Tijdens het joodse paasfeest worden er ongezuurde broden en bittere kruiden gegeten.,dit ter herinnering aan de slavernij. Niet alleen de slavernij in Egypte, maar ook de holocaust is een bittere tijd voor de joden geweest.
De Tweede Wereldoorlog en de gevaren van joodse onderduikers vormen het hoofdbestanddeel van Het bittere kruid. Het is een oorlogsroman.
Minco's eersteling,  is na het dagboek van Anne Frank het meest gelezen boek over de joodse ervaring van de bezetting in Nederland.
De familie van Marga woont in Breda. Na de Duitse inval krijgen ze het steeds moeilijker omdat ze joods zijn: ze worden opgeroepen voor het werkkamp, de ouders worden gedwongen te verhuizen naar het Judenviertel in Amsterdam en Bettie de zus van Marga wordt als eerste van de familie tijdens een razzia opgepakt.
Marga besluit ook naar Amsterdam te reizen om zich bij haar ouders te voegen.De vader van Marga is een optimistische man die denkt, of misschien doet hij het zo voorkomen, dat het allemaal wel mee zal vallen met de Duitsers.Marga’s moeder ziet de toekomst somberder in. Zij stelt voor om mooie portretfoto’s te laten maken als ‘aandenken voor later’.
Op een zekere dag is er een razzia en haar ouders worden opgepakt. Marga weet echter te ontsnappen.
Marga’s broer Dave en zijn vrouw Lotte reizen met Marga naar Utrecht: daar is een onderduikadres. Lotte wordt echter opgepakt en Dave meldt zich vervolgens vrijwillig. In Utrecht blijkt er geen plaats te zijn voor Marga. Ze gaat terug naar Amsterdam.
Via Wout, een kennis, krijgt Marga een onderduikadres op het platteland. Als haar geld op is, besluit Marga de boerenfamilie niet meer tot last te zijn. Wout regelt een nieuw persoonsbewijs en een nieuw onderduikadres. Daar blijft Marga tot de oorlog voorbij is.
Na de oorlog zoekt zij haar oom in Zeist op. Deze oom heeft bericht gekregen dat zijn hele familie omgekomen is, maar toch staat hij iedere keer bij de tramhalte te wachten of er toch nog niet iemand terugkomt. Wanneer deze oom gestorven is, gaat Marga nog een keer naar Zeist. Eigenlijk vindt ze het nu vreemd dat haar oom niet meer bij de tramhalte staat en ze vraagt zich af waarom zij zelf niet blijft wachten. Maar ze komt tot de conclusie dat ze het geloof van haar oom mist, ze weet dat er niemand terugkomt.
Het bittere kruid begint als de oorlog een paar dagen bezig is en eindigt na de bevrijding. De vertelde tijd is dus zo’n vijf jaar. Het verhaal wordt chronologisch verteld. Hier en daar zijn er flash-backs: herinneringen aan de tijd van voor de oorlog.
Vlak voor de herdenkingsdagen van mei 1957 wordt Het bittere kruid gepubliceerd, de roman waarin ze haar eigen ervaringen tijdens de oorlog beschrijft, al is de hoofdpersoon in het boek tien jaar jonger dan zij destijds was. Het boek maakt veel indruk, vooral door de sobere stijl. Steeds voelbaarder worden voor de jonge hoofdpersoon en haar familie de anti-joodse maatregelen van de Duitsers.De sobere stijl is typerend voor Minco's manier van schrijven, het is vooral haar streven, en dat bereikt zij door eindeloos te schrappen.
Over een dramatische gebeurtenis moet je sober schrijven, zegt ze ,anders wordt het melodrama. Ze wilde zoveel mogelijk informatie geven in een klein stukje.
Haar voornaamste thema's zijn oorlog, verdriet enz. Dit komt vooral omdat zij zo goed kan schrijven over oorlog omdat ze die zelf heeft meegemaakt, ze wil laten zien hoe het toen was.

'Het bittere kruid is autobiografisch, ik moest mijn adem inhouden om het te schrijven. Ik heb er dus zelf schuld aan en moet de consequenties dragen.'

