Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
28-09-2011
418. doodop
Drie uur en een half ben ik nu al bezig met telefoontjes, mails, nog eens telefoontjes. Het was een nacht met bitter weinig slaap en de slaap die ik had was niet bepaald een deugddoende slaap.
Ik kon niet zonder meer die andere psychiater contacteren omdat er voor mijn gevoel een erg nare adder onder het gras geslopen is.
De manier waarop dit alles is gebeurd en waar ik hier niet meteen in detail kan treden, omdat het teveel is, ik te moe ben na de vele energie die ik deze ochtend in de noodkreten en verhalen stak... ik het ook uiteraard anoniem wil houden en alles laten bezinken.
Stukje bij stukje komt het er wel uit. Ik begin met de stukjes die ik nu kwijt wil.
Nadat ik mijn verhaal bij iemand helemaal uit de doekjes heb kunnen doen en me gesteund voelde, het weer wat helder zag en me in staat achtte om een afspraak te vragen, hoorde ik al aan de reactie van de 'collega arts' daar aan de andere kant van de lijn dat er iets niet klopte.
Het moet gezegd dat ik daardoor alweer een schok kreeg en niet in de mogelijkheid verkeerde dat wat niet klopte recht te zetten precies door de schok. Dat heb ik erna nog wel gedaan... en toen voelde het wel goed.
Ik nam ook mijn voorzorgsmaatregelen. Ik laat me niet in de luren leggen en ik voelde dit min of meer zo aan... de manier waarop, het dubbele in de hele situatie... de woorden van de mail die niet overeenkomen met wat ik vernam van degene die ik contacteerde waardoor ik moest vaststellen dat mijn psychiater er ook zijn hand niet voor om scheen te draaien me onbeschaamd te beliegen...
Het is erg wanneer je merkt hoe er soms misbruik wordt gemaakt van de ontreddering van mensen om ze te misleiden. Het heeft niet geholpen want ik zag het helder, heb me helder geschreven gisteren en helder gepraat gisteren en vanmorgen.
Wat de drijfveer was van mijn huidige psychiater om zich op deze manier uit een bepaalde situatie te manoeuvreren weet ik niet, maar mijn vertrouwen is hij kwijt. Ik vrees voorgoed. Ook door wat ik zie als een soort van dubbelspel, bewust of niet. Het blijft bedreigend voelen.
Verder heb ik al zo lang het gevoeld alsof hij zichzelf in slaap heeft gesust en telkens ik spartelde en een nood aangaf aan werken, aan therapie zoals ik dacht dat therapie kon zijn, leek het er meer op of hij me telkens weer aanmaande om alles maar te laten zoals het was... zodat hij verder al slapend kon therapie geven... ? Diepe pijnlijke zucht.
Ik werd ook telkens in slaap gesust. Maar een verzet in me bleef, het maakt je op de duur ziek. Ik voelde me meer en meer de put ingaan, de modder... het isolement vergroot...
Dat wat ik als een groeiende onverschilligheid voelde... het was niet eens meer een alert luisteren... het was genoeg om de al aanwezige depressie nog te vergroten en ik vrees dat dat ook gebeurd is.
Verder besef ik nu dat ik hem wel bekwaam zou gevonden hebben, eerlijker en vertrouwenswekkend als hij zelf had aangegeven tijdens het voorbije jaar dat hij zich voelde falen in het mij verder helpen en begeleiden en dat hij mij het voorstel had gedaan wat ik zou vinden van een behandeling bij een collega die misschien meer bevoegd was als hij in de bps-problematiek... maar dat deed hij niet.
Als hij dan had voorgesteld om een therapie elders met die van hem te combineren had dat een heel ander gevoel gegeven dan nu... Ik voel me meer dan onheus door hem behandeld. Alsof hij me wilde straffen. Omdat ik afstand wou door 'tijdelijk' mijn therapie bij hem te laten? Ik heb die afstand nodig om alles op een rijtje te zetten... niet langer overrompeld te worden door allerlei zaken die ik niet langer begreep en die ik duidelijk niet kon bespreekbaar maken met hem.
Ik huiver van zaken die naar machtspelletjes ruiken... ik heb die geur waargenomen... o.a. in de mail die hij naar me stuurde.
Het was zeker niet toevallig dat ik maar bleef zoeken naar boeken over therapie en wat je mag verwachten van een therapie... dat ik met pijn in mijn hart in boeken las hoe daar wel werd ingegaan op zaken, waar de hulpverlener daar wél mee oplet... en die zaken eruit haalt die een cliënt misschien niet ziet. Dat ontbrak bij mijn psychiater...!
