer van de Argentijnse junta, de balletlerares Gabriele Abrizki. De twee krijgen een intense relatie, waarin de twee werelden voortdurend botsen, elkaar opstoken, aanvullen en inkleuren. Langzaam moet Saverijn aanvaarden dat je nooit een claim op iemand kunt leggen, ook al gaat het om de vrouw met wie je sinds mensenheugenis samenleeft.'
Eind 2003/begin 2004 komt de autobiografische roman Mijn kleine waanzin uit. In februari 2004, aan de vooravond van de Boekenweek die gewijd is aan Frankrijk, verschijnt Zoals Frankrijk was, een boek van Jan Brokken met nieuwe en reeds gepubliceerde artikelen en verhalen over Frankrijk. Zijn laatstverschenen boek draagt de titel: Waarom elf Antillianen knielden voor het hart van Chopin (2006). Dit boek heeft qua Antilliaanse achtergrond raakvlakken met het boek "Dubbelspel" van Frank Martinus Arion, dat momenteel volop in de belangstelling staat in verband met de actie "Nederland leest".
"Platform" van Michel Houellebecq is echt een boek van deze tijd. Het is een boek over de ondergang van de westerse beschaving en het sekstoerisme in Thailand: het westerse kapitalisme versus Aziatische uitbuiting. In deze roman levert Houellebecq opnieuw keiharde kritiek op onze hedendaagse consumptiemaatschappij en nodigt ons uit in de spiegel te kijken. De hoofdpersoon van Platform is een licht mislukte begin veertiger, die de wereld vanuit de coulissen beschouwt. Tijdens een vakantie in Thailand ontmoet hij de vrouw van zijn dromen, Valérie, die in de toeristenbranche werkt.Alles draait rond een groep mensen die een touroperator, Eldorador, opnieuw winstgevend willen maken.. Eén van hen bedenkt een geheel nieuwe vorm van toerisme, een soort gelegaliseerd sekstoerisme, dat een doorslaand succes wordt. Tot het aan het eind van het boek alles in één keer helemaal l mis gaat en het duidelijk wordt waarom de hoofdpersoon zo'n afstand van de wereld neemt. Michel Houellebecq heeft met dit thema alle gelegenheid om zijn vrij zwartgallige, mechanistische en nihilistische kijk op de mensheid in het algemeen en in dit geval het toerisme in het bijzonder uit te werken. Een roman waarin over de Islam wordt gesproken als "een stompzinnig geloof waar intelligentie en talent nooit een plaats zullen vinden". Een boek dat enorm veel stof heeft doen opwaaien. Zo hard en zo gruwelijk, maar ook zo indringend geschreven. De toon kan je tegenstaan, maar de schrijver dwingt je wel na te denken over de hedendaagse maatschappij. Platform geeft een ontluisterend beeld van ons leven en van moderne mensen. En net op het moment dat je denkt dat er toch een vorm van geluk kan ontstaan tussen twee hoofdpersonen, komt er een bomaanslag die alles kapot maakt. Gruwelijk, maar realistisch. Wat er ook van zij, Houellebecq is ontegensprekelijk een uitstekende schrijver en zijn romans zijn zonder uitzondering literaire hoogvliegers. Zijn ideeën zijn omstreden en worden niet door iedereen gedeeld.Toch hebben zijn romans de verdienste je tot nadenken over onze samenleving aan te zetten. Houellebecq wil de mensen een geweten schoppen. Verder beschikt hij over een uitstekend gevoel voor humor en een meeslepende vertelstijl. Zijn romans zijn evenwel geen voer voor mensen die snel gechoqueerd raken en gestoord worden door een expliciet taalgebruik.
Michel Houellebecq:1958
Michel Houellebecq zag het levenslicht op 26 februari 1958 op La Réunion. Zijn vader, een berggids, en moeder, een anesthesiste, interesseerden zich in feite nooit voor de kleine Michel en op 6-jarige leeftijd werd hij aan zijn grootmoeder toevertrouwd (de naam van zijn grootmoeder nam hij later als pseudoniem over). Twee jaar na de dood van zijn grootmoeder in 1978 studeerde hij af als landbouwingenieur en huwde in hetzelfde jaar.met de zus van één van zijn vrienden. Een jaar later kreeg hij een zoon,Etienne, maar dit verhinderde niet dat zijn huwelijk op de klippen liep en hij als gevolg van een depressie meermaals in een psychiatrische inrichting moest worden.behandeld. Op twintigjarige leeftijd ontlook zijn literaire interesse en in 1985 kwam de ontmoeting met Michel Bulteau, die hem de mogelijkheid gaf zijn eerste boek te publiceren : een biografie van Howard P.Lovecraft: Contre le monde, contre la vie. In het begin van zijn literaire carrière hield hij zich vooral bezig met poëzie en publiceerde een aantal gedichten in de Nouvelle Revue de Paris.Verder schreef hij onder meer de dichtbundel 'Rester vivant'. In 1994 verscheen zijn eerste roman 'Extension du domaine de la lutte', die een relatief succes kende. De grote doorbraak volgde in 1998 met de roman 'Elementaire deeltjes', waarvoor hij de Prix Novembre kreeg. Het jaar 1999 bracht voor hem een nieuw huwelijk met Marie- Pierre en de verfilming van zijn eerste roman door Philippe Harel. In 2002 zorgde de publicatie van zijn derde roman, Platform, opnieuw voor ophef. Houellebecq bereikte inmiddels een cultstatus en dit ondanks de aanhoudende kritiek uit sommige hoeken. De schrijver schopt in zijn romans dan ook voortdurend tegen heilige huisjes en zijn personages houden er zeer controversiële standpunten op na (die vaak door de auteur gedeeld worden). Na de publicatie van een ingekort interview in het tijdschrift Lire, werd Houellebecq zelfs voor het gerecht gedaagd door verschillende moslimorganisaties in Frankrijk en de moskeëen van Parijs en Lyon. Deze affaire, die veel gelijkenissen vertoont met de aanval op Salman Rushdie, eindigde voor de auteur in een vrijspraak voor de rechtbank op 17 september 2002. De verworvenheden van de seksuele revolutie, de feministische strijd en de studentenprotesten en jongerencultuur van mei '68 worden genadeloos onderuitgehaald en vaak geridiculiseerd.in zijn boeken Zo beschouwt hij de afbraak van de waarde van het gezin (o.m. door de proclamatie van de vrije liefde), die toen ingezet werd als de ultieme emanatie van het liberale streven naar individualisering. Hierdoor is geen liefde meer mogelijk. Door het extreme individualisme kan de mens geen onderlinge banden meer smeden. Het gemeenschapsgevoel van de '68ers (en de hippies) bestempelt Houellebecq als vals. Dergelijke standpunten leverden hem het predikaat reactionair op. De verdediging van de eugenetica leverde hem eveneens een resem banvloeken op. Sinds 1998 leeft Houellebecq in vrijwillige ballingschap, eerst in Ierland, later in Spanje.
Bibliografie
* H.P. Lovecraft : contre le monde, contre la vie (1991, essayistisch werk over H.P. Lovecraft, in De koude revolutie) * Rester vivant (1991, venijnige beschouwing over het dichterschap, Leven, lijden, schrijven - methode, in De koude revolutie) * La poursuite du bonheur (1992, poëzie) * Extension du domaine de la lutte (1994, roman, De wereld als markt en strijd) * Le sens du combat (1996, poëzie) * Les particules élémentaires (1998, roman, Elementaire deeltjes) * Interventions (1998, essays, in De koude revolutie) * Renaissance (1999, poëzie) * Lanzarote (2000, novelle met fotoboek, Lanzarote) * Plateforme( 2001, roman, Platform) * La possibilité d'une île, (2005,roman, Mogelijkheid van een eiland)
Erwin Mortier- Mijn tweede huid, Uitgeverij Meulenhoff, 192 blz.
Mortier kauwt op zijn woorden en proeft ze. Groot is zijn aandacht voor klankwaarde en ritme'.
**** Mijn tweede huid is een roman over een Belgische plattelandsjongen. Anton groeit op op een boerderij, die niet meer als zodanig funktioneert. Wanneer hij klein is wonen er buiten zijn ouders ook tantes en ooms, met al hun eigenaardigheden. Het begin van dit boek doet denken aan Marcel, het debuut van Mortier. Ook hier gaat het om een kleine jongen, Anton, die alles vertelt. Anton groeit op in een voormalige boerderij, het huis met zijn vele kamers en kasten is een waar paradijs, er is altijd wel wat nieuws te ontdekken. Vele ooms en tantes komen en gaan in dit huis en Anton, hij kan net lopen, is de lieveling van allemaal. Mortier vertelt in prachtige taal het uiterlijk en de eigenaardigheden van de familieleden. Als een oom komt te overlijden, Anton zat toen op zijn schoot, maakt hij kennis met zijn neef Roland. Een vreemd en, in Antons ogen, onbeschoft, bizar figuur. Gefascineerd bekijkt Anton het doen en laten van de neef maar echt contact krijgen ze niet.Hoewel hij het niet zo goed met hem kan vinden, kijkt hij op tegen zijn oudere leeftijd. Even later, bij de rouw, zie je dan weer zon typische alinea van Mortier: Mijn moeder droeg me de kamer rond. Bij iedereen hield ze halt, ook bij de onbekenden, schimmen die hun pet op hun knieën hadden gelegd en onwennig zwegen, aan hun broekspijp prutsten of verlegen "jaja" fluisterden. Er staat geen woord teveel in deze zinnen, ze zijn erg beschrijvend en toch roepen ze een enorme sfeer op. Maar kleine jongens worden groot, moeten naar school met alle narigheid van dien. Gelukkig maar, want als Mortier was blijven steken in weer een roman louter vanuit het perspectief van een jongen dan zou je haast schrijven dat hij zijn succes wilde overdoen. Er zijn vele romans geschreven over opgroeiende kinderen. Belangrijk is erin niet zozeer wat er gebeurt, maar hoe de sfeer wordt weergegeven. In dit boek is het niet alleen het verhaal over Anton, maar ook het verhaal over het huis waarin Anton opgroeit. Was het huis voor hem vroeger een groot sprookjesbos met vele kamers met geheimen,naarmate Anton groter en wijzer wordt, verliezen de kamers hun geheimen, overlijden ooms en tantes en wanneer Anton tenslotte naar school gaat, blijkt het huis oud, stoffig, koud en ontdaan van vroegere glorie. Zelfs de herinneringen verbleken hierdoor en het huis, in Antons vroege jeugd een paleis, blijkt een gewone oude boerderij. De eerste middelbare schooldag wordt meteen een desillusie. Haarscherp ziet Anton de maniertjes van de leraren en hun zwakke punten. De enige die het draaglijk maakt is zijn vriend Willem, zoon van een architect, wonend in een villa. Door Willem ziet hij zijn ouderlijk huis alsmede zijn familie zoals ze werkelijk zijn. Het is natuurlijk niet alleen het ouder worden van Anton die deze metamorphose inzet. Tijd is de grootste knager aan het magische bolwerk. Niet alleen aan het gebouw zelf: ook de omgeving verandert drastisch: snelwegen krommen hun banen in het landschap, nieuwe bruggen vervuilen de achtertuin. De confrontatie met de andere wereld, zoals het gezin en de grote villa van Willem, zet hem pardoes op zijn plaats wat betreft zijn afkomst. Maar Mortier laat de jongen gelukkig zonder al te veel navelstaarderij groot worden. Het verhaal blijft zich subtiel opbouwen rond Anton, zijn ouders, zijn vriend Willem en Roland, maar ook sub-personages zoals leraren worden prachtig uit de doeken gedaan. De apotheose van het verhaal zelf is niet zo denderend, de verhaallijnen zijn misschien ook niet het sterkste punt van Mortier. Het is niet zozeer het verhaal dat het boek zo mooi maakt maar wel het prachtige taalgebruik. Met een paar mooie zinnen worden karakters neergezet, bijna schilderachtig wordt het huis geschetst, over de vriendschap met Willem wordt mooi verteld. Ook het contrast tussen Antons en Willems familie wordt haarfijn neergezet, maar nergens wordt er geoordeeld of wordt het platvloers. Erwin Mortier schildert zijn woorden subtiel, broos, zonder pompeusheid. Zijn taalgebruik is een lust voor het oog en de ziel. Een Vlaamse uitbundigheid van woorden trekken je mee in de wereld van het Belgische platteland. Erwin Mortier kreeg dan ook terecht de Ezelsoorprijs 1999, voor zijn debuutroman 'Marcel', ook zo'n wervelend bal met woorden. Met zijn tweede roman, 'Mijn tweede huid' moet hij die prijs waarmaken.
Erwin Mortier- 1965
*****************************
Erwin Mortier
geboren op 28 november 1965 is een Vlaams schrijver. Hij groeide op in Hansbeke, een dorpje aan de zuidergrens van het Meetjesland en deelgemeente van Nevele.Mortier studeerde kunstgeschiedenis in Gent en behaalde daarnaast het diploma van psychiatrisch verpleegkundige. Van 1991 tot 1999 was hij als wetenschappelijk medewerker verbonden aan het Dr. Guislain Museum,waar hij werkte aan de geschiedenis van de psychiatrie. In deze periode publiceerde hij in diverse tijdschriften als De Gids, De Revisor, Het nieuwe Wereldtijdschrift en Optima. Vanaf 1999 leeft hij uitsluitend van zijn pen. Begin 2004 werd Mortier voor een periode van twee jaar als stadsdichter benoemd aan de stad Gent. Zijn esoterisch oeuvre is een illustratie van de postmoderne tijd. Erwin Mortier debuteerde met de roman Marcel (1999), ondermeer bekroond met de Gerard Walschapprijs, de Van Der Hoogtprijs en het Gouden Ezelsoor voor het beste debuut. In 2000 verscheen zijn tweede roman, Mijn tweede huid, genomineerd voor onder andere de Libris Literatuurprijs en De Gouden Uil. De dichtbundel Vergeten licht (2001) ontving de C. Buddingh-prijs. In 2002 volgde de derde roman Sluitertijd, genomineerd voor de AKO-literatuurprijs, en de essaybundel Pleidooi voor de zonde. Zijn werk verschijnt in vertaling in Duitsland, Frankrijk, Engeland en Bulgarije. In 2004 maakte Erwin Mortier de overstap naar De Bezige Bij. Dat najaar verscheen zijn novelle Alle dagen samen. In deze novelle beschrijft hij zeven dagen in het leven van een jongen van vijf, wiens overgrootvader stervende is. Op 7 oktober 2005 verscheen Uit één vinger valt men niet, gedichten bij fotos van Lieve Blancquaert. De fotos in deze bundel werden genomen in het voormalige Klooster van de Minderbroeders of freremineuren te Gent. Lieve Blancquart maakte de foto's vlak nadat de laatste paters in 2004 het klooster verlieten. De bundel Uit één vinger valt men niet bevat ondermeer de eerste drie stadsgedichten Patrologie (Vaderleer), Babel Lascaux of de Heilige Hiëronymus in zijn studio en Onze Magazijnen (Depot voor Verboden Voorwerpen). Erwin Mortier schrijft geregeld voor het dagblad De Morgen, De Volkskrant, de Belgische openbare omroep, en literaire tijdschriften als De Gids, De Revisor, het Nieuw Wereld Tijdschrift en Optima.
Bibliografie :
Romans Marcel (1999) Mijn tweede huid (2000) Sluitertijd (2002) (ook als luisterboek, voorgelezen door Mortier zelf)
* Extreem luid & ongelooflijk dichtbij * van Jonathan Safran Foer
EXTREEM LUID & ONGELOOFLIJK DICHTBIJ
Uitgave : Anthos/Manteau, 2005 Oorspronkelijke titel : Extremely Loud & Incredibly Close vert. Gerda Baardman en Tjadine Stheeman
Het is een boek dat vol leven en ideeën zit. Vol spanning en ontroering. Vol humor en beelden. Het wordt stil wanneer je dit boek dichtklapt. Heel stil.
***
Oskar Schell is een jongen van negen jaar, ongelooflijk slim en creatief,anders dan andere negenjarigen. Hij is hyperintelligent, leeft in zijn eigen wereld. Hij heeft een heel eigen manier van omgaan met de wereld om hem heen. Op 11 september komt Oskar uit school, naar huis gestuurd vanwege de aanslag op de Twin Towers, en in de lege flat ziet hij het antwoordapparaat knipperen. Hij luistert naar de berichten die allemaal van zijn vader blijken te zijn, die niet in Twin Towers hoort te zijn, maar er blijkbaar wel is.Oskar heeft dit bandje als enige gehoord, hij heeft voor iedereen verzwegen dat vader nog contact gezocht heeft en heeft het bandje verstopt. Als de telefoon rinkelt neemt Oskar niet op..en daar blijft hij zich altijd schuldig over voelen. De schok dat zijn vader er niet meer is, is erg groot. Oskar had een enorme band met hem. Alletwee hadden ze een grote fantasie en deden allerlei woord- en speurspelletjes en het is vooral dat wat Oskar mist. Aan zijn vader kon hij allerlei vragen stellen, hoe vreemd ze soms ook waren.Aan zichzelf overgelaten doorzoekt hij zijn vaders spullen, en vindt in diens kast een vaas, met daarin een envelop, waarop staat "Black". Er zit een sleutel in. En dit wordt Oskars levensdoel: de persoon "Black" vinden en het slot waar de sleutel op past. Hij ziet het als een opdracht/aanwijzing van zijn vader en gaat op zoek naar het slot., naar zijn papa, naar een verleden, naar een toekomst Onbewust naar een soort van afsluiten en verwerking. Op zijn manier probeert Oscar om te gaan met zijn verlies. Moeder blijft in het boek een vaag figuur op de achtergrond die veel omgaat met 'een nieuwe vriend'. Oma (de moeder van Oskars vader) daarentegen is een zeer belangrijk figuur in Oskars leven. Zij is zijn houvast.Ze is er altijd!Maar deze zoektocht houdt hij geheim, zelfs aan zijn oma vertelt hij niets. In zijn eentje zwerft hij door New York en ontmoet allerlei mensen (die allemaal Black heten). Pas verderop in het boek ontdekt de lezer dat hij niet zo alleen is als hij denkt.. Deze tocht wordt met de nodige humor beschreven maar Oskar komt ook veel triestheid tegen. Verweven door dit verhaal loopt het verhaal van oma. Zij vertelt haar trieste verhaal op een bijzondere manier. Ze vertelt onder andere hoe zij opa ontmoette, al in haar jeugd. Toen was hij de vriend van haar zus. Haar zus en andere familieleden zijn omgekomen bij het bombardement op Dresden. Opa was vanaf die tijd letterlijk met stomheid geslagen.De grootvader kan niet meer spreken, en kan alleen nog maar schrijven, om te communiceren. In zijn linkerhand staat JA getattoeeerd, in zijn rechterhand NEE. Jaren later ontmoeten ze elkaar weer in Amerika en bouwen een zeer krampachtige relatie op die gedoemd is te mislukken. De rode draad in dit boek is verlies, rouw. Met zijn zoektocht probeert Oskar zijn vader vast te houden, hij hoopt iets te vinden dat zijn vader 'bij hem terugbrengt'. Hoe weet hij niet maar de zoektocht helpt hem verder te gaan na de grote klap. Het thema: hoe ga je om met een dergelijke ramp, met de dood van een geliefd persoon van wie je nooit afscheid genomen hebt, is op een aparte manier vormgegeven. De zoektocht naar de sleutel is de manier voor Oskar. Jonathan Safran Foer heeft met Oskar Schell een nu al berucht nieuwe roman-personage gecreëerd. Pietluttige recensenten schrijven dat Oskar nooit negen jaar kan zijn met al zijn wijsheid en gevatheid. Zij vergeten dat literatuur een kunst van creëren is. Harrie Potter is toch ook niet op de werkelijkheid gebaseerd? Jonathan Safran Foer is echter geen geschiedschrijver, maar een romanschrijver. Hij gebruikt wel degelijk de wereldgeschiedenis om zijn romans gestalte te geven, maar is meer geïnteresseerd in het klein menselijk leed dat eeuwenlang in een familie kan doorklinken. Deze jonge Amerikaanse schrijver (1977) maakte een indrukwekkend entree in de literaire wereld met zijn eerste roman 'Alles is verlicht' waarin een Amerikaanse schrijver op zoek gaat in de Oekraïne naar de vrouw die eens het leven van zijn opa heeft gered van jodenvervolgers.Niet zozeer de inhoud maar vooral zijn vernieuwende stijl maakte veel indruk. Er werd dan ook halsreikend uitgekeken naar zijn volgende boek. Dat absoluut niet teleurstelde: 'Extreem luid & ongelooflijk dichtbij' kan gelden als een nieuw meesterwerk in de moderne literatuur. Het boek heeft op vele bladzijden bijna hilarische scénes .,maar meestal is het het beeld van een huilende clown. Gebruikte Foer in zijn eerste roman vooral zeer originele vondsten op taalgebied, in 'Extreem luid & ongelooflijk dichtbij' gebruikt hij ook nog eens typografische kunst om zijn verhaal kracht bij te zetten. Niet alleen curieuze foto's uit Oskar's rariteitencabinet, maar ook de briefjes van Oskar's opa, de brieven van zijn oma en zelfs de lege bladzijdes van haar dagboek sieren dit mooi uitgegeven boek. De laatste serie foto's van een vallende man uit het WTC, die je als je de bladzijdes flippert als een film kunt afspelen, vormen het einde van een zeer indrukwekkend verhaal. Hoofdthema van het boek is het verwerken van het verlies van een geliefde. Thomas Schell doet dat op dramatische manier, wat waarschijnlijk niet de beste was, maar hij kon nu eenmaal niet anders. Zijn kleinzoon, net geconfronteerd met zijn eigen drama, is ook op weg naar een eigenaardige rouwverwerking. Om zo'n algemeen thema in de literatuur op zo'n originele en ontroerende manier te verwerken, daar moet je veel voor in je mars hebben. Om de impact van de aanslag op het WTC op zo'n individuele, doch wereldomvattende manier weer te geven door deze indringende gebeurtenis in een boek te sluiten samen met het bombardement op Dresden en met de bom op Hiroshima, daar heb je inderdaad een klein jongetje voor nodig die de wereld net begint te verkennen en die ziet dat de geschiedenis overal doorklinkt. Extreem luid wat vaak heel dichtbij komt.
'Extreem luid & ongelooflijk dichtbij' is een meesterwerk dat niet alleen ontroert en indruk maakt. De rijke fantasie van Foer die alle kanten opspringt wordt het meest geuit via Oskar. Maar ook de manier waarop Oskar's grootouders een leven proberen te leiden, de dialogen of de manieren waarop ze gevoerd worden zoals bijvoorbeeld hoe Oskar met zijn oma communiceert, ze zijn zo onderhoudend dat je als lezer niet snel uitgelezen raakt.
Dit boek leest als één grote aanklacht, tegen oorlog, tegen onmenselijkheid, en toont ook heel mooi de menselijkheid van iedereen. Misschien hebben we net die bril van dat negen-jarig jongetje nodig, dat nog onbevangen en naïef durft kijken, en toch al zoveel weet, om dat zelf ook te kunnen zien. Daartegenover staat het verhaal van de grootvader en de grootmoeder, een soort voorgeschiedenis, die zelf immigranten zijn of waren in dat grote New York, en hun best doen om er te kunnen leven. Misschien is de belangrijkste les die je uit het boek kan trekken dat elke dag je laatste dag kan zijn, onafhankelijk wat voor goed mens je ook bent. Dat je niet moet wachten op een speciale dag om de mensen om je te heen te laten weten dat je ze graag hebt. Ik weet niet goed wat de grootvader net leert. Ik herken het verhaal van de grootvader. De man die door zijn verleden gehinderd, niet durft om te leven, en vlucht. Maar uiteindelijk wel terugkeert. Toch zijn draad kan oppikken, schijnbaar, en tegelijkertijd is het te laat. Het is altijd te laat. Je kan nooit terug. Maar beter laat dan nooit ?
JONATHAN SAFRAN FOER -1977
Jonathan Safran Foer is een jonge Joods-Amerikaanse schrijver.geboren in Washington DC in 1977.Hij redigeerde A Convergence of Birds, en zijn verhalen zijn gepubliceerd in de Paris Review en de New Yorker. Zijn eerste roman, Everything is Illuminated (Alles is verlicht), werd uitgegeven in 2002. Het verscheen al snel in de internationale bestsellerslijsten en won verschillende literaire prijzen, waaronder de National Jewish Book Award en de Guardian First Book Award. Een eerdere versie van het boek ("The Very Rigid Search", The New Yorker, June 18, 2001) werd verfilmd door Liv Scheiber in 2005. Het boek beschrijft een hopeloze zoektocht naar de wortels van de grootvader van de schrijver. Met op zak een vage foto reist hij af naar Oekraïne om op zoek te gaan naar de mensen die zijn grootvader tijdens de oorlog zouden hebben gered. Met behulp van een gids/vertaler en diens grootvader (en de hond Sammy Davis Junior, Junior) wordt de onbezonnen zoektocht ondernomen. Het verhaal is tegelijkertijd uiterst komisch en diep-tragisch. Vanuit verschillende perspectieven wordt een geraffineerd en intrigerend verhaal verteld, waarin verleden en heden langzaam naar elkaar toe groeien en een fascinerende mythe (of waarheid) ontstaat. Foers tweede roman, Extremely Loud and Incredibly Close (Extreem luid & ongelooflijk dichtbij) werd uitgegeven in 2005. Het verhaal draait om de 9-jarige Oskar, die zijn vader verloor tijdens de aanslag op de Twin Towers op11 september 2001.. Zijn grootouders wisten te ontkomen aan het bombardement op Dresden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na de dood van zijn vader vindt hij in een vaas een sleutel in een envelop met het opschrift 'Black'. Ervan uitgaande dat zijn vader hem een boodschap wilde nalaten, gaat hij in New York op zoek...
vertaling van : La Force de l'' àge uitgave : Gallimard- Parijs 1960 Nederlandse uitgave : Agathon -Weesp vertaler : Jan Hardenberg ISBN 90 269 5702 5
"Se vouloir libre,c'est aussi vouloir les autres libres. Ma liberté exige pour s'accomplir de déboucher sur un avenir ouvert:ce sont les autres hommes qui m'ouvrent l'avenir."
L'amour n'est dans la vie de l'homme qu'une occupation, tandis qu'il est la vie même de la femme."
« On ne naît pas femme : on le devient... Cest lensemble de la civilisation qui élabore ce produit intermédiaire entre le mâle et le castrat quon qualifie de féminin. »
***
Literatuur wordt geboren als er in het leven iets misloopt¨.
De jaren 1930-1944 ( haar 21ste tot 35ste jaar) vormen een uiterst belangrijke periode in het leven van Simone de Beauvoir. Het zijn de jaren van de ontplooing van haar nauwe relatie met Jean-Paul Sartre, de jaren van vrijheid, onafhankelijkheid en oprechtheid-boven-alles. Maar in die periode raakt zij ook geëngageerd met het wereldgebeuren en verruilt ze haar individualisme voor de solidariteit van het verzet.Bij het lezen van haar mémoires komt Simone de Beauvoir naar voren als een zeer gevoelige vrouw,maar we leren in haar mémoires ook de echte Simone kennen, die heel wat meer is dan de priesteres van het feminisme.Dank zij haar minitieuze tijdsgebruik en haar wil om in alles te slagen tot het schrijven van haar fenomenale mémoires toe,had Beauvoir maar één echt verlangen : haar eigen echte ik te zijn en te bouwen aan haar toekomst.Ze gaat uit van de mens als bewust handelend persoon, met invloed op eigen leven en positie. Op zoek naar een definitie van vrouwelijkheid bij de Beauvoir, moet je concluderen dat de vrouw dat is, wat de man niet is. Ze beschrijft vooral de manier waarop de man geworden is tot wat hij is en analyseert vandaar uit de positie van de vrouw .L'homme, au long de l'histoire, est le Maitre, la femme, l'Esclave .
We kunnen dit weer toepassen op op haar eigen methode van werken: ze neemt de man als uitgangspunt en verklaart vandaar uit de vrouw Steeds duidelijker wordt dat het haar erom gaat de kloof die de vrouw scheidde van de man te overbruggen. Het gaat haar er niet om dat de vrouw zichzelf verwezenlijkt en loskomt van de man, nee: ze moet juist dichterbij hem komen. Keer op keer wordt benadrukt dat economische onafhankelijkheid nog niet betekent dat je ook moreel, sociaal en psychologische de gelijke bent van de man.. Voor alles heeft Simone de Beauvoir haar leven zelf gekozen.Zij heeft er voor gekozen te schrijven en dit schrijven hoofdzakelijk aan haar leven te wijden. Het komt er op aan op zijn strepen te staan, op zijn woorden te letten.Een heel leven lang vertelde ze over zichzelf en werkte ze met passie en overtuiging aan zichzelf.Om dit te kunnen doen moest ze zin geven aan elk ogenblik van haar leven.Beauvoir neemt de lezer als getuige , en vertelt hem alles over haar privé-leven en haar publieke leven.Er wordt geen plekje meer geheim gehouden in haar mémoires, het wordt soms zo ver gedreven, dat de lezer de indruk krijgt een voyeur te zijn.Hoe kinderlijk naif toch om te geloven dat het met vrij en open over zichzelf te spreken men zich het meest blootgeeft. De opéénstapeling van details uit het dagelijkse leven laten alles bekend overkomen bij de vrouwen en daardoor gaan meerdere jonge meisjes en jonge vrouwen zich spiegelen aan Simone de Beauvoir.Zij heeft zich wonderwel rekenschap gegeven van het dagelijkse leven van de vrouw die zichdan ook in haar mémoires herkennen. Alhoewel deze mémoires op literair vlak geen groot succes zijn, hebben ze wel de verdienste zeer dicht bij de lezer te staan en hem dan ook te raken.
Fatsoen is een relatiegeschenk -
Simone de Beauvoir
Simone De Beauvoir : 1908-1986
***
Simone werd op 9 januari1908 in Parijs geboren, als oudste van twee dochters van het echtpaar Bertrand de Beauvoir, zoals de naam voluit luidde. Het gezin was met zijn eeuwenoude afstamming misschien wel deftig, maar beslist niet rijk Moeder Françoise daarentegen begon nog voor Simone twee was met geloofsonderricht. Elke dondermiddag stond er een bezoek aan opa en oma De Beauvoir op het programma, waar Simone doodstil op een stoel moest zitten en hooguit af en toe iets mocht fluisteren.Met haar roodbruine haar en haar grote blauwe 'De Beauvoir-ogen' was Simone een opvallend kind dat bij haar ouders geen kwaad kon doen.Simone de Beauvoir maakte zich van jongs af aan al geleidelijk vrij en maakte al snel haar eigen keuzes. Ze had een sterke persoonlijkheid en aanvaarde geen compromis. Haar geloof verloor ze al heel jong. God was voor haar een absoluut begrip in het diepst van de hemel Zij koos voor de waarheid. Voor haar zijn de zonden van de mens niet te boeten, je bent verantwoordelijk voor eigen daden.Na een aantal jaren kloosterschool, mocht Simone uiteindelijk gaan studeren aan de Parijse universiteit de Sorbonne Beauvoir studeerde literatuurwetenschap, wiskunde en filosofie.In de jaren aan de Parijse universiteit vervreemdde Simone de Beauvoir meer en meer van haar katholieke, burgerlijke milieu. Na haar studie filosofie wordt ze toegelaten tot de docentenopleiding waarvoor zij colleges volgt aan de Ecole Normale Superieure waar ook Jean -Paul Sartre studeerde. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk, de kleine, lelijke Sartre en de robuuste schoonheid Simone. Sartre maakt duidelijk dat hij niet voor monogamie in de wieg is gelegd, en de briljante studente Simone de Beauvoir wil per se als individu haar leven blijven leiden. Hun relatie is een samengaan van twee tegenpolen. Simone had haar leven lang haast gehad om op te groeien en bij de wereld van de volwassenen te horen.Sartre had nooit willen opgroeien. Hij gaf Simone iets dat ze nog nooit van iemand had gekregen, onverdeelde aandacht. De neiging die zij bij zichzelf bespeurt om zich geheel en al in Sartre te verliezen wil zij definitief bestrijden. Ze neemt dan ook twee jaar later een aanstelling aan als filosofie-docente in Marseille, vele honderden kilometers van Sartre verwijderd Zijn aanbod om te trouwen en zo een aanstelling in dezelfde plaats te verkrijgen, wijst zij van de hand. Sartre was nieuwsgierig naar de wereld, ideeën en het hart van andere mensen , hij had geen belangstelling voor zichzelf. Het meest beroemde literaire stel van deze eeuw werd vooral intellectueel sterk tot elkaar aangetrokken. Zij stonden aan de grondvesten van de stroming het literaire existentialisme.. De noodzaak voor de vrouw om haar zelfstandigheid als individu te behouden of te bereiken komt in haar werk steeds terug. Sartre vond van het begin af aan dat Simone schrijfster moest worden, maar zij was verlamd van onzekerheid en kreeg nooit de eerste bladzijde af. Pas in 1938 lukte het haar om werkelijk aan een boek 'Uitgenodigd' (L'Invitée) te beginnen, waarin zij zelf model stond voor de hoofdpersoon. Het uitbreken van de TweedeWereldoorlog vormt een harde leerschool voor de optimistische Simone. Sartre en zij waren namelijk van elkaar gescheiden, doordat hij naar het front moest, In 1943 wordt zij uit het onderwijs ontslagen en besluit ze zich volledig aan het schrijven te wijden.In Pyrrhus et Cinéas(1944) en Pour une morale de l'ambiguïté(1947) geeft ze haar ideeën te kennen die de basis vormen van haar hele oeuvre In de roman Le Sang des autres (1945) en in het toneelstuk Les Bouches inutiles (1953) treedt vooral de verantwoordelijkheid van de mens tegenover zijn medemensen op de voorgrond. In 1947 vertrekt ze voor een lezingen-tournee naar Amerika, waar zij een liefdesaffaire met de schrijver Nelson Algren heeft. Sartre blijft voor haar echter op de eerste plaats komen.Ook haar relaties met de vele jaren jongere Claude Lanzmann en Sylvie le Bon - die zij als dochter adopteert - brengen daar geen verandering in. Haar politieke engagement krijgt zijn beslag in publicaties over de Algerijnse oorlog, betrokkenheid bij acties rondom de persvrijheid, deelname aan acties voor de mensenrechten en, in later jaren, actieve deelname aan de vrouwenbeweging. In 1949 verschijnt Le Deuxiéme Sexe . In Le Deuxiéme Sexe verdedigt en illustreert ze het feminisme op een zo overtuigende manier dat het werk een definitieve en duurzame doorbraak geeft aan de beweging in Frankrijk.¨Voor de Beauvoir komt mens- zijn op de eerste plaats, het seksuele verschijnsel komt voor haar op de tweede plaats.¨ De mens heeft zelf de verantwoording tegenover zich zelf en tegen over de ander. In 1954 behaalt haar roman Les Mandarins de Goncourt-prijs .In Les Mandarins, een sleutelroman,kondigt ze reeds haar memoralistische werk , dat zich op twee vlakken zal ontwikkelen aan,die een dilemma wordt voor de linkse intellectuelen: Moet men de sovjet-concentratiekampen ontkennen met het risico de revolutie te ontlopen ? Zij neemt deel aan het "Congrés du Mouvement de la Paix" in Helsinki en reist naar China.Na de oorlog deelt zij meer en meer in de roem die 'de existencialisten 'vooral in de persoon van Sartre, ten deel valt.
In de jaren 1956-1962 leidt ze de redactie van haar Mémoires en haar reizen (Cuba,Brazilië, U.R.S.S) In de mate haar werk ontwikkelt, moet de literatuur, op twee korte recensies na , Les Belles Images(1966) en La Femme rompue(1967) meer en meer de plaats ruimen voor het essay en de mémoires.
Zij is ervan overtuigd dat er wel altijd ergens een gelukkige uitweg wenkt.Ze denkt het ongeluk te kunnen ontlopen door zich op voorhand de situaties in te beelden waarin ze verandering in haar leven zal moeten brengen.Zij geloofde dat ze zich altijd uit de zwartste ellende zou weten te redden.( se débrouiller dans le noir ).Zelfs als men niet bemind wordt, als men niet geliefd is, blijven er nog steeds de literatuur en het simpele genoegen te ademen. " tout ça qui est bien réel et si solide, et ne nous manquera jamais ".
Le malheur, ne m'atteindrait jamais , zegt ze en herhaalt in 1939 dat de oorlog niet zal komen"Pas à moi, susurre en elle une voix obstinée " Het wonder is dat haar verwachtingen " de beloften van de goudmijn ,vanwat er in een heel leven te beleven is" zijn uitgekomen.Dank zij haar eigen begaafdheden en deels dank zij het geluk. In haar laatste roman Tout compte fait , maakt ze het bilan van haar leven op.
Tot aan de dood van Sartre in 1980 blijft zij zijn levenspartner, ondanks kort- of langdurige relaties tussendoor met andere mannen. In 1981publiceerde ze ¨Adieux: A Farewell to Sartre¨, de memoires van zijn laatste jaren. Lichamelijk en geestelijk uitgeput tengevolge van een alcohol en amfetamine verslaving overleed ze op 14 april 1986 te Parijs.
Bibliografie :
1943 - L'invitée ( roman) 1944 - Pyrrhus et Cinéas ( essay) 1945 - Le Sang des autres (roman) 1945 - Les Bouches inutiles ( toneel) 1946 - Tous les hommes sont mortels (roman) 1947 - Pour une morale de l'ambiguïté (essay) 1948 -L'Existentialisme et la sagesse des nations (essay) 1948 - L'Amérique au jour le jour (essay) 1949 - Le Deuxiéme Sexe, 2 vol. (essay) 1952 - Faut-il brûler Sade (essay) 1954 - Les Mandarins (roman) 1955 - Privilèges (essay) 1957 - La Longue Marche (essay) 1958- Mémoires d'une jeune fille rangée (1908-1929) 1959 - Brigitte Bardot and The Lolita Syndrome (essay) 1960- La Force de l'àge (Mémoires, 1929-1944) 1961 - Djamilu Boupucha (témoignage) in samenwerling met Gisèle Halimi 1963 - La Force des choses (Mémoires, 1944-1962) 1964- Une mort trés douce ( récit) 1966- Les Belles Images (roman) 1967 - La Femme rompue (novelle) 1968 - La Femme rompue suivi de Monologue et l'Age discrétion (novelles) 1970 - La Vieillesse (essay) 1972 - Toute compte fait ( Mémoires,1962-1972) 1975 - La promenade des vieux. Commentaire du court métrage de Marianne Ahrne et Pepo Angel 1979 - Les Ecrits de Simone de Beauvoir ( onuitgegeven teksten) 1979 - Simone de Beauvoir ( filmdialoog) 1980 - Quand prime le sirituel (novelles) 1981 - La Céremonie des adieux (essay)
Carlos Castaneda's omnibus De Lessen van don Juan Een aparte werkelijkheid Reis naar Ixtlan Uitgave : De Bezige Bij -Amsterdam (1992)
ISBN 90 234 1131 5 CIP
Vertaling : P.J. Lukaz
Oorspronkelijke titels : The Teachings of Don Juan -1968 uitgave : University of California Press, Berkeley en Los Angeles
Separate Reality-1971 uitgave : University of California Press, Berkeley en Los Angeles
Journey to Ixtlan -1972 uitgave Simon and Schuster , New York
Alles onder het helende motto: ,,Stop de interne dialoog. Breng je gedachten tot rust.'' ***
In 1960 maakte de 26-jarige antropoloog Carlos Castaneda een studiereis door het zuidwesten van de Verenigde Staten.Zijn belangstelling gold vooral de geneeskrachtige planten die door de Indianen werden gebruikt. In Arizona ontmoette hij bij toeval een oude Yaqui Indiaan, Don Juan Mutas geheten. Don Juan bleek iemand te zijn die over uitzonderlijke vermogens beschikte, hij was een ' man van kennis ' , een brujo , een tovenaar. Carlos Castaneda kwam onmiddellijk in zijn ban en was tien jaar lang zijn leerling. Via het gebruik van hallucinogene middelen werd hij ingewijd in een andere , aparte werkelijkheid. Over deze ingrijpende veranderIng in zijn leven , en de zowel angstaanjagende als fascinerende mogelijkheden, heeft Carlos Castaneda vier boeken geschreven: De lessen van don Juan (1972) , Een aparte werkelijkheid (1973), Reis naar Ixtlan(1975) en Kennis en macht (1976) In de V.S. genieten de verslagen van Castaneda een groot gezag en een grote faam , zowel als antropologische studies en als boeiende ervaringsrapporten over bewustzijnsverruimende middelen.
De lessen van Don Juan .Toen dit boek in 1968 verscheen, werd het direct herkend als een baanbrekend boek. Nog niet eerder was er een zo diepgaande, spannende, briljant geschreven en schokkende tekst verschenen over sjamanistische denkbeelden en methoden, De hippies sloten Castaneda in hun hart en zijn werk werd deel van het collectieve bewustzijn van die jaren. Ook latere generaties ontdekten de geheimzinnige kracht van dit boek, dat uniek inzicht biedt in de kracht van dromen, de transformatie van lichaam en geest, de werking van geestverruimende stoffen en de overwinning van het dagelijkse bewustzijn, Castaneda beschrijft uit de eerste hand verbijsterende bewustzijnsexperimenten en gedaantewisselingen, technieken en mogelijkheden om geestelijk door tijd en ruimte te reizen, en zelfs manieren om de dood te overwinnen! De lessen van don Juan is het verslag van een wonderbaarlijke reis met vele, soms gruwelijke beproevingen. Het zijn de eerste stappen van Carlos Castaneda op zijn weg naar meesterschap, met het doel om de geheime kennis van de Yaqui-sjamanen te verwerven. Deze lessen van Don Juan, een tovenaar en Mexicaanse Yagui-indiaan, vormen een soort etnografie. Ze behandelen de niet-gewone werkelijkheid, die de schrijver als ervaringen heeft opgedaan met behulp van Mexicaanse drugmiddelen, aangevuld met vragen aan en nadere informatie van de leraar. In het tweede deel wordt getracht orde te brengen in de ervaringen, opgedaan tijdens het leerproces, waarbij genoegzaam wordt aangetoond, dat deze logisch denken weerspiegelen, alleen zinvol zijn binnen de structuur van de onderdelen ervan en een samenhangend geheel van verschijnselen vormen. Carlos Castaneda heeft acht boeken over tovenarij geschreven. Ieder die bekend is met deze literatuur kent zijn belangstelling, zijn experimenten met hallucinaties verwekkende planten en met zijn twintig jaar training onder zijn leermeester, Don Juan. Hem zijn vele begrippen geleerd en een van de belangrijke is dat de kosmos energie is die zich manifesteert in concrete vormen. Voorts dat door bewust te leren dromen zoals tovenaars doen, men de energetische essentie van de dingen kan zien. Het eerste wat we moeten doen om ons dromen naar een dieper niveau te brengen is ons ervan bewust worden dat we dromen. Carlos Castaneda kreeg van zijn mentor, Don Juan Matus, een oude Yacqui indiaanse sjamaan, de opdracht om tijdens het dromen zijn handen te zoeken. Hij kreeg die opdracht omdat hij zich, als hij die uitvoerde, zou realiseren dat hij aan het dromen was en dus meer controle kon beginnen krijgen over zijn droomsituatie. De Spaans-Amerikaanse antropoloog maakte begin jaren zeventig furore met zijn boeken over de wijze lessen die hij als student in de Mexicaanse woestijn zou hebben gehad van de yaqui-Indiaan Don Juan. Met behulp van geestverruimende drugs was hij onder leiding van zijn Indiaanse coach over het woestijnlandschap gezeild, op zoek naar de geheimen van het bestaan. Het verslag van die magische reis, The Lessons of Don Juan, sloeg dank zij het psychedelische tijdsgewricht in als een bom. Groepen Amerikaanse hippies schuimden peyote kauwend het ruige woestijngebied af om 'Don Juan' te ontmoeten en eveneens te worden ingewijd in zijn mysteries. De universiteit van Los Angeles beloonde Castaneda voor zijn baanbrekende antropologische veldwerk met een doctoraat.
Carlos Castaneda -1925 -1998
***
Carlos Castaneda (25december 192527 april 1998) was een Amerikaanse schrijver van Peruviaanse afkomst die een aantal boeken heeft geschreven over zijn relatie met en leerschool bij een indiaanse tovenaar genaamd Don Juan Matus. De boeken bevatten veel bovennatuurlijke verschijnselen en toverkunst maar ook uitvoerige uiteenzettingen van de filosofie van deze Don Juan. Ze trokken sterk de aandacht en kregen zelfs een zekere cultstatus. Later kwamen er echter twijfels op, o.a. of Don Juan wel echt bestond. Carlos Castaneda (veramerikaanste versie van wat eigenlijk Castañeda was) claimde te zijn geboren op 25/12/1931 in São Paulo, Brazilië maar volgens zijn immigratiepapieren was dat zes jaar eerder in Cajamarca, Peru. Hij studeerde aan de Universiteit van Californië-Los Angeles en haalde zijn B.A. in 1962 en zijn Ph.D in 1970. In 1960 ontmoette hij de Yaqui sjamaan Don Juan Matus, ging bij deze in de leer en schreef de gedeeltelijk autobiografische werken waardoor hij vooral bekend is geworden. Aanvankelijk maakten de gesprekken met Don Juan deel uit van zijn afstudeerscriptie in de antropologie over het gebruik van hallucinogene paddenstoelen en cactussen, maar later ging Castaneda in de leer bij Don Juan om diens wereldbeeld en wijsheid te leren. De boeken, aanvankelijk antropologische getint, veranderden van toon naarmate de serie vorderde en uiteindelijk resulteerde een mengsel van verhaal, religie en filosofie. Zijn werk bevat beschrijvingen van paranormale ervaringen, verschillende psychologische technieken (zoals Neuro-Linguïstisch programmeren), tolteekse magische rituelen, shamanisme en ervaringen met hallucinogene drugs zoals peyote en jimson weed. Aangezien Castaneda een ongrijpbaar en ontwijkend persoon was, en omdat zijn werken werden gelezen door jonge mensen in een periode dat mystieke en sjamaanse tradities sterk in de belangstelling stonden, twijfelden veel antropologisch deskundigen aan het waarheidsgehalte van zijn werk. Toen The Teachings of Don Juan echter werd gevolgd door een serie eveneens zeer populaire boeken, waaronder A separate reality (1971) en Tales of Power (1975) werd de vraagstelling hoeveel hiervan echte antropologie was en hoeveel hij er zelf bij had verzonnen steeds dringender. Een andere manier om de boeken te lezen is als een soort detectivespel, waarbij sommige delen van het materiaal waarschijnlijk waar zijn, en andere waarschijnlijk wel waar leken op dat moment maar in werkelijkheid hallucinaties waren; het is aan de lezer om uit vinden welke. De combinatie van droomtechniek en gedragsbeheersing leidt volgens Castaneda uiteindelijk tot het vermogen om te komen tot een hoger waarnemingsniveau (wellicht vergelijkbaar met oosterse filosofische toestanden zoals de staat van satori in het zenboedhisme.)
Bibliografie : The Teachings of Don Juan: A Yaqui Way of Knowledge (1968) A Separate Reality (1971) Journey to Ixtlan (1972) Tales of Power (1975) The Second Ring of Power (1977) The Eagle's Gift (1981) The Fire from Within (1984) The Power of Silence (1987) The Art of Dreaming (1993) Magical Passes (1999) The Active Side of Infinity (1999) The Wheel Of Time : The Shamans Of Mexico (2000)
"Niemand kan zo poëtisch schrijven over moord en misdaad "
***
De moord op Simon Andersen is, net als die op twee andere mannen, voorlopig nog een mysterie.Voor hoofdinspecteur Ingeborg Myklebust en inspecteur Cato Isaksen van de afdeling moordzaken in Oslo is het echter wel glashelder dat zij met een hopeloze race tegen de klok bezig zijn. Dat de drie moorden gepleegd zijn door één en dezelfde gestoorde persoon, is het gegeven waar zij zich aan vasthouden. Het privé-leven van Cato raakt daarbij op een onprettige manier verweven met de psyche van de onbekende moordenaar. En als hij eindelijk begrijpt wie de moordenaar is , is het misschien te laat...Cato Isaksen is inderdaad niet alleen maar een goed mens. Zijn besluiteloosheid over de vrouwen in zijn leven, zijn verliefdheden, het vreemd gaan, maken dat hij geen gemakkelijke man is voor zijn omgeving. Het komt zelfs voor dat hij een vrouw slaat .'Het dertiende sterrenbeeld' is een heel spannend boek. In - soms - erg korte hoofdstukjes verandert Lindell voortdurend van perspectief. De ene keer volgen we Cato, de inspecteur, dan weer wordt de wereld vanuit Sigrid beschreven, zijn vriendin. Op een ander moment kijjken we vanuit Bente, zijn ex, en op ongeveer de helft van het boek vanuit het perspectief van de moordenaar. Deze verschillende perspectieven, die soms heel kort geschetst worden geven het boek erg veel vaart. Lindell schrijft prachtig. De opbouw van het verhaal is razend knap gedaan. Je leeft mee met de personages en de beschrijving van de contacten tussen Cato en Bente, hun twijfels en worstelingen is soms onthutsend en ontroerend. Een schokkend psychologisch drama, waarin de logica van de gekte tot een onvermijdelijke climax leidt. De schrijver heeft internationaal een miljoenenpubliek verworven met onder andere Nachtzuster, Roodkapje, het Dertiende Sterrenbeeld en Dromenvanger.
UNNI LINDELL : 1957
Unni Lindell werd op 3 april 1957 in Oslo (Noorwegen) geboren. Al op jonge leeftijd wist ze dat ze boeken wilde schrijven. Haar eerste voorzichtige publicatie verscheen toen ze veertien jaar oud was. Haar debuut was in 1986 en sinds die tijd heeft ze ongeveer drie boeken per jaar geschreven en verschillende literatuurprijzen gewonnen. Ze is dus altijd erg productief geweest: romans, gedichten, korte verhalen, kookboeken en kinderboeken. Unni Lindell heeft dus ook een aantal jeugdboeken geschreven voor verschillende leeftijdsgroepen. In Nederland zijn twee kinderboeken van haar verschenen. Allereerst De zuigzoen. Dit boek werd bekroond met de Noorse literatuurprijs voor kinder- en jeugdboeken. En in 2000 Annas kind. De kinderboeken worden in Nederland uitgegeven door uitgeverij Lemniscaat. Lindell heeft Frans gestudeerd, les gegeven op een basisschool en ze is journaliste geweest. Maar ze heeft zich altijd een schrijfster gevoeld. Lindell heeft voor het schrijven van thrillers veel baat gehad bij haar journalistieke carrière. Ze heeft o.a. reportages gemaakt over vrouwenhuizen en crisiscentra. Deze ervaringen kon ze goed gebruiken in haar misdaadromans. In 1996 verscheen haar eerste thriller in Noorwegen getiteld Slangenbaereren. Het is tevens het eerste boek met Cato Isaksen in de hoofdrol. Hij is inspecteur op de afdeling moordzaken in Oslo. Ze wilde hem niet te aardig maken, hij is een gewone man, geen James Bond, aldus Lindell. Zijn chef is een vrouw, ze is niet echt sympathiek en voortdurend verkouden. Cato is eigenlijk een beetje bang voor haar. Isaksen heeft twee zoons uit zijn eerste huwelijk met Bente. Daarnaast heeft hij nog een kind uit zijn tweede huwelijk. Hij probeert iedereen tevreden te stellen, maar dat lukt hem slechts met mate.
Haar tweede boek Dromenvanger heeft in 1999 de Riverton prijs gewonnen, de prijs voor de beste Noorse thriller. Lindell vindt spanning natuurlijk belangrijk binnen een thriller, maar er moet meer zijn dan alleen spanning.
'Ik wil dat mijn lezers in de huid kunnen kruipen van mijn personages, dat ze hen goed leren kennen. Ik probeer in mijn boeken niet alleen slechte en goede mensen te beschrijven. Dat is niet levensecht, ieder mens heeft zijn goede en slechte kanten.' Unni Lindell vindt het niet lastig intriges te verzinnen. Integendeel, ze heeft er veel in haar hoofd en is bang dat ze niet de tijd zal krijgen om alles op te schrijven. Toen mijn kinderen klein waren, was ik bang dat mij iets zou kunnen overkomen waardoor de kinderen zonder moeder verder zouden moeten. Nu ben ik bang dat - als mij iets overkomt - de verhalen in mijn hoofd door niemand opgeschreven zullen worden. Lindell zegt over zichzelf : 'ik ben zo bang aangelegd dat ik niet de tuin in durf als het donker is. Dat is mijn drijfveer. Omdat ik zo angstig ben, heb ik een levendige fantasie'. Lindell doet veel research voor haar boeken. Ze belt veel met juristen en artsen. Ze heeft een vriendin die bij de politie werkt. Haar consulteert ze regelmatig. Unni Lindell is beroemd in haar eigen land en daarbuiten. Ze zou een groot deel van haar tijd kunnen vullen met reizen en signeren. Maar ze zegt van zichzelf dat ze goed nee kan zeggen. Ze woont met haar gezin in de buurt van Oslo en heeft een echtgenoot en twee zoons die inmiddels (bijna) volwassen zijn. Haar boeken worden in Noorwegen verfilmd. Unni Lindell behoort tot de Noorse golf van vrouwelijke misdaadschrijvers die op dit moment de Europese markt veroveren.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
De schrijfster is geboren op 22 augustus 1935 in Norwich, Connecticut als dochter van George,Napoleon Proulx en Lois Nellie Gill.
.jpg)
)
Carlos Castaneda's omnibus
De Lessen van don Juan
