Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
08-10-2011
460. mijn redding?
Mijn redding? Een reuze grote pot zalf die bestaat uit begrip dat ik gekregen heb en nog krijg, de vriendschap hier en in real life, schrijven, schrijven en nog eens schrijven... en muziek.
Dit was wellicht het kortste blogje van mijn hele blog-bestaan hier. Bedankt iedereen uit de grond van mijn zwaar gekwetste hart voor jullie steun de vreselijke dagen na dinsdag 27 september 2011... toen ik mijn mailbox opende.. en las hoe mijn behandelende psychiater... mij bij het groot huisvuil kieperde, natuurlijk zich indekkend als een volleerde... zielen-vermorzelaar. Wat ben je met een breiwerk van negen jaar als je op het einde er de schaar in zet? Zelfs dàt begreep hij niet.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
459. dit moet ik volhouden...
Tussen fragmenten van de enorme vaat... moest ik enkele keren hier naartoe.. om de pijn van me af te 'dichten'. Ik voel dat dit helpt.. dat het hét bij de strot neemt, de pijn wegneemt of tenminste zachter maakt. Dus dat blijf ik doen... behalve 's nachts... ons hondje zou wakker worden en mijn jongste mee wakker maken. Maar als ik het overdag op deze manier red? Ik stuur verder naar mijn vrienden de gedichten per mail op... zodat ze ook mee kunnen volgen en ik mezelf niet uitput door extra mails naar ze want dat ging in het verleden mis omdat ik die extra mails niet aankon...
Ik ga het op deze manier reddenn, dat moet. Schrijven redt mij ... heeft steeds bij psychische moorden me er boven gehaald... zelfs toen de computers nog niet bestonden.
Einde 1980 kocht ik een schrijfmachine, destijds nog met een lint... Ik had daartoe besloten toen het water boven mijn hoofd stond... en in de plaats van mijn hoofd op de sporen te leggen, zou ik schrijven...
Ik zal die dag nooit vergeten, snap je... Ik redde mijn eigen leven door een typemachine te kopen en redde in zekere zin ook een kind door het op te vangen na een trauma. Het leek wel een symbool. Ik zou er nu, zovele jaren later nog om kunnen janken.
Zonder enig woord vooraf maakte jouw behandelaar je af lozen die handel dacht hij bij zichzelf en wanneer het vrouwmens huilend vraagt aan de telefoon naar het waarom zegt de machtige psychiater koel bel naar de crisisopvang
het verwoestte het laatste beetje geloof 't kwam aan als een bom hij die je dat kil liet weten zijn beslissing, twijfel niet... is op zijn almachtige... wijsheid gestoeld
zonder woord vooraf maakte de psychiater van negen jaar behandeling je koelbloedig af ach hij schreef het in een mail maakte zich er zo vanaf schoot je neer niet als koren maar als kaf.
jengelend als een kleuter melkte hij na jouw gemaild verzet ook dat heeft hij in een mail gezet dat hij toch hielp tot het allerlaatst moest je hem nog dankbaar wezen, die als hyena over jouw leven raast zijn hoogwaanzinnige eigendunk buiten beschouwing gelaten dat hij ook toen nog zijn eigen lof durfde te blaten zou het waar geweest zijn, wat niet zo is, wilde dat dan zeggen dat hij het recht had je op deze manier het waarom en zijn motief te ontzeggen? en je vanuit het niets moorddadig neer te leggen? je te lozen als een stuk vuil dat zonder voorafgaande werd overgedragen? aan een collega die toen je deze in paniek belde zich liep af te vragen wat dit te betekenen had? ook hierin zat een leemte, een krater, een gat want waarde collega wist blijkbaar niets van het zogenaamde overleg om je plots over te nemen zeg
een schok die leugen er bovenop, degene al zo zwaar gekwetst, vertrouwen erg geschonden een wonde op een wonde legt of die ooit genezen zal al wordt ze nog zo verbonden?
die cliënte van je die je laf en psychisch hebt vermoord staat je nimmer nog te woord dat je dat zelfs nog maar durfde suggereren als ze dit en als ze dat je dan nog wel zou zien of ze terug mocht keren al dan niet gecombineerd met die ander die van toeter of blazer wist 't is om de doden te laten omdraaien in hun kist
wat een eigendunk nog te denken dat zij na jouw laffe daad dit verschrikkelijk verraad je nog ooit zou vertrouwen, je vragen om steun of raad
durf aub nooit meer te beweren dat je haar hielp tot het allerlaatste want toen beste psychiater hielp je haar alleen om zeep.
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk...
Ook de gedichten op site hielpen me wat van de pijnlijke gehaktmolen in mezelf te doen ophouden. Ik weet dat het nog lang kan duren eer dit trauma uit mijn systeem verdwenen is als het dat al doet. Ik hoop dat het tenminste draaglijker wordt. Ik zal alvast minder alleen staan dan tijdens de afgelopen tien maanden. ... meerdere mensen die me blijkbaar beter kennen dan mijn psychiater (na nochtans bijna negen jaar therapie ) steunen me ...
Vandaag hoop ik ook in staat te zijn om de hele rommel die zich opstapelde sinds die dinsdag nu elf dagen geleden, weg te werken, een plek op de tafel te verkrijgen want mijn jongste bracht de boeken mee die ik grondig zal bestuderen en hier ga bespreken zodat borderline persoonlijkheidsstoornis misschien nog méér uit de taboe-sfeer kan gehaald worden. Ik wil ook behandelingen onder de loep nemen... al was het als zalf op de wonde die ik ervaren heb na deze onheuse, onprofessionele, ontherapeutisch dus 'slechte' behandeling. Vooral het laatste jaar met als absoluut hoogtepunt de 'afhandeling'.
De hele ochtend rillen. Een niet weg te krijgen koude. 21,5 graden toch bleef de koude in me aanhouden. Een douche. De normale warmte van het water voelde te koud, ik voelde geen warmte... de warmteregelaar is tot 42 graden geklommen.
Tijdens het uitje kreeg ik het warm, behaaglijk warm zelfs... wellicht door de warmte van vriendschap en begrip, het kunnen vertellen.
