Ik ben meer dan een uur geleden thuisgekomen van de therapie. Het is alsof ik een aliën ben en van een andere planeet kom en niet weet hoe het hier reilt en zeilt. Heb ik werkelijk met mijn psychiater gesproken?
Het voelt als bizar, onbestaand.
Nochtans voor ik vertrok en wat opschreef voelde ik me min of meer bestaan... maar ondertussen? Wat is er onderweg gebeurd tussen toen en nu? Haaa, vreselijke stress omdat ik weer een aanval van een bepaald persoon verwachtte misschien? Angstig zat ik te kijken en verwoed probeerde ik het van me af te houden. Zonder resultaat... Het mens zou weer haar chagrijn onze richting uitspugen als de zaken er zo voor bleven staan als ze stonden. Wat moést ik???? :shock:

Tijdens de therapie is er geloof ik geen minuut stilte geweest, zoveel had ik te vertellen... en dan zijn mijn dromen nog niet eens aan bod gekomen.
Erna nog een boodschap en toen naar huis. Mijn jongste leek opgewekt maar erna veranderde dat. Ik ben bang dat zij zich ergens lààt in meezuigen... en dat vraagt van mij weer energie die ik al bitter weinig heb. Het is soms moeilijk als mijn hele omgeving mij ziet als hun enige rots in de branding en zij daardoor menen zelf geen enkele moeite meer te hoeven doen... Het is niet de eerste keer, het zal vast niet de laatste zijn. Ik ben het soms zoooo moe.

Voor ik echter goed en wel thuis was, heeft de aanval reeds plaatsgehad van die bepaalde persoon maar ik hield het hoofd zeer koel en antwoordde neutraal en liet me zeker in geen van de valstrikken strikken... Ik dierf niet eens de 'toestand' die aanleiding zou kunnen geven tot nog meer chagrijn te overschouwen...! Het heeft me uiteraard... weer een emotionele shock bezorgd... want hoe goed ik me ook wist te houden, het zorgde voor een nieuwe stress-zondvloed.

Zin om te schreeuwen... alleen al om mezelf opnieuw te vinden in het onwerkelijke, het onbestaande, het alien-achtige.

Ondertussen kon ik me vergewissen van de toestand en hoorde ik ook wat mijn jongste dààr had aan gedaan... want zij kwam eerder terug thuis dan ik en zij zich van de 'toestand' kunnen vergewissen en de gevolgen net als ik goed (alarmerend dus) ingeschat... Zij had degene die deze toestand voor ons mogelijk tot een hel zouden gemaakt kunnen zonder dat ze zich daarvan bewust konden zijn (hoe konden zij immers weten welk angstaanjagend mens in onze buurt woonde?) mijn dochter heeft ze verzocht of ze toch aub nog eens een extra keer met die bladzuiger over de hele oppervlakte wilden gaan... want, had mijn jongste gezegd, degene die ons viseert gebruikt haar tweeloop als ze iets opmerkt dat haar niet zint (en dat is zooooveel)
Woehaaaa...
Toch kwam degene die ons de stuipen op het lijf jaagt met herhaaldelijke aanvallen op ons en onze privacy... uit het niets tevoorschijn... toen ik van therapie huiswaarts keerde... maar ik ging niet in op haar 'probeersels'.... het stuk chagrijn mag elders gaan mekkeren en zielig doen. Ze leidde het gesprek telkens weer naar mijn dochter die haar eerder deze week eerder koeltjes van repliek diende (wat verwacht ze dan na de oeverloze aanvallen op haar en mij???) Ik liet me echter niet verleiden tot enige verdediging maar bleef ongelooflijk maar waar  NEUTRAAL en ging niet in op haar 'valstrik'.  Ik weet ondertussen dat het niet zal volstaan, we moéten haar zielig vinden en een heilige martelares. Als we dat niet doen, zullen we er nogmaals aan moeten geloven. De vraag is wannéér... en hoe ze mijn neutrale antwoorden heeft geïnterpreteerd... :shock: Weet je ik wens zelfs mijn grootste vijand zo'n mens niet in de buut toe.:roll: