Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
03-05-2011
31. K.O.
Enkele uren K.O. maar geeft niet... ik ben er nu weer even... Ik poetste het keukentje uit pure noodzaak, ik kliederde namelijk met water uit pure onhandigheid, het vogelbakje viel uit mij handen... . Straks (of morgen) moet ik het kookvuur opnieuw poetsen want ik liet de spirelli overkoken (mijn verstand doet het niet meer zo goed) ... Ik haat het die onhandigheid maar dat is al zo sinds een week of twee... een nieuwe fase van mijn verhakkelde wezenlijkheid... Ik speelde het klaar alle oude papier in de net verkregen dozen te stoppen (veel kon daar alvast niét fout gaan). Ik nam een hele warme, kalmerende douche, fris gewassen... die behoefte blijft, frisheid. Daarna aan het koken geslagen. Gelukkig zat er nog reserve groenten en vis in de diepvries... de voedingswaren in de koelkast zijn immers uitgeput. Morgen moet ik voeding inslaan. Verder voel ik me nog steeds niemand en onbestaand.
Ik schreef in vorig blogje dat ik last heb met 'tijd' waarmee ik bedoel dat ik vaak dagen verwar, niet meteen kan bedenken welke dag we zijn, ik me soms zelfs vergis van maand en nog erger... van jaar. Soms word ik teruggevoerd naar een bepaald jaar. Het gaat zo diep dat ik dat jaar ook werkelijk als datum op een document of brief vermeld. Ik hoef zeker niet te vertellen dat ik me eenmaal ik dat ontdek het apenlazarus schrik. Soms zijn er black outs... dan weet ik plots mijn code van mijn bankkaart niet meer of de codes om op mijn eigen site te komen. Gisteren wist ik niet meer waar ik mijn Mp3 liet. Ik vond hem na lang zoeken en tot mijn grote verwondering in het hoesje dat ik ervoor reserveer. Ik was nog wel zo zeker dat ik hem dààr niét gelaten had. Er is nog een ander soort verwarring wat tijd betreft. Dat is dat gevoel dat er jaren uit je leven lijken geknipt, jaren die nooit schijnen bestaan te hebben. Zo vertelde mijn psychiater me dat hij net in mijn dossier zag dat ik al bij hem kwam van 2003... Ik kon het niet geloven. Ik was ervan overtuigd dat het 2005 was... Ik dacht dat hij zich vergiste maar vond het niet nodig hem dat te vertellen. Ik weet immers dat zoiets bij mij kan gebeuren in jaren die nogal ingrijpend of dramatisch waren. Vorige week vond ik tussen de papieren doktersbriefjes van ... juist 2003... Dat was toch even schrikken... Ook destijds, na mijn echtscheiding zijn er jaren die lijken uitgegumd... jaren als een nachtmerrie... Soms weet ik met moeite wanneer ik mijn ex 'ontvlucht' ben. Omdat me heel wat jaren telkens om dezelfde bewijzen gevraagd werden, weet ik het ondertussen zeker... al blijf ik me vergissen met twee jaar ervoor... de eerste keer dat hij me door elkaar schudde en sloeg. Doodsbang was ik.
Er zit weinig in mijn hoofd. Het kan goed klinken maar ik weet dat het niet goed is. Toch haal ik er mijn schouders voor op... Ik ben het deels gewend. Straks wordt het beter. Ik weet dat bepaalde zaken erger worden wanneer ik vroeger moet opstaan al is 'moet' hier niet op zijn plaats. Ik doe het als vanzelf. Als één van mijn kinderen vroeg uit de veren moet, sta ik als vanzelfsprekend ook mee op. Het heeft wel een prijs... dat de donkere, snijdende gedachten mee opduiken bij het ontwaken. Ik weet dat het verdwijnt als ik een uur of wat verder ben en een en andere eruit gooi, schrijvend op dit blogje. Precies dat gaat moeilijk sinds... ik weet niet meer wanneer... mijn begrip van tijd laat te wensen over. Ik zal me beperken met vertellen dat het voor mij het meest vreemde was... want ik zat steeds boordevol gedachten. Ik moet inmiddels telkens een weerstand overwinnen en vaak ook angst... omdat ik er niet bij kan... bij wat ik voel. Het lijkt of ik telkens door een dikke muur moet. Sinds ik dit blogje heb... gaat het iets beter. Er was een tijd dat ik het blogje terug sloot zonder ook maar één woord geschreven te hebben. Blij dus dat dàt alvast terug gaat na even een muur afgebroken te hebben. Ik merk dat het oplucht. Meestal toch. Niet altijd. Maar ik voel dat het goed is... dus doe ik verder.
