Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
29-09-2011
425. Hij vond het psychisch te zwaar voor hem geworden...
De afbeelding hierboven... omdat ik een engel nodig heb nu...
Kan ik erover vertellen zonder bang te zijn mezelf te verliezen, uit elkaar te vallen, verder dood te gaan? Anderzijds is het een grijpen naar houvasten... spreken, erover spreken. Geen stilte...
Ik dacht dat een gesprek met hem zou helpen te begrijpen waarom hij dit alles zo afhandelde... Het eerste telefoontje werd ik afgescheept met nog meer woorden naast de vragen die ik (huilend) stelde 'waarom loog u tegen uw collega en tegen mij? Waarom handelde u zo? Waarom vond er niet eerst een gesprek plaats... of beter nog wààrom is dit nooit in een gesprek aan bod gekomen?'. Er zitten mensen, zei hij...
Ik telefoneerde niet opnieuw maar stuurde een berichtje of hij me aub wilde terug telefoneren om met mij te spreken als de mensen weg waren. Ik wachtte... en iedere minuut wachten was de hel. Nog een grotere hel dan het al was. Er kwam niets... Ik wachtte bij mijn tweede oproep tot ongeveer zo'n sessie zou kunnen afgelopen zijn... maar hij nam niet alleen niet op maar ik kreeg een geluid alsof zijn telefoon het niet meer deed. Een foutmelding. Ik begreep wat dit betekende....
Ik voelde me zinken en zinken. De hel groter... en niet weten hoe hier mee om te gaan. Ik ken de consequenties en ben er ontzettend bang voor. Ik belde nog later terug met een vast nummer, geheim bovendien... en wilde rustig blijven en de vraag niet van streek stellen maar kalm... want een antwoord krijgen om het te kunnen begrijpen was belangrijk voor me... héél belangrijk. Van levensbelang. Zo voelde het... ik kan het verder niet beschrijven en ik wil het ook niet.
Ik heb er geen woorden voor maar dit zijn onderdelen van vroeger, van de ergste nachtmerries uit mijn leven... die hij opnieuw tot leven bracht door deze negatie... door deze verwerping van mij als mens...
Het was verder knokken of ongelukken begaan... dus knokte ik verder en belde met dat vaste geheime nummer na een kwartier of langer .. Voice mail... daarin beloofde ik als een klein kind (dat ze aan de rand van het raam hangen vanop de vierde verdieping als het niet luistert dreigen ze het te laten vallen) dat ik rustig zou blijven (niet zou huilen dus onder andere) en kalm zou luisteren naar wat hij zou vertellen over het waarom. Dat ik het wilde begrijpen, dat ik toch niet verder kon als iets zo wordt afgehandeld en wel na bijna negen jaar therapie?
Opnieuw wachtte ik huilend als een wezen dat gemarteld wordt... ik zweer jullie allemaal hier én vandaag dat dit de aller-laatste keer is dat iemand mij nog behandeld, als een ding... op een manier die me de dood injaagt... figuurlijk maar het letterlijke zo dichtbij.
Nog bleef een telefoontje uit. Na opnieuw het kwellende wachten... nog een poging... ondertussen had ik al drie keer in de voice mail van mijn vriendin gesproken... een houvast, een anker... nam hij op. En ik vroeg het kalm... directe vragen, geen ruimte kreeg hij nog om rond de pot te draaien of erger nog me te behandelen als een ziekelijk wezen dat geen verstand of gevoel meer had. (dat maakte het hem vast gemakkelijker om mij zo te LOZEN?) Iets goed praten of met goede bedoelingen schermen hoefde hij niet meer... ik begreep ondertussen wel voor WIE de goede bedoelingen werkelijk waren... niet voor mij, dàt staat vast.
En toen zei hij... dat het psychische te zwaar werd mij nog in therapie te hebben.... :shock:Zo zwaar dat hij niet eens een gesprek daarover kon doen of mij tenminste dat voorstel in een gesprek gedaan kon hebben.... blijkbaar. Ja, dat was zo... Ja, dat kon hij psychisch niet meer aan... en dan nog, zei hij, hoe zou ik me dan gevoeld hebben, hoe zou ik dan gereageerd hebben? Hij vermeldde zelfs dat hij er een nacht van wakker had gelegen... :shock:
Nu de nachten die ik ondertussen niet meer slaap, zal ik niet moeten vernoemen... want ik ben toch de 'zieke' nietwaar?
Los daarvan... was hij zelfs daar te laf voor om het risico te nemen mij het tijdens een sessie te vermelden? Uit angst om mij voor zijn ogen te zien instorten? Ja, dan kon je maar beter op zeker spelen hé en het handeltje op deze manier oplossen... 'ver weg van de showroom... ' Kon hij het niet zien op deze manier...: àls hij me daar iets van zou gezegd hebben tijdens een sessie dan had hij me bekwaam kunnen voorbereiden terwijl dàt niet eens nodig zou geweest zijn want dan had ik mijn papiertjes met een veel lichter geweten bovengehaald.
Ik vertelde hem nogmaals hoe lang ik al met het idee speelde van een andere psychiater op te zoeken en hoe ik dat niet achter zijn rug om wou doen.. Alweer greep hij dit aan om zijn eigen 'falen' weg te wissen... door te verkondigen 'dan wilden we toch allebei hetzelfde?'.
Wie is hier de psychisch gestoorde?
Ik verwees naar 'eerlijkheid' en toch altijd het belang van een 'gesprek' waar hij toch steeds zo over sprak want het was de manier waarop hij dit had 'geregeld' date mij het gevoel gaf van de aarde te worden geklopt.
Een bekwaam psychiater, een eerlijk mens had in dat jaar al lang 'zijn' onvermogen 'mijn psychisch belastende aanwezigheid' nog verder te behandelen aangekaart... Een eerlijk psychiater die werkelijk bekommerd is om het welzijn van zijn/haar cliënte had al lang tijdens dat jaar zijn onvermogen kenbaar gemaakt en de mogelijkheid (als hij zo bang was om mijn reactie) aangekaart en of ik er niet mee gebaat zou zijn om ook een tweede psychiater te raadplegen dan konden we nog zien...Komaan zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Te laf om het erop te wagen. Liever nog laffer te werk gaan... en een mail sturen... of speelde in dat jaar zijn ego ook een niet onbelangrijke rol?
Ergens leek het wel of hij niet helemaal geloofde dat ik zelf al maanden met dat idee speel en dus verwees ik hem naar mijn site daar stond het gedrukt. Ik geloof niet dat hij zal komen kijken en in feite hoop ik het ondertussen van harte dat hij niet komt lezen... hij zou het psychisch nog zwaarder krijgen en daar is niemand mee gebaat.:shock:
Gelukkig heeft hij geen borderline persoonlijkheidsstoornis.. :
Opnieuw begon hij over mijn vriendin, dat hij daar mee wilde praten maar ik wilde het niet (mijn vriendin is een collega van hem) Opnieuw werd er gerefereerd naar zijn zogenaamde zorg die hij voor me had om zijn argument om mijn vriendin te spreken te onderbouwen... Ik zei dat het raar klonk van iemand die zo handelde en dat ik niet wilde dat hij mijn vriendin hierover ging spreken omdat die zorg er van haar zijde altijd is geweest en nog. Zij zal me nooit zo behandelen als hij doet... Ook niet dertig jaar geleden toen zij behandelde (ik was toen natuurlijk niet bevriend met haar).
Voor mij is dit alles pure horror ... pure horror.
