Je merkt de dingen scherp op, je ziet vaak hoe mensen via omwegen iets  willen bereiken, je voor dat doel willen misleiden. Het doel ontploft... want het heimelijke erin, het dubbele, vergiftigt de bedoeling, al was ze nog zo edel, mooi, goed bedoeld... Ik vraag me immers af wààrom ze die omwegen gebruiken, waarom ze niet rechtdoor zijn, waarom ze niet doen wat ze zeiden te zullen doen, waarom ze zich niet aan hun woord houden waarvan ik dacht het ernstig te mogen nemen.

Ooit zei mijn psychiater dat hij nooit iets zou zeggen wat ik zei aan een ander gezinslid dat bij hem op sessie kwam. Ook omgekeerd niet van wat de andere hem toevertrouwde mij zou vertellen. Leek me ook logisch....!

Toch is dat precies wat op een keer gebeurde. Wat ik hem had toevertrouwd werd zonder scrupules doorverteld....!
Ik werd door het andere gezinslid daarvan op de hoogte gesteld en we waren beiden verwonderd én geschokt. We stelden ons met recht en reden de vraag of hij zulks wel mocht, hij had toch bezworen dat niets van wat wij beiden vertelde naar de ander zou gaan?

Ik vond het zeer vreemd, temeer daar hij soms zonder enige aanleiding die zin steeds herhaalde, zich telkens haastte om te zeggen dat hij helaas niets mocht zeggen over .... Ik vond dat steeds zeer vreemd omdat ik toch niets had gevraagd... Maar goed, ik vond het geruststellend dat hij het expliciet zei.
Des te vreemder dus dat hij dit vertrouwswekkend gegeven zomaar had geschonden die dag in december 2010.

In een poging dit mysterie op te helderen én ons beider vertrouwen te kunnen herstellen, bevroeg ik dit op mijn eerstvolgende sessie.

Er werd allerlei over en weer beweerd, ik weet nog steeds niet of ik al die beweringen mocht vertrouwen. Ik wilde wel geloven dat het op een misverstand berustte en dat zijn bedoelingen goed waren. Toch sloop er iets raars en akeligs in zijn stortvloed van zichzelf witwassende argumenten. Nog erger werd het toen hij op bijna bestraffende wijze sprak over dat dit nu 'voortaan'door hem' beter bewaakt zou worden....:shock:
Toch een rare uitspraak nietwaar die zelf tegen zijn eigen duidelijk gestelde principe gezondigd had? Had hij niet zelf in het begin verzekerd dat NIETS van wat één van ons beiden zou zeggen tijdens de sessies door hem zou doorverteld worden? Waarom gedroeg hij zich dan alsof 'ik' iets onbetamelijks had gedaan?

Al het andere dat er toen gezegd werd en wat mij een bijzonder akelig gevoel gaf, laat ik hier weg... ik schrijf het toe aan een mogelijk gekwetst ego... of aan een moment van onoplettendheid... 

Eén ding is moeilijker om te vergeten... en dat is dat hij op een bepaald ogenblik zei 'dat ik nu toch werkelijk té wantrouwig was'...
Dat had hij toén niet moeten zeggen... Ook woorden die ik sprak vormde hij om tot iets helemaal anders...
Waar was  hij die dag mee bezig? Het vertrouwen herstellen of zijn geblutste egootje te redden? Nu dat hoefde van mij niet... want ik bevroég slechts... en zou hem veel meer gewaardeerd hebben toen àls hij grif toegaf dat hij een uitschuiver maakte. Wat hij echter in de plaats daarvan deed, was mij aanvallen... Ik was geschokt.

Het was een heel onsmakelijke historie... en ik wil ze vergeten.