Ik verkoos om vandaag geen voet buiten te zetten, uitgezonderd met mijn hondje. Soms heb ik dagen dat ik me veiliger binnen verschans. Vandaag was zo'n dag. Veel rust genomen en enkele mailtjes verzonden. Ik probeerde verder te werken aan mijn project maar ik kon me niet concentreren. Ver weg van de wereld. Mijn schoonzoon kwam even langs. Enkele mailtjes gehad van mijn dochter ook. Ik weet dat ik dankbaar zou voelen als ik kon voelen met die kleine dingen die zovéél voor mij betekenen. En dan ook hier begripvolle, meevoelende reacties ontvangen... dat legt een soort dons rondom mij. Ik poetste de veranda, iets wat één van mijn kinderen normaal voor hun rekening nemen maar we maakten een speels akkoordje per mobieltje... als zij een keer de boodschappen wilden halen dan zou ik dit keer de veranda een beurt geven. Zij vonden dat een geweldige deal.
Ik heb ook eindelijk het fornuis schoongemaakt...erg genoeg kon ik me er niet eerder toe aanzetten om het schoon te maken... vandaag dus wel. Voldoening voel ik er niet van... al zou dat normaal wel mogen... maar ik ben nu eenmaal al meer dan een week zo duf en verdwaasd. Het is alweer de 'ik ben er niet' periode. Zo verdoofd en onhandig dat ik me zowat overal aan stoot, zaken laat vallen, oeverloos vaak dezelfde route afleg om toch telkens het doel ervan te vergeten enzo voort... best afmattend. Ik schrik mezelf een aap als ik op de kalender zie dat we in de maand mei vertoeven terwijl ik mezelf nog steeds in maart meen te bevinden. Sommige van mijn kinderen zijn bezorgd omdat ik zaken zeg die ik amper enkele minuten later me niet meer kan herinneren. Ik stel ze gerust, het komt omdat er zoveel in mijn hoofd zit, zeg ik. Ik weet uiteraard zelf wel dat het door de depressie komt.
Dat zinnetje tekent mijn leven... Zelden zag iemand wat aan mij van verdriet, angst of andere ellende. Ik zag er altijd zo vredig uit en opgewekt. Daarom geloofde ook niemand me toen ik de ene zware depressie na de andere doormaakte... en kon ik op weinig, bitter weinig steun en meevoelen rekenen. Ook gisteren werd dat zinnetje uitgesproken door iemand. Ironisch...
Vroeger moest ik om mezelf te beschermen een 'nietszeggende' blik hebben... of ik werd nog meer geranseld... nog dieper gekwetst door beledigingen, krenkingen, of gehoon. Door een teer-beminde moeder en later nadat ik in het huwelijk trad, werd zij opgevolgd door een teer-beminde echtgenoot. Samen trokken ze van leer... voor hun verwerpelijk doel... me op de knieën te krijgen. Zeker niet om hun liefde te betonen. Mijn ex- echtgenoot die bij de huwelijkszegening liefde, eeuwige trouw in goede en kwade dagen bezwoer maar meende dat hij daarvan vrijgesteld was en het alleen door mij moest nagekomen worden. Hij walste als een bulldozer over me heen, krenkte me zo vaak en zo erg mogelijk. Verkocht me zelfs enkele rake klappen. Tot ik naar de dood snakte... Hij mocht me met de grond gelijk maken, me bespotten, beschimpen... hij mocht me overal volgen zodat hij me geen minuut rust gunde en iedere klus die ik ijverig klaarde, kon belachelijk maken. Hij moest en zou mij breken... Waarom eigenlijk? Was die vent zo dom dat hij meende dat hij tot in de eeuwigheid zo verder kon gaan met me sarren, kwellen, bedreigen? Hij bedreigde me meermaals met de dood. Later toen ik het bijna niet meer kon dragen en steeds dieper de put inzakte, begon hij te dreigen dat hij ervoor zou zorgen dat ik de kinderen NOOIT meer zou te zien krijgen als ik het wààgde van hem weg te gaan. Later dreigde hij mij te vermoorden en de kinderen eveneens. Nog later voegde hij zichzelf toe als laatste... Waarom zou hij niet beginnen met zichzelf? Wat dacht hij dat hij ook nog in die mate over het leven van zijn kinderen en echtgenote kon beschikken? Wat een gestoorde gek was ik gehuwd... Of een narcist...?