Hij begon ook over de andere psychiater die ik contacteerde en dat hij vernomen had dat ik een afspraak maakte. Hij zou met hem praten. Ik zei dat ik dat nu zéker niet meer wil...! Natuurlijk bleef hij opnieuw argumenteren en ook nog dat die andere dat misschien wou. Ook dat heeft mijn besluit mee bepaald... ik heb die afspraak weer afgezegd...! . Ik hoef niet nog meer 'beraadslagingen' boven mijn hoofd. Want dat is precies wat mijn psychiater deed en wat me de doodslag bezorgde. Begrijpt hij niet dat ik dit geen tweede keer wens? Of wil hij vooral vermijden dat hij ook maar één vlekje op zijn blazoen krijgt???? Bovendien ontneemt hij mij daar de kans op een wit blad... Ik weet al hoe be-kwaam ze zijn om jouw wit blad in te vullen op een manier dat je niet meer als die mens gezien wordt die je bent. Ik hoef niet ingevuld te worden door iemand die niet kan toegeven dat hij het niet meer aankon. De risico's daarvan zijn bekend.
Psychisch te belastend om mij hierover te spreken maar wel verder boven mijn hoofd 'overleggen'..? (een woord dat ik deze dagen tot vervelens toe heb mogen horen. .MET HUN COLLEGA OVERLEGGEN. zo gewichtig... en zo handig om hun onvermogen mee te camoufleren en mij te degraderen tot een DING)
Luister... als het voor hem psychisch zo zwaar en belastend werd... dat hij me dan LOSLAAT en me verdomme de kans geeft elders wel door een 'sterker' iemand behandeld te worden zonder zijn inbreng... (wat geeft die inbreng aan meerwaarde, denk je?) Indekken van zijn niet bekwaam onprofessioneel, ontherapeutisch gehandeld hebben?
Wat had ik hem misdaan... (dat heb ik hem ook herhaaldelijk gevraagd).
Voelde hij dat nu pas, dat hij het psychisch niet meer aankon? Neen, natuurlijk niet... maar te laf en te zwak om daar eerder voor uit te komen. Dit leek hem de beste manier... Tuurlijk... Ik hoef het zeker niet nog eens te herhalen voor wié dit de beste manier was?
Natuurlijk zou ik niet willen dat hij instort en daardoor nog meer patiënten van hem DIT moeten meemaken... Hopelijk heeft hij er ook iets van geleerd? Namelijk dat hij niet een jaar lang moet aanmodderen omdat hij niet durft toe te geven dat hij iets niet meer aan-kàn... Is dat dan niet de taak van iedere arts? Als hem of haar iets boven het petje dreigt te gaan de patiënt doorsturen naar een andere arts of tenminste er een voorstel over doen??? Vooral NIET DEZE LAFFE MANIER!!!!
Ooit was er een maatschappelijk werker die me begeleidde... Ik hoor die man nog steeds zeggen tegen me 'Het is mijn fout, je hebt het aangegeven dat wanneer je zei dat het onweerde je in feite bedoelt dat je wereld bezig is te vergaan. Ik had beter moeten opletten'. Dat zei deze man toen ik een keer niet kwam omdat het zo erg met me gesteld was dat ik niet meer besefte dàt met hem praten het lichter kon maken. Ik bedacht vorige week dat het ook rond deze tijd was en dat is inmiddels ongeveer twintig jaar geleden... Deze man verontschuldigde zich tot mijn verbazing de keer daarop en gaf toe dat hij beter had moeten opletten. (!!!!) Hierdoor kreeg ik zoveel vertrouwen in hem dat ik later in staat was een sterker therapiewerk op te zoeken, hij gaf me dat vertrouwen naar nog andere hulpverlening toe doordat hij had aangegeven dat hij misschien niet bevoegd was in dergelijke zware problematiek. Deze man behandelde en begeleidde me altijd goed, ik kon met vertrouwen naar een andere hulpverlener stappen. Hij was moediger en wijzer en bekwamer dan mijn psychiater. Door de handeling van mijn psychiater voel ik angst om nog een andere psychiater te vertrouwen. Zie waartoe het geleid heeft...
Want onder andere denk ik vol pijn en ook met cynisme om die pijn te kunnen verdragen 'hoe zou ik nog een andere psychiater dit durven aandoen... hem psychisch belasten... ' Nog erger is de angst dat ik dit nog een keer moet meemaken... dat ik doorgesast wordt zonder dat ik daarin gezien wordt als het menselijke wezen waar ze mee bezig zijn... Ik voel me verdoofd van alles... Opnieuw gaf ik mensen meer krediet dan zij mij... daar komt het op neer... Opnieuw wilde ik eerlijk zeggen wat ik wou zeggen... (de brieven die ik weken geleden klaar had om hem dit te vragen, schrijf ik hier morgen wel verder... vandaag is het me te zwaar).
Slechts door mezelf nu in een soort coma te houden, hou ik mijn hoofd boven water...
Wat wilde hij... dat ik dit laatste jaar nooit had aangegeven dat ik 'begeleiding' nodig had en niet slechts 'praten'.? Met het gevolg dat ik er verder aan onderdoor ging...? En na een jaar lost hij dit ZO op????
Voor mijn gevoel is hij in gebreke gebleven... is het niet door zijn niet écht luisteren, niet alert zijn... dan is het door het verzuimen van aan te geven dat hij begreep dat hij ergens faalde en of het niet goed zou zijn als ik ook eens bij een collega van hem ging?
Hij had zelfs zijn eerdere mededeling (ook een leugen misschien?) kunnen gebruiken om me een sessie bij een tweede psychiater aan te bieden bij wijze van aanvulling of alternatief toen hij me die mededeling vertelde, namelijk dat hij na de geboorte van zijn derde kind mijn sessies moest halveren. Dan had hij meteen twee vliegen in één klap. Hij had zelfs kunnen zeggen dat hij voelde tekort te schieten en dat ik misschien een meer gespecialiseerde arts kon raadplegen... (maar zoiets toegeven is wellicht moeilijker dan liegen en achter de rug handelen)
Hij koos de gemakkelijkste weg en maakte het voor mij hierdoor zowat onmogelijk in de toekomst nog open te spreken bij welke psychiater dan ook... want steeds zal ik bang zijn dat deze net hetzelfde zal handelen als degene die me als huisvuil wegkiepte. Wie geeft me verder de garantie dat een ander niet ook psychisch te zwaar zal belast worden door 'mij'? Hoe moet ik ze ontzien? Kunnen ze me daar bij aanvang een lijstje van geven?
Verder was het bijna lachwekkend toen hij tijdens dat tweede gesprek er zich nogmaals vanaf wilde maken voor ik een antwoord op mijn vraag had en hij het telefoongesprek wilde beëindigen met de woorden dat hij me niet meer te woord kon staan, dat ik naar de crisisopvang moest bellen of crisisnummer what ever... Moet ik ook vertellen hoé het komt dat ik in nood verkeer en in een 'wat hij' crisis noemt?... alsof ik bij welke crisis ook (en waardoor ze werd veroorzaakt!) dreigde te verzuipen? Alsof ik de laatste jaren wie dan ook in zulke nood moést bellen. Zelfs toen die vreselijke zaken met mijn kinderen gebeurden. Neen... nooit ging ik nog door zulke hel als vandaag... en de avond dat ik zijn mail las... omdat ik ook in deze psychiater té erg geloofd heb... dat ik dacht hem te kunnen VERTROUWEN... dat ik op zijn eerlijkheid had mogen rekenen. Ik wist niet eens wat crisisopvang precies inhield en wààr naartoe ik daarvoor moest telefoneren....
Bewijs deze 'medische fout' maar eens... Bewijs maar eens een tekort komen van een psychiater... Wanneer hij faalt... kan hij zo lang wachten om dat voor zichzelf toe te geven en naar de cliënt toe... tot deze weggezonken is of gaar voor 'opname' of erger...
Neen... ik weet niet of ik ooit nog een therapie aandurf... Hoe zou ik wie dan ook nog vertrouwen op dat gebied?
Ik hààt hem... om dit alles... Hij gaf de hoeveelste hauw in mijn leven.
