Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
02-10-2011
434. Alweer een stapje verder
Ik vertrouw terug op 'mezelf'.
Gisterenavond dook de angst opnieuw op. Ik weet wat dat betekent eenmaal ik naar bed ga... en ik was bang voor een herhaling van de donderdagavond... Het was dus een goed idee gisteren de brieven verder op site te zetten, die vodjes papier die ik de weken voorafgaand van zijn vreselijke afhandeling, geschreven had om mee naar de sessie te brengen in een eerstvolgend vrij moment om een 'gesprek' te hebben (dat was wat ik vroeg). Ik zou dan aan de hand van die vodjes toch enigzins iets duidelijk kunnen maken, dacht ik. De trouwe lezers hier weten ondertussen dat ik niet zo ver ben geraakt... niet omdat ik niet wou maar omdat ik op een vreselijke manier beentje gelicht werd (en dat is dan nog vriendelijk uitgedrukt).
Ik nam om toch enigzins te vermijden dat de avond en nacht opnieuw een helse nachtmerrie zouden worden meer medicatie en had zelfs nog een reserve hoeveelheid bij voor in mijn slaapkamer.
Ik las verder in het boek dat ik vond in de bib... een boek over borderline persoonlijkheidsstoornis dat ik niet eerder vond en ik vind het hoe langer hoe erger dàt ik het niet éérder vond. Dan had ik dat boek kunnen meenemen naar de therapie en aanwijzen dat het dàt was, dié therapie die ik zocht... en niet nog altijd dat oeverloze praten terwijl er niet eens meer het gevoel was dat er geluisterd werd, hij was niet meer alert. Dan had hij toén kunnen VOORSTELLEN om een meer gespecialiseerde arts te raadplegen en niet zoals hij nu deed zonder voorgaande, zonder voorbereiding me voor een voldongen feit stellen... Hij noemde het 'voorstellen' maar hoe kan je in hemelsnaam van voorstellen spreken (en dan nog per mail???) als je dat voorstel meteen tot een soort dwang maakt door er een hele reeks voorwaarden bij te schrijven??? En het voldongen feit dat ik via die mail plots mocht vernemen dat hij me geen therapie meer zou geven... en opnieuw gevolgd door voorwaarden... dat als ik die andere collega zou raadplegen... en hij met hem zou overleggen... ze dàn nog zouden zien... of ik... terug bij hem kon al dan niet in combinatie met een behandeling bij ook die andere? Voorstel? Komaan ik ben toch niet gek? :shock:
Ik ben te lang bang geweest om hem afgelopen jaar helder en klaar te verkondigen 'ik wil the-ra-pie die me vérder helpt en niet dit eindeloze praten zonder énig ander werk... '. Soms wilde ik zelf roepen 'geef me huiswerk'... Ik wilde hem zeggen 'pik er iets uit dat ik niet zie, ga ergens op in om er op door te werken' maar ik dierf niet om hem als psychiater niet te 'beledigen'....Want hij was toch de psychiater? Ik toch niet??? En ik had eind vorig jaar toch ervaren hoe hij reageerde op bedenkingen? Diepe diepe zucht.
Als ik dan één ding uit deze hele nare uiterst nare zaak geleerd heb, is om volgende keer niet meer bezig te zijn met hoe ik kan zeggen of duidelijk maken wat ik ervaar zonder de ander te kwetsen maar gewoon doén, desnoods na verwittiging weggaan of zeggen dat ik een andere hulpverlener zoek die wel therapie aanbiedt die goed is voor iemand met bps. Ik had bovendien af te rekenen met een psychiater die ik niets meer kon zeggen zonder dat hij het als een persoonlijke aanval scheen op te vatten...
Ik heb ook enkele keren gevraagd om een zelfhulpgroep, want hoe ik ook zocht ik vond geen specifieke groep in ons land of mijn provincie... Ik vond er wel enkele in Nederland... Je kan dus moeilijk zeggen dat ik niet verder wilde !!!! Ik zocht verwoed en in bepaalde perioden ook wanhopig, uiteindelijk werd ik zowat radeloos en erna nog depressiever. Hij heeft dat allemaal niet gemerkt?