Dat weten de kinderen niet... Ze hebben geen benul van de slopende pesterijen al die jaren.... die me uiteindelijk hebben doen vluchten, weg van zijn psychische tirannie. Samen met ze. Ik heb ze misschien behoed voor de gevolgen van zijn psychische terreur die hij zelfs de kinderen niet bespaarde. Ik kon jammer genoeg niet voorkomen dat nog meer gevolgen van wat begon toen ik die man huwde op mij verhaald werden, me uiteindelijk vierendeelden. Maar ik ben ik niet als ik ook dat bevocht.
Ooit zei iemand me dat ik een vogel voor de kat was... Wat was ik verontwaardigd... maar nu denk ik er soms aan... die persoon had gedeeltelijk gelijk... Lang ben ik een speelbal geweest voor laffe, zwakke of gefrustreerde mensen... een gemakkelijke prooi... omdat ik zo geschokt was door hun wreedheid, door de hardheid, het gevoelloze leedvermaak...
En nu? Ik moet het leven dat ik verloor weervinden. Ik ben er ondertussen van overtuigd dat het nooit meer hetzelfde leven zal zijn. Omdat het leven drastisch veranderde en ik zo mogelijk nog meer.
In een eerder donker hoekje waar het veilig voelde, waar ik niet hoefde te lachen, of opgewekt 'te doen', waar ik niet hoefde te spreken en kon luisteren en kijken, aar tranen af en toe in mijn ogen stonden maar die niemand zou zien. Op het einde van de avond liep het voor mijn gevoel mis. Ik zei woorden, het leek wel of iemand anders het zei. Ik gedroeg me niet zoals ik me andere keren zou gedragen. Het leek wel of ik liep te raaskallen. Daardoor had ik na afloop nog af te rekenen met ook deze gevoelens van angst en onzekerheid en schaamte, dat ik me 'onbetamelijk' gedroeg, iemand tijdens zijn gesprek onderbrak en iemand misschien overlaadde met téveel woorden, weg te duwen... zodat de angst niet overging in paniekaanvallen. Op de terugweg voelde ik me heel erg in de put maar ik liet het, sprak het zelf uit... dat ik down voelde. Voor ik op bed ging liggen, bekeek ik de foto's die ik maakte en zoals altijd las ik ook nog een hele tijd in mijn boek tot mijn ogen dichtvielen. Zonder te lezen kom ik niet in slaap, zelfs doodmoe niet... omdat dan de angst terug de kop opsteekt en nog veel andere nare gevoelens. Het duurde vrij lang dit keer eer ik me kon concentreren, eer dat nare gevoel verdween, verdreven werd doordat het boek me weer 'ving'. Vanmorgen stond ik voor het eerst sinds lang op zonder nare gevoelens, zonder het zware rotsblok op mijn buik. Ik ben down maar verder lijk ik niets of weinig toch te voelen... alsof wat gebeurd is, lijkt niet gebeurd, onwerkelijk... opnieuw in lethargie gezonken sinds eergisteren... sinds mijn uitgereikte hand weggeslagen werd want mijn aanbod kwam uit mijn hart... en toch werden mijn nochtans duidelijk geformuleerde woorden opnieuw verdraaid en voelden daardoor misbruikt. Zelfs bij dit grote verdriet blijven ze verdergaan met me anders invullen? Waarom steken ze zoveel energie in het me anders afschilderen als die ik ben? Welke winst denken ze daarmee te boeken? Soms heb ik met ze te doen.
Tijdens het koken, ging de telefoon over. Dat ding laat zich zelden horen. En in tegenstelling tot vroeger toen ik er voor iedereen was, maar zelden iemand voor mij, vond ik dat soms erg... nu niet meer. Lekker rustig... geen gesleur en getrek meer aan me... want zelden ontving ik telefoontjes met 'hoe gaat het nou met jou Lore?'... Als ze dan al telefoneerden was het om mijn aandacht, meevoelen, hulp te éisen... niet te vragen. Want die het vragen, hoefden niet lang te wachten. Goed... die periode is voorbij. Dus deze rinkeling was onverwacht. Om me te bedanken voor de wensen die ik vorige week stuurde. Waarom ze echter vragen hoe het met ons was als ze toch niet écht een eerlijk antwoord verwachtten? Ik antwoordde naar waarheid dat het 'stilletjes' met ons ging... Wanneer me op straat die vraag wordt gesteld, hoe het me gaat, nu daar heb ik geleerd grotendeels te antwoorden met 'goed hoor'... Zelfs wanneer het allesbehalve goed gaat. Heel wat mensen willen niets anders horen dan dat. De enkele die het wel willen weten, nu daar voel je het wel bij.
Toen het mij door de telefoon gevraagd werd, was ik echter moe en murw, daardoor niet alert genoeg... en antwoordde ik naar waarheid 'stilletjes'. Kreeg ik als antwoord 'tja... zo is het overal wat hé... '
Wel... het botte, gevoelloze antwoord verbaasde me niet eens meer...! Toch haalde ik (hoe is het mogelijk) toch nog ergens enige zin voor rechtvaardigheid en antwoordde tot degene aan de telefoon zou stoppen met ook DIT drama te minimaliseren... dat het inderdaad overal wat was en dat hopelijk mensen overal ook enig meevoelen kregen. Daarna... kon ik als vanzelf ook overschakelen naar hun leed... want... hoe is het mogelijk... dat ik wél steeds of heel vaak oog en hart heb voor andermans leed... maar dat het omgekeerd zelden opgaat. Op mij kunnen ze zelfs nu nog rekenen... maar hemel... wat voel ik me vaak zielloos en leeg...
Moe en murw. Er loeren tranen op de achtergrond... Zelfs te moe om ze te laten stromen. Hoop dat ik morgen de dag weer fitter doorkom, met meer helderheid... mezelf ontmoetend... Ik wou dat ik van de afspraak straks afkom... maar probeer me toch in te prenten dat het misschien goed zal zijn. Ik kan er toch ook rustig zitten... en als het me absoluut niet gaat, wat let me dan om te vertrekken? Bezig met eten koken. Voel me werkelijk vreemd. Na het eten nog rust nemen, kan zeker geen kwaad. De emotionele slalom, de mallemolen van verdriet, hoop, angst, pijn.. ze laten zonder één en ander al sporen na... nu zijn het geen sporen maar psychische kraters.
Het noorden kwijt, het oosten, het zuiden en het westen. Als een kompas dat niet meer werkt. Maar ik ben het gewend, en weet dat ik er niet veel aandacht aan moet schenken, of me zorgen maken, het gaat wel opnieuw optrekken, de dikke mist, dat watergordijn. Dan zal ik niet meer dat vreemde, mijn onbekende wezen aanschouwen... maar weer meer mezelf, hoe die mezelf er ook aan toe is. Ik ben nog steeds erg moe maar ook dat baart me geen zorgen, ik weet uit ervaring hoe emoties mijn benen loodzwaar maken en de pijn in spieren aanwakkeren, hoe het mijn denkvermogen veranderd in een dikke brij. Vanmorgen al vroeg wakker, ook al gingen mijn dochter en ik beiden slapen toen het nog licht was... uitgeput... want ook zij is erg gevoelig en de dubbele verdrietige gebeurtenissen sloegen ook haar plat. Omdat ik mijn dochter niet voortijdig wilde wakker maken door dan al op te staan (bij iedere beweging van mij of haar gaat ons hondje tekeer en maakt iedereen wakker...) Dus bleef ik stil in mijn bed liggen. Omdat echter de gedachten niet meer op afstand te houden waren en ik van lezen in de ochtend helemaal verdamp... ben ik uiteindelijk toch opgestaan met het bekende gevolg... hondje kef kef en dochter en de buurt wakker. Beiden stonden we dus even later in de keuken met dikke ogen en een vermoeid uitzicht. Vandaag wordt het dus heel veel rusten... want deze avond hebben we nog een soort van verplichting die dat in normale omstandigheden niet zou zijn... maar je kent het gevoel wel... dat je liever thuis zou willen blijven... na zulke wilde draaimolen van gevoelens, emotionele uitputting en diens meer. We hebben het echter een tijd geleden beloofd... en door nog andere zaken kunnen we er niet echt buiten. Bovendien prent ik alvast in mijn brein dat het alles een beetje kan lichter maken... Zo niet... dan is het ook zo. Je leert het leven en al wat daarbij komt kijken te nemen zoals het is... omdat je niet echt een andere keuze hebt... Alleen hoe je er tegenover staat... dat heb je misschien voor een deel in de hand... of helemaal.... daar wil ik mijn hersenen nu niet over pijnigen...
Handig maar niet voor lange tijd... dat alles in een nevel gehuld lijkt en je amper nog wat voelt... uitgezonderd de vermoeidheid. Het was een enorm zware dag, op emotioneel maar ook op fysisch vlak. Het wordt een kort berichtje... voor ik horizontaal ga. Ik heb het gevoel... dat alle emoties die afgelopen week -als er dan al sprake zou geweest zijn van een zeker evenwicht- nu grondig door elkaar geklutst werden en maanden verwerking behoeven. Alle dagen van de week waren er hevige huilbuien... net vandaag liet ik geen traan... Ik kan er niet over schrijven... Het was zoveel... Mijn ogen zijn open gegaan... en een bareel voor goed dicht. Emotioneel toch.
Zachter en rustiger van binnen al ontwaakte ik niet uit een nachtmerrie maar belandde erin, zoals zo vaak bij het eerste ontwaken. Maar nu is het beter. Wellicht ook door het mailtje... het delen van verdriet, het wéten van mekaar ... geeft rust, is als een zalf op een wonde... Deze dagen geeft het heftig schommelen van alle, zo verschillende emoties een reactie die het midden houdt tussen verscheurd worden en volledig van de wereld zijn. De tranen die nu al vergoten zijn... laten ook het voorbije verdriet stromen. Soms zijn die huilbuien angstwekkend... het voelt telkens of ik niet meer zal kunnen ophouden. Onbedaarlijk... iets dat ik me niet meer kan herinneren... en toch heb ik telkens het gevoel van iets wat ik al eerder beleefde, een déja vu... maar waarvan? Het is niet belangrijk.
Mijn medicatie heb ik sinds weken drastisch verminderd. Het was aanvankelijk niet de bedoeling dat te blijven doen. Ik heb het mijn psychiater nog niet verteld. De bedoeling was de oude medicatie af te bouwen om andere medicatie te gebruiken maar omdat ik van die nieuwe medicatie zo'n hamerslag kreeg, anderhalve dag platgeslagen, wilde ik die na die ervaring niet meer nemen. Wanneer het mogelijk zou geweest zijn die in stukjes te breken, had ik wellicht heel langzaam kunnen opbouwen, zoals ik met het vorige heb gedaan. Met de nieuwe medicatie is dat moeilijk, daar het om een poeder in capsule gaat. Waarom ik de oude medicatie niet opnieuw op het oude peil heb teruggebracht? Ik voelde ergens afgelopen weken een drang mezelf eindelijk nog eens zonder invloed van medicatie te ervaren. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe làng ik de oude medicatie nam. Het is zeer moeilijk, en soms schrikwekkend maar ik hou het vol, omdat ik voel dat het ergens zinvol is... te voelen dat ik besta en hoe ik dat doe zonder medicatie. Ik kan wanneer de psychische pijn onhoudbaar wordt, terug vermeerderen... al besef ik dat het wellicht ongeveer twee weken duurt eer het resultaat geeft. Ik wil het voorlopig niet vermeerderen. Het voelt of ik schoongeveegd word van binnen. En ergens geeft de nevel, de dikke muur van water die er door één en ander rond mij lijkt gevormd, voldoende bescherming... denk ik.
Therapie. Tranen. Een bezoekje. Tranen. De autobus op, jammer dat ik mijn muzikale oortjes thuis vergat. Ik vergeet zoveel, zelfs het uur van de therapie. Snakkend naar de eindhalte... dan kan ik stappen... en de stappen die ik zet... vegen de gedachten weg... De vertrouwde haltes... het vertrouwde en stille dat rust geeft. Thuis... hoefde ik niet te koken... ik kook meestal voor twee of drie dagen. Glaasje wijn... en nu rust. Krachten opdoen... en emoties verwerken. Teveel... en tegengestelde. De twee uitersten. Rusten... zodat ik het kleine uitje morgen zonder kleerscheuren doorkom... Het andere dat ik moet volbrengen, zal heel veel overhoop halen, rusten... op voorhand, zoveel mogelijk... zodat ik standhoud. Ik denk er niet aan, zo weinig mogelijk... zodat ook vlagen paniek vermeden kunnen worden.
Ik geloof dat het een ieder vrij is om zélf een titel van zijn/haar blog te kiezen in functie van waar je het over wil hebben, ja toch? Natuurlijk had ik ook 'Marie-Theresa' of 'Lutgardis' of 'Rita' kunnen nemen in plaats van Depressie, fibromyalgie en CVS. Of 'Marmotje', 'Pony', 'Boterbloem'... enz... enz... Ik koos voor 'depressie, fibromyalgie' en cvs' om bepaalde redenen... om wie weet een taboe te doorbreken want hoe kwistig wordt er niet gestrooid met slogans als 'haal psychische ziekten uit het taboe'... Echter wanneer je je daaraan waagt, voelen sommige mensen zich eensklaps geroepen je te onthoofden of te pogen je de mond te snoeren??? Waarom? Omdat zij ook zouden willen wat jij doet? Voor mij een vraag voor ze een weet. Ze doen maar als ze zich daar beter bij voelen, ik zal ze zeker niet tegenhouden. Dat stadium ben ik al gepasseerd. Vroeger zou ik ze meteen geblokkeerd hebben of mijn blogje gestopt hebben... maar nu? Vrijheid van mening of zo zeker... Ik koos om dat taboe te doorbreken. Ik wil ook niemand de indruk geven dat ik àlles moedig verbijt. Waarom zou ik? Daar komen vroeg of laat problemen van, een diepere depressie, verbittering of wrok naar anderen toe. Schijn-heiligheid...
Wat bepaalde man hier postte, noemen ze vrees ik, projectie van eigen gevoelens op anderen. Ik weet dat ik moedig ben, alleen vind ik niet hier de heiligheid te moeten uithangen... Mensen die mij kennen weten hoé moedig ik ben. Ondanks waar ik aan lijd, ondanks de do-zen vol ervaringen, voornamelijk erg nare, dramatische, schrijnende, vernietigende, geef ik die moed niet gemakkelijk op. (heeft via mailtje me zonet nog iemand op gewezen... waarvoor dank) Knokken heb ik gedaan... al meer dan een halve eeuw... tegen psychische en later ook lichamelijke problemen, tegen verregaande pesterijen (mijn omgeving wist niet eens waartegen ik vocht, ik viel ze er niet mee lastig) Uitgezonderd enkele betrouwbare vrienden en een hulpverlener wist niemand wat van welke problemen ook) en toch voedde ik in die omstandigheden zowat in mijn eentje mijn vijf kinderen op... met liefde, strijdlust, opgewektheid... Ze zijn nu buiten eentje allemaal de deur uit, gesetteld, gezin, relatie. Een ernstige schok, enkele jaren geleden en kort daarop nog soortgelijke schokken en de sterke stam brak, ik kreeg ernstige lichamelijke klachten bij de al aanwezige psychische. Mijn schrijven hier is een uitlaatklep. Helpt me ook door de bomen het bos te blijven zien. Helpt me me kenbaar te maken. Ik zou mijn computer niet stom noemen... hij vermijdt dat ik verstom... Een steunende stoel, half liggende houding... en ik overbrug iets wat anderen misschien niet kennen. Goed voor ze.... ze mogen hun handjes kussen. Of die van de paus voor mijn part.
Wat er nu allemaal gebeurt rond ene bisschop... heeft ook op mij een impact. Nieuws volgen is er even niet meer bij.
Ik kan niet nalaten mezelf voor de hoeveelste keer af te vragen... waarom mensen die me niet kennen, zich toch geroepen voelen me te veroordelen, te beschuldigen, hun wrok op mij te gooien? Verder wil ik wél de mensen die hier fijne reacties plaatsten bedanken, het doet deugd om op deze manier erkend te worden... gesteund... en niet veroordeeld. Ik open niet alle dozen... degene met de ergste belevenissen blijven gesloten. Zonder twijfel... zeker na wat ik vandaag las en wat bevestigd wat ik al wist... Niet iedereen gaat even wijs om met informatie of het uitblijven ervan... Ze hebben duidelijk problemen met zichzelf en menen dat ze die maar lekker effe op mij kunnen spuien? Tjonge toch...
Vandaag is er terug therapie. Een beetje in shock. Verder iets wat lijkt op een déja vu. En tot slot las ik vandaag een vreemde reactie op een van mijn vorige blogjes. In mij is het stiller dan stil, het voelt wel OK
Om te besluiten een toepasselijke Boeddhistische wijsheid:
Wanneer iemand boos op je wordt, is dat meestal niet om wat je hebt gedaan of gezegd. Je woorden of daden hebben enkel een onevenwicht dat hij al had naar boven gehaald.
Gelukkig bezit ik nog een oude computer en kan ik even de eenzaamheid doorbreken door een blogje te schrijven. Ik heb papieren verscheurd. Het confronteert je willens of nietes met het verleden en het onrecht van jaren. Strookjes passeerden de revue waarin je kon lezen hoe je alleen voor al hun uitgaven dokte. Uiteraard weten ze daar niets van en doe geen poging het ze alsnog te vertellen. Je wilde ze toch alles zoveel mogelijk besparen... Ze willen geen vlekje op het blazoen van hun heilige vader... En heilig is hij met een overvloed van schijn. Ze hebben me na bewezen diensten vergooid als een rotte appel. Nu.. het lijkt de ziekte van deze tijd. Ik hoorde her en der vertellen over hoe hun kinderen ze bij het oud vuil plaatsten. Ze duiken alleen nog op als je dood bent en er nog iets te rapen valt. Tjonge... wat een wereld. Ondertussen gaan ze naar degene die het meest kan bieden... en dan heb ik het niet over warmte en gezelligheid.... Geld, money, d'argent...
