Ik voel me nog niet in staat dat ene boek te bespreken. Er zit nog te veel in de weg en het schreeuwt nog te erg van binnen.
Bij perioden radeloos en niet meer weten hoe ik het heb... als ik terug naar de engelen-parfums grijp... de essences die ik enkele jaren geleden kocht... en net een boek las over engelen en een jongen die vroeger misbruikt is door een leerkracht...
Ik had die mail nog niet ontvangen van mijn psychiater, dus ik wist nog niet wat me boven het hoofd hing toen ik in dat boek ben beginnen lezen...
Enkele dagen later... sloeg een bom in wat gedurende die negen jaar opgebouwd werd... (ik begrijp daarom nog minder dat dat door degene die de bom gooide, niet begrepen wordt... dat hij daarentegen blijkbaar nog meent dat hij me tot het laatste hielp... :shock:)

De voorbije dagen las ik dat boek verder en ik wenste dat ik ook de beschermengelen zo kon voelen als die jongen dat kon want ik hàd en héb nu écht wel beschermengelen nodig.
Toen dacht ik plots aan de licht-weisen-flesjes van één van de aartsengelen en een tweede en twee keer kwam ik moeizaam terug uit mijn bed om ze te nemen en te gebruiken, om me te beschermen en te helen. Ik heb zelfs het doodsprentje van mijn vader terug onder mijn hoofdkussen gelegd, dat heb ik sinds zijn dood 15 jaar geleden niet meer gedaan... ik vraag hem waar hij ook is om steun als hij me die geven kan.

Ik heb nog enkele andere stappen gezet, een soort van ankers die ik in een gevaarlijke, steile rots sloeg zodat ik wel verder moet en niet kan vallen.

Van een andere behandelaar zoeken, is geen sprake door de bom die in het moeizaam opgebouwde vertrouwen gegooid werd, behoort dat voorlopig en zoals ik me nu voel, nooit meer tot de mogelijkheden.
Hoe kan ik nog een psychiater of andere hulpverlener vertrouwen als die ik zoveel toevertrouwde en vertrouwde in stilte iets 'plande' (hoe lang al?) zonder er ook maar één woord over te zeggen???? En me dit liet weten per mail als een dief in de nacht? Een psychische terreuraanslag . 

In die zin vraag ik me af wie er in feite aan wit-zwart denken doet en overging tot een impulsieve beslissing????

Om toch enigszins positief dit blogje te besluiten, gisteren moest ik ergens naartoe... ik ben drie haltes vroeger afgestapt om één van de andere boeken te bestellen waarvan gisteren melding. Ik dacht toen nog of ik misschien net die ene persoon op straat zou ontmoeten en je raadt het al, wonder boven wonder kwam ik die persoon ook tegen iets wat heel uitzonderlijk is op dat tijdstip op die plaats. In die zin kan je toch wel spreken van dat er inderdaad een beschermengel in de buurt moet zijn.
Vandaar mijn afbeelding... van een beschermengel.