Wanneer het gevoel er is overspoeld te worden, verdoofd, weggeslagen, is dat een signaal dat grenzen genaderd of reeds overschreden zijn. Ik vind het bijzonder moeilijk om naar die grenzen te luisteren terwijl ik besef dat wanneer ik ze negeer ik nog erger vervreemd en de psychische pijn toeneemt, de nare gedachten als een overstroomde rivier blijven inbeuken op mijn vesting.

Het is moeilijk omdat ik bepaalde zaken van mezelf niet kan aanvaarden of toch heel moeilijk... Wat ik wens en wat haalbaar is, ligt voortdurend in strijd met mekaar. Vooral omdat wat ik wens zo belachelijk niets is in mijn eigen ogen. Wat voor velen 'normaal' is, is het voor mij jammer genoeg niet en daar verzet ik me tegen. Ik kan het niet verdragen of aanvaarden dat ik bepaalde zaken niet kan.

Ik ben ook bang, moet ik toegeven voor de reacties van betrokkenen als ik het laat weten, bang voor onbegrip en veroordelingen (en niet zonder reden), bang ook om ze te kwetsen terwijl het niet zo zou moeten zijn dat ze gekwetst zijn... 
Het zou immers vreemd dat ze je kwalijk nemen dat je maar één been hebt, net zo vreemd is het dat ze je kwalijk nemen dat je op psychisch vlak een handicap hebt. Nog pijnlijker is het wanneer je er zo goed mogelijk mee omgaat maar ze aan dat feit voorbijgaan, ze willen je met twee benen en daarmee basta... precies zo willen ze je zonder die psychische handicap... en daarmee uit.

Natuurlijk maakt precies dat soort onbegrip het beangstigend en bedreigend mensen te ontmoeten, het is in dat licht bijna logisch dat ik liever alleen op stap ga en nergens op bezoek wil, met amper iemand wil omgaan behalve met die mensen die me naar waarde weten te schatten en me mogen om wie en hoe ik ben, waar ik me met andere woorden 'veilig en aanvaard' kan voelen...

Ik heb die beperking alle voorbije jaren genegeerd... met de gevolgen van dien. Dan dacht ik dat ik 'het' allemaal verwerkt had, de beperkingen incluis. Ik ben nog steeds zeer angstig, merk ik nu, om die grenzen te trekken, om voor mezelf te zorgen... angstig voor het onbegrip, angstig voor de verwijten, voor hun insinuaties dat ik me aanstel, aandacht wil trekken en meer van die wrede oordelen. Omdat wat zulke reacties met me doen een angstaanjagende grote en vernietigende impact op me hebben. Al heb ik in al die jaren geprobeerd die impact af te zwakken..., tevergeefs. Het enige wat me rest is me afsluiten voor die bepaalde risico's door de mensen die ze hanteren te vermijden...zo goed mogelijk.

In die zin is het bijzonder moeilijk mee te draaien in een maatschappij die bol staat van sociale en andere wetten, wetten die je omgeving dicteert, afgekeken van hun eigen manier van leven. Wee je gebeente en je hart als je daar niet aan mee kan doen... dan volgt een slachtpartij... ze slaan je psychisch verrot en weten niet... nooit van ophouden.

Het schrijven van dit blogje deed pijn... door de confrontatie van wat is.