Jammer dat het de hele dag doorwerkte wat vanmorgen plots zo holderdebolder moest. Het verstoorde ritme en vertrouwde stramien dat ik andere ochtenden kan volgen, werd helemaal weggeveegd. Dan druk ik het nog heel zacht uit, het leek meer op een plots versnelde band waarbij alle vertrouwde zaken in één klap weggeveegd werden. Ik heb het de verdere dag gevoeld, en dat is wel jammer want zo verdwijnt het weinige dat nog fijn voelt ook. Ik ben veel vlugger moe en er met mijn gedachten niet bij... alsof ze achterna holden en ik geloof ook dat ze dat deden. :shock: Ik moet bovendien zonder dat verstoorde ritme het al afleggen tegen een monster dat ik hier zelden benoem en het ook nu niet zal doen. De veroordelers of degene die vinden dat ik hier wat loop te zanniken doen maar wat ze niet laten kunnen, het kan me geen moer meer schelen. Waarom zou ik me blijven verdedigen of verantwoorden tegen mensen die toch menen dat alles bij iedereen hetzelfde gaat? Daar verspil ik liever niet de al zo minieme energie aan. Verder zwijgen ze je dood als je diep in de put zit maar hups als er iets te veroordelen is dan zijn ze daar plots weer. Ik heb dat soort mensen al vaak in mijn leven ontmoet en ik mis ze totaal niet als ze wegblijven.
Een vertrouwd stramien is voor mij tamelijk belangrijk, dan hou ik mezelf min of meer bij elkaar de rest van de dag. Wanneer plots alles snel of totaal anders moet, ben ik de hele dag de kluts kwijt en kan die dag er net zo goed niet geweest zijn. Dat gevoel heb ik nu heel erg sterk. Het heeft soms zware, donkere gevolgen. Ook daarover schrijf ik hier met geen woord... tenzij af en toe vaag. Want ja hoor, iedereen heeft wel eens een verstoord ritme... ik had dat vroeger om de haverklap in een situatie waar ik van de ene schok in de andere terecht kwam en dat met geen vin liet merken of mocht laten merken (om mezelf en mijn kinderen te beschermen)... Ik moest (van mezelf) alles verdragen, aankunnen, blijven beredderen (omdat er geen andere keuze was) waarbij ik ook nog de stupide commentaren van sommige mensen moest slikken dat zij dat niet zouden kunnen, zij hadden er al lang het bijltje bij neergelegd... Geweldig als je zoiets hoort hoor. Dat ik op een bepaald moment totaal instortte, dààr sloten ze hun ogen voor... Het is lachwekkend hoe zij op hun beurt voor een sneetje in hun vinger de hele stad bij elkaar jammeren....
Begrip is iets dat mensen alleen nog maar schijnen te kunnen toepassen op zichzelf... het wordt een zeldzaam goed. Erkennen dat iemand pijn heeft of verdriet, ergens onder te lijden heeft,... neen dat is ze te moeilijk... liever ontkennen... en jou erbij. Laat ze voor mijn part op mars gaan wonen. (dan loopt de aarde wellicht in een oogwenk leeg en is er op slag geen hongersnood meer)
Verder geen zin om uitleg te geven, ik word gewoon moe van geleuter. Ik verloor in mijn leven meer energie aan mensen als de kijvende vingerkes-meute... en als het niet zo was geweest dat zij mij leegzogen, leegkrabden, me vermorzelden onder hun voeten van veroordeling, minimalisering... nu dan had ik vast nu véél gezonder geweest, psychisch maar ook fysisch. Dus... ik doe voort met wat er rest... ik hoop vurig dat de mekkeraars die menen andermans leven te kunnen beoordelen alsof het hun eigen leven is en vervolgens wijsgerig of venijnig aan het terechtstellen of veroordelen gaan elders gaan mekkeren. Ik ben voortaan Syberisch doof voor ze. Want ik ben doodop van ze...
|