Daar zet je de borden op tafel, ik had zelfs een gebakje voor ze mee als dessert. Ze eten en we praten maar ik word moe... heel erg moe. Er wordt me iets uitgelegd, ik kan bijna niet meer nadenken. Nu zijn ze weg maar niet voor ik een snauw en grauw kreeg omdat ze plots ergens onderuit wou, haar klus op mij afschuiven.  Ze beet me toe dat we dat toch zoooo niet afgesproken hadden. Nu, het verwonderde mij dat we dat zo niet afgesproken hadden. Had ik me weer in de luren laten leggen? Had ze me op die vlotte manier onder tafel gepraat? Het volstaat immers een serie woorden in snelheid op me af te vuren om me iets af te dwingen terwijl ik niet eens meer weet wàt ze me afdwingen.
Waarom was het zo'n opgave voor haar? En vooral waarom wou ze dat nu plots annuleren terwijl ze het anders wél doet? Ik weet dat ze het niet zo nauw neemt, daar heb ik in het verleden héél véél last van gehad, maar nu gaan er bepaalde zaken niet meer. Ik haat het wanneer haar huisdier troep achterlaat, ongelukjes die kunnen vermeden worden.
Zij praat mij soms helemaal in de war met al haar argumenten.  Soms heb ik de energie niet om te reageren of om helder na te denken over wat ze rad van tong allemaal in mijn maag splitst.
Ik stond er dit keer op dat ze dat beetje tijd dat dààrin steekt, ook neemt en dus werd ik ten afscheid afgesnauwd. Voel me daardoor zeer beroerd omdat ze zo vertrokken is. Dat ken ik van vroeger, ze ruzieden metme en daarna vertrokken ze met hun vrienden. Konden ze lekker wat stoom afblazen over die 'onhebbelijke moeder' van ze. En ik bleef achter met een ellendig gevoel, op mijn kamer huilen, nood het ook even aan iemand kwijt te kunnen maar dat kon niet. 
Een klein beetje respect voor me en niet steeds hun verantwoordelijkheden proberen ontduiken, zou al heel wat gescheeld hebben. Voel me ook nu ellendig, wellicht ook omdat ik me in de val voel want waar zij helemaal geen bezwaar ziet me in het bijzijn van een vriendin af te snauwen, voel ik me net geblokkeerd om dan te reageren en vooral duidelijk te maken wat ik van haar vraag. Ggelukkig kan ik hier mijn bezwaard hart toch gedeeltelijk luchten.
Ik voel dat dit niet de eerste keer is, dat ik weer op weg ben naar dat ene thema 'als ZIJ maar gelukkig zijn'. Oppassen want het walsen over me heen begint weer zeer onprettige vormen aan te nemen.