Gisteren nam ik rust en het kostte me dit keer geen moeite er gevolg aan te geven want ik was doodop, wellicht van het vroege opstaan én van het over grenzen gaan de vorige dagen tijdens het opruimen. Ik voelde ook angst dat er iemand zou aanbellen. Als ik vandaag niet om voeding moest, bleef ik binnen. Ik bereid me voor dat ik vandaag wel buiten moét.

Ik las gisteren verder in het boek dat ik de avond ervoor begon. 

'DE STILTE VOORBIJ / MIJN WEG TERUG' , Nancy Venable Raine (uitgeverij Luitingh Sijthoff)

http://www.st-lis.nl/boeken/kinderen_meisjes/de_stilte_voorbij.htm

Het is een boek waaraan ik met dubbele gevoelens begon, angst ook om het onderwerp dat zo vreselijk is, 'verkrachting'. Ik ben ondertussen over de helft van het boek en ik heb enorm veel bewondering voor de vrouw. Zij heeft dit gruwelijke ervaren. Ik bewonder haar moed om te blijven vechten voor zichzelf want het is iets dat je leven voor goed verandert of zoals ze het schrijft dat de vrouw voor de verkrachting gestorven lijkt.
Wat me tijdens het lezen ook trof, is wat ze schrijft, dat je als slachtoffer van een verkrachting erna een stilte beleeft omdat heel wat mensen het niet willen horen terwijl je er zelf al zo moeilijk of helemaal niet over praten kan. Als ze dan toch eindelijk in staat voelde er iets over te zeggen ze reacties kreeg, soms vreselijke reacties alsof zij de dader was en niet het slachtoffer...!  
Het doet je nadenken wat ze schrijft, ook over de pijn als er zulke reacties komen... Ik dacht na over de ironie dat er inderdaad wel meer aandacht aan geschonken wordt aan onderzoek over wat er in de dader's hoofd omgaat maar dat er gevoelig minder onderzoek is gedaan en minder aandacht wordt besteed aan hoe slachtoffers daar heel veel jaren (zelfs hun hele leven) onder lijden, wat het met hen doet, hoe het hun leven ontnomen heeft of drastisch veranderde.

Er werden in dat boek cijfers gegeven over het aantal verkrachtingen per dag... om achterover te vallen... en verder ook over monumenten voor oorlogsslachtoffers... naast het nog steeds doodzwijgen van slachtoffers van verkrachting... Daar waar zij over sprak zou een monument voor slachtoffers van verkrachting minstens zes keer zo groot zijn dan dat voor oorlogsslachtoffers... en dit aantal was dan per jaar berekend....!   

Ze sprak ook over de schaamte die ze voelde en hoe die schaamte vaak nog versterkt wordt door reacties van de buitenwereld. De schaamte belet je vaak ook om erover te praten.

Als je dit boek leest, dan voel je je kwaad worden omdat er inderdaad zo weinig of minder aandacht besteed wordt aan de slachtoffers van verkrachting en het eeuwige gevecht waar zij voor staan door de zware gevolgen op zovele vlakken én daarbovenop ook nog af moeten rekenen met onbegrip vanuit hun omgeving. Sommige gaan zelfs over tot veroordelen van het slachtoffer...!

Wanneer je in je leven erge dingen hebt meegemaakt, herken je ook zaken die in dit boek beschreven zijn door haar.

Vandaag probeer ik verder te lezen en dan wil ik er ook verder over schrijven hier... want ook op dit onderwerp rust blijkbaar nog steeds een zwaar taboe al is het zulke ontzettende en afschuwelijke daad....
Een crimineel feit, een zware misdaad met zware gevolgen voor het slachtoffer ervan.