Ik had "Meer van dat" beloofd, wel hier is meer van dat. En met "dat" bedoel ik een stevige koers en het nieuws daarrond. Voila...
Ruim 170 meisjes zakten vandaag af richten Dour om er deel te nemen aan de GP Le Samyn. Overigens was dit ook de eerste manche van De Lotto ladies cycling cup.
Ik wist op voorhand al wat het is om te moeten koersen in de koude. Dat heb ik afgelopen zaterdag wel ondervonden. Goed voorbereid met warming up trok ik richting circuit om de koers aan te vatten. Op dat parcours was ik helaas minder voorbereid! Ai Ai Ai...
De grote omloop ging over 40 km en liep over mooie brede banen. De km's gingen vlot onder de wielen en voor ik het wist stond ik aan de voet van het plaatselijke parcours. De aankomst zone liep lang omhoog. En wanneer je dan denkt eindelijk boven te zijn kwam je boven in de open vlakte en liep het nog zo'n 2 km smerig valsplat. Overigens met wind in de zij. Hoef ik er een tekeningske bij te maken? Au Au Au
"Ik mag niet plooien! Als ik afzie, doet het bij iedereen pijn! Ik mag niet plooien. Het is niet ver meer! Ze zullen wel stil vallen..." Een mantra die ik aframmelde tot we het hoogste punt bereikt hadden! Ik had de raid naar de top overleefd, zonder al te veel kleerscheuren. In het plaatselijke rondje kwam er ook nog een bergje met kasseien. Ik wil het wel vergelijken met Nokere berg, maar dan zonder leuke aanloop en zonder gootje.
Het afzien ging verder, en in de tweede van de 4 plaatselijke rondes belande ik in een omvangrijke groep van een renster of 20. (Achter het reeds goed geslonken peloton wel te verstaan) De laatste ronde mochten we niet meer afleggen maar met 100 km op de teller mag ik best tevreden zijn.
Mijn gevoel op de fiets wordt steeds beter en ik besluit hieruit dat ik een acceptabele winter heb gehad. Er is nog werk, veel werk maar er is licht inzicht. Want de zon is opkomst en de lente in het land! Hihi
Overigens quote van de dag: Het moment waarop ge beseft dat ge naar de wc bent geweest en ge hebt u broek weer aan, maar ge hebt al warming up op u benen en die zalf heeft tegen u zeem van u broek gezeten. Dat moment is aangebroken. (Zelf te gokken over wie het gaat, en deze keer is het zeker niet van mij...) ( Voor wie de effecten van warming-up niet kent, het is geen aanrader om dat op weke delen te smeren.)
Het was weer plezant!
Eveline Zondag ben ik er weer met meer weer (en koersfeiten)...
Op aanduiding van de ploeg vertrokken naar de éérste opdracht "Het Nobele Onbekende", ook de weersomstandigheden zaten niet mee. Winterse omstandigheden een 0°C met een gure Oostenwind met windkracht 4 met als gevolg gevoelstemperatuur -8°. Dan wordt er nogal vlug gezegd, dat is voor iedereen gelijk. Mijn doelstellingen waren beperkt voor zo een zware starter maar vol goede moed met terug een frisse kop zou het wel lukken. De conclusie na de wedstrijd geen eindresultaat maar toch gelukkig, de doelstelling toch gehaald. Waar ik in de groep wilde blijven is het gelukt, waar ik had verwacht brak de veer die verdomde "Cote du Trieu" was er teveel aan en moest ik alleen verder. Uiteindelijk eindigde m'n wedstrijd aan de bevoorrading na 70km in Edelare, zoals verwacht een opsteker maar een zeer lastige.
Hierbij wil ik graag iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen! Ik hoop van harte dat al jullie dromen mogen uitkomen en dat 2013 beter wordt dan 2012.
Wat mezelf betreft beloof ik dit jaar beter te doen dan vorig jaar. Er zijn vele redenen voor een minder seizoen, maar wat het is geweest, is geweest en daar valt niet meer over te protocollen. Ik ben nu wel extra gemotiveerd om er dit jaar iets mooi van te maken.
Voor wie het nog niet weet, dat zal niet meer in de kleuren van het Sengers ladies cycling team zijn. Volgend jaar verdedig ik de kleuren van de sprinters Malderen. Toch wil ik nog graag de ploeg bedanken voor de mogelijkheden die ik de afgelopen twee jaar heb gekregen. Het waren twee mooie jaren met speciale ervaringen waar ik veel geleerd heb. Bedankt voor de kansen aan het team en de sponsors.
Wat nu komt is voor mij ook een vraagteken maar aan motivatie is er in geen geval gebrek! :)
Nog een criterium op mijn programma was dat van Wolvertem. Niet te ver uit de buurt. Het parcours was een perfecte rechthoek van 1 km omtrek. Mooi zo!! Na 5 ronden kwam de eerste tussensprint en reed een groepje weg. Ik wou wel maar kon niet mee, omdat ik loemp genoeg was geweest net er voor een inspanning te doen. Geen super zware, maar zwaar genoeg om te passen. De helft van Team Kleo reed vooraan, en de andere helft van dat team maakte het het peloton zo moeilijk mogelijk om de kloof te dichten.