"Platform" van Michel Houellebecq is echt een boek van deze tijd.
Het is een boek over de ondergang van de westerse beschaving en het sekstoerisme in Thailand: het westerse kapitalisme versus Aziatische uitbuiting.
 In deze roman levert Houellebecq opnieuw keiharde kritiek op onze hedendaagse consumptiemaatschappij en nodigt ons uit in de spiegel te kijken.
De hoofdpersoon van Platform is een licht mislukte begin veertiger, die de wereld vanuit de coulissen beschouwt. Tijdens een vakantie in Thailand ontmoet hij de vrouw van zijn dromen, Valérie, die in de toeristenbranche werkt.Alles draait rond een groep mensen die een touroperator, Eldorador, opnieuw winstgevend willen maken.. Eén van hen bedenkt een geheel nieuwe vorm van toerisme, een soort gelegaliseerd sekstoerisme, dat een doorslaand succes wordt. Tot het aan het eind van het boek alles in één keer helemaal l mis gaat en het duidelijk wordt waarom de hoofdpersoon zo'n afstand van de wereld neemt.
Michel Houellebecq heeft met dit thema alle gelegenheid om zijn vrij zwartgallige, mechanistische en nihilistische kijk op de mensheid in het algemeen en in dit geval het toerisme in het bijzonder uit te werken.
Een roman waarin over de Islam wordt gesproken als "een stompzinnig geloof waar intelligentie en talent nooit een plaats zullen vinden". Een boek dat enorm veel stof heeft doen opwaaien.
Zo hard en zo gruwelijk, maar ook zo indringend geschreven. De toon kan je tegenstaan, maar de schrijver dwingt je wel na te denken over de hedendaagse maatschappij.
Platform geeft een ontluisterend beeld van ons leven en van moderne mensen. En net op het moment dat je denkt dat er toch een vorm van geluk kan ontstaan tussen twee hoofdpersonen, komt er een bomaanslag die alles kapot maakt. Gruwelijk, maar realistisch.
Wat er ook van zij, Houellebecq is ontegensprekelijk een uitstekende schrijver en zijn romans zijn zonder uitzondering literaire hoogvliegers.
Zijn ideeën zijn omstreden en worden niet door iedereen gedeeld.Toch hebben zijn romans de verdienste je tot nadenken over onze samenleving aan te zetten. Houellebecq wil de mensen een geweten schoppen. Verder beschikt hij over een uitstekend gevoel voor humor en een meeslepende vertelstijl. Zijn romans zijn evenwel geen voer voor mensen die snel gechoqueerd raken en gestoord worden door een expliciet taalgebruik.

Michel Houellebecq zag het levenslicht op 26 februari 1958 op La Réunion.
Zijn vader, een berggids, en moeder, een anesthesiste, interesseerden zich in feite  nooit voor de kleine Michel en op 6-jarige leeftijd werd hij aan zijn grootmoeder toevertrouwd (de naam van zijn grootmoeder nam hij later als pseudoniem over). Twee jaar na de dood van zijn grootmoeder in 1978 studeerde hij af als landbouwingenieur en huwde in hetzelfde jaar.met de zus van één van zijn vrienden. Een jaar later kreeg hij een zoon,Etienne, maar dit verhinderde niet dat zijn huwelijk op de klippen liep en hij als gevolg van een depressie meermaals in een psychiatrische inrichting  moest worden.behandeld.
Op twintigjarige leeftijd ontlook zijn literaire interesse en in 1985 kwam de ontmoeting met Michel Bulteau, die hem de mogelijkheid gaf zijn eerste boek te publiceren : een biografie van  Howard P.Lovecraft: Contre le monde, contre la vie.
In het begin van zijn literaire carrière hield hij zich vooral bezig met poëzie en publiceerde een aantal gedichten in de Nouvelle Revue de Paris.Verder schreef hij onder meer de dichtbundel 'Rester vivant'.
In 1994 verscheen zijn eerste roman 'Extension du domaine de la lutte', die een relatief succes kende. De grote doorbraak volgde in 1998 met de roman 'Elementaire deeltjes', waarvoor hij de Prix Novembre kreeg. Het jaar 1999 bracht voor hem een nieuw huwelijk met Marie- Pierre en de verfilming van zijn eerste roman door Philippe Harel. In 2002 zorgde de publicatie van zijn derde roman, Platform, opnieuw voor ophef.
Houellebecq bereikte inmiddels een cultstatus en dit ondanks de aanhoudende kritiek uit sommige hoeken. De schrijver schopt in zijn romans dan ook voortdurend tegen heilige huisjes en zijn personages houden er zeer controversiële standpunten op na (die vaak door de auteur gedeeld worden).
Na de publicatie van een ingekort interview in het tijdschrift Lire, werd Houellebecq zelfs voor het gerecht gedaagd door verschillende moslimorganisaties  in Frankrijk en de moskeëen van Parijs en Lyon. Deze affaire, die veel gelijkenissen vertoont met de aanval op Salman Rushdie, eindigde voor de auteur in een vrijspraak voor de rechtbank op 17 september 2002.
De verworvenheden van de seksuele revolutie, de feministische strijd en de studentenprotesten en jongerencultuur van mei '68 worden genadeloos onderuitgehaald en vaak geridiculiseerd.in zijn boeken  Zo beschouwt hij de afbraak van de waarde van het gezin (o.m. door de proclamatie van de vrije liefde), die toen ingezet werd als de ultieme emanatie van het liberale streven naar individualisering. Hierdoor is geen liefde meer mogelijk. Door het extreme individualisme kan de mens geen onderlinge banden meer smeden. Het gemeenschapsgevoel van de '68ers (en de hippies) bestempelt Houellebecq als vals. Dergelijke standpunten leverden hem het predikaat reactionair op. 
 De verdediging van de eugenetica leverde hem eveneens een resem banvloeken op.
Sinds 1998 leeft Houellebecq in vrijwillige ballingschap, eerst in Ierland, later in Spanje.

