Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
14-06-2011
148. De dag
De dag is nog maar amper een uurtje oud en ik ben al doodop. Wat ik gisteren voor het slapen gaan voelde, leek zeer sterk op een beginnende paniekaanval met bijzonder akelige lading. Ik las nochtans zoals andere avonden in het mooie boek dat rust geeft en wachtte tot mijn ogen zowat dichtvielen om ook het boek dicht te slaan... En toen voelde ik het... het kwam aansluipen of beter aanrollen als een blok graniet, als een op tilt geslagen oceaan. Ik herinner me niet of ik net aan iets dacht dat die aanstormende paniek zou kunnen veroorzaakt hebben, ik ben alleen intuïtief op mijn ademhaling gaan letten en wel op volgende manier... ik 'luisterde' naar mijn ademhaling, het langzaam in-en uitademen... dat werkt blijkbaar geruststellend. Een ontdekking à la minute, zeg maar. Na herhaaldelijke pogingen ben ik in slaap gevallen zonder dat de paniek vat op me kreeg. Uitgerust voel ik me niet. Vandaag vlugger rust nemen zodat de emotionele wereld kan bedaren. Het touw waarop ik mijn evenwicht tracht te bewaren schommelt gevaarlijk. De voorbije week was een heksenketel.
Vanmorgen waagde ik het de in te vullen papieren te bekijken... Ze liggen klaar op die bladzijde waarvan verwacht wordt dat ik ze invul. De angst daarvoor is nog niet geweken. Misschien werd de paniekaanval daar wel door veroorzaakt. Bang om in de verwarring wat fout in te vullen.
Ik vind het zelf idioot dat ik hier oeverloos veel blogjes kan schrijven over wat ik voel, hoe de dingen voor mij voelen, door mij beleefd en ervaren worden maar een zinnetje invullen na een vraag op dat formulier en nog een en nog een, lijkt wel op een ravijn waarin ik moet afdalen. Een ravijn met een wand die meer afbrokkelt dan dat hij houvasten biedt.
Ik durfde het niet aan om mezelf af te vragen waarom ik zulke weerstand voel en angst. Ondertussen besef ik dat het ook op mijn site zo gaat. Ik kan vertellen wat ik ervaar of wat psychische pijn veroorzaakt àls ik het op dàt moment zo voel en ervaar, als ik er over mag en kan vertellen op het moment dat ik voel het te kunnen maar met formulieren die vaak dubbelzinnig zijn opgesteld? Het liefst stak ik ze een hele bundel toe met wat ik tot hiertoe beschreef in de hoop dat ze begrijpen dat ik de nachtmerrie in zijn geheel moeilijk kan beschrijven in een zin of wat. Niet eens in een hele bladzijde omdat het me wellicht door de druk alleen al te moeten 'presteren' en het duidelijk te moeten verwoorden, niet lukt, de faalangst is zo groot dat het wit wordt in mijn hoofd. Dat wat er vanaf hangt, maakt het nog hachelijker. Ik moet 'opkomen' voor mijn zaak... maar hoé?
Hoe vertel ik dat ik bang ben om alleen in vreemde gebouwen binnen te gaan, doodsbang ben om bij onbekenden mijn verhaal te moéten doen, hoe vertel ik dat ik die hindernis toch zal moéten nemen ook al werd er geadviseerd iemand mee te nemen wat ik wellicht niet eens zal doen omdat ik niet zou weten wie. De angst dat ik nog meer zal vervreemden en daardoor nog minder in staat zal zijn te beschrijven wat op een dikke mist lijkt? Hoe vertel ik dat in perioden van fatalisme geen sprankeltje angst over is? Moet ik ze vertellen hoe dit in zijn werk gaat? Nu, dat kan ik niet in een regeltje, ook niet op vijf minuten. Ik kan het niet eens met een heel dik boek... of met oeverloos veel sites.
Hoe moet ik vertellen wat niet eens tastbaar is, met bovendien de bijzonder naargeestige herinnering dat zelfs die me lief waren zichtbare, bijna tastbare zaken suggereerden als 'veinzen'... Hoe kan mijn vertrouwen daardoor gegroeid zijn?l... het kreeg nog meer klappen. Want hoe duidelijk liep ik stram van de fibromyalgie, hoe moeilijk met de uitputting om te gaan die gewoon leven zo aan banden legde dat ik het me nog steeds niet kan voorstellen hoe ik die periode doorkwam. En nu... moet ik vertellen over psychische klachten, zaken die niet zichtbaar zijn voor anderen. Wat je zou kunnen zien, kan ik evenmin laten zien door angst voor onbegrip en veroordelingen. Ik heb moéten leren voor anderen ieder schijntje van kwetsbaarheid te verbergen om me te beschermen tegen de moordende effecten van smaad, spot en veroordelingen. Om de schreeuw in me niet nog meer te laten aanwakkeren. Hoe moet ik in hemelsnaam beschrijven wàt mijn beperkingen zijn??? Die vraag alleen al stuwt de wanhoop naar boven. Hoe moet ik vertellen hoe iedere overwinning niet eens een overwinning bleef maar iedere keer dezelfde strijd moest gestreden, dezelfde sprong genomen moest worden? Hoe het aan me vreet en niet méér energie en moed geeft maar minder? Hoe moet ik vertellen dat rusten de suïcidedrang mildert zonder het oordeel in mijn kop te horen dat ik gewoon een 'zwakkeling' ben, een lui mens?... Hoe moet ik al die details, gevoelens, pijn, psychisch ellende, drang om dit oord te verlaten, angsten, angsten en angsten, het gevoel niet te bestaan, de verscheurende pijn bij iedere miskenning verwoorden als het voelt als vermalen koffie in een pak. Je weet niet van welke koffiebonen en of het wel koffiebonen waren die ze tot dit gruis vermaalden. Je ziet alleen het gruis. Hoe maak je er opnieuw een koffieboon van?
Een idioot beeld... misschien denken ze na zo'n beschrijving nog meer dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Wie probeert er ook zijn psychische toestand te vergelijken met vermalen koffie met dan nog de twijfel of het over koffie gaat en dat er misschien wel een vreemde, onbekende stof in zit?
