Dapper wilde ik hetzelfde stramien aanhouden van toen ik nog twee sessies had op een week... alleen nam ik de autobus niet naar de grootstad. Gevolg... overvolle autobus.. gevoel te stikken en door dat nare gevoel dat ik op therapie hoorde te zijn die geliquideerd is om redenen die niets met mij of mijn therapie te maken hebben. Dat ik bovendien niet rustig kon 'verwerken'door een jongmens wiens gekletter zo hard stond dat ik het heel goed, té goed kon horen. Ik kreeg zin om de hele autobus bij elkaar te schreeuwen. Ik hield me in met héél veel moeite... ze zouden er anders wellicht de politie bij roepen, die zou me opsluiten en verdenken drugs genomen te hebben terwijl ik alléén maar te lijden had onder té erg gebrek aan respect voor de zenuwen van andere reizigers dan degene die graag vroegtijdig doof wordt door de snerpende geluiden uit zijn mp3. Grrr. Gedroeg ik me als een puber die de schuld bij zijn psychiater legde omdat hij besloot mijn tweede sessie maandenlang op te schorten? We zijn hier eerlijk... waar kan ik het buiten hier nog zijn?
Het werd zoooo erg daar op de autobus, ondanks mijn eigen muziek die ik via mijn eigen mp3 in mijn oren leidde (en pas op mijn muziek stond niet zo hard dat ze wie dan ook zou storen !!!!!) dat ik besloot halverwege uit te stappen... Erg toch?  Ik kon niet vlug genoeg uit dat hels tuig zijn dat me andere keren zoveel rust bezorgt... en ik zocht mijn heil in een ander vervoermiddel om mijn rit naar de grootstad te kunnen voltooien.
Ik kreeg een aardige medepassagierster, en we hebben wat gepraat... Er was daar lucht én stilte. Het aardige jonge meisje hielp me ook bij waar ik moest uitstappen want het traject dat het andere vervoermiddel aflegde, kende ik niet. Ik stapte af waar ik het opnieuw kende... en bezocht een kringloopwinkel. Daar in die winkel kan je lekker zitten terwijl je boeken inkijkt... in andere kringwinkels niet waardoor ik het vlugger moet opgeven omdat ik op die afstand niet met en niet zonder bril kan zien en bovendien te vlug vermoeid ben.
Ook al staan er zeker 8 stoeltjes in de acht rijen... toch heb je mensen die persé dààr willen zoeken wààr ik ook zat... terwijl ik zelf eerder eerst een andere rij boeken zal behandelen als die waar er nog andere 'zoekers' zijn. Ik kreeg echter twee keer opdringerige zoekers naast mij. De ene nam de stapel die ik net had nagekeken en gooide ze op een andere. Ik heb gewoon hetzelfde gedaan met hun stapel... idioten verdomme.
De andere was een man die hoorbaar steunde en kreunde... :shock: in de hoop dat ik zou opstaan en mijn stoeltje verliet zodat hij dààr kon zitten? Tjonge... mensen... doe normaal zeg.
Je voelt het al aankomen... ik liet die vent steunen en kreunen en o zo moeizaam door zijn knieën gaan... maar ik gaf verder geen krimp, het was bovendien een man die zo te zien geen jaar ouder was dan ikzelf... ! Ik keek niet eens opzij en bleef onverstoorbaar in het rek boeken kijken... ik nam één voor één de boeken uit de kast en bekeek ze net zo rustig en grondig zoals ik dat wenste. Dat kwal-achtig heerschap droop af. (denken ze nu echt dat ik nog in zo'n onnozel semi-martelaarschap trap?)
Het is een goede oefening in assertiviteit... om me niet zoals vroeger te laten verdrijven als een stuk vee.
Misschien ook op mijn therapie? Lore stelt zich tevreden met een psychiater die slechts luistert, niet eens aandachtig.  Ik ben doodmoe van dit uitstapje thuisgekomen. Ik ga morgen slechts de deur uit voor dié zaken die geen uitstel verdragen. Shit-leven