Eenmaal thuis kreeg ik het opnieuw koud terwijl mijn jongste van de hitte zat te puffen in een topje trok ik een trui over een warm flanellen hemd... en heb ik mezelf bedolven met de wollen gehaakte sprei tot ik kon gaan slapen, ook daar bedolven onder lagen dekens.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
354. gedicht als hulpmiddel als de vele woorden dansen in mijn hoofd
Na de opluchtiing gisteren voelde ik me opnieuw onverwacht archieslecht. Wat ik ook deed of niet deed, ik kreeg het gevoel niet weg. De nu uitgezonderd die ene week bijna twee maanden geen therapie zullen er vast geen goed aan doen... en dit was ook niet de bedoeling... Ook voor deze bijkomende belasting is mijn psychiater de hoofdverantwoordelijke. Het hoort niet dat je een cliënte zo behandeld en haar met een mes op de keel dwingt om plots zonder therapie te vallen. Het maakte geen verschil dat er halfslachtig vermeld werd dat ik 'zijn' collega kon consulteren... omwille van het praktische maar vooral om de vieze geur die hij rond dit alles gespoten had... ging ook dat niet meer... In een hele andere context zou dit net dé oplossing geweest zijn. Als hij met respect naar mij toe zou gehandeld hebben... als hij al die vragen in de loop van het jaar ernstig had genomen en vooral die van die laatste week. Hij verkoos voor deze sluipmoordenaar-wijze... in plaats van een open gesprek en ingaan op mijn vraag... met dit aanbod wat hij me nu door de strot ramde als 'voorwaarde'. Wat een laffe moordenaar.
Ik werd vanmorgen wakker en ook al wilde ik het liefst voor de rest van mijn leven in mijn bed blijven liggen, het donsdeken over mijn hoofd trekken in een poging het leven en de pijn buiten te sluiten... ik kon het niet omdat ik precies uit mijn bed moet en het opschrijven zodat het van binnen weer draaglijker wordt. Dit keer kon ik het niet in een tekst... maar in het gedicht (vorig blogje) kon ik heel goed precies raken wat ik voelde en bedoelde. En nu na dat gedicht kan ik ook weer beter uit mijn woorden komen.
Ik voel me vandaag down... en na de ergste, hevigste pijn van afgelopen elf dagen, dat wat je wezen in flarden scheurde... komt er nu iets wat lijkt op een loodzware rotsblok die je helemaal naar beneden drukt in het donkerste van het donkere. ... het dringt opnieuw door maar dan op een andere manier... ...de wrede handeling... uit domheid... uit lafheid... uit...???? eender uit wat... het was alles behalve therapeutisch of professioneel, het was een bekwame, verantwoordelijke psychiater onwaardig.. het was een PSYCHISCHE MOORD
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
352. pijn
Een dode die je nauw aan het hart ligt kan je niet terughalen hoe graag je ook zou willen je kan haar of hem niet meer aan je hart drukken of samen dorst of honger stillen Een dode kan je niet terughalen je lieve kleine zusje, je kameraad van een pa, of die strenge maar rechtvaardige oma
maar het verdriet om hen wordt stilaan mild omdat ze jou altijd goed behandelden eerlijk, tenminste rechtvaardig, je wel gezind je zusje droeg jij op je handen die herinneringen hoef je dus niet uit je wezen te scheuren of te verbranden
Hoe anders is het met de pijn om op zulke nare manier verworpen te zijn zo lang voelde je je niet meer echt geholpen door het eindeloos gepraat, je hebt het meerdere keren laten horen maar in de plaats van er aandacht aan te besteden heeft hij, jouw psychiater het gebruikt om je te 'lozen', je met zijn mail dieper dan in de hel te boren als een dief in de nacht heeft hij je met zijn bericht ...afgeslacht
na negen jaar hoorde hij te weten dat dit je uit elkaar zou rijten hij koos voor laf een digitale brief als antwoord op je vraag of er nog ruimte was in één van de weken je zou er proberen over te spreken maar hij verkoos je tot in het kleinste fragment te breken
je mocht niet eens weten waarom, natuurlijk ging je toen in doodsnood huilen en vechtend voor 't leven dat je met de dood wilde verruilen want wat hij deed was echt een ontzettend wrede straf hij delfde de put voor je graf een extra duw je viel en viel hij gooide de aarde in je smekende, vragende mond verstilde de schreeuw met je huilend 'waarom' en stampte de aarde aan met zijn hiel.
Moe, van alle indrukken... maar lichter... iedere keer dat ik mijn verhaal kan vertellen, wordt de open enorme wonde door de onheuse behandeling iets geheeld. Vooral omdat ik ook erg veel begrip ervaar van alle kanten... Weinig mensen hebben er begrip voor op welke manier de man die negen jaar mijn psychiater was me behandelde, welke immense slag hij me toebracht. Zelfs mijn huisarts sprak zijn ontzetting uit dat die man dit ook nog per mail dacht af te handelen. Wat een verdomde lafbek eigenlijk. De mensen waartegen ik mijn verhaal kon vertellen, ik voelde me gehoord, ernstig genomen en geloofd... een goed tegenwicht voor dat wat erger was dan de drie laatste trauma samen. Ik geloof niet dat hij die zo lichtzinnig handelde dit beseft. Moet ik daaruit opmaken dat hij nog meer dan alleen het laatste jaar niet luisterde? Of wat was er aan de hand?
Voor andere mensen is zulke handeling die eerder lijkt op 'afgestraft' worden en 'afgewezen' al afschuwelijk... voor mij was het moordend.
Slechts aan enkele mensen heb ik verteld hoe ik er de afgelopen tien dagen aan toe ben geweest en hoe ik die doorkwam... nadat hij me dumpte.
Dit wil ik nooit meer meemaken... en ik geloof niet dat ik ooit nog iemand zoveel vertrouwen zal geven als hulpverlener dan degene die mijn benen dinsdag 27 september onderuit sloeg op een laffe wijze, per mail...
Ik was niet té wantrouwig... maar alweer té goedgelovig... dacht dat ik tenminste door de man die negen jaar mijn psychiater was en die ik verdomme na traumatische gebeurtenissen in mijn leven wel mijn vertrouwen opnieuw schonk (al duurde dat dan zowat drie jaar) fair behandeld zou worden. Ik heb me heel erg vergist... bijna noodlottig... Dat het niet noodlottig werd... het was geen kracht meer... maar een bovenmenselijke inspanning. Ik wil er niet meer aan denken... maar dàt vergeef ik hem NOOIT NEVER NADA... Dàt mag hij in zijn oren knopen of in zijn ogen als hij dit ooit komt te lezen.
Die man bestaat niet meer voor mij... geheel en al niet meer. Ik heb me vechtend uit de dood geworsteld... en zelfs toen liet hij me niet met rust zoals ik met aandrang had gevraagd... Ik vroeg me dan ook af of hij mijn verzoek om me met rust te laten niet net zo moest respecteren als ik het zijne? (terwijl hij er verdomme de oorzaak van was dat ik helemaal onderuit ben gegaan...!) Hij hoefde blijkbaar mijn wens niet te respecteren. Vond hij een cliënte daarin ook minder waard? Hij gebruikte zijn macht om me nog meer kwaad te berokkenen. Was die ene mail dan nog niet genoeg?
Hopelijk zal de wonde die hij maakte en nadien door die mail van hem nog eens met brandend zuur overgoot niet meer die schreeuwende pijn geven en met iedere dag meer helen... maar vergeten zal ik het nooit.
Ik voel wel hoe moe ik dit leven ben, nogmaals zo'n crash veroorzaakt door een on-professionele en on-therapeutische handeling van mijn behandelend psychiater... Murwer dan ooit... toch zal ik onrecht blijven aanklagen... zolang ik leef. Mischien besloot ik net dààrom te blijven leven toen het héél kritiek werd en ik 's nachts wilde opstaan om in de rivier te springen zodat niemand het zou ontdekken.
Er zullen altijd mensen bestaan die degene die kwetsbaar zijn en daardoor gemakkelijker de mond gesnoerd kunnen worden, blijven dominiren, demoniseren, (seksueel) en via macht zullen misbruiken en hun eigen falen zullen afschuiven naar die zich niet of minder kunnen verweren tegen 'machtigen' (zoals psychiaters en aanverwanten die hun beroep en de ethiek erin aan hun laars lappen) ook en vaak ten koste van hun patiënten, cliënten.... dat is ook een taboe dat moet doorbroken worden. DRINGEND als ze levens willen sparen en redden.
Wel ik blijf me verzetten tot ik het bijltje erbij neerleg. Ik kreeg mijn woorden niet voor niets, deze eigenschap of gave of talent wat mensen het noemen, ... en dus zal ik ook de spreekbuis blijven voor die het niet kunnen schrijven. Het was een strijd. Het was hij of ik... en omdat ik in de minderheid ben... vocht ik verder... met mijn woorden als zwaarden... om de lafheid in mootjes te hakken... dat 'psychisch zieken' 'sowieso' in het ongelijk zijn? Dàt had je gedroomd... dan heb je je ook hierin in mij vergist.
Ik vecht om het geloof in mezelf te herwinnen dat je in een degelijke therapie niet deze klappen behoorde te krijgen die ik kreeg... Wat dacht hij dat ik een cirkushondje was dat hij naar believen kon sturen en als hij het niet meer gedresseerd kreeg, dumpen de handel? (nadat hij geprobeerd heeft het met een hele handel pillen te drogeren???)
Ik was altijd van mening dat psychiaters, psychologen en zo voort er waren om mensen te begeleiden in hun herstelproces... maar toch niet om ze nog méér trauma's te bezorgen? Wel sommige hebben zich blijkbaar in deze laatste branche gespecialiseerd... jammer genoeg. Sommige deden het jaren goed... maar één keer een vlek op hun blazoen en ze kunnen je psychologisch tot pulp herleiden. Ook dat komt niet aan het licht... want net omdat je psychisch ziek bent, kunnen ze dat feit misbruiken... en je afschilderen als degene die een 'crisis' kreeg. Zomaar?????
Ik geloof niet dat ik hem hetzelfde zou mogen lappen... ik zou weer net als in december 2010 geen wind maar een orkaan over me gekregen hebben, een tornado die me psychisch met de grond gelijk maakte... zodat er ook geen getuigen meer waren en bewijzen nog minder. Maar ik schreef toen al... en ben dat blijven doen... zo kan ik de hele ziekelijke toestand van bladzijde tot bladzijde volgen... Hij maakte toen een overduidelijke fout... en wat voor één... hij beschaamde het vertrouwen en de anonimiteit in een therapie door aan mijn dochter bij hem ook in therapie te vertellen wat ik in mijn sessie aan hem 'toevertrouwde'!!!!
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
450. moe
Moet ophouden met mijn project, denk dat de emotionele crash zich laat voelen op gebied van energie. Ik ga rusten om te voorkomen dat ik straks bij het uitje begeef. De hele voormiddag kreeg ik het rillen niet weg. De verwarming staat moordend hoog... ik ga straks een warme douche nemen dat kalmeert en verwarmt. En druppels om de weerstand te verhogen. En kijken of er nog iets ongerimpelds in mijn kledingkast hangt
Ik heb ook als bezetene mijn huid verwond op diverse plekken... van onrust, van dat wat ik probeer door te slikken maar wat krabt en bijt alsof ik hout en de gedachten en gevoelens uitgehongerde houtwormen zijn.
Tot straks... Ik ben gewoon aan het einde van mijn krachten gekomen... fysiek en psychisch uitgehold.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
354. Ik kon lang geen boeken over psychologie meer lezen...
Het is gek dat ik lange tijd geen boeken over psychologie meer kon lezen en zeker niet voor het slapengaan. Maar nu? Ik kan geen andere boeken meer lezen., ook niet voor het slapen gaan. Alleen over psychologie. Ik heb wel tijdens dit jaar op zijn minst vijf boeken bestudeerd... maar in functie van een antwoord op de vragen die ik me stelde bij de therapie of wat het toch hoorde te zijn afgelopen jaar. Echter nooit las ik ze voor het slapen gaan... behalve dat ene 'De stilte voorbij'. Sindsdien lees ik niets anders meer dan boeken over psychologie... omdat de nood waarin ik verkeer hoog werd... en vervolgens de slag die er mij toegediend werd me helemaal onderuit heeft gehaald. Ik bracht er weer enkele mee... en meteen las ik ze tot ik in slaap viel... Ik kom er door tot rust... want vind zoveel boeken, sinds 'De stilte voorbij'... alsof ik 'geholpen' word... en dat geloof ik ergens ook wel. Want het ene antwoord na het andere krijg ik binnen... sinds dat boek waardoor ook de nood groter werd om wél een goede therapeut te vinden... en me dus ook stilaan stuurde naar de stap die ik moest zetten. Met enig sarcasme denk ik daaraan terug... en aan het kaartje dat ik vond één van de twee weken dat ik even therapie-loos moest zijn, om dezelfde reden... te kunnen nadenken... wàt ik moest om uit de kooi te komen, want ik voelde me in mijn wil om vooruit te komen belemmerd door de therapie die voor mij niet meer als een therapie voelde door een psychiater die niet inging op al die vragen, kreten op hulp... om begeleid te worden, gewezen op enz. het luisteren was niet eens meer aanwezig.
