Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
12-10-2011
474. Eindelijk
Ik voel me net als bijna een week geleden nadat ik met een vriendin over de hele vreselijke ellende kon praten wat lichter. Dit keer was het opnieuw een deskundige waarmee ik praatte. Het geeft dus duidelijk lucht aan de wonde dat ik erover kan praten met mensen die het begrijpen en ook begrijpen wat het met mij deed en nog doet hoe mijn psychiater me op een weliswaar 'intelligente' manier loosde (hij probeerde het zo in te kleden dat het een voorstel was, maar hemeltje lief dàt wàs het geheel en al NIET). Ook de manier waarop hij dit alles meende te moeten 'afhandelen' liet meer dan te wensen over (per mail)(dat veroorzaakte al net zo'n schokgolf). Hij hoefde niet eens 'iets' 'af te handelen' als hij afgelopen jaar niet als een vriendelijke onverschillige deed alsof hij luisterde... onder andere... Als het toch bleek dat hij me niet verder kon begeleiden (omdat het boven zijn petje ging bvb) dan had hij in de loop van het jaar zeker op verschillende van mijn vragen of bedenkingen kunnen ingaan en met de bekommernis die hij nu zo schijnheilig naar voor schoof toén een écht voorstel kunnen doen om eventueel een meer gespecialiseerde psychiater te consulteren die meer 'inzicht' had in de bps-problematiek...! En dan heb ik het nog niet over die fout die hij in december 2010 maakte. Erna sprak hij plots van een 'therapeutische impasse' (toch handig hé, als je een arsenaal begrippen en termen tot je beschikking hebt om de cliënt de mond te snoeren). De zogenaamde therapeutische impasse is echter ontstaan nàdat hij een fout maakte wat het vertrouwen betrof, toen hij iets vertrouwelijks dat ik hem in mijn sessie had verteld, ging vertellen aan mijn dochter in haar sessie terwijl de overeenkomst duidelijk was en hijzelf dat ook duidelijk had gesteld ... dat NIETS van wat de ene in haar sessie zei door hem naar de andere zou gaan. ..!!!! Dat hij die fout maakte, is op zich niet eens zo rampzalig als hij dat ook gewoon had toegegeven... maar eerst kwam er een hele defensieve aanval van hem naar mij toe alsof ik degene was geweest die mijn boekje te buiten was gegaan. Daarna kwam er een halfslachtige verontschuldiging gevolgd met alweer argumenten dat het 'goed bedoeld was geweest' enz... En dan de verdere aanvallen als zou hij door wat ik hem op gewezen had (dat hij iets van wat ik hem toevertrouwde aan mijn dochter doorpraatte) in in een 'spreekkramp' zou trekken en zo niet zou kunnen werken. :shock: dat hij zijn vrijheid van spreken moest kunnen hebben. (dus met andere woorden wàt bedoelde hij dan met zijn strikte regel dat NIETS van mijn sessie bij hem naar mijn jongste in haar sessie zou gaan en omgekeerd?????) Als hij dus die regel overtrad, ging hij plots schermen met 'dat hij zijn vrijheid om te spreken niet wilde verliezen en niet in een spreekkramp wou trekken???? Nu stel dan die regel niet op... dan trekken de cliënten in een spreekkramp, zeker als enkele leden van één gezin of een echtpaar beiden afzonderlijk naar de zelfde psychiater gaan. Het zou me wat moois worden. Waar hield hij me voor?
Wàt ben je met duidelijke regels als ze toch overtreden mogen worden door de psychiater himself die vervolgens gaat schermen met 'uit goede bedoelingen'., spreekkramp en zijn vrijheid om te spreken? Wil dat dan zeggen dat die regels alleen maar gelden als het hem uitkwam? En wee je gebeente als je het waagt dat te bevragen... dan ben jij degene die 'abnormaal' ???? reageert... :shock:
Je zou voor minder 'gek' worden, toch?
Je ziet aan de aard van mijn schrijven dat de boel van binnen iets lichter werd... en ik ben daar zelf blij om... Gelukkig leef ik nog, het zou zonde zijn dat ik niet meer van me af kon bijten en wat onrecht is aan te klagen. Is het voor mij te laat in die zin wat dit element betreft dan hopelijk dat een ander ermee gebaat is.
Slik nooit iets wat je niet moét slikken, wat je niet màg slikken... Kom op voor jezelf en je rechten... en als zelf dat je niet toegestaan wordt, en je nog zieker voelt doordat je de mond gesnoerd wordt of je niet toegestaan wordt te vernemen wat het motief is bij een onheuse behandeling, schrijf het dan van je af... anoniem zodat je niet in de problemen geraakt... want zij die fouten maken en ze niet kunnen toegeven blijven jammer genoeg de 'machtigen'... ze hebben een gevaarlijk maar o zo gemeen wapen... Namelijk dit, dat als je niets kan bewijzen ze het maar schuiven op je stoornis of depressie of... of als je zo overrompeld voelt door het schermen met hun termen...:shock: (dat is eveneens een intelligente, zeer doeltreffende manier om iemand de mond te snoeren)
Precies omdat me heel veel jaren van mijn leven op velerlei manieren de mond gesnoerd werd, ben ik uiteindelijk ziek geworden... tot ik mijn mond begon open te doen... en dàt zal ik blijven doen zolang ik leef. In het schrijven vooral... want mondeling voel ik me ondanks een grote vooruitgang in kritieke momenten, in moeilijke, zware perioden nog vaak ernstig geblokkeerd.
Verder ben ik niet van gisteren zoals ze dat zeggen... in al die jaren heb ik heel wat boeken bestudeerd... tot ik ongeveer vier jaar geleden deze psychiater begon te vertrouwen. Dat had ik dus beter niét gedaan.
Mijn conclusie is dat ik nog steeds niet voldoende naar mijn intuïtie luister... dan had ik deze therapie al in de loop van dit jaar stopgezet... Maar zelfs dan zou ik dit eerlijk met hem besproken hebben en niet zoals hij nu deed stiekem, achterbaks achter de rug om allerlei overleggen en regelen... (tragisch genoeg speelde ik al met het idee van een andere of tweede psychiater minstens anderhalve maand voor die rampzalige dinsdag 27 september, dat lees je in de blogjes die die dinsdag voorafgaan) Ik vond echter dat ik dit eerst eerlijk met hem moest bespreken.. en na zijn vakantie van drie weken, na de eerste sessie na die vakantie, begon de nood hoog te worden... in die sessie voelde ik me opnieuw als lucht behandeld... (hij ging niet in op wat ik zei, toen al bracht ik ter sprake om een eventueel een tweede psychiater te consulteren) en evenmin ging hij in op mijn gevoel wat betrof de halvering van de sessies waarbij ik het eventuele aanbrengen van een alternatief ook doodgezwegen werd. Ik vroeg eveneens om een aanvullende therapiegroep... Het waren allemaal nog duidelijker tekenen aan de wand dan die ik tijdens de loop van dit jaar liet horen, er werd niet één keer op ingegaan... integendeel... alsof ik en wat ik zei, waaronder ik leed, er niet, helemaal niet meer toe deed. Ik ben me ook gaan realiseren dat ik net door die aanval van hem december 2010 niet to the point dierf komen, niet meer, dat ik bang was dat hij het opnieuw als een 'aanval op zijn persoon' zou beschouwen als ik die gedachte van me uitsprak, (sterkere therapie, huiswerk eventueel enz...) Telkens ik wat dan ook durfde vragen of vroeg wat de therapie inhield en wat ik kan doen, werd geantwoord 'alleen ventileren... '
Die sessie na drie weken vakantie van hem, nadat er op geen van de zaken die ik aanbracht, werd ingegaan verkondigde hij doodleuk aan de deur die al open stond .. 'o ja, volgende week ben ik er nog, maar de week daarna ben ik afwezig'... Het voelde toen als nog een extra klap en een nog grotere bespotting van wat ik net in die sessie had aangebracht. Erna liet ik weten tijdelijk geen therapie meer te wensen...
Ik moest kunnen nadenken over deze vorm van therapie die me steeds erger in het 'niet-bestaan' duwde... me steeds dieper duwde in de depressie. In plaats van dat ik begeleid werd, werd ik doodgezwegen op meer dan één wijze. Ik wilde niet in de knoei blijven zitten. Ik had die afstand nodig om alles op een rijtje te kunnen zetten. In die weken las ik dat ene boek 'De stilte voorbij'. Ik vond daar bruikbare passages om beter uit te kunnen drukken hoe ik me bij de therapie van de afgelopen acht maanden had gevoeld en nog voelde. Ik wou nog duidelijker vragen om effectievere hulp dan dit slechts 'ventileren' (wat dat niet eens meer was door dat zijn luisterbereidheid duidelijk en steeds meer te wensen overliet) Ook omdat mijn vorige aanbrengen dat jaar (vanaf februari) zelden of nooit beantwoord werden... steeds met een kluitje in het riet gezonden.
Degene die hier regelmatig komen lezen, herinneren zich vast ook nog dat ik toen bij het rommelen op mijn kamer een kaartje trok met daarop 'moed voor de volgende stap'. Die stap zou een helder gesprek zijn over wat ik miste in de therapie (met de passages uit dat ene boek als hulp) en nogmaals een vraag om een tweede behandelaar of een totaal nieuwe psychiater die meer bekend was met de borderline persoonlijkheidsstoornis als mijn psychiater zich daartoe niet in staat achtte. De week dat hij afwezig was, kon ik uiteraard niet vragen of er ergens een ruimte was omdat ik er wilde proberen over te spreken. Ik vroeg het die eerste dag dat hij terug was... Uitzonderlijk beantwoordde hij die mail niet, ook niet de volgende dag... De rest is bekend... ik geraakte in paniek... dacht dat hij het me kwalijk nam dat ik die weken tijdelijk geen therapie meer wenste.
Uiteindelijk kreeg ik een mail... die ondertussen al uitvoerig hier besproken is... hoe mijn psychiater me in die mail op lafhartige wijze 'loosde'... zichzelf weliswaar goed indekte met het een 'voorstel' te noemen... dat zoals ik reeds schreef onmogelijk een voorstel kan genoemd worden door dat het voorstel zo verzwaard was met 'voorwaarden' dat dit het woord 'voorstel' een schandvlek werd en de betekenis van een voorstel bijlange na niet meer benaderde...
Achter mijn rug om had hij (hoe ironisch) precies dié collega gecontacteerd en (zogezegd) al met hem overlegd hoe ik daar één of meerdere consultaties zou volgen en dat hij (mijn psychiater dus) dàn wel zou zien :shock: of ik nog bij hem terecht KON en misschien wel gecombineerd met sessies bij die ander... :shock::shock::shock: (alsof ik een of ander proefdier was...:shock: of iemand die niet meer over haar verstand beschikte waar je boven het hoofd volledig in het geniep allerlei over kan bedisselen? Dat was alvast niet wat steeds in zijn therapie benadrukt werd !!!!!!!!!!!!!!) En dan nog die macht misbruiken... als ik netjes deed wat baasje vroeg dàn zou hij eens zien of...??? :shock:
(in die zin kan ik nu beter de braakneigingen die ik vanaf die dag kreeg, verklaren... ik kreeg amper nog een hap door mijn keel en ben ondertussen zes kilo lichter. Dat is nogal veel in twee weken tijd en dat voel ik ook.
Dat hij zelf niet eens begreep nadat hij me zoiets lapte ik niet eens meer terug wou naar hem... !!!!! Achter mijn rug overleggen met een collega en me op zo'n laffe manier lozen, oversassen.... zonder enig woord vooraf, zonder gesprek. Bleek later dat hij niet eens overlegd hàd met die collega... !!!!!!!!!!! (mijn psychiater zal zeker niet beseft hebben hoe ik door zijn vreselijke mail in paniek was geraakt en meteen die volgende ochtend al contact had met zijn collega om daar in therapie te gaan). Bleek deze collega niets van dat 'zogenaamd' overleg te weten!!!!! Dus alweer een leugen van mijn psychiater...!
Toen ik echter te volle besefte wàt dit alles betekende, en ik het al voor me zag hoe mijn psychiater zijn falen schijnheilig zou doorsassen naar mij de cliënte met bps, de collega uitvoerig zou briefen (waarover??? zeker niet hoe hij dit alles ge-regeld had)... annuleerde ik die afspraak.
Het is duidelijk, steeds duidelijker waarom hij dit zo gedaan heeft. Psychologisch te zwaar met mij nog een gesprek te hebben daarover (over dat zogenaamde voorstel van hem)???? Angst over hoe ik dàn zou reageren, was nog een andere bewering van hem later. :shock::shock::
Als hij eerlijk was geweest, en vanuit de zorg om zijn cliënt hierover eerlijk met mij in gesprek was geweest, dan had ik hem misschien wel blij bedankt... maar nu? Verder denk ik dat hij vooral angst had voor mijn reactie omdat hij verdomd goed wist dat het 'niets met de bezorgdheid om mij' te maken had... maar omdat hij niet in staat bleek (of niet meer in staat is) om toe te geven dat hij niet almachtig is. Waarom in het loop van het jaar niet al werd ingegaan om mijn bedenkingen en bevragingen? Omdat hij het te moeilijk vond toe te geven dat hij faalde (wat ik hem evenmin zou kwalijk genomen hebben, dat hij faalde, je hoeft het niet eens zo te zien, bedoel ik, wel neem ik het hem kwalijk hoe hij dit uiteindelijk 'afhandelde'.- Dat hij zijn gebrek aan ervaring niet kon toegeven voor zichzelf, of de uitschuivers die hij maakte, maar verkoos dit zo van zich af te duwen? Het vervult me nog steeds met afgrijzen. )
Het zou een heel ander einde gekregen hebben, ik zou niet met een nieuw trauma zitten en zwaar geschonden vertrouwen als hij dit in de loop van het jaar had voorgesteld (en dus echt voorgesteld... en niet verzwaard met rotsblokken aan voorwaarden) of ingegaan was op mijn diverse kreten om 'hulp' want dié kreeg ik niet méér van hem...!
Ik moest door zijn lafheid 'het kind van de rekening worden'... en dan moest ik hem nog dankbaar zijn? Dan vond hij dat hij me tot het laatste toe hielp? Nogmaals... hij zette de schaar in het hele breiwerk door die laatste gruwelijke afhandeling (=verwerping van mij) Als hij me tot op het laatste hielp was dat op een haar na 'om zeep'. (wat hij wellicht niet bedoelde met zijn eigen lof)
