was ik maar een computer
ik trok de stekker uit
en wiste het geheugen
ik zou me zo verheugen

was ik maar computer
dan had ik geen gevoelens
en hoefde ik scherpe klauwen
niet meer in mijn buik te voelen

waarom ben ik geen computer
ze zouden nooit meer prutsen
en al het werk verprutsen
gedachtenloos gaan moorden
met digitale woorden

was ik een computer
ze zouden mij niet raken
me zoals mijn psychiater
slechts uit weten te braken
en het verwoeste binnenin
nog verder af te kraken

god was ik maar computer
ik maakte 't scherm aan 't zweven
en wiste ook mijn leven
waarin mijn psychiater
die 'k moeizaam ging vertrouwen
me nog een laatste trap
dacht na te moeten
geven.

ach viel 't hem psychisch al te zwaar
de ironie... is werkelijk groot
want 't was hem blijkbaar geen bezwaar
hoe zwaar het werd sindsdien voor mij

nog alle dagen vechten
ik had er dus geen rechten
het schreeuwt en klauwt en scheurt en gilt 
het levend hart dat is verkild
zijn jammerklacht krijg ik niet uit mijn brein
dat hij één nacht niet sliep erdoor
hoe erg zou dàt dan wel niet kunnen zijn...
sliep het geweten van deze man
daar ben ik bijna zeker van

een jaarlang had hij kunnen bedenken
hoe het kwam dat 'hij' niet meer in staat was alert te zijn, 
aandacht en betrokkenheid te schenken
mijn twijfel en mijn vragen,
waarom wilde hij daar nooit enige aandacht
aan schenken
verkoos hij totale verwoesting van een wezen
dat zich door die achterbakse mail ook nog een les voelde gelezen
en heel de weg van al die jaren 
is nu vernield, een huid vol maar niet helende blaren

hij dacht niet als een psychiater waardig 
verantwoord te moeten handelen
hij stuurde me alsof ik een straathond was
op een laffe manier
wandelen

©Lore2011