Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
20-04-2011
5. Uitzonderlijk
Het leek wel een voorgevoel. Gewoonlijk te moe om tijdens avonduren nog achter de computer te zitten. Een heel eind in de namiddag rustte ik uit. Omdat ik ondertussen al vijf dagen slechts met ons hondje een klein stapje maakte, kon ik wat beweging na die rust wel gebruiken. Ik dweilde de woonkamer en herstelde enkele badkamertegels. Daarna kwam de trap aan de beurt en een deel van de badkamer. Daarna was rust weer een must maar wat heb ik het heerlijk gevonden eindelijk nog eens iets te kunnen verzetten (wat ik hier verzetten noem, was vroeger een peuleschil, nu een reuze opgave). Ik sorteerde kleding uit mijn kasten... en dan... juist ja opnieuw rusten. Gelukkig hoefde ik niet meer te koken... want ik kon gewoon niet anders meer dan kreupel door het huis strompelen. Er is nog spaghetti voor twee dagen. Een glaasje wijn erbij... en opnieuw op de sofa... liggend, de pijnlijke delen met kussens gestut. Ik ben het ondertussen in feite gewend en let er niet meer op. Ben al dankbaar dat ik af en toe normale dagdelen heb en door de vele rustdagen ook niet meer alle dagen als een robot de straat door moet strompelen. Ik ben uitzonderlijk laat dus... nog achter mijn computer gaan zitten. Ik wilde eerst van het idee afzien maar iets trok me ernaar. Het leek wel een voorgevoel. Ik opende mijn mail en het berichtje dat ik ontving, gaf mijn hart vleugels. Er kwam voor het eerst sinds hoe lang een glimlach om mijn lippen. Een lieve mail van mijn broer. Die band kreeg zelfs mijn moeder niet stuk. Er was ook een foto van hem toegevoegd. Ik zag mijn broer al in geen tijden meer en dus was ik héél erg blij met de foto. Ik zette ze op mijn bureaublad als achtergrond. Ik moet nu naar bed... de medicatie begint te werken... waardoor ik stilaan aan het tollen ga. Goed dat ik het voorgevoel heb gevolgd en de computer toch even heb opgezet, ik ga met de glimlach slapen. Morgen staan er leuke dingen op het programma, een uitje met mijn jongste een een vriendin van haar... Ik merk dat ik me niet werkelijk verheug op uitjes, ze gaan grotendeels aan me voorbij. Het kan me weinig schelen.
Bemoedigend dat de ochtend vandaag iets lichter verliep. Ik ontwaakte zonder die zware, donkere kwal die me meteen bij het prille ontwaken opslokt. Mijn hondje was rustig bij het buitengaan. Ik droomde maar dit keer niets akeligs. In een van de dromen kwam mijn tante voor. Verder herinner ik me niets meer van de dromen. (ik weet dat het er minstens drie waren) Waar gewoonlijk dromen me uitputten, deden ze dat nu niet, ik voelde me uitgerust... dat is lang geleden. Ik bereid me voor op wat komen moet... en ook dat ik moed moet houden. Verder wil ik niet denken. Gisteren vulde ik formulieren in. Belachelijk hoe zelfs dat me uitput. Na het eerste formulier begon ik zo erg te beven dat ik moest ophouden. Rusten, wasgoed ophangen, daarna het tweede formulier.Vandaag nog enkele regeltjes en opnieuw iets dat me geen druk meer zal bezorgen.
Ik schreef de zoveelste mail, nam de zoveelste keer de telefoon in mijn hand maar werd van de ene instantie naar de andere gestuurd... Zenuwslopend zoeken, slopende spanning en druk, oeverloos blijven vragen naar je recht... het resultaat is dat ik nog net zo min recht heb als voor ik de hele weg aflegde... Alleen voel ik me uitgeput door de behandeling, een pingpongbal die van de ene naar de andere zijde wordt geklopt. Ik val door de mazen van het sociale vangnet, naast de medische problemen die ik heb, werd het nog een pak moeilijker. Ik kan er bijna niet meer van slapen. In mij is bijna steeds een schreeuw aanwezig. Dat gevoel aan je lot overgelaten te worden. Het wordt me soms te veel. Dat ik in deze situatie verzeild geraakte, is niet mijn schuld en toch word ik jaar na jaar steeds harder afgestraft. Ik weet niet waar dit eindigen moet.
Ik moest me afsluiten, afschermen van bepaalde instanties, personen daarbinnen. Omdat het onbegrip of de ongevoelige opmerkingen die er soms gemaakt worden, me nog zieker maken. Dat was vorige week het geval. Deze week werd een uitstapje gepland... het jaagt me angst aan... de zorg om me voor te bereiden om het toch maar te kunnen laten doorgaan... Meestal wens ik dat uitje niet eens meer... Zelfs in de zeldzame momenten dat ik nog uitkijk naar zaken blijft dat gevoel jammer genoeg niet tot het zover is. Ik leerde echter er geen of amper aandacht aan te schenken. Als het vastgelegd is zoveel mogelijk mij daaraan te houden. Soms is het echter nodig aan de andere zijde toe te geven en mezelf niet te dwingen toch te gaan. Het maakt dingen vaak nog erger, nog ondraaglijker. Precies dat evenwicht vinden en vooral voelen, is moeilijk... nooit weten wààr je nu precies goed aan doet. De ene keer is wél gaan beter. De andere keer kom je nog ellendiger terug. Ik heb ervaren hoe rust het zware, ondraaglijke gevoel milder maakt... niet meteen... soms moet ik een uur of wat geduld hebben en me proberen te concentreren op het boek dat ik lees. Tijd nu om te rusten.
Ik schrijf en wis... maak een site aan en wis ook die... tot ik de goede formule vind... een waarin ik kan ventileren... een waarin ik niet langer verdwaal. Weinig verleden... alleen maar heden...? Laat ik beginnen met vandaag. Hoe ik s'ochtends wakker word en opnieuw onder het donsdeken wil kruipen, me verschuilen voor de dag, voor het leven, voor mezelf. Hoe ik wil blijven liggen... maar toch moet opstaan... omdat ik de gedachten anders niet langer kan weghouden. Dan vervul ik de ochtendlijke klusjes... een kop koffie maken, tanden poetsen, hondje uitlaten. En dan aan het schrijven van de verlossende woorden... Moe voelen... en niet rusten... betekent misselijkheid. Ik kwam vier dagen niet verder dan het kleine toertje met mijn hondje... Ik nam wel iedere dag een douche maar mijn haren werden niet gekamd. Ik at en straks hoop ik ook was in de machine te stoppen... ik vrees gezien het uur dat het voor morgen zal zijn. Als ik stop met bezigheden en rust zonder leesvoer... krijg ik pijn, psychische pijn... die zo voelbaar is dat ik nare zaken wens... Daar vertel ik liever niet meer over. Ik kreeg andere medicatie. Ik was daarvan zo misselijk en voelde me platgeslagen voor anderhalve dag. Ik nam me voor daar niet mee verder te gaan. Mijn evenwicht en het volhouden is al zo breekbaar, onnodige risico's vermijden dus. Ik hou het bij de oude medicatie al is ze dikmakend. Vorige week werd ik ziek, ook weer op het randje een krak in mijn rug. Het werkt op mijn gemoed dat de dagen wanneer ik me wat beter voel, geveld word door lichamelijk klachten als ik niet angstvallig de grenzen die ik zelden tijdig voel, in de gaten hou. Het komt erop neer dat ik er al-tijd rekening moet mee blijven houden. Ook als er niets aan de hand schijnt te zijn. Zelfs de belachelijkste uitstap, kost me minstens twee dagen ziekte als ik niet op voorhand rust inbouw, als ik niet tegelijk verschillende rustpauzes inbouw én op tijd, als ik niet belachelijk doseer. Ik vind het belachelijk dat doseren terwijl je je kiplekker lijkt te voelen.