Nog steeds trekt zijn gelaat in een grimas. Nog steeds loopt de gemelijkheid eraf. Hij voegde er een laagje zieligheid aan toe.Het staat hem niet... een kikkerdril. Van zijn wreedaardigheid en sadisme is geen spoor meer. Hij is nu een zielepoot met slappe vaatdoektrekjes. Je zou hem spontaan van een aalmoes voorzien. Zijn vriendin houdt hem wellicht in toom. Ik weet dat hij het niet moet wagen zo met haar om te gaan als hij met mij deed. Ik wed dat hij bij de eerste klap die hij haar zou geven, meteen een rake vuistslag terug krijgt en K.O. ligt, afgevoerd kan worden met de ziekenwagen.
Wat mijn wezenlijkheid betreft? Ik geloof niet dat degene die in zijn voetsporen traden, zijn vernietigingswerken op mijn wezenlijkheid vervolledigden nog ooit gezelligheid zullen aantreffen hier. De warmte die er altijd was, is vermoord, vermorzeld, dood.
Een van mijn jongste telgen heeft de hemel zij dank niet hun gesteldheid al was ik zo bang geworden van hun 'behandeling' dat ik niet eens meer durfde geloven dat er nog andere kinderen bestaan dan egoïstische, laffe die hun ma of pa zo verloochenen, vermalen, liquideren wanneer hun teerbeminde dat van ze vraagt... En waarom? Omdat de mooie band die je met ze had ze een doorn in het oog was...???? Of jijzelf? Ik zal het nooit weten. Tjonge... ik wens haar hardvochtig op dit ogenblik net zulke kinderen toe, dan beseft ze misschien OOIT wat zij hier heeft aangericht.
Alsof het leven een grijze vlakte werd. Vandaag is net hetzelfde als gisteren. Straks gaat één van mijn drie dochters naar haar vriendin. Ik kan met mijn hondje uit wandelen, ik doe het niet... omdat het familieleven buiten wellicht volop tentoongespreid wordt... waardoor de herinneringen aan ooit zorgen voor een slagveld. Dus blijf ik veilig binnen om verder papieren te verscheuren en te sorteren. Misschien wat verstelwerk zodat die stapel zakken kan. En dan lezen. Ik ben al lang blij dat mijn dochter het leuk kan hebben. Ik gaf het al een hele tijd op om zelf ook enkele vriendinnen te telefoneren. Ze antwoorden vaak niet eens op een berichtje, daardoor geraak ik zodanig ontmoedigd dat ik niets meer verstuur. Dat is het verschil met ze en mij. Zelfs tijdens depressies beantwoord ik mails, berichtjes, telefoontjes maar zelf blijf ik op dat punt in de kou. Stilaan geraak ik ook die houding gewend van ze maar moedgevend is het niet. In een nog groter isolement belanden kan niet meer... en dat ik erin belandde is heus niet alléén mijn schuld. Er zijn grenzen aan wat een mens verdragen kan. Telkens geconfronteerd worden met negaties is vaak een heel pak pijnlijker dan er tijdens een weekdag alleen op uit te trekken, naar een anonieme grootstad en daar méér aandacht en warmte voelen van onbekende mensen dan van die zogenaamde vrienden.
Ik ben van de wereld, zo voelt het wel... maar met mijn verstand registreer ik positieve zaken die ik volbracht. We brachten goedkope viooltjes mee... kon ik mijn terras toch een beetje opvrolijken. Ik heb er me na anderhalf uur rust en het wasgoed ophangen meteen aangezet. Ik weet dat die bloemen anders verkommeren... in het washok. Een grote bak... en enkele hangpotjes kunnen vullen.Daarna opnieuw rust... om dan het overvolle kaftje onder handen te nemen... aan de tafel met een biertje zodat ik rustiger word en me beter kon concentreren. Heb al een aardig stuk gesorteerd. Het moet... want er worden weer bewijzen gevraagd. Ik snap er echter dit keer geen jota van. De moed zonk me in de schoenen toen ik de dubbelzinnigheid in de vragen ontdekte... wat zoveel betekent als opnieuw aanschuiven aan één van de loketten en ten prooi te vallen aan mogelijk sadistische bedienden? (ik spreek jammer genoeg wat dàt betreft uit ervaring)
Ik ontdekte ook nog papieren van gasdistributie en elektriciteit waarin ze melden dat wanneer je niet meer kan genieten van het sociale tarief je kan intekenen op electrabel plus of zoiets... dat is in mijn situatie zowat onmogelijk... te complex om hier uit te leggen. Uitzonderingen vallen buiten de regels en door de mazen van het sociale vangnet. Ik voel me een speelbal... een gammel bootje op een wilde oceaan. Soms ben ik moe van al die papieren, de talloze addertjes onder het gras waardoor je net toch mogelijke kortingen misloopt. Teveel wordt van jou gevraagd, als je al je energie nodig hebt om te vechten voor je leven tegen de depressie. Welke buitenstaander snapt dat? Alleen mensen die er aan lijden of aan leden... of die over een hoge empathie kunnen beschikken? Ze wonen blijkbaar ver van mij...
Soms is de leegte en pijn zo groot dat ik angstig ga zoeken en grijpen naar mogelijke houvasten... iets dat kan helpen. Ik dacht aan een zelfhulpgroep, aan mensen waarmee je ervaringen kan delen, die weten waar je over spreekt en die niet oordelen, veroordelen, betuttelen, infantiliseren. Zodat je niet alleen voelt met de hele zooi maar toch veilig over je voelen kan praten. Die zichzelf niet voor je stellen... alsof hun ervaring en hoe ermee om te gaan dé juiste is voor jou en ieder ander. Zulke houding zorgde immers voor nog meer faalangst en ontgoocheling... omdat ik niet alleen lijd aan depressies, niet alleen lijd aan de borderline persoonlijkheidsstoornis, niet alleen lijd aan fibromyalgie en CVS en gelukkig niet langer of veel minder aan angst- en paniekstoornissen maar aan alles tesamen. Ik wist de problemen door borderline persoonlijkheidsstoornis en de veelvuldige depressies de meeste jaren goed onder controle te houden... maar door absurde zaken in mijn leven... brak de hele lijn. Toen kwamen de andere problemen opzetten, fibromyalgie, CVS, paniek/angststoornis. Gelukkig is het laatste in heel wat mindere mate dan toen... want het ontnam me ook de broodnodige slaap.
Soms heb ik het gevoel dat ik houvasten blijf zoeken en ze wil grijpen... De voorraad houvasten lijkt echter uitgeput of ze bieden geen houvast meer, ze zijn als plukken gras boven een ravijn. Ze breken af en je valt, valt en valt steeds dieper. Op jezelf teruggeworpen, weten dat je leven ondertussen voorbij gaat en daar zit je, als een bloemzak. Je moet op zulke ogenblikken beslist stoppen met denken... en proberen wat je ervoor ook probeerde, het NU en alleen dat te be-leven. Genoot je een tikje? Dat is dan meegenomen. Heeft het je niets gedaan.. dan laat je dat voorbijgaan zonder daaraan te denken. Verdringen de zooi..., wegduwen de ellende. Je weet zelfs niet of je er nog ooit bij zal geraken, bij dat wat je hele leven heeft voortgestuwd, die levenslust en energie, de moed en dat blijvend geloof in dat het goed zal komen uiteindelijk. Dat wat gebeurde was zo absurd dat geloven dat het ooit opnieuw goed komt, niet eens meer tot je 'fantasie' behoort. Daarom probeer je je te beperken tot het beleven... en dankbaar aanvaarden wat is, wat op je afkomt, waar je rust in vindt, hoe zeldzaam ook. Niet meer verwachten dus ook minder ontgoochelingen.
Ik dacht aan de psychiater die volgende week terugkomt uit vakantie. Dubbel gevoel... enerzijds is er die stille hoop dat het dan opnieuw beter zal gaan, anderzijds de hopeloosheid hoe dat dan wel zou kunnen. Wat brengt er nog soelaas en wanneer? En wat moet ik of net niet? Te midden de smurrie. Het evenwicht vinden in duwen en laten gaan... noch het ene noch het andere overdadig beoefenen. Ik duwde me altijd vooruit en kon niet rusten omdat ik hét het hoofd moest blijven bieden tot ik ontdekte dat rust het milder maakt. Bovendien was er op een dag een grens bereikt. Toen ik nog verder duwde, mezelf altijd vooruit duwde, gaf mijn hele lichaam er de brui aan en brak zodat ik mezelf niet meer KON vooruit duwen. Waar ik amper zulke grenzen kan voelen, gaf vanaf die periode mijn lichaam de grens aan. Ik kon die niet meer negeren, ze liet zich namelijk niet meer negeren.
. Straks (of morgen) moet ik het kookvuur opnieuw poetsen want ik liet de spirelli overkoken (mijn verstand doet het niet meer zo goed) ... Ik haat het die onhandigheid maar dat is al zo sinds een week of twee... een nieuwe fase van mijn verhakkelde wezenlijkheid... 
Zijn vriendin houdt hem wellicht in toom. Ik weet dat hij het niet moet wagen zo met haar om te gaan als hij met mij deed. Ik wed dat hij bij de eerste klap die hij haar zou geven, meteen een rake vuistslag terug krijgt en K.O. ligt, afgevoerd kan worden met de ziekenwagen.