Ik schreef me zelf in in een patiëntenvereniging, in de hoop dat ik daar een zelfhulpgroep zou kunnen vinden of contact met lotgenoten niet via het internet maar in real life.
Kon hij niet via diezelfde collega daar eens naar informeren? Naar een zelfhulpgroep voor mij? In plaats van wat hij nu deed?
En dan mij door die mail het vreselijke gevoel geven dat ik degene was die dit alles veroorzaakt heeft? Dat ik alléén de oorzaak was van de therapeutische impasse en later dus ook zijn te zware psychische belast zijn???? Waarom handelde hij dit alles af zonder enig gesprek? Zonder enige voorbereiding of voorgaande? Alsof hij me strafte voor iets en wat dat zou kunnen zijn daar had ik het raden naar. Het is een psychisch onzichtbare met de grond gelijk gemaakt worden, zo voelde dit voor mij.
Zonder enig teken dat hij iets veranderd wilde zien in het hele afgelopen jaar. Wàt zit of zat hier wérkelijk achter? Niet bekommernis om mij, dàt is ondertussen na nog meer zooi duidelijk geworden. Na die vreselijke telefoontjes werd vaag toegegeven dat ik volgens hem een terechte opmerking had gemaakt over een fragmentje maar omdat ik me zo had verweerd kon een gesprek nu nog minder dan ooit? Wel heb je ooit... Voor mij is dit puur machtsmisbruik, willekeur en overwicht pure sang.
Ik ga nu in de toekomst het boek dat mijn ogen opende, bespreken hier op mijn blogje... Ik zal de titel vermelden voor al degene die borderline persoonlijkheidsstoornis hebben, voor hun omgeving, familie, partner mààr ook voor de hulpverleners die hun patiënten 'werkelijk willen helpen en met ze begaan zijn (en niet vooral met zichzelf)... moesten ze niet voldoende op de hoogte zijn van de stoornis. (ik heb misschien ten onrechte gedacht dat mijn psychiater dat wel deed, dat hij voldoende geïnformeerd was over de stoornis en dus ook van de 'geschikte en dus goede' behandeling. Ik heb me daarin heel erg vergist... zo is gebleken uit dat boek dat ik gisterennacht uitlas).
Niet dat ik daarvoor geen boeken las over bps, over behandeling ervan, van mensen die het hebben enz... ook films zag... maar dit boek legt op duidelijke, heldere wijze uit en niet te langdradig of complex al wat ik net aanhaalde... van hoe je er zelf mee om kan gaan, hoe je omgeving, welke 'goede' behandeling en de medicatie... Had hij dit ook maar gelezen, had ik het maar eerder gevonden... Maar met die had of als ben ik niets meer. Voor mijn gevoel zijn er zaken onherstelbaar verwoest. Onder andere mijn vertrouwen... niet onterecht.
Een laatste opmerking... het is wel ironisch me te herinneren hoe mijn psychiater tijdens het laatste telefoontje (waaromp ik net niet had gesmeekt) dit mijn richting uitvuurde... dat ik het wel wit-zwart stelde... Bizar hoor... want hoe noemt hij dan zijn afhandeling per mail waarin ik voor een voldongen feit word geplaatst? Waarin ik van de ene seconde op de andere moet vernemen zonder voorgaande dat hij me vooreerst geen therapie meer kan geven tenzij ik eerst bij een collega verschillende sessies volg.... en ja... ik hoef het niet eindeloos te herhalen... ondertussen weten de trouwe lezers het wel. Tjonge, was dat grijs tussen wit/zwart misschien? Het laatste jaar therapie speelde zich af in het grijs daar waar toen duidelijkheid en net zo duidelijke sturing van belang zou geweest zijn... maar op het einde ging hij over tot dit wit-zwart (alles of niets... dit of niets... op zijn voorwaarde en basta).