Aangezien we van Sengers niemand mee voorop hadden waren we genoodzaakt zelf de kop te nemen in het peloton. We kwamen geen meter dichter. Hiervan profiteerde Arys. Ze wist dat we niet zouden kunnen meespringen bij een snoeiharde demarrage! Feit... Ze is helemaal alleen naar voor gereden. Ik kan er dan ook alleen maar veel respect voor hebben, want dat was een mooi manoeuvre!
In de voorlaatste ronden begonnen ze ieder om beurt nog weg te springen, en ik kreeg het er serieus van op mijn heupen. Niemand zou die gaten nog gaan toerijden, dus deed ik het alleen. De twee weggesprongen meisjes reed ik gemakkelijk voorbij en ging zo nog voor het peloton de laatste ronde in. In de laatste rechte lijn, kwamen de twee vluchters mij toch nog voorbij, maar ik eindigde met een halve fiets, nog net voor het sprintende pelton! :D Een soort van opsteker.
Vandaag ging goed, maar de keelpijn komt toch opzetten . Er hangt iets in de lucht dat ik niet graag heb!
Nu het tour de France circus weer voor een jaar opgeborgen is, is de tijd van de criteriums aangebroken. In afwachting van de profs mogen de dames ook wel eens present tekenen. Ik kreeg een uitnodiging om deel te nemen in Herentals. Tussen een zweterige massa volk mochten wij onze rondjes afhaspelen in het beklinkerde stadscentrum.
Kasseien troef! Maar het was een tof koerske. Ik kon nog een valpartij ontwijken. Mijn slechte benen van dit weekend waren verteerd en ik reed een vlakke koers. Ik kon koersen zoals ik dat wil. Op het einde reden nog twee rensters weg uit het compact overgebleven pelotonnetje. Ik sprintte me naar een 6de plaats, wat eindelijk nog eens een uitslag is. :)
Vorig jaar nog goed op mijn totter gegaan in deze mooie polder koers. De wind waaide toen hard en aangezien iedereen uit de wind probeert te rijden, maar er geen plaats is voor iedereen,... gingen ze op de grond. Gelukkig zonder al te veel ergs!
Een jaar verder... Het kleine vergeten dorpje ergens in West-Vlaanderen, daar waar de tijd bleef stilstaan, komt vandaag tot leven. Het café dat slechts enkele dagen per jaar de deuren opent trekt vandaag vele klanten aan. De dag dat de koers passeert is het kermis, het is feest. Het weer is goed, er waait een briesje door het vlakke polderlandschap. Een 50-tal rensters neemt de start.
De eerste ronde is het 'parcoursverkenning'. Op een rustig tempo leggen we de eerste ronde af. Wanneer iedereen weet hoe de wind waait, kan er eindelijk gekoerst worden. Nuja, een groepje van 6 krijgt in de tweede ronde al snel een mooie voorsprong. Het peloton maakt niet onmiddellijk aanstalte het groepje bij de lurven te nemen. Laat ze maar... Tot het te laat is. Er wordt na enkele ronden wel gekoerst, maar de kopgroep laat niet meer toe dat we dichter komen.
Ondertussen is ook de wind een factor geworden waar we rekening mee moeten houden. Alles wordt op het kantje getrokken en ik weet dat het daar gevaarlijk is. Ik zie het gewoon al afkomen... Achter mij hoor ik het lawaai van carbonnen fietsen die in elkaar haken en over het asfalt schuiven. 't is gebeurd, en ik lig er deze keer gelukkig niet bij!
Mijn benen waren vandaag brak zoals we dat soms zeggen. Ik was niet super slecht, maar ik kwam gewoon niet in de koers. Mijn benen hadden er geen zin in. Een vorm van vermoeidheid? Of een griepje dat zich aankondigt?
Amper twee dagen terug uit Bretagne en ik sta al weer aan de start van een koers. Zottegem-Strijpen ditmaal. Een lastig parcours dat verre van plat was. Ik had het -zeker in het begin van de koers- erg lastig. De benen waren duidelijk nog niet volledig gerecupereerd van mijn vier-daags avontuur in Bretagne. Een redelijk grote groep reed in het begin van de koers reeds weg. De samenwerking liep in het begin duidelijk niet gesmeerd in de kopgroep waardoor we nog tamelijk dicht kwamen. Ik had toen de sprong moeten wagen, maar twijfelde andermaal een beetje te lang. Ik dacht dat het peloton er wel vlot naartoe zou rijden. Niet dus.
Iets over half koers keek ik even achterom, huh? Waar is iedereen? Is die kopgroep zo groot? Met een goede 10 man vormden we het peloton, ongeveