Nu het seizoen er toch op zit en ik thuis in de zetel lig met ne combo van een dikke bronchitis en griep heb ik niets beter te doen dan mijn trainingen en wedstrijden eindelijk eens uit te lezen op de computer. Mijn Garmin die mij ondertussen al enkele jaren door weer en wind vergezeld bevat een schat aan informatie heb ik net ontdekt. DAT SPEL MAAKT OOK GRAFIEKSKES!!
Ik heb in koers niet de gewoonte om met een hartslagmeter te rijden. Dat ding zit in de weg, en ik kan tijdens de koers moeilijk roepen "Hé rijdt is wa trager, ik zit boven mijne hartslag!" Tijdens de triatlon had ik , puur uit curiositeit, het toch aangedurfd om die band te dragen. Dat ik diep ben geweest, dat wist ik al wel, maar zo diep?!
Een gemiddelde hartslag van 192. GEMIDDELD! Als ik de komende weken eens ergens doodval, dan ligt het dus aan mijn hart... 't is maar dat jullie 't weten. Ik denk dat ik komend seizoen toch maar wat vaker met die band ga koersen, kwestie van het toch wat in't oog te kunnen houden. De komende maanden zal ik wel bijlange niet aan komen aan die absurd hoge waarden. Want ik ga mij nu in een bolletje rollen en een dikke winterslaap houden! Tot binnen enkele weken!!
Oké, dit is écht de laatste van het seizoen. Muizen heb ik goed verteerd. Ik was blij met mijn resultaat en ik had gezegd dat ik mits een goede uitslag nog wel wou starten in Berlare. Belofte maakt schuld. Woensdag ben ik dus, ondanks een opkomende valling gaan koersen in Berlare. Mama's "doet da niet, morgen gaat ge ziek zijn" kon mij niet deren. Het seizoen is voor mij al te kort, en ik wou deze laatste kans toch niet laten liggen.
De koers was lastig. Vooral omdat ik weinig zuurstof binnen kreeg. Mijn benen waren anderzijds wel goed. Er valt weinig over te vertellen. Ik werd uiteindelijk 25e en was na de koers bijzonder stil. Ik had namelijk geen stem meer...
"Ik had het u gezegd hé, ge waart verwittigd, 't is u eigen schuld! Wie niet horen wil moet voelen! Ge gaat het ook nooit niet leren!...." en zo kan ik nog wel even verder gaan. Ja ja! Hier zit ik nu met een bronchitis, koorts en pijnlijke spieren te klagen dat ik ziek ben. Maar ik ben blij dat ik gekoerst heb! Ik heb het er wel voor over!
De voorbije jaren was ik er, omwille van een resem blessures opgelopen in het najaar, niet in geslaagd om aan het vertrek te komen in Muizen. Valpartijen en kwetsuren werden eerder standaard dan uitzondering in mijn seizoen. Gezien de ontwikkelingen van de laatste maanden was ik er dit jaar zeker van dat ik niet op mijn bek zou gaan voor de koers van Muizen. Wie niets doet, kan namelijk niets voorhebben.
Nadeel van mijn actie was natuurlijk wel dat ik zonder competitie ritme met knikkende knieën aan de start zou verschijnen. Ondanks de nieuwe trainingsstrategie die ik de laatste weken hanteer, stonden er alleen maar vraagtekens bij mijn huidig vormpeil. Dat er progressie in mijn vorm zat, had ik al wel door.
Reeds in de eerste rondes van de koers had ik het gevoel dat ze mij er vandaag niet zouden afrijden. Nooit kwam ik echt in de problemen. Toen twee rensters een minuut voorsprong namen vond onze ploeg het wel geweest en reden we dat gat collectief weer dicht. Ronde na ronde slonk de voorsprong tot uiteindelijk 20seconden. Een spervuur aan demarrages maakte de ontsnapping ongedaan. Het ronddraaien had ik goed verteerd, de volgende snelle rondes deden pijn, maar waren draaglijk.
Het bewijs dat we er als team gewoon echt staan.
Uiteindelijk reden twee rensters, waaronder ploegmaat Sarah, weg. Ik "sprintte" mezelf naar een 22e plaats. Nuja, echt sprinten kan ik het niet noemen. Het vet was van de soep. Ik had op het einde niet meer dezelfde benen als in het begin van de koers. Een gebrek aan competitie ritme dus. Helaas.
Voor mijn moraal is het wel goed geweest. Ik ga met een tevreden gevoel de winter in.
Ik denk dat ik mag stellen dat mijn seizoen dit jaar een groot debacle geworden is.
De oorzaak denken we gevonden te hebben maar de dokter verwacht niet dat het snel zal opgelost zijn. 3 verloren jaren maak je nu eenmaal niet goed in een week.
Dit nieuws leidt natuurlijk tot teleurstelling en demotivatie. Dat het voor dit jaar niet meer zal goed komen heb ik ondertussen wel begrepen... Daarom bij deze; mijn seizoen zit er zo ongeveer op. Gewoon aan de start verschijnen om de hoop te vergroten is niet mijn doel. Ik zou geen plezier noch voldoening halen uit mijn races en de teleurstelling zou alleen maar toenemen. Ik zou echter graag de winter ingaan met een positieve noot:
Ik neem dit jaar wel nog deel aan de triatlon in Mechelen. Samen met mijn team genoten Caroline en Nick zullen we op 14 september het beste van onszelf geven in de business triatlon. Team Dergent present! Met een aangepast trainingsschema hoop ik toch een acceptabel niveau te halen. Ik laat mijn team niet in de steek! :)
En indien, heel misschien, mijn benen het toelaten en ik een redelijk gevoel heb tijdens de triatlon wil ik nog wel een effort doen om in Muizen het vertrek te nemen. Gezien dit de voorbije jaren zelden gelukt is door zware accidenten in het laatste deel van het seizoen, zou ik dit jaar wel eens met alle stukken en ledematen aan de start kunnen staan. Maar dat is dus nog onder voorbehoud...
Punt 1: de start was om 15 uur en het was véél te warm. Punt 2: het parcours was veranderd en veel lastiger dan vorig jaar. Punt 3: ik had slechte benen van ik weet niet wat... 1+2+3= Dikke ramp dag.
Moest 1 van de 3 puntjes wel in mijn voordeel zijn geweest, dan had het wel gegaan, maar voor vandaag zat er niet veel in. Een goed bed zal wonderen doen, hoop ik!
Zaterdag koers ik in Lebbeke, hopelijk heeft het tegen dan nog eens goed gestormd! Eveline
Het weer was voor te bakken. Ik was blij dat we op vrijdag avond pas om 18 u moesten starten en niet op het gebruikelijke warmste van de dag momenten, 15u. Het peloton vertrok voor zo'n 15 mooie toeren over een volledig plat parcours. Echt een kolfje naar mijn hand.
Om de een of andere reden, ben ik in Vrasene altijd goed. Ligt het aan de lucht of het platte landschap, ik weet het niet, maar ik keer telkens met een goed gevoel terug naar deze polderkoers. Ik kwam tijdens de race nooit echt in slechte papieren. Ik reed niet rond met super benen, maar ze waren wel goed. Even trok ik er zelfs alleen op uit, toen het peloton stil viel na een hele reeks aanvallen. Het spel was wel maar van korte duur, maar ik heb niet veel nodig om mijn moraal een positieve stimulans te geven.
Toen het op toeren gekomen peloton me weer voorbij raasde moest ik toch even alle zeilen bijzetten om weer mee te zijn, maar toen ook dat overwonnen was kon ik me opmaken voor de massasprint die er zat aan te komen.
Ik draaide als 5de de laatste rechte lijn in en had nog goede benen om er een mooie sprint uit te persen. Een of ander kieke vond het echter nodig met mij naar de kant te rijden en mij bijna te laten verongelukken tegen een overigens verkeerd geparkeerde politie combi... Ik moest in de remmen, en er langs de andere kant rond rijden... Bye bye mooie uitslag. Ik reed er nog een aantal terug voorbij, maar moest tevreden zijn met een 14de plaats die op zich ook niet slecht was.
Zoals de titel al doet vermoeden begon de stress vandaag niet in de finale maar al ver voor de start van de koers. Ik had al snel de indruk dat we nogal een vreemde route aan het volgen waren maar ging er vanuit dat de gps het wel zou weten. Toen we afrit Moerbeke naderden en papa zei "Dat is toch verder dan 30 km als ge straks nog naar huis wilt met de fiets!!" viel mijn frank en besefte ik dat we zo'n 20 km uit de richting stonden. Blijkbaar is er zowel in Moerbeke als in Moerzeke een Molenstraat...
Gelukkig waren we op tijd vertrokken en kwamen we dus nog ruim op tijd aan in Moerzeke.
Voor 96 km werden de rensters in gang geschoten. Hoe het was? Pffff...
Ik vond er vandaag niets leuk aan. Dan werd er gekoerst, dan weer niet... Het was een rare koers en ik kreeg kop noch staart aan het koersgedrag. Op't einde reden er een voor een nog een paar meisjes weg en werd er gesprint voor de 7de plaats. Ik zat ingesloten en toen ze voor mij nog eens begonnen te kwakken was mijn goesting ook wel over. De sprint was razend gevaarlijk en ik zat dus toch te ver.
Het gevoel was anders in koers niet slecht, maar de uitslag kan niet altijd goed zijn....
Aanstaande vrijdag koers ik om 18u in Vrasene. Allen naar het Waasland!
Na een dubbel weekend waar ik vooral de tweede dag hard afzag was het op woensdag tijd om écht te koersen. Ik kende het parcours van Arendonk goed van de voorbije jaren en was zeer gemotiveerd om eindelijk weer eens een deftige uitslag te rijden.
Het tempo in de koers lag beduidend lager dan de voorbije koersen naar mijn gevoel. OF ik had gewoon eindelijk nog eens een goede dag. Aanvallen werden doorgaans snel geneutraliseerd. Het peloton leek op een massasprint af te stevenen. Een meisje reed bij het ingaan van de laatste ronde weg uit het peloton. De meisjes op de eerste rij keken naar elkaar en niemand movede. Het Nederlandse meisje bleef voorop en de groep sprintte voor de tweede plaats.
Ik zat redelijk goed geplaatst in een sprint die aan behoorlijk tempo werd aangetrokken. Het voordeel is dat er dan niet constant golven van achteruit komen... Ik stond iets te groot en blies mijn benen op het einde een beetje op. Echt door sprinten zat er niet meer in maar toch behaalde ik een mooie 9de plaats waar ik echt tevreden mee ben. Het gevoel begint te beteren maar die goede dagen worden evengoed afgewisseld met een hoop slechte. Nu is het zaak om een hierin een goede balans te vinden.
Daags na mijn aantreden in Kontich heb ik dan toch maar aangezet in Zwevegem. De hitte van zaterdag was duidelijk nog niet verteerd en mijn benen hebben serieus afgezien. Ik weigerde wel om mij zomaar gewonnen te geven. Ondanks dat ik het gevoel heb constant vol te moeten rijden bleef ik toch goed bij het peloton.-gelukkig maar-
De koers leek al snel in een definitieve plooi te liggen toen Vera Koedooder ten aanval trok. Uiteraard was dat buiten onze Belgische kampioene gerekend die de de eenzame vluchtster tot de orde riep. Slechts vijf rensters haalden de finish. De rest werd vroegtijdig uit koers genomen... (Niet dat ik er kwaad voor was)...
Frappant dat die profs toch telkens weer de prijzen komen 'pikken' van meisjes die met moeite hun inschrijvingsgeld kunnen winnen. Tevens ook weer een les in nederigheid toen we voor de zoveelste keer in enkele weken vernederd werden. Of ik er mee zit? Het kan me geen barst schelen. Of het leeft in het peloton? Ja, duidelijk wel. Het ongenoegen ligt er vingerdik op. Ik heb plots geen moeite meer om te begrijpen wat de Nederlandse meisjes week na week schijnen mee te maken...
Ze rijdt niet een beetje sneller, maar een beetje veel...
Enfin, blijven trainen zeker? Op termijn kan het ons en hopelijk ook de sport alleen maar ten goede komen.
En aan Karl Van Nieuwkerke wil ik graag even het volgende mededelen; Je vroeg voor een Belgische Marianne Vos, ik denk dat we er voor ons Belgische circuit wel een hebben. Ze doet haar trui alleszins alle eer aan.
Eveline, moe maar ergens wel een beetje tevreden na een zwaar en warm weekend!
Het gevoel vorige week was eigenlijk goed en ik hoopte ten zeerste dat ik nu gelanceerd zou zijn voor de zomer. Op zich trok ik me niet slecht uit de slag en wist ik reeds van de voorbije jaren dat het parcours met al zijn bochten zeker lastig is. Na een dommigheidje in de tweede ronde had ik al snel door dat Devocht werkelijk alles ging halen dat poging deed om te demarreren.. Dat hadden ze in het peloton blijkbaar ook door. Na een hoop aanvallen keerde ver na half koers de rust in het peloton. Ik vond het echter toch nog een zware koers en reed ergens naar een niet toedoende 21e plaats. Na drie ronden zonder drank, is dat toch ook nog een wonder zou ik zo denken.
Het mysterieuze probleem... En de oplossing ??????
Mijn voorjaar werd zowel letterlijk als figuurlijk gekenmerkt door het spreekwoord "van de regen in de drup". Ik sukkelde van het ene mankement in het andere. De ene teleurstelling nog niet verwerkt of de volgende stond al klaar. Mijn moraal leek elke week meer en meer op het weer... Triestig. Na het harde werk in de winter voelde ik mij eigenlijk in de steek gelaten door mijn eigen lichaam...
Maar volgens dat andere bekende spreekwoord "na regen komt zonneschijn" moest het dan toch eindelijk eens gaan keren. Na la Roche besliste ik dat die koers het kantelpunt van mijn seizoen zou worden. Genoeg van die slechte benen, ik los dat probleem op. Toen vandaag de zon doorbrak tijdens de koers kon ik niet anders dan denken "Na regen komt zonneschijn!" en mijn zonnepanelen schoten in gang.
De afgelopen weken werden gekenmerkt door stress en studeren maar daar lag ik niet wakker van. Mijn benen waren een ramp! Ik kreeg zelfs na een week rust en losrijden maar geen frisheid in mijn verzuurde ledematen. En wanneer je na een week recuperatie trainingen nog steeds geen beterschap voelt, dan weet je dat je een probleem hebt. Een structureel probleem. Ik heb een lange zoektocht achter de rug met veel moeilijke dagen. De constant weerkerende vraag wat scheelt er toch met mij? Wat doe ik verkeerd?
Een lange zoektocht en verschillende bloedtests later kwam de sportdokter tot de constatering dat mijn afvalstoffen niet naar behoren werden afgebroken. Dit wil zoveel zeggen als slecht functionerende nieren. [Ja milijaar.] Met heel veel water en een hoop zout heeft mijn lichaam een week moeten leren dat het weer afvalstoffen moest gaan afbreken. Ik had nogal een gedehydreerd lijf precies.
Vandaag stond ik in Watervliet aan de start met frisse benen. Ik had eindelijk weer een vertrouwd gevoel op mijn fiets. Ik was blij toen ik de vertrouwde brandende pijn in mijn longen voelde maar ondertussen toch wel met goede benen rond reed. Voor een overwinning moet je me nog lang niet verwachten. En mirakels zijn er ook nog niet te zien. Maar af en toe; ja dan gebeurd er een klein wondertje. En dat wondertje is dat mijn moraal toch weer uit zijn diepe put is gekomen. Van de 69 rensters kwamen er maar een goeie 30 aan de finish. Zij het de meeste wel met een ronde minder dan de kopgroep van 7. Kersvers Belgisch Kampioen Liesbeth De Vocht geeft haar Tricolore direct glans met en mooie overwinning. Ik ben blij met een 18de plaats. Hopelijk na 20 valse starts toch nog vertrokken voor een goed seizoenseinde? Ik mag het maar hopen!
Daags na mijn verjaardag stond ik gisteren aan de start van het BK in La Roche. Er was op voorhand al veel over te doen geweest maar dat het geen spek voor mijn bek was, was al snel duidelijk. Met een klim van ruim drie kilometer en een sterke wind op top was het snel beslist. Reeds in de eerste ronde werd er hard doorgetrokken op de klim en werd alles uiteengeranseld. Ik werd op 5 ronden van 't einde uit koers genomen.. (Dat klinkt toch mooier dan dat ik zou toegeven dat ik na twee ronden al kon gaan douchen)... Loodzwaar was het!
Het werd echter wel een mooi BK waar uiteindelijk slechts een 15tal (uitsluitend prof rensters) de finish haalden. La Roche heeft een waardige kampioene. Liesbeth De Vocht zal haar trui waardig dragen en ongetwijfeld veel sjowen!
Volgend jaar trekken we naar Wielsbeke. Het zal aan motivatie niet ontbreken. Integendeel!
I'm done talking- en dat mag u gerust letterlijk nemen. Nee, mijn moraal is niet gekelderd en ik koers nog steeds heel graag maar momenteel komt er geen geluid meer uit. Ook ik werd deze week zoals vele andere renners gevat door een stevige bronchitis.. Na het hoesten en snotteren heeft mijn stem het echt begeven..
Het lijkt me dan ook een normale zaak dat ik morgen forfait zal geven voor de koers in de Pinte. Een herstel binnen de 24uur lijkt me onmogelijk helaas...
Vrijdagavond mijn vaste wekelijkse bijverdienste voor 1 keer opgezegd om te kunnen gaan koersen in Begijnendijk. Ik keek er ontzettend naar uit omdat het parcours me absoluut moet liggen en het eigenlijk echt bij de deur is. Voor 98 km stonden we met een hoop meisjes aan het vertrek.
Ik was niet super, maar ook niet slecht. Het peloton reed de rondjes en dacht richting sprint te gaan. 1 meisjes kon echter die dans ontspringen en reed op een mooie manier weg van het peloton. De rest maakte zich op voor de sprint. Een sprint waar ik niet aantoe kwam. De DNF die u achter mijn naam zou vinden in de uitslag is te wijten aan de pssssssssst die mijn achterband deed in de voorlaatste km. Je zou voor minder kierewiet worden... Ik ben dan maar uit puur colère met de fiets naar huis gevlogen.
Op Pinkstermaandag is het richting de Pinte. Hopelijk met uitgeruste en goede benen aan de start!
3 koers dagen in nog geen week tijd, je zou het haast niet kunnen geloven maar het is absoluut waar! Deze keer zakte het peloton af naar het Waasland waar in Sinaai een kermiskoers georganiseerd werd.
De supporters die mij al een tijdje volgen moeten zeker gehoopt hebben op een derde keer goeie keer. Want na 2 tweede plaatsen was ik eigenlijk wel gebrand op iets.... (Hoe snel het toch kan keren hé)
No fun, no glory!
In de start heb ik wel een aantal zeer lelijke woorden gedacht toen ik mijn benen voelde ontploffen. Miljaarde was nog het properste woord om uit te drukken hoe zeer ze deden. Niet gerecupereerd, helemaal niet! Ik denk dat ik toch niet alleen was in het peloton want tegen een 34-35 km per uur werden de eerste rondes afgehaspeld. De demarrages bleven lang uit!
Zoals meestal trok het peloton richting massasprint waarbij ik kon rekenen op super ploegmaten! Ze hielden mij super goed vooraan maar in die ijver reden ze mij ook een beetje dood nog voor de sprint goed en wel begon. In normale omstandigheden zou dit het meest perfecte uitgangspunt geweest zijn, ware het niet dat de inspanningen van daags voordien niet verteerd waren en de benen te snel volliepen...
De trein was super, nu het wagonnetje nog. Ik kan mijn ploegmaten alleen maar heel erg fel bedanken voor wat ze lieten zien! Ik denk dat er gesteld kan worden dat er echt een team aan de start stond en dat de meisjes dit elkaar écht gunnen. Het was dus geen super finish maar het betert wel weer...