Toen vond ik het doosje met kaartjes van de Licht-weisen-therapie. Ik wist niet eens meer dat ik die had... Ik trok een kaartje en daarop las ik 'moed voor de volgende stap'... Tjonge, is dat toeval? Ik voelde me bijna opgelucht want waar ik niet langer begeleid werd door mijn psychiater voelde ik me wel begeleid door de boeken en nu ook dit kaartje... Ik zou het eerstvolgende gesprek praten over wat me dwars zat, over wat ik wilde en wat niet goed voelde, in klare, heldere taal... Ik schreef acht velletjes papier vol... Die zou ik meenemen om aan de hand daarvan er dit keer wel in te slagen me te duiden. Diepe zucht... het vervolg ken je... Toen ik een mailtje stuurde of er misschien eventueel een ruimte vrij was dan zou ik er proberen over te praten in een gesprek. Dat mailtje werd pas de tweede dag beantwoord en wààrmee
Goed... soms denk ik, als ik op mijn site lees wat ik in die weken schreef... dat hij stiekem toch is komen lezen... en dus ook las met welke gedachte ik speelde... en dat hij toen omdat hij zijn ego mogelijk belangrijker vond dan het welzijn van zijn cliënte, zich tot deze soort oplossing verlaagd heeft??? Het blijft bij een vermoeden... maar ik blijf zijn manier van afhandelen bizar vinden en zoals ik ondertussen in tal van boeken las, on-therapeutisch en erg onprofessioneel. (vertel mij wat )
Het is om het even.. vanuit welke drang hij deed wat hij deed... mijn respect is hij kwijt... ik kon allerlei verwachten maar dit? Neen... nooit... zoveel vertrouwen had ik toen nog wél in hem. Nu niet meer. Ik vind het huiveringwekkend de manier waarop hij me 'loosde'. Dit was niet zuiver.
Ik denk nu stilaan vooruit... en lprobeer ook dit trauma achter me te laten... daar werk ik aan... door erover te vertellen, hier en elders... Ik krijg het gevoel dat hij zich wilde indekken. Waarvoor? Was hij zo bang voor mij? Dan is het maar goed dat ik er weg ben... want iemand die bang is voor mij, kan me niet begeleiden of helpen bij welk proces dan ook. Iemand die machtsmisbruik vertoonde, die me behandelt als een ding... iets waarover hij meende te mogen beslissen , hoeft ook nooit meer in mijn buurt te komen... In die zin is het bizar dat er nog gedacht werd dàt ik notabene nog terug zou WILLEN naar die man, naar hem en zijn sessies. Iedere mens heeft misschien een stukje narcisme in zich... nu hier kwam dat er wel erg uit, heb ik de indruk. Ik was niet zo afhankelijk van hem dat hij me kon zien als een draaitol waar je met een zweep op slaat om het te laten tollen... Ik vertoonde in die laatste mail op mijn beurt een staaltje 'narcistische woede' woehaa wat denkt die puber wel?
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
353. Nachtmerrie
Het is lang geleden dat ik nog geroepen heb tijdens een nachtmerrie... Ik riep en schreeuwde om hulp maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel. Mijn jongste echter die het vanuit haar kamer vroeger vaak hoorde, zei dan altijd dat ze me wel had gehoord en dat het een vreselijk geluid was... Ik bevond me in die nachtmerrie op een soort van zandweggetje dat leek op zo'n paadje in de duinen. Ik hoorde iemand achter me. Ik viel en ik hoorde die naderen. Ik wilde rechtstaan maar ik kon niet bewegen... hoe ik ook probeerde ik kon niet bewegen... ik riep en riep om hulp maar er kwam geen geluid uit mijn keel in die nachtmerrie. Vreselijk was het... die komplete machteloosheid en ben dan ook blij dat ik wakker werd.
Het heeft wellicht te maken met de machteloosheid die ik afgelopen week heb gevoeld, het de mond gesnoerd worden, gedwongen in een voor mij vreselijke, zelfs ondraaglijke situatie... ik zal het nooit vergeten... Gelukkig kon ik het opschrijven in mijn blogjes en waren er vrienden hier en in real life en de verbetenheid waardoor ik me ook nu niet gewonnen gaf al moet ik eerlijk toegeven dat het niet veel heeft gescheeld.
Ik kan niet veel vertellen... alleen dat ik doodmoe ben. Mijn maag lijkt sinds die vreselijke dag nu acht dagen geleden amper nog eten te verdragen. Vier kilo zijn er afgevlogen. Gelukkig heeft het lichte maaltijdje vanavond wel gesmaakt... Iemand vroeg me een tearoom te bezoeken, daar at ik een croque. We kennen die mensen al sinds mijn jongste nog een kleuter was.. en het deed deugd om daar nog eens te zijn. Onderweg enkele mensen tegengekomen en aan iemand onverwacht het hele verhaal kunnen doen (het is de eerste keer buiten naar een vriendin toe dat ik ertoe in staat was) Het heeft me opgelucht. Ik voel me gesteund door het begrip dat ik kreeg... Ik ben nu erg moe en zal proberen morgen mijn bezoekjes te brengen. Het slaaptekort van de afgelopen negen nachten laat zich voelen. Ik ben blij dat mijn jongste bij een vriendin kon vertellen wat ze niet meer kon bij degene die dit alles veroorzaakte... Ik vernam vandaag dat hoe ik het ook voor haar trachtte te verbergen zij zag hoe ik er dit keer heel heel erg onderdoor zat... (zo erg dat ik er zelf zeer bang van was geworden... maar dat heb ik haar niet verteld). Ik ben blij dat ze het tenminste aan die vriendin kon vertellen want het laatste dat ik wil is dat zij dit ook nog moet verwerken. Die vriendin is een fijne meid... ik mag haar zelf ook graag... en het meisje weet ook waarover wij het hebben... omdat zij zelf niet van psychische pijn gespaard is... Zo steunen wij mekaar... ieder om beurt, zo lijkt het wel... En nu ga ik sla-pen... Heb weer een serie leerzame boeken bij... over psychologie natuurlijk... Ik heb immers deze afgelopen week sarcastisch bij mezelf gedacht... 'als je verdomme ook niet alles zelf doet hé... Ja, autodidacte tegen wil en dank... en mijn psychiater was de eerste die ik na vier jaar eindelijk in die mate vertrouwde dat ik enkele touwtjes aan hem gaf. Mooi wat hij er mee gedaan heeft.Het zegt meer over hem en dit afgelopen mislukte therapiejaar dan over mij.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
451. dikke pluim :-)
Ik geef mezelf een dikke pluim... omdat ik moedig blijf vechten. Ik geef me nog om andere zaken wat vandaag betreft een pluim... terwijl ik er ook heel hard om zou kunnen huilen. Ik ril nog steeds ... Terug een beetje moed door allerlei... Het besef ook dat ik niets moest bewijzen, en zeker niet als dàt me nog meer emotionele ballast kan bezorgen. Verder zal ook dit onrecht niet onbesproken blijven... mijn mond kan niet meer door wie dan ook worden gesnoerd. Dat is al niet zo... door mijn schrijven hier. Ik werd net erger ziek door de dwang van zwijgen en slikken veel jaren.
