Vandaag is het het naamfeest van Sint Nicolas. Een hoogdag voor de kinderen die dan hun cadeautje vinden in hun schoen. In onze jonge jaren was dit de dag van het jaar. Wij konden die nacht ervoor niet slapen en elk kraakje in het huis werd aanzien als  zwarte piet die door de schoorsteen kroop. 4smorgens vroeg dan zo snel mogelijk naar beneden om een volle tafel met lekkere dingen te vinden en de geschenkjes.

Nu deze dagen struikel je over de sinten die elkaar in elke winkel en straathoek voor de voeten lopen. Vele kinderen vroegen zich af hoe dat kon, er is toch maar een sint? De reclamemakers en winkeliers vonden hier iets op. De hulpsinten. Maar ja, wie is dan de echte? Komt mijn geschenkje dan van de echte sint? Zo zie je maar dat een kinderfeest van vroeger met kinderlijke verwachtingen en naiviteit verworden is tot een commercieel gebeuren. 

Wie van de kinderen kent nog het sint nicolaas verhaal? Wie kent het verhaal zowiezo nog? of is het tegenwoordig alleen te doen om de grootste en duurste geschenken en is er geen plaats meer voor kinderdromen?

Trouwens nog zo'n kwakkel als zou de sint uit Spanje komen is ontstaan uit pure commercieële redenen. Hij was bisschop in Myra in klein Azië  dus uit Turkije.

Wat nog opvalt vandaag in de kranten, de laatste dagen stonden deze vol met blijde intreden en aankomsten van de sint. Vandaag op de naamdag zelf vond ik nog niets over de Sint. Ja de cadeautjes zijn gekocht, het geld is uitgegeven en de intresse is weg. Op naar de kerstman.