Ik merk dat de hele boel weer is verworden tot een chaos. Ik probeerde het te vertellen maar heb alles opnieuw gewist omdat het allemaal door elkaar heen loopt.
Ik wist ook wel dat ik me niet de hele tijd bevrijd en opgelucht zou voelen. Dat ook de pijnlijke, nare zaken tevoorschijn zouden komen... dat gevoel dat mijn psychiater me ergens in heeft willen luizen... de akelige adder onder het gras onder zijn ogenschijnlijke bezorgdheid...
Probeerde hij me met mooi klinkende woorden af te leiden?
Ik geloof niet in een bekwaam psychiater, dat klinkt alsof dat nooit kan veranderen. Ik geloof wel in een psychiater die bekwaam kan zijn en in die zin ook kan werken maar die mogelijk die bekwaamheid (tijdelijk) verloor of verliest. Of moet ik het noemen dat een bekwaam psychiater er rekening mee houdt dat hij ook fouten kan maken...? Ook een psychiater kan steken laten vallen, ook een psychiater kan verglijden in een toestand die hemzelf en zijn bekwaam handelen of zijn alertheid in slaap sust. Ik vind het niet kunnen dat ik daarvoor ook verantwoordelijk moet gesteld zou worden... Of dat ik me -wat ik nog erger vond- me er maar bij moest neerleggen, bij die slaaptoestand van hem... of even erg moest geloven dat dit volstond...????:shock:

Wanneer hij dit laatste jaar bekwaam was geweest en net zo bekwaam en wijs een voorstel had gedaan, wat mij verder zou kunnen helpen, had aangekaart en besproken dan zou dit alles niet zo'n trauma zijn... dan zou mogelijk die bijna negen jaar bij hem toch nog een mooie afronding hebben kunnen krijgen, nu niet... nu werd het een nieuw trauma.

Ik bracht gisteren enkele boeken mee uit de bib. Eén ervan heb ik gisteren al half uitgelezen. Dat boek gaf erkenning en dus ook troost.
Neen... ik voel me niet zo goed. De dag boezemt me angst in... omdat de deze dag deel werd van een nieuwe nachtmerrie... want zelf wanneer ik een verandering van psychiater (iets waar ik al een hele tijd over nadacht en het enige wat mij tegenhield tot ik dit de voorbije weken werkelijk op papier zette, was mijn loyaliteit naar mijn psychiater, dat gevoel van dit eerst te moeten bespreken met hem, dat was toch het meest eerlijke?) Nu heeft hij dit alles gesaboteerd. Als hij me niet op deze manier geloosd had dan had dit kunnen besproken worden, dan had deze overgang ook niet zo bruusk moeten plaatsvinden en zou het vertrouwen niet in die mate geschonden zijn geweest.  Iets wat jaren kostte. Om hem te vertrouwen. Dat is wat hij heeft gedaan, het vertrouwen verwoest door hoe hij dit alles meende te moeten oplossen 'voor hem' !!!
 
Ik hoor hem in gedachten net zoals een negen maanden geleden zeggen... dat ik nu heus té wantrouwig ben, dat het werkelijk met de beste bedoelingen was... Ook toen ging hij 'duidelijk' in de fout en niet mijn dochter of ik. (hij overtrad zijn eigen regel en schond het vertrouwen)

Zijn beste bedoelingen in deze situatie worden duidelijk door zijn woorden in de mail tegengesproken, tenzij hij bedoelde de beste bedoelingen voor hemzelf. Hoe hij dit oploste of dacht te moeten oplossen, getuigt evenmin van een verantwoord optreden van een behandelend arts... wat hij was maar nooit meer voor mij zal zijn...

Ik ken ook als geen ander de valkuilen als je borderline hebt... ik weet hoe, wanneer anderen falen, ze daar vaak MISBRUIK van maken... en hun eigen falen, hun eigen deel van de verantwoordelijkheid naar jou toe pogen te schuiven want jij bent immers een borderliner en dus té wantrouwig...:shock: