Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
17-10-2011
494. verdoofd
Vandaag zit er een soort verdoving om me heen die zelfs door een telefoontje niet afgebroken kon worden blijkbaar. Nog iets anders van waarneming is mijn spreken, net zulke gebroken woorden, verhakkelde zinnen. Uit een wezen als een vaas die in duizend stukjes brak en waarvan de scherven gelijmd werden, bij iedere tikje in nog meer scherven zal vallen. Ik stamel en kan geen woord fatsoenlijk vormen, ze dansen in mijn hoofd en komen in horten en stoten, hakkelend, in stukjes gebroken. Ik hoor mezelf praten en voel de blokkering in mijn hersenen om ze netjes in een zin te gieten, me net zo helder en vlot mijn gedachten te horen uiten dan andere keren. Het kan niet, lukt niet. De gedachten floepen aan en uit, ik heb geen tijd genoeg om ze te vatten.
Een soort emotionele shock die ik me zelfs niet kan herinneren de afgelopen tien jaar gehad te hebben. Zelfs niet na wat met mijn kinderen gebeurde, ik voelde me toen minder verbrijzeld dan nu, en het was toen zo erg... toch voelt dit zo mogelijk nog immenser. Geraakt in het wezen dat ik ben. De bescherming die was, is niet meer, voelt opnieuw als een egel zonder stekels, een schildpad zonder schild, een slak zonder huisje, een uiterst gevoelig zenuwstelsel zonder filter waarin flink getrapt werd....en nog en nog. Misschien door het onverwachte... door dat wat verborgen zat achter de schijnbaarheid... een monster dat groeide en groeide tot het mij verslond. Hij, de psychiater die ik na jaren begon te vertrouwen.
Om verschillende redenen is de trap die mijn hulpverlener mij verkocht bijna vier weken geleden van een vierdubbel zo groot kaliber... omdat hij hoorde te weten wat hij deed of naliet te doen... het was niet van buiten dat er geslagen werd... maar van binnen, heel erg en diep. Zwaar, zeer zwaar geschonden vertrouwen... een man met een dubbele agenda en meer dan één gezicht. En alsof dat nog niet volstond... werd er nagetrapt, niet één, niet twee maar drie keer... tijdens mijn radeloze telefoontjes en in een mail die hij me nog bij wijze van natrap meende te moeten sturen. Poort terug dicht... de verdoving dreigt doorbroken te worden.
De verdoving beschermt. Moet me nu beschermen. Het voelt comfortabel. Zo red ik het wel. Straks komt mijn jongste thuis en wat wij gisteren hebben gezegd tegen elkaar, was goed. Ze was al gaan slapen en ik heb uitgelegd. De tranen hield ik niet meer binnen. Het was goed. Wij willen elkaar ontzien en dat is niet goed. Niet zoals het gisteren ging. Je mag niet alles voor jezelf houden. Zeker niet wanneer wij het van mekaar zo erg aanvoelen. Dat ene gevoel is me ook ontnomen... dat ik ondanks alles er voor haar steeds kon zijn...
Zo ver was ik vanmorgen heen dat ik het telefoontje waar ik gisteren om vroeg en vandaag ontving, niet eens meer hoefde. Toen het kwam, voelde ik weerstand, misschien omdat de verdoving dan zou breken? Ze brak niet. En ook al voel ik me nog net als voor dat telefoontje, ik zal het later wél voelen en er dankbaar om zijn... wetend dat er mensen achter me staan die weten waar ik in zit en hoe het is. Het telefoontje, de antwoorden op mijn vragen die daarin beantwoord werden, prentte ik in mijn brein zodat wanneer het opnieuw nodig is ik weet wat ik kan doen, mag doen, niet meer zo angstig hoef te zijn opnieuw 'afgestraft' en 'vergooid' te worden. Iemand staat achter me, dat zal ik in mijn brein prenten want ik voel even niets meer. Ik leerde omgaan met wat mij gegeven is, dit is een techniek, omdat ik het ken (niet de verdoving maar het in mijn brein prenten van woorden die er gesproken worden, de verdoving is iets dat spontaan optreedt bij zware trauma). Ik prent wat mensen zeggen op momenten dat mijn gevoel het laat afweten, in mijn brein. Later als ik opnieuw voelen kan, zit het in mijn herinnering en zal ik het uitgestelde gevoel van warmte, meevoelen en steunen ook voelen. Nu niet.
Ik onthou dat ik niet alleen sta en dat ik mijn verdriet en pijn niet mag of moet onderstoppen, wegduwen, verdringen, ik weet dat het me ziek maakt, dat is in het verleden al gebleken. De mond is me stelselmatig gesnoerd... op heel wat manieren... ook nu... en erger nog... door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (al blijkt uit steeds meer dat het absoluut géén 'goede' behandeling was. Hoe hij zich er tenslotte van afmaakte, sloeg alles). Weet niet of hij dàt OOK aan zijn collega heeft verteld. :shock: Mij doodzwijgen en boven mijn hoofd allerlei beslissen, me lozen per mail... allemaal zaken waar hij me psychisch mee vermoordde. Hij wist dat... en toch heeft hij op een lelijke en wrede manier in mij en de negen jaar behandeling huisgehouden. De bewering in zijn laatste mail waarin hij me nog een trap nageeft, dat hij me toch tot het laatste hielp, is in die zin weerzinwekkend. weer-zin-wekkend... en dat hij loog tegen zijn eigen collega en mij... bah... rotkereltje.