Oskar Schell is een jongen van negen jaar, ongelooflijk slim en creatief,anders dan andere negenjarigen. Hij is hyperintelligent, leeft in zijn eigen wereld. Hij heeft een heel eigen manier van omgaan met de wereld om hem heen.
Op 11 september komt Oskar uit school, naar huis gestuurd vanwege de aanslag op de Twin Towers, en in de lege flat ziet hij het antwoordapparaat knipperen. Hij luistert naar de berichten die allemaal van zijn vader blijken te zijn, die niet in Twin Towers hoort te zijn, maar er blijkbaar wel is.Oskar heeft dit bandje als enige gehoord, hij heeft voor iedereen verzwegen dat vader nog contact gezocht heeft en heeft het bandje verstopt. Als de telefoon rinkelt neemt Oskar niet op..en daar blijft hij zich altijd schuldig over voelen. De schok dat zijn vader er niet meer is, is erg groot. Oskar had een enorme band met hem. Alletwee hadden ze een grote fantasie en deden allerlei woord- en speurspelletjes en het is vooral dat wat Oskar mist. Aan zijn vader kon hij allerlei vragen stellen, hoe vreemd ze soms ook waren.Aan zichzelf overgelaten doorzoekt hij zijn vaders spullen, en vindt in diens kast een vaas, met daarin een envelop, waarop staat "Black". Er zit een sleutel in.
En dit wordt Oskars levensdoel: de persoon "Black" vinden en het slot waar de sleutel op past. Hij ziet het als een opdracht/aanwijzing van zijn vader en gaat op zoek naar het slot., naar zijn papa, naar een verleden, naar een toekomst Onbewust naar een soort van afsluiten en verwerking.
Op zijn manier probeert Oscar om te gaan met zijn verlies. Moeder blijft in het boek een vaag figuur op de achtergrond die veel omgaat met 'een nieuwe vriend'. Oma (de moeder van Oskars vader) daarentegen is een zeer belangrijk figuur in Oskars leven. Zij is zijn houvast.Ze is er altijd!Maar deze zoektocht houdt hij geheim, zelfs aan zijn oma vertelt hij niets.
In zijn eentje zwerft hij door New York en ontmoet allerlei mensen (die allemaal Black heten). Pas verderop in het boek ontdekt de lezer dat hij niet zo alleen is als hij denkt.. Deze tocht wordt met de nodige humor beschreven maar Oskar komt ook veel triestheid tegen.
Verweven door dit verhaal loopt het verhaal van oma.
Zij vertelt haar trieste verhaal op een bijzondere manier. Ze vertelt onder andere hoe zij opa ontmoette, al in haar jeugd. Toen was hij de vriend van haar zus. Haar zus en andere familieleden zijn omgekomen bij het bombardement op Dresden. Opa was vanaf die tijd letterlijk met stomheid geslagen.De grootvader kan niet meer spreken, en kan alleen nog maar schrijven, om te communiceren. In zijn linkerhand staat JA getattoeeerd, in zijn rechterhand NEE. 
Jaren later ontmoeten ze elkaar weer in Amerika en bouwen een zeer krampachtige relatie op die gedoemd is te mislukken.
De rode draad in dit boek is verlies, rouw. Met zijn zoektocht probeert Oskar zijn vader vast te houden, hij hoopt iets te vinden dat zijn vader 'bij hem terugbrengt'. Hoe weet hij niet maar de zoektocht helpt hem verder te gaan na de grote klap. Het thema: hoe ga je om met een dergelijke ramp, met de dood van een geliefd persoon van wie je nooit afscheid genomen hebt, is op een aparte manier vormgegeven. De zoektocht naar de sleutel is de manier voor Oskar.
Jonathan Safran Foer heeft met Oskar Schell een nu al berucht nieuwe roman-personage gecreëerd. Pietluttige recensenten schrijven dat Oskar nooit negen jaar kan zijn met al zijn wijsheid en gevatheid. Zij vergeten dat literatuur een kunst van creëren is. Harrie Potter is toch ook niet op de werkelijkheid gebaseerd?
Jonathan Safran Foer is echter geen geschiedschrijver, maar een romanschrijver. Hij gebruikt wel degelijk de wereldgeschiedenis om zijn romans gestalte te geven, maar is meer geïnteresseerd in het klein menselijk leed dat eeuwenlang in een familie kan doorklinken.
Deze jonge Amerikaanse schrijver (1977) maakte een indrukwekkend entree in de literaire wereld met zijn eerste roman 'Alles is verlicht' waarin een Amerikaanse schrijver op zoek gaat in de Oekraïne naar de vrouw die eens het leven van zijn opa heeft gered van jodenvervolgers.Niet zozeer de inhoud maar vooral zijn vernieuwende stijl maakte veel indruk. Er werd dan ook halsreikend uitgekeken naar zijn volgende boek. Dat absoluut niet teleurstelde: 'Extreem luid & ongelooflijk dichtbij' kan gelden als een nieuw meesterwerk in de moderne literatuur.
Het boek heeft op vele bladzijden bijna hilarische scénes .,maar  meestal is het het beeld van een huilende clown.
Gebruikte Foer in zijn eerste roman vooral zeer originele vondsten op taalgebied, in 'Extreem luid & ongelooflijk dichtbij' gebruikt hij ook nog eens typografische kunst om zijn verhaal kracht bij te zetten.
Niet alleen curieuze foto's uit Oskar's rariteitencabinet, maar ook de briefjes van Oskar's opa, de brieven van zijn oma en zelfs de lege bladzijdes van haar dagboek sieren dit mooi uitgegeven boek. De laatste serie foto's van een vallende man uit het WTC, die je als je de bladzijdes flippert als een film kunt afspelen, vormen het einde van een zeer indrukwekkend verhaal.
Hoofdthema van het boek is het verwerken van het verlies van een geliefde. Thomas Schell doet dat op dramatische manier, wat waarschijnlijk niet de beste was, maar hij kon nu eenmaal niet anders. Zijn kleinzoon, net geconfronteerd met zijn eigen drama, is ook op weg naar een eigenaardige rouwverwerking.
Om zo'n algemeen thema in de literatuur op zo'n originele en ontroerende manier te verwerken, daar moet je veel voor in je mars hebben. Om de impact van de aanslag op het WTC op zo'n individuele, doch wereldomvattende manier weer te geven door deze indringende gebeurtenis in een boek te sluiten samen met het bombardement op Dresden en met de bom op Hiroshima, daar heb je inderdaad een klein jongetje voor nodig die de wereld net begint te verkennen en die ziet dat de geschiedenis overal doorklinkt. Extreem luid wat vaak heel dichtbij komt.

Jonathan Safran Foer is een jonge Joods-Amerikaanse schrijver.geboren in Washington DC in 1977.Hij redigeerde A Convergence of Birds, en zijn verhalen zijn gepubliceerd in de Paris Review en de New Yorker.
Zijn eerste roman, Everything is Illuminated (Alles is verlicht), werd uitgegeven in 2002. Het verscheen al snel in de internationale bestsellerslijsten en won verschillende literaire prijzen, waaronder de National Jewish Book Award en de Guardian First Book Award. Een eerdere versie van het boek ("The Very Rigid Search", The New Yorker, June 18, 2001) werd verfilmd door Liv Scheiber in 2005.
Het boek beschrijft een hopeloze zoektocht naar de wortels van de grootvader van de schrijver. Met op zak een vage foto reist hij af naar Oekraïne om op zoek te gaan naar de mensen die zijn grootvader tijdens de oorlog zouden hebben gered. Met behulp van een gids/vertaler en diens grootvader (en de hond Sammy Davis Junior, Junior) wordt de onbezonnen zoektocht ondernomen. Het verhaal is tegelijkertijd uiterst komisch en diep-tragisch. Vanuit verschillende perspectieven wordt een geraffineerd en intrigerend verhaal verteld, waarin verleden en heden langzaam naar elkaar toe groeien en een fascinerende mythe (of waarheid) ontstaat.
Foers tweede roman, Extremely Loud and Incredibly Close (Extreem luid & ongelooflijk dichtbij) werd uitgegeven in 2005. Het verhaal draait om de 9-jarige Oskar, die zijn vader verloor tijdens de aanslag op de Twin Towers op11 september 2001.. Zijn grootouders wisten te ontkomen aan het bombardement op Dresden  tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na de dood van zijn vader vindt hij in een vaas een sleutel in een envelop met het opschrift 'Black'. Ervan uitgaande dat zijn vader hem een boodschap wilde nalaten, gaat hij in New York op zoek...

Bibliografie :

De jaren 1930-1944 ( haar 21ste tot 35ste jaar) vormen een uiterst belangrijke periode in het leven van Simone de Beauvoir.
Het zijn de jaren van de ontplooing van haar nauwe relatie met Jean-Paul Sartre, de jaren van vrijheid, onafhankelijkheid en oprechtheid-boven-alles. Maar in die periode raakt zij ook geëngageerd met het wereldgebeuren en verruilt ze haar individualisme voor de solidariteit van het verzet.Bij het lezen van haar mémoires komt Simone de Beauvoir naar voren als een zeer gevoelige vrouw,maar we leren in haar mémoires ook de echte Simone kennen, die heel wat meer is dan de priesteres van het feminisme.Dank zij haar minitieuze tijdsgebruik en haar wil om in alles te slagen tot het schrijven van haar fenomenale mémoires toe,had Beauvoir maar één echt verlangen : haar eigen echte ik te zijn en te bouwen aan haar toekomst.Ze gaat uit van de mens als bewust handelend persoon, met invloed op eigen leven en positie.
Op zoek naar een definitie van vrouwelijkheid bij de Beauvoir, moet je concluderen dat de vrouw dat is, wat de man niet is. Ze beschrijft vooral de manier waarop de man geworden is tot wat hij is en analyseert vandaar uit de positie van de vrouw
.L'homme, au long de l'histoire, est le Maitre, la femme, l'Esclave .

Simone werd op 9 januari1908 in Parijs geboren, als oudste van twee dochters van het echtpaar Bertrand de Beauvoir, zoals de naam voluit luidde. Het gezin was met zijn eeuwenoude afstamming misschien wel deftig, maar beslist niet rijk Moeder Françoise daarentegen begon nog voor Simone twee was met geloofsonderricht. Elke dondermiddag stond er een bezoek aan opa en oma De Beauvoir op het programma, waar Simone doodstil op een stoel moest zitten en hooguit af en toe iets mocht fluisteren.Met haar roodbruine haar en haar grote blauwe 'De Beauvoir-ogen' was Simone een opvallend kind dat bij haar ouders geen kwaad kon doen.Simone de Beauvoir maakte zich van jongs af aan al geleidelijk vrij en maakte al snel haar eigen keuzes. Ze had een sterke persoonlijkheid en aanvaarde geen compromis. Haar geloof verloor ze al heel jong. God was voor haar een absoluut begrip in het diepst van de hemel Zij koos voor de waarheid. Voor haar zijn de zonden van de mens niet te boeten, je bent verantwoordelijk voor eigen daden.Na een aantal jaren kloosterschool, mocht Simone uiteindelijk gaan studeren aan de Parijse universiteit de Sorbonne
Beauvoir studeerde literatuurwetenschap, wiskunde en filosofie.In de jaren aan de Parijse universiteit vervreemdde Simone de Beauvoir meer en meer van haar katholieke, burgerlijke milieu. Na haar studie filosofie wordt ze toegelaten tot de docentenopleiding waarvoor zij colleges volgt aan de Ecole Normale Superieure waar ook Jean -Paul Sartre studeerde.
Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk, de kleine, lelijke Sartre en de robuuste schoonheid Simone. Sartre maakt duidelijk dat hij niet voor monogamie in de wieg is gelegd, en de briljante studente Simone de Beauvoir wil per se als individu haar leven blijven leiden.
Hun relatie is een samengaan van twee tegenpolen.
Simone had haar leven lang haast gehad om op te groeien en bij de wereld van de volwassenen te horen.Sartre had nooit willen opgroeien.
Hij gaf Simone iets dat ze nog nooit van iemand had gekregen, onverdeelde aandacht.
De neiging die zij bij zichzelf bespeurt om zich geheel en al in Sartre te verliezen wil zij definitief bestrijden. Ze neemt dan ook twee jaar later een aanstelling aan als filosofie-docente in Marseille, vele honderden kilometers van Sartre verwijderd
Zijn aanbod om te trouwen en zo een aanstelling in dezelfde plaats te verkrijgen, wijst zij van de hand.
Sartre was nieuwsgierig naar de wereld, ideeën en het hart van andere mensen , hij had geen belangstelling voor zichzelf.
Het meest beroemde literaire stel van deze eeuw werd vooral intellectueel sterk tot elkaar aangetrokken. Zij stonden aan de grondvesten van de stroming het literaire existentialisme.. De noodzaak voor de vrouw om haar zelfstandigheid als individu te behouden of te bereiken komt in haar werk steeds terug.
Sartre vond van het begin af aan dat Simone schrijfster moest worden, maar zij was verlamd van onzekerheid en kreeg nooit de eerste bladzijde af. Pas in 1938 lukte het haar om werkelijk aan een boek 'Uitgenodigd' (L'Invitée) te beginnen, waarin zij zelf model stond voor de hoofdpersoon.
Het uitbreken van de TweedeWereldoorlog vormt een harde leerschool voor de optimistische Simone. Sartre en zij waren namelijk van elkaar gescheiden, doordat hij naar het front moest,
In 1943 wordt zij uit het onderwijs ontslagen en besluit ze zich volledig aan het schrijven te wijden.In Pyrrhus et Cinéas(1944) en Pour une morale de l'ambiguïté(1947) geeft ze haar ideeën te kennen die de basis vormen van haar hele oeuvre
In de roman Le Sang des autres (1945) en in het toneelstuk Les Bouches inutiles (1953) treedt vooral de verantwoordelijkheid van de mens tegenover zijn medemensen op de voorgrond.
In 1947 vertrekt ze voor een lezingen-tournee naar Amerika, waar zij een liefdesaffaire met de schrijver Nelson Algren heeft. Sartre blijft voor haar echter op de eerste plaats komen.Ook haar relaties met de vele jaren jongere Claude Lanzmann en Sylvie le Bon - die zij als dochter adopteert - brengen daar geen verandering in. Haar politieke engagement krijgt zijn beslag in publicaties over de Algerijnse oorlog, betrokkenheid bij acties rondom de persvrijheid, deelname aan acties voor de mensenrechten en, in later jaren, actieve deelname aan de vrouwenbeweging.
In 1949 verschijnt Le Deuxiéme Sexe .
In Le Deuxiéme Sexe verdedigt en illustreert ze het feminisme op een zo overtuigende manier dat het werk een definitieve en duurzame doorbraak geeft aan de beweging in Frankrijk.¨Voor de Beauvoir komt mens- zijn op de eerste plaats, het seksuele verschijnsel komt voor haar op de tweede plaats.¨ De mens heeft zelf de verantwoording tegenover zich zelf en tegen over de ander.
In 1954 behaalt haar roman Les Mandarins de Goncourt-prijs
.In Les Mandarins, een sleutelroman,kondigt ze reeds haar memoralistische werk , dat zich op twee vlakken zal ontwikkelen aan,die een dilemma wordt voor de linkse intellectuelen: Moet men de sovjet-concentratiekampen ontkennen met het risico de revolutie te ontlopen ?
Zij neemt deel aan het "Congrés du Mouvement de la Paix" in Helsinki en reist naar China.Na de oorlog deelt zij meer en meer in de roem die 'de existencialisten 'vooral in de persoon van Sartre, ten deel valt.