Na mijn klagen en zagen omdat er te weinig vrouwenkoersen waren is er nu toch gehoor gegeven aan mijn smeekbeden en kon ik op zaterdag 4 mei de tweede koers in minder dan 4 dagen rijden! Olé...
Knokke Bredene is de platste koers uit het Lotto cup circuit maar daarom zeker niet minder lastig. De West-Vlaamse polders staan bekend voor hun winderige karakter. En moest er geen wind zijn, zou de kasseistrook na 30 het kaf van het koren wel scheiden.
Wind was er in deze editie echter wel en na nog geen twee kilometer vloog het tempo omhoog. Het duurde echter wel 20km voor de beslissingen begonnen te vallen en het peloton besliste de boel eens op kant te trekken. Gedaan met spelen!
Ik denk dat alles dan wel wat uiteen lag, en ik heb geen idee waar ik ergens zat. Wat ik wel weet is dat veel mensen mij voorbij gereden zijn. (al dan niet achter de auto's) en dat ik ook veel mensen ben voorbij gereden. Indien er normaal gekoerst wordt komen er slechts 30 rensters aan de finish. Hoe het gebeurd is, is voor mij ook een raadsel maar groep per groep reed terug naar voor. (ook al dan niet achter de auto's).
De situaties waren zeer bizar. Ik voelde mij niet echt slecht. Maar ik heb gewoon geen flauw benul van waar ik eigenlijk zat toen ze mij uit koers namen. Het enige dat ik nog kon denken was: Tomorrow is another day...
Na het fiasco fatale bij de vwf van afgelopen week had papa bijna een haak mogen installeren in de garage. Ik had het eventjes gehad. Een platte pannenkoek, zo voelde ik mij. Maar zo snel als de teleurstelling gekomen was, zo snel was ze ook weer verdwenen. Gelukkig maar. Belachelijk doen, das eigenlijk niets voor mij.
Op woensdag stond ik aan de start in Boortmeerbeek. De eerste keer dit seizoen dat de auto rit minder dan 100 km bedroeg. Zo kort bij huis dat ik er zelfs met de fiets naartoe kon! Eerlijk toegegeven stond ik met schrik aan de start. Ik wist gewoon niet meer wat ik nog kon verwachten. Ik had heel de winter gedacht dat ik goed bezig was geweest en na de "vernedering" van afgelopen week wist ik niet meer waar ik het had. Ik koerste enigszins behouden mee en haalde het vlot tot aan de finish.
De aanvallen waren talrijk maar werden ook meestal snel geneutraliseerd. Bij het ingaan van de laatste ronde was alles samen en leek het peloton te gaan afstevenen op een massasprint. Helaas! Twee meisjes konden nog net de dans ontspringen en spurten voor de winst.
Ik finishte 17de en werd daarbij ook nog tweede voor het Belgische kampioenschap van de studenten. Ik til er niet zwaar aan en het is een vrij onbelangrijk nevenklassement maar het was wel leuk om nog eens een podium vanuit dat standpunt te bekijken... Smaakt naar meer!
Er zijn zo van die dagen waarop je zou denken "Das toch echt om uwe kader van op te fretten!" Een misschien iets te overdreven plastische uitdrukking om te zeggen dat het mij deze week ferm heeft tegen gestoken eigenlijk. Ondanks dat het eigenlijk allemaal goed begon...
Eveline Dergent haalde het op vrijdag avond in haar hoofd om zaterdag middag bij de vwf te gaan koersen. Gezien dat in Malderen vrij goed was meegevallen, had ik gehoopt dat ik nu ook bij de VWF degelijk gelanceerd zou zijn om mee te kunnen koersen.
Zaterdag middag was een vader-dochter uitstap net zoals het in het begin van mijn koers carrière was. Wij met twee op baan, ditmaal richting Baasrode. Alles op elkaar afgestemd, een goeie regeling. Het koers verloop was ook zoals in het begin van mijn fiets carrière. Triestig...
Ne platte pannenkoek zou er niets tegen geweest zijn. Het draaide voor geen meter! En of het nu aan mij lag of aan de snelheid ik weet het eigenlijk niet. Ik vermoed dat het voornamelijk mijn benen waren die er nu eens echt geen zin in hadden.
Gelukkig was er na de koers papa met zijn bemoedigende "ne 't en fais pas, demain c'est un autre jour"... Hij heeft overschot van gelijk...
Te hopen dat mijn benen tegen woensdag wat meer sympathie voor mij tonen! Woensdag 1 mei 2013: Koers in Boortmeerbeek! Start om 15h30... +BK voor de studenten.
Weinig te vertellen over koersen in 't Zuiden.... Het parcours was volledig gewijzigd omdat... Er overal sneeuw lag! Voor de verandering...
46 meisjes stonden aan de start en wanneer er na twee ronden werden er nog een paar werden geëlimineerd werd het peloton wel erg compact. Ik lag er deze keer gelukkig niet bij, helaas stond ik er wel achter. Te voet. Laat ze net op dat moment beginnen koersen, dan is't snel gedaan. De eerlijkheid gebied mij ook wel te zeggen dat ik eigenlijk niet 100% gerecupereerd was van zaterdag. Mijn luchtwegen lieten het even serieus afweten...
Woensdag start ik Dwars door Vlaanderen. Het vertrek is in Waregem om 13u45... Hopelijk beter!
Vandaag op het programma; Strijen. Een typische Nederlandse wind koers in het poldergebied van onze noorder buren. Een koers die garant staat voor wind en veel afzien. En dat was dit jaar écht niet anders. Twee jaar geleden was het wel anders. Ik kan me maar al te goed herinneren hoe ik hier in mijn aller eerste elite koers naar een 11de plaats sprintte in een groot compact peloton. Herinneringen.
Coureurs gaan graag terug naar koersen waar ze goede herinneringen aan hebben. Ik ook. Ik moet toegeven dat ik uitkeek naar deze wedstrijd. Ondanks dat ik wist dat het er vandaag heel anders aan toe zou gaan dan twee jaar geleden was ik klaar voor deze waaier koers.
Zoals voorspeld was het ambiance van in't begin. En ik was erbij! Mee in de eerste waaier.. 't was wel van korte duur want ik ging serieus in't rood en toen er voor mij ook eentje moest passen was het snel gedaan met zingen... Een ronde moest ik op adem komen en reden er mij een paar groepjes voorbij... Om het op z'n Hollands te zeggen: "Archi slecht waren m'n benen ineens!"
Plooien is voor doetjes, daar doen wij niet aan mee en ik beet terug. Van waaier naar waaier reed ik terug een stuk naar voor. en ik belande ergens in waaier drie. Met 6 zaten ze in de kopgroep, 5 der achter en dan nog een groepje van 12.. Vervolgens kwam groep Eveline... Na 5 ronden zat er niemand meer achter ons. Nog 50 vrouwen zaten in koers te puffen en te zweten. Het frisse was er wel af en zo in de wind koersen is best wel vermoeiend! Ik zat op het stuk met zijwind iets te ver naar achter en draaide niet mee in de waaier maar aan de rekker is het verdorie toch afzien miljaar.
Dus moest ik den uitslag gestaan hebben was ik de 50e....Geen uitslag of niet uitrijden zit me dwars. Ergens ben ik zwaar teleur gesteld in mezelf dat ik soms niet wat slimmer koers. Maar er was toch ook een groot deel van de koers dat ik als positief ervaren heb en waar ik ontzettend veel van geleerd heb. Elke koers is nog steeds een ervaring en ik word gelukkig ook alleen maar sterker. Ik voel dat de conditie betert en ik weet dat er positieve evolutie zit in mijn manier van koersen. Hoewel dat zich nog niet rechtstreeks vertaald in schitterende prestaties weet ik dat ik het eigenlijk wel kan...
Morgen direction Fayt-le-Franc! Voor een koers tegen de Franse grens op een golvend parcours. Ik kijk er naar uit! Hopelijk met herstelde benen van dit harde labeur!
.jpg)