Het besef van misbruik van vertrouwen én misbruik van je stoornis door een 'hulpverlener' notabene je eigen psychiater die dit bewust (de hemel beware me) of onbewust hanteert om zijn eigen uitschuiver of falen in onder te brengen, maakt dat je angstiger wordt dan ooit om over je stoornis te praten... en om nog àndere hulpverleners te vertrouwen.
In die zin is het taboe dat nog steeds rond psychische ziekten hangt nog lang niet van de baan... integendeel. Als zelfs bij je hulpverlener zijn of haar introspectie weggemoffeld wordt en je als cliënt(e) aangevallen wordt omdat je iets bevraagd... of gestraft door je te 'lozen'... of af te wijzen, ... afwijzing en afstraffing... een vertoon van macht... walgelijk, een psychiater onwaardig.
De braakneigingen gaan niet over... en ik huiver ook van een koude die binnen me zit.
Het ging hier niet om een 'therapeutische impasse' maar om 'psychologische onderdrukking van een cliënte door een psychiater'..!!!
En tot slot... blijf ik het jammer vinden... voor alle partijen... dat dit wat ik hier op deze site kwijt moet... niet rechtstreeks tussen alle partijen éérlijk had kunnen uitgesproken worden... Het zou voor geen van de partijen een trauma geworden zijn... wat het nu wel is, althans voor mij... maar ik denk niet alleen voor mij... Mij werd verboden nog contact te zoeken... zodat ik met die verscheurende gevoelens van enorm onrecht alleen bleef zitten... en dat maakt het onrecht nog minder te verdragen. Dat is precies waarvan je een depressie krijgt... en als je er al een had dat die zich nog verdiept. Het is verbazingwekkend in die zin dat hij zelf niet eens begrijpt waardoor ik dat gevoel heb dat al die jaren hierdoor teniet zijn gedaan... de jaren dat ik vertrouwen heb gevoeld in deze psychiater... Vernield, door de laffe handeling op het einde... en daarbij nog de weigering mij een en ander toe te lichten... Dat hij het in die zin verwonderlijk vindt dat wanneer ik op die manier gedwongen werd te zwijgen (en te slikken ????) het enige resultaat is dat ik dat nieuwe onrecht er ook nog bij tel en hem onbekwaam en ondeskundig vind? En al die jaren inderdaad verloren voelen. Tjonge...
Ik zou opgelucht moeten zijn maar ik ben het niet... omdat het besef dat ondanks wat ik toen scherp heb aangevoeld, ook zo is gebleken. Ik voel me ziek ervan... omdat een gevoel dat je er opnieuw ingeluisd bent, niet écht iets is om je opgelucht te voelen, wel? Hoe gemakkelijk is het om hun eigen falen onder te brengen in een zogenaamd wantrouwen van een cliënte.... ? Het wantrouwen van de cliënte, zo is gebleken was niet onterecht. Toen ik vanmorgen een en ander de revue liet passeren... is het meer dan duidelijk wie hier 'ziek' gehandeld heeft. Mijn psychiater is niet alleen laf geweest wat de 'afhandeling' van 'zijn' miskleun betreft maar ook de hele periode die daaraan vooraf is gegaan. Ik kan hier verder niet over uitweiden. Nog niet. De braakneigingen worden er alleen maar erger van. Het is onrecht... een onrecht dat zeer zware gevolgen heeft... het hele afgelopen jaar en met een bijna moorddadige klap vorige week toen mijn psychiater als een dief in de nacht degene die het slachtoffer werd van zijn vergissing, dumpte. Ik slaap sindsdien ondanks de medicatie amper en eten geeft me vaak braakneigingen.
Nu komt het er op aan het geloof in mezelf terug te herstellen en op te bouwen wat zulke ernstige klappen gekregen heeft dat er bitter weinig of zelfs niets van overbleef na 'zijn' behandeling. Ik moet er terug in geloven dàt ik mezelf zàl kunnen duidelijk maken en vooral dàt ik geloofd word én ernstig genomen... Immers net door die gruwelijke werkwijze van mijn psychiater en vervolgens ook nog mijn vragen naar het wààrom afschilderen als een soort ziekelijke reactie van iemand met bps???? Hoe wreed kan je zijn? Wreed... want hij die zonder voorgaande me voor een voldongen feit stelde, en nog wel per mail, liet ook weten dat ik hem niet meer mocht contacteren, dat ik de crisisopvang dan maar moest bellen... Mocht ik hetzelfde zeggen toen hij me ondanks mijn verzoek me met rust te laten toch nog mailde waarin hij me probeert nog een schop achterna te geven...? Ik heb het goed gevoeld... hij was niet erg empatisch en zeker niet intelligent op het gebied van introspectie... laf,... want dat waar hij de oorzaak van is mijn richting uitschuiven, of dat toch proberen, kan je moeilijk dapper noemen, wel? En dan ook nog zorgen dat hij er als dé geweldige psychiater uitkomt... doordat hij ook nog stiekem gaat overleggen met een collega, zodat hij vooral goed kan uitsmeren hoe begaan hij wel met me is???? Zou hij gesproken hebben over zijn stommiteit? Over zijn uitschuiver? De hypocriet.
Mijn dochter kwam thuis na haar therapie, ja ook bij dezelfde psychiater die mij 'loosde'. Na me een hele dag goed gehouden te hebben sprongen die vervloekte tranen ongevraagd uit mijn ogen alsof het fonteinen waren. Dus spurtte ik naar toilet zodat ik mijn dochter er niet mee zou belasten.Toen ik uitgehuild was, ging ik terug naar de woonkamer maar bij het hoe we mekaar telkens begroeten, werd het me opnieuw teveel. Dit keer had ik geen tijd meer om weg te spurten. Driftig veegde ik de tranen weg. Mama, zei ze, ik heb de hele tijd het gevoel dat ik jou nu verraad door toch nog naar hem te blijven gaan. Ik heb haar geantwoord... 'meisje, jij bent het niet die mij verraden heeft maar mijn psychiater'.
Het is alsof ze met een zwaard telkens in de open wonde draaien. (dat heb ik haar uiteraard niet gezegd, ik wil niet dat zij zich schuldig gaat voelen aan iets waar zij totaal geen schuld aan heeft!!!! ) (Ook hiermee heeft mijn psychiater me wellicht onbewust (laat ons hopen niet 'bewust') opgezadeld.
Ik heb haar toen nog zaken verteld... die ik aldoor verzwegen heb... nu niet meer... zodat ze toch iets begrijpt van hoe iemand me niet alleen met de grond gelijk gemaakt heeft maar ook in me hakte op een manier die je van een psychiater toch allerminst verwachtte.
Wie zou er geloof hechten aan mijn woorden? Ik heb toch borderline persoonlijkheidsstoornis? Maar ik leed nooit aan wanen.. maar weet wel hoe op die bal gespeeld wordt door hulpverleners die een fout maken (wat menselijk is... maar dat ze die niét toe kunnen geven is on-menselijk zeker in een kwetsbare relatie als die tussen hulpverlener en cliënt...!)
Ongeveer twintig jaar geleden begon ik een therapie bij een klinisch psycholoog... de tweede. Hij sprak in de loop van dat eerste jaar de vreemde woorden dat hij moest 'oppassen' want dat hij al eens aangeklaagd werd door een cliënte van hem en haar man voor sexueel misbruik van die cliënte. Hij deed het af alsof die vrouw aan 'wanen' leed. Vervlogens verkondigde hij niet zonder trots hoe de psychiater van het centrum waar hij werkzaam was hem de hand boven het hoofd gehouden... Waarom moest dat dan als hij zo onschuldig was???
Ik bleef met een zeer dubbel gevoel zitten na die ontboezeming van hem. Ik vroeg me af waarom hij me dit vertelde en vooral waarom in hemelsnaam mensen klacht indienen wanneer dat niet zo is. Ik bleef met een zeer akelig gevoel zitten... Jaren later begreep ik waarom. En hoe doortrapt die man was... hoe hij eerst zorgde dat je afhankelijk van hem werd, hem vertrouwde, dan begon hij je te kwetsen, op een zeer sadistische wijze te kwellen... zodat alles nog erger werd... Ik heb me jaren later ten volle gerealiseerd hoe machtig die mensen zijn die gestudeerd hebben om de menselijke psyche te kunnen doorgronden... en hoe gevaarlijk dat is àls dàt misbruikt wordt. Hoeveel macht ze hebben over jou en hoe lang ze die macht ook behouden. En hoe weinig kans je maakt ergens geloofd te worden. (ik had geluk)(misschien omdat ze toén nog niet wisten van bps???)
Dus sta me toe... dat ik ook in deze geen vertrouwen meer heb in een psychiater die weliswaar een andere fout maakte maar die net zo rond 'misbruik vanvertrouwen' draait... omdat hij mij kind van 'zijn' rekening maakte en het had niet veel gescheeld of hij had ook mijn dochter kind van de rekening gemaakt met halfslachtige schuldgevoelens, die hij wél op mij wilde afwentelen? Ik droeg ook dié last...
Hij beslist boven mijn hoofd -(al noemt hij het een voorstel dat zo vol voorwaarden zit dat je als je de taal machtig bent dit bezwaarlijk nog een voorstel kan noemen)- dat ik bij die collega verder in therapie kan gaan. En hoe hij met die collega zal overleggen hoe dàn verder moet...????
Ik weet toch hoe weinig kans ik maak mijn deel van het verhaal te kunnen vertellen en hoe absurd dat ik nu bij zijn collega verder moet met een therapie die mijn psychiater niet (meer) kon bieden... maar waar ik door de klap die hij me bezorgde niet eens toe zal komen VOOR ik het nieuwe trauma kon bespreken en verwerken dat HIJ veroorzaakte.
En hoé zou ik dat kunnen bespreken met een collega van hem die door de psychiater die de fout maakte uitvoerig 'gebriefd' werd over mij? Hij schreef in zijn mail dat ik écht hulp nodig had... want dat ik leed (door wie?). Ik lijd al mijn hele leven maar nooit lijd ik zo onder iets van mijn stoornis dan door harde afwijzing, verwerping en miskenning en misbruik van vertrouwen in welke vorm dan ook... dat zijn telkens psychische moorden op mijn wezenlijkheid. En dat deed hij...!
Wààrom moest ik op die manier kind van de rekening zijn en boeten voor zijn falen?
Hoe eenvoudig zou het geweest zijn als hij me eerlijk zei dat hij niet genoeg thuis is in die materie en vast zit... en wat ik ervan zou denken de suggestie die ik eerder ZELF deed, in die zin te overwegen???? Maar ja... wat lastig... dan moest hij toegeven dat hij geen godheid was en dat IK die suggestie deed en niet hij...
Verder... moet hij er maar eens bij stilstaan hoé het kan dat de therapie gedurende acht jaar toch vrij goed liep... het praten, het ventileren was dat nog echt... en ik kon zaken zeggen zonder angst dat hij het persoonlijk zou opvatten. !!!!!!!!
HOE KAN HET DUS DAT EEN THERAPIE VAN acht JAAR het negende jaar HOCUS POCUS PLOTS NIET MEER LOOPT EN IK MOET AFGEVOERD WORDEN ?????? zonder voorgaande, zonder zelfs een gesprek... ! MET DE ONGESCHREVEN SUGGESTIE DAT IK DE OORZAAK BEN VAN DE THERAPEUTISCHE IMPASSE ??? en ik best in behandeling ga, hij adviseert me een collega van hem waar hij al (bijzonder ijverig) mee overlegd scheen te hebben OM NIEUWE ZUURSTOF IN DE THERAPIE van mijn psychiater te blazen die het niet nodig achtte zélf enige energie te stoppen in het bevragen of alert zijn, in eerlijkheid??????
EN tot slot NOG TE LEZEN dat ze dàn wel zouden zien hoe het verder moest... of ik al dan niet bij mijn oude psychiater terecht kon nàdat ik één of meerdere raadplegingen had bij de collega... al dan niet gecombineerd met een therapie bij de nieuwe? Dat hij nog maar dàcht dàt ik nog bij hem wou na deze laffe behandeling. Waarvoor ziet hij me aan? Voor een draadjespop die je naar believen kan hanteren? In die zin is het maar wat goed dat ik de medicatie in die mate neem dat ik nog helder kan denken... en niet verander in die zielloze, willoze wezens die ze kunnen hanteren als boetseerpoppen.
In die zin heb ik evenmin overdreven als ik mezelf sterker noem dan hij. Het was, dat moet ik toegeven, best wel gedurfd en rebels. Precies die kracht en durf, dat rebels houdt me ook nu in leven... net zoals het voorbije leven. Ze nemen me niet in het ootje... ik ben niet gek in de zin als zij in zulke gevallen wel zouden wensen...
BOVENDIEN OOK NOG... HEMEL AAN TOE werd ik tot oorzaak gebombardeerd DAT MIJN PSYCHIATER HET PSYCHOLOGISCH NIET MEER AANKON ???? Moet ik nu ocharme schrijven? Was één fout nog niet genoeg? Ook dit is zijn verantwoordelijkheid... dan moet hij vroeger afhaken zodat hij de ander niet als vijand moet behandelen en als beul uitroepen... Verdomme nog aan toe.
Hoe zwaar was dit afgelopen jaar voor mij? Omdat ik ondanks het ontbreken van een degelijke begeleiding toch méér geloof hechtte aan de deskundigheid van mijn psychiater? En daardoor niet éérder dan deze laatste maanden met de idee rondliep elders een meer gespecialiseerde psychotherapeut te raadplegen... Maar stom eerlijk wicht dat ik was... wilde dit eerst met mijn psychiater bespreken.
Hij niet... hij handelde het af alsof ik een 'ding' was. Een zware medische blunder beging hij...
Hij weigerde zijn deel van de verantwoordelijkheid onder de loep te nemen. Hij verkoos mijn talloze noodkreten te negeren. En dat ik het maar moest doen met de sterk verminderde alertheid? Dat ik bovendien niet hoefde te rekenen op een degelijke begeleiding op maat voor iemand met borderline en een depressie ????
Hij sliep een nacht niet omwille van zijn (impulsieve!) beslissing . Wat dacht hij dat hij na zijn zielige uitspraak nog medelijden van mij kon verwachten???? Hoeveel nachten sliep ik ondertussen niet? Ervoor en erna? Waarom heeft hij nooit gedacht me door te verwijzen in het afgelopen jaar????
Zijn vragen die wellicht onbeantwoord zullen blijven... want ik hoefde geen vragen meer te stellen... hij de psychiater had de macht... hij was de enige die besliste. zonder enige voorbereiding. Hij besliste ook dat ik geen vragen mocht stellen naar het waarom???? Hij besliste dat ik hem niet meer mocht contacteren op geen enkele manier... maar hij mocht WEL mijn wens 'mij met rust te laten' negeren???? en een mail sturen met nog enkele schoppen achterna???? Wat voor een psychiater was hij?
Moest hij me dat nog persé laten weten... dat ik toch op dat ene een punt had dat voor discussie vatbaar was. Maar om schoon schip te maken met mogelijke 'bewijzen'van zijn on-therapeutisch handelen had hij ook daar wat op gevonden.... Jammer genoeg had ik toevallig na mijn eerdere mail die kans verkeken om daarover een gesprek te hebben (alsof ik zulks nog zou willen ) omdat ik hem, volgens zijn zeggen 'met de grond gelijk gemaakt zou hebben' in mijn mail na die vreselijke telefoontjes. Moest ik alweer meevoelen met dat arme ventje????
Een bizarre uitspraak van een psychiater die weliswaar op een veel geraffineerder manier 'mij met de grond gelijk had gemaakt, niet alleen in die ene mail maar ook in de telefoons erna' en zijn leugen en achterbaks handelen.
Vanuit het niets kwam die vreselijke mail van hem met een zogenaamd voorstel dat zo vol voorwaarden hing dat ik niet anders kon dan ermee te zinken. En dan mocht ik dit alles niet laf te noemen...? Leve de hulp-verlening... als ze zo moet aflopen???? Het is werkelijk té gek om los te lopen... Afvoeren die handel.
Het probleem dat mijn psychiater zelf gecreëerd heeft, is netjes opgeruimd... Het enige dat hij hoefde doen was boven mijn hoofd beslissen. Na een jaar lang aangemodderd te hebben? Na die ene vreselijke onheuse beschuldiging december 2010 toen nochtans hij een steek liet vallen? Toen is er iets veranderd... en dat hoort hij te weten... Hij vertelde aan mijn dochter wat ik hem had toevertrouwd in een sessie. Gelukkig is er tussen mijn dochter en mezelf genoeg vertrouwen om dat te kunnen plaatsen. Maar toen ik dat bevroeg... is er iets in gang gezet... dat hierin is uitgemond. Hij viel mij aan... alsof ik hem beschuldigde terwijl ik slechts om geruststelling vroeg... Vanaf toen is er iets in de therapie geslopen... iets gevaarlijks voor mij... namelijk dat ik niets meer van hem of zijn manier van therapie geven in twijfel mocht trekken. Alles wat ik dierf te uiten zou hij persoonlijk opvatten. En volgens mij heeft hij dat ook gedaan. Mijn vertwijfeling die me dieper in de deprssie deed zinken. Mijn mond werd toen onzichtbaar (maar wel afdoend) gesnoerd... Ik voelde toen al de afstraffing... ik zou me hoeden voor een herhaling. Vandaar mijn angst om hem nog iets te zeggen? Over het praten dat door hem niet echt meer gehoord werd???? Tot ik me zo slecht voelde dat ik zélf een suggestie deed (na hoeveel noodkreten?) om een tweede sessie bij een andere psychiater... Hij ging er niet op in... maar heeft dit nu alles zo opgelost???? Terwijl ik het unfair zou gevonden hebben een andere arts te raadplegen zonder er hem éérst met hem over te spreken, deinst hij niet terug zo wel te handelen?
Hij heeft hierop aangestuurd en niet ik. Dumpen de cliênte... zodat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken om de gevolgen van 'zijn' beslissing om twee leden van één gezin afzonderlijk in zijn therapie te zien. Ik wist het niet en kende de gevolgen niet. Pas in de loop van dat jaar heeft iemand me daar op gewezen. Toen was het echter al te laat. Maar nu besef ik daarvan de volle draagwijdte én de gevolgen die vooral bij mij rusten waarbij ik als extraatje nog behandeld werd als degene die zich niet 'gedroeg'? Wààrom anders dumpte hij me? Per mail? Een andere behandelaar toewijzen zonder ook maar één woord met mij daarover te spreken dat daarop zou kunnen wijzen? Omdat ik té lastig werd? Een té hinderlijke getuige van ZIJN fouten? Nochtans was daar een zeer eenvoudige oplossing voor... simpel toegeven dat hij een fout had gemaakt.
Ik wens niemand deze hel toe... niemand. Hij is bedankt... ook voor het feit dat op deze manier ook het goede dat in een negen jaar durende behandeling bij hem... bekomen is, mee weggespoeld is naar de oceaan van geschonden vertrouwen.
Dan durft hij in een mail (nochtans had ik gevraagd me met rust te laten, maar ook dat recht leek alleen hem toe te behoren) nog te wijzen op dat hij me toch tot het laatste toe hielp. Dat hij zulks nog durft te beweren na een jaarlang als een dooie mus mij aan te horen????.
Hij sprak over een therapeutische impasse. Wie heeft die veroorzaakt? En hoe en wie heeft dit op deze laffe wijze opgelost? En wie is hier het meest psychisch belast? Door wie? Echt... ik weet niet of ik dit ook nog te boven kan komen.
Een positief punt... dat hij mijn dochter nu tenminste een goede behandeling kan geven? Laat het ons hopen... iemand die op deze manier verantwoordelijkheden ontloopt, boezemt mij angst in en geen vertrouwen. Het gaat hier over mijn dochter... en ik betaalde hier een hoge prijs voor... een die hij hoorde te betalen. Niet ik.
Het is dan wel gemakkelijk en niet minder laf... om dan de borderline persoonlijkheidsstoornis aan te voeren voor zijn uitschuiver... want dat was het, zijn uitschuiver, niet de mijne... ! Daarom huiver ik wellicht voor mensen die hun eigen zwakheid niet eens kunnen toegeven maar zeer laf gebruik maken van jouw pijn.
Het verzoek van de man op zijn torenhoge troon om hem geen mails, berichten of telefoontjes meer te bezorgen... was nog een extra zweepslag... want hoe bizar dat hij me hier om verzocht terwijl hij zelf mijn wens net ervoor had genegeerd????
Er waren verschillende enorme 'duwers'zal ik dit wat ik wil beschrijven maar noemen, om een bijzonder dramatisch besluit te nemen... terwijl dat besluit niet eens meer voelt als een besluit maar een sterk gevoel, een drang, alsof het niet anders meer kan dan zo. Eerst en vooral door de immens erg, hoop oplaaiende psychische pijn... van binnen schreeuw je jezelf stuk... van buiten blijf je stil... het is bij tijden onhoudbaar... en dan moet je vechten om die drang niet te volgen, een drang die de hemel lijkt in vergelijking met de hel waarin je vertoeft. Een andere 'duwer' is alsof je alleen daardoor nog kan duidelijk maken hoe onheus je behandeld werd, hoe onrechtvaardig en wreed dit op je neerkwam en je psychische vermoordde... De ander begrijpt het niet... erger nog... hij wil niet ho-ren en we-ten wat hij deed.. wat de consequentie is van dit onnadenkend 'zogenaamd' voorstel van de 'verstandige, wijze ????' psychiater??? (een voorstel dat is als stenen in een zak stoppen als je wil zwemmen... zo verbonden aan voorwaarden... zodat je niet anders kan dan naar de bodem zinken, zwemmen is uitgesloten). Ik besefte dat na dagen en nachten hel het gevecht dat ik al zo vaak heb moeten leveren tegen die 'duwers' en ik dacht dit keer niet meer te winnen... Pas nu, dagen later wanneer de duwers niet meer constant grijnzen en een kwetsbaar moment afwachten, besef ik dat ik door niet meer te vechten tegen de duwers, zowel tegen de eerste terwijl de tweede 'als er geen andere keuze meer lijkt om hetgeen niet begrepen wordt duidelijk te maken... zo erg is de pijn, zo erg... een pijn die niet hoefde... als er meer verstand en wijsheid aan te pas was gekomen, minder onbedachtzaamheid'... nu als je beseft dat je het beter kan duidelijk maken door het te beschrijven, zo vaak en zo lang tot het toch tot een deel van ze doordringt... want het andere, wanneer die duwer zou gewonnen hebben, hoeft dat niet te betekenen dàt zij dan wél zullen begrijpen dàt hun 'afhandeling' een 'mis-handeling' was van formaat. Zij kunnen dat afdoen als 'het gevolg van een crisis'... en that's it. Ik moet gebruiken wat ik als enige middel kreeg... mijn geschreven woorden, de spreekbuis voor degene die het niet kunnen zeggen (ik inbegrepen want zoooo vaak kan ik het OOK niet zeggen... gelukkig wel schrijven). Ik weet wel dat ik er ook niet steeds in slaag het net zo helder te verwoorden als ik wel zou willen, echter dàt gaat me alvast beter af dan het spreken. Bovendien kan ik in een gesprek waarin ik me in de luren gelegd voel, zo verstomd en ontzet zijn dat ik niet anders meer kan dan stamelen, verward en raaskallend... waardoor je nog meer in de hoek gedrumd wordy. Het is laf en wreed wanneer mensen zich daarvan bewust zijn en dit misbruiken. Jammer genoeg gebeurt het. Ook mijn psychiater misbruikte het...
Tussen fragmenten van de enorme vaat... moest ik enkele keren hier naartoe.. om de pijn van me af te 'dichten'.
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk... 
De hele ochtend rillen. Een niet weg te krijgen koude. 21,5 graden toch bleef de koude in me aanhouden.
Moet ophouden met mijn project, denk dat de emotionele crash zich laat voelen op gebied van energie. Ik ga rusten om te voorkomen dat ik straks bij het uitje begeef. De hele voormiddag kreeg ik het rillen niet weg. De verwarming staat moordend hoog... ik ga straks een warme douche nemen dat kalmeert en verwarmt. En druppels om de weerstand te verhogen. En kijken of er nog iets ongerimpelds in mijn kledingkast hangt 
Het is gek dat ik lange tijd geen boeken over psychologie meer kon lezen en zeker niet voor het slapengaan. Maar nu? Ik kan geen andere boeken meer lezen., ook niet voor het slapen gaan. Alleen over psychologie.
Ik vertoonde in die laatste mail op mijn beurt een staaltje 'narcistische woede' woehaa wat denkt die puber wel?
Het is lang geleden dat ik nog geroepen heb tijdens een nachtmerrie... Ik riep en schreeuwde om hulp maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel. Mijn jongste echter die het vanuit haar kamer vroeger vaak hoorde, zei dan altijd dat ze me wel had gehoord en dat het een vreselijk geluid was... Ik bevond me in die nachtmerrie op een soort van zandweggetje dat leek op zo'n paadje in de duinen. Ik hoorde iemand achter me. Ik viel en ik hoorde die naderen. Ik wilde rechtstaan maar ik kon niet bewegen... hoe ik ook probeerde ik kon niet bewegen... ik riep en riep om hulp maar er kwam geen geluid uit mijn keel in die nachtmerrie. Vreselijk was het... die komplete machteloosheid en ben dan ook blij dat ik wakker werd. 
Ik kan niet veel vertellen... alleen dat ik doodmoe ben. 