In de jaren 1956-1962 leidt ze de redactie van haar Mémoires en haar reizen (Cuba,Brazilië, U.R.S.S)
In de mate haar werk ontwikkelt, moet de literatuur, op twee korte recensies na , Les Belles Images(1966) en La Femme rompue(1967) meer en meer de plaats ruimen voor het essay en de mémoires.

Zij is ervan overtuigd dat er wel altijd ergens een gelukkige uitweg wenkt.Ze denkt het ongeluk te kunnen ontlopen door zich op voorhand de situaties in te beelden waarin ze verandering in haar leven zal moeten brengen.Zij geloofde dat ze zich altijd uit de zwartste ellende zou weten te redden.( se débrouiller dans le noir ).Zelfs als men niet bemind wordt, als men niet geliefd is, blijven er nog steeds de literatuur en het simpele genoegen te ademen. " tout ça qui est bien réel et si solide, et ne nous manquera jamais ".

In 1960 maakte de 26-jarige antropoloog Carlos Castaneda een studiereis door het zuidwesten van de Verenigde Staten.Zijn belangstelling gold vooral de geneeskrachtige planten die door de Indianen werden gebruikt.
In Arizona ontmoette hij bij toeval een oude Yaqui Indiaan, Don Juan Mutas geheten. Don Juan bleek iemand te zijn die over uitzonderlijke vermogens beschikte, hij was een ' man van kennis ' , een brujo , een tovenaar.
Carlos Castaneda kwam onmiddellijk in zijn ban en was tien jaar lang zijn leerling. Via het gebruik van hallucinogene middelen werd hij ingewijd in een andere , aparte werkelijkheid. Over deze ingrijpende veranderIng in zijn leven , en de zowel angstaanjagende als fascinerende mogelijkheden, heeft Carlos Castaneda vier boeken geschreven: De lessen van don Juan (1972) , Een aparte werkelijkheid (1973), Reis naar Ixtlan(1975) en Kennis en macht (1976)
In de V.S. genieten de verslagen van Castaneda een groot gezag en een grote faam , zowel als antropologische studies en als boeiende ervaringsrapporten over bewustzijnsverruimende middelen.

De moord op Simon Andersen is, net als die op twee andere mannen, voorlopig nog een mysterie.Voor hoofdinspecteur Ingeborg Myklebust en inspecteur Cato Isaksen van de afdeling moordzaken in Oslo is het echter wel glashelder dat zij met een hopeloze race tegen de klok bezig zijn. Dat de drie moorden gepleegd zijn door één en dezelfde gestoorde persoon, is het gegeven waar zij zich aan vasthouden. Het privé-leven van Cato raakt daarbij op een onprettige manier verweven met de psyche van de onbekende moordenaar. En als hij eindelijk begrijpt wie de moordenaar is , is het misschien te laat...Cato Isaksen is inderdaad niet alleen maar een ‘goed’ mens. Zijn besluiteloosheid over de vrouwen in zijn leven, zijn verliefdheden, het vreemd gaan, maken dat hij geen gemakkelijke man is voor zijn omgeving. Het komt zelfs voor dat hij een vrouw slaat
.'Het dertiende sterrenbeeld' is een heel spannend boek. In - soms - erg korte hoofdstukjes verandert Lindell voortdurend van perspectief. De ene keer volgen we Cato, de inspecteur, dan weer wordt de wereld vanuit Sigrid beschreven, zijn vriendin.
Op een ander moment kijjken we vanuit Bente, zijn ex, en op ongeveer de helft van het boek vanuit het perspectief van de moordenaar.
Deze verschillende perspectieven, die soms heel kort geschetst worden geven het boek erg veel vaart. Lindell schrijft prachtig. De opbouw van het verhaal is razend knap gedaan. Je leeft mee met de personages en de beschrijving van de contacten tussen Cato en Bente, hun twijfels en worstelingen is soms onthutsend en ontroerend.
Een schokkend psychologisch drama, waarin de logica van de gekte tot een onvermijdelijke climax leidt.
De schrijver heeft internationaal een miljoenenpubliek verworven met onder andere Nachtzuster, Roodkapje, het Dertiende Sterrenbeeld en Dromenvanger.

Unni Lindell werd op 3 april 1957 in Oslo (Noorwegen) geboren. Al op jonge leeftijd wist ze dat ze boeken wilde schrijven.
Haar eerste voorzichtige publicatie verscheen toen ze veertien jaar oud was. Haar debuut was in 1986 en sinds die tijd heeft ze ongeveer drie boeken per jaar geschreven en verschillende literatuurprijzen gewonnen.
Ze is dus altijd erg productief geweest: romans, gedichten, korte verhalen, kookboeken en kinderboeken. Unni Lindell heeft dus ook een aantal jeugdboeken geschreven voor verschillende leeftijdsgroepen.
In Nederland zijn twee kinderboeken van haar verschenen. Allereerst ‘De zuigzoen’. Dit boek werd bekroond met de Noorse literatuurprijs voor kinder- en jeugdboeken. En in 2000 ‘ Anna’s kind’. De kinderboeken worden in Nederland uitgegeven door uitgeverij Lemniscaat.
Lindell heeft Frans gestudeerd, les gegeven op een basisschool en ze is journaliste geweest. Maar ze heeft zich altijd een schrijfster gevoeld. Lindell heeft voor het schrijven van thrillers veel baat gehad bij haar journalistieke carrière. Ze heeft o.a. reportages gemaakt over vrouwenhuizen en crisiscentra. Deze ervaringen kon ze goed gebruiken in haar misdaadromans.
In 1996 verscheen haar eerste thriller in Noorwegen getiteld ‘Slangenbaereren’. Het is tevens het eerste boek met Cato Isaksen in de hoofdrol. Hij is inspecteur op de afdeling moordzaken in Oslo. Ze wilde hem niet te aardig maken, hij is een gewone man, geen James Bond, aldus Lindell.
Zijn chef is een vrouw, ze is niet echt sympathiek en voortdurend verkouden. Cato is eigenlijk een beetje bang voor haar. Isaksen heeft twee zoons uit zijn eerste huwelijk met Bente. Daarnaast heeft hij nog een kind uit zijn tweede huwelijk. Hij probeert iedereen tevreden te stellen, maar dat lukt hem slechts met mate.

In een zaal onder het Zilverkleurig Complex wachten duizenden mensen op een nieuw begin. Maar de tijd dringt.

Al die mensen maken deel uit van een groot verlangen, richtingloos nog, maar alvast op weg gezet. Ze hebben dingen opgevangen, gefluister, geruchten, en ze hebben er massaal gehoor aan gegeven.

Zwerm , is een roman die via Europa, Israël, Palestina en New York in de tijd terugkeert naar de oerknal zelf, naar het ontstaan van de eerste droom. Het is de roman over de wereldgeschiedenis en andere visioenen.
De ondertitel van deze veelomvattende roman van de Belgische schrijver Peter Verhelst is 'geschiedenis van de wereld'.
 Een betere ondertitel zou luiden: 'Het kwaad van de moderne wereld'.

" Ik was een haai die werd losgelaten in een vijver vol goudvissen "

  ************************************