Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
01-10-2011
429. EINDELIJK nog eens een ZONNIG bericht :-)
Ik ben vanmorgen bijna opgewekt ontwaakt... dat was verdorie héél lang geleden. Ik sliep goed en had geen nachtmerries. Toen ik ontwaakte, waren er zoveel gedachten... dat ik moest opstaan om ze allemaal kwijt te kunnen aan een vriendin. Al die inzichten... benamen me bijna de adem. Het is bijna als na de breuk met mijn moeder dat de ketens die zij om me legde eraf vielen... Nu opnieuw met mijn psychiater. Bevrijd... al is de manier waarop ik mij bevrijd voelde... niet degene die OK was... want deze manier saboteert me wel de weg naar opnieuw hulp en vooral degene die ik wilde... Precies door de nare lucht die daar omheen is komen zitten en die vertrouwen in de weg staat. Want weet... dat ik heus geen zin meer heb in manipulatie in welke vorm dan ook... of suggestieve zaken die de boel al bij voorbaat kunnen verzieken. Ik vermoed immers dat iemand moeite zal doen... de manier waarop hij dit aanpakte een draai te geven of te verzwijgen... en kwistig zal strooien met zijn confetti... terwijl ik de teer krijg??? Dan ken je mij niet. Het kan me één keer gebeuren, twee keer zelfs, en ook nog drie en vier keer maar de vijfde zitten we wel aan een limiet l... Ik had dus enkele goede gesprekken met enkele mensen die ik vertrouw... en dat deed deugd...
Al is mijn vertrouwen in mezelf net door het laatste jaar in plaats van verbeterd zo verslechterd dat ik alle windrichtingen kwijt bleek te zijn. Bedolven onder een steeds dikkere zooi. Die is weg.
Ik ben niet meer zo bang... en ook al besef ik dat de druk opnieuw kan toenemen door het gebeurde.
Dat er in dit jaar nog een ander verlies was, heeft wellicht bepaalde zaken op de spits gedreven... maar ook daar had tijdens de therapie begrip voor kunnen zijn in plaats van, wat ik nu vermoed zovele zaken die me kwelden... persoonlijk opgevat werden als een aanval op hem... wat niet zo was... maar wat doe je ermee als je zelf al zo overdonderd bent.. dat je dat ook nog in de gaten houden? Het lijkt de omgekeerde wereld ... en die omgekeerde wereld kon ik toen ze-ker niet aan.
Het deed me een beetje denken aan mijn vader toen hij vrij jong invalide werd, hij zocht bevestiging bij me vanaf toen, ook de omgekeerde wereld maar hem neem ik dat niet kwalijk,het is normaal als je zo gehavend bent door wat hem overkwam... Bij mijn psychiater vind ik dat een ander paar mouwen...
Goed... voor mij einde onderwerp wat dit betreft voor nu toch want ik sluit niet uit dat er nog dingen boven komen drijven die ik hier al schrijvende wil onderzoeken.
Het is gek dat ik deze tijd ook allerlei handvaten krijg aangereikt... alsof bepaalde zaken een ramp voorvoelden. Ik ben drie dagen en drie nachten heel ziek geweest ... compleet mezelf kwijt, met als ergste dat gevoel psychisch vermoord te zijn geworden, met een verscheurende pijn die ik niemand niemand toewens en die ik nooit meer wil meemaken.
Ik ben tot het besef gekomen dat héél veel trauma's van mijn leven in dat wat is gebeurd, de manier waarop ik werd behandeld door die me begeleidde, zijn samengekomen...
Wat mij ook achtervolgde was de gedachte dat mijn begeleider mijn crisis... (door wélke aanleiding????) zal aangrijpen en het feit dat zijn mij therapie geven hem psychisch te zwaar belastte om zijn falen toe te dekken. Dat zou dus wel heel onrechtvaardig en tegelijk ironisch omdat ik die bps in mijn thuisfront goed onder controle wist te houden... Daar heb ik al verschilllende keren spontaan dingen over gehoord van mensen die het kunnen weten (en van enkele van mijn kinderen zelf die het niet gebruikten om conflicten aan toe te schrijven zoals anderen wel) De mensen die dit bevestigd hebben, spontaan... en die dat ook konden meemaken omdat enkelen hier dagelijks waren in een tijd dat ik door operatieve ingrepen en een bevalling hulp nodig had. Ook vrienden van mijn kinderen. Ze weten dat ik me nooit anders voordoe ... Van één van de vrienden wiens ouder ook bps heeft, kreeg mijn dochter zelf de reactie dat je dat bij mij niet merkt. Mijn dochter heeft dat beaamd, vertelde ze me later. Ik camoufleer het niet... maar had altijd de ingesteldheid anderen niet met mijn pijn, verdriet, of klachten van bps op te zadelen (ook niet toen ik nog niet wist dat ik bps had... en alleen de problemen er zélf net als nog steeds van ondervond). Ik ben ook gaan beseffen dat de klachten verergerd zijn na de breuken met die me lief zijn...
Hysterische buien of woede, perioden van depressie... daar wilde ik ze niet mee opezadelen.. ook niet wanneer ik verging van de psychische pijn. Zelfs een hele goede vriendin van me merkte eens op dat ik zo kunstig kon omgaan met zaken die zij wist omdat ik ze haar vertelde... dat niemand het voelde of merkte. Degene die me maanden hielp hier thuis heeft zelfs meerdere keren laten horen dat ze het bewonderde hoe kalm ik alles opnam en besprak met mijn kinderen... Zij zou al lang ze flink van jetje gegeven hebben, zei ze meerdere keren... want zoveel geduld had zij niet... liet ze me weten. Dat heb ik ook meerdere keren horen zeggen door een van mijn kinderen, dat zij niet dacht ooit zoveel geduld te zullen kunnen opbrengen .. :-D
Ik weet dat ik enkele van mijn vrienden wel belastte... ook al wilde ik dat niet... wellicht precies omdat ik dat thuis in mijn gezin zo erg verbeet en controleerde het ergens toch een keer uit moest hé... dat was dan bij mijn vrienden... verscheurende verhalen, hele grote angst, steeds die immense onzekerheid of ze me wel moesten... Precies omdat ik dat doorhad, besefte dat ik ze daar te erg mee belastte ook al lieten ze het niet merken maar ik voelde het wel, was ik ook dankbaar dat ik er op therapie mee weg kon... dat ik daar vrijuit kon vertellen wat ik voelde, dacht... enz... en dat ik daardoor mijn vrienden toch wat ontzag... omdat ik ook voelde dat ze het zich erg aantrokken.
Het bleek dus enkele jaren goed te gaan... tot het afgelopen jaar ... maar bij al de bevragingen daarover van mij uit... heb ik daar niet één keer een antwoord op gekregen... eerder telkens hetzelfde... dat ik kon ventileren terwijl het niet langer zo voelde... omdat er iets anders ingeslopen was? Namelijk dat ik voelde dat er niet meer écht meer geluisterd werd... waardoor angst weer toenam? En waardoor werd er niet meer écht geluisterd? Door de impasse? Waardoor kwam die impasse er? Door wat er insloop? ... en ik vermoed het volgende... dat mijn begeleider niet langer meer begeleider was, hij nam bepaalde zaken persoonlijk, dat lijkt me niet gezond voor een goede therapeutische begeleiding.