Hij geeft zelf aan in de mail dat ik terecht heb opgemerkt dat hij al geruime tijd er niet meer honderd procent bij is... en dat er een therapeutische impasse is... en toch heb ik niet één keer het gevoel gekregen dat hij zelf aan dat eerste deel iets wou doen... tenzij deze oplossing boven mijn hoofd terwijl ik zo loyaal was om geen andere psychiater te raadplegen zonder dit eerst met hem te willen bespreken... ? Ik kreeg er geen kans meer toe.
Wat een ironie... dat hij precies deed wat ik als verraad zou gevonden hebben als ik dit zo had gedaan? Boven mijn hoofd iets regelen, overleggen... en me vervolgens voor een voldongen feit plaatsen... dat ik daar niet meteen meer terecht kan... me verder ook nog in het ongewisse laat wanneer wel àls bleek dat het nog kon... en in één adem ook laat weten dat ze wel zullen zien (ze zullen juist niets!) of er eventueel een gecombineerde therapie kan plaatsvinden met mijn huidige en de nieuwe.
Ironisch om hem een behandelend arts te noemen die me laat weten in één en dezelfde paragraaf dat ik lijd en tegelijk laat weten dat ik voorlopig niet meer bij hem terecht kan? Vooreerst een hele poos niet, liet niet eens weten wanneer wel... niet eens of er nog een terug in zit... pas na samenspraak en consultaties bij die andere 'eventueel'.... dan zou hij het bezien...
Ja,... ik moest zeker vlug hulp zoeken... desnoods bij mijn huisarts... terwijl hij weet dat ik die niet eens meer in wezen heb... en daar slechts kom voor een griepvaccin... de nieuwe arts kan me niet meteen een afspraak geven... en bovedie is het nodig een heel traject af te leggen om bij die arts te geraken.
Zeker hij verplicht me niet... Hij laat me wel aan mijn lot over... en is dus in mijn ogen de naam 'behandelend' arts niet meer waardig.
Een jaar lang niet meer sturen en dan nu plots wel sturen... maar hoé en waar naartoe? Machtsmisbruik. Willekeur. Recht naar de hel, de afgrond. Mijn noodkreten niet eens horen, een jaarlang niet?... maar nu plots wel... op een zeer vreemde manier. Hij hoorde niet mijn noodkreet... nog steeds niet... hij hielp volgens mij alleen zichzelf hieruit ZONDER ook deze keer met mij rekening te houden,... werkelijk... dus niet slechts met loze, betekenisloze, ongemeende woorden.
Ik voel nu na de afspraak, de gesprekken met mensen die ik vertrouw, de mails, telefoontjes terug een glimpje hoop, voel me niet meer zo alleen omdat ik iemand deelgenoot maakte van de hele zaak tot in detail... Toch durf ik niet al te erg te hopen al heb ik voor het eerst weer het gevoel dat iemand mij ziet en hoort, één ding staat vast hij, die zich nog steeds mijn behandelend arts durft te noemen deed dat al lang niet meer voor mijn gevoel. Hoe hij me 'afvoerde' heeft dat gevoel tot een drama gemaakt... en ik vergeet dat niet meer omdat het gebrand heeft in mij net als de vorige drama's die twee jaar geleden voor een erge instorting zorgden.
Hij kon me niet meer behandelen het laatste jaar en hij gaf dit niet toe... ik bleef manieren zoeken om er zelf uit te geraken... ik heb nu het gevoel dat hij wachtte tot hij me op deze in mijn ogen laffe manier, kon 'overdragen'... alsof ik de oorzaak ben van de therapeutische impasse zonder ook zijn aandeel... !!!!!!!! wie weet vooràl zijn aandeel.:-(
De moed voor mijn volgende stap... was bedoeld om met mijn behandelende psychiater over een eventuele nieuwe behandelaar te spreken... maar door zijn mail gisteren heeft hij me die stap verhinderd... en gaf hij een schop tegen mijn benen... en een duw tegen mijn moed én wil om verder te kunnen... ik zei het al... dit zal ik niet vergeten. Ik voel me verraden... op een manier die ik naar hem toe net wilde voorkomen door éérst met hem dààrover in gesprek te gaan. Ik had ook achter zijn rug om een andere kunnen raadplegen... dat recht had ik ... daar er van behandeling niet veel sprake meer was... maar ik deed het niet... om dan dit te moeten meemaken... :-(
Mijn afbeelding voor vandaag... zegt... dat niemand me nog in de luren legt of me probeert iets op te solferen met een kwalijk geurtje. Ook een poging om dit maar gauw onder te brengen in zogezegde ziekelijke achterdocht of dat ik nu werkelijk té wantrouwig ben of het wellicht mijn bps is.. Ze moeten geen moeite doen, ik trap er niet in en als zij hun eigen geweten daarmee denken te kunnen sussen doen ze maar... Ze kunnen me niet meer de mond snoeren met psychologische prietpraat.
Verder wil ik iedereen bedanken die meevoelde... En nu moet ik rusten... ik voel me misselijk van vermoeidheid en van de emotionele zware schok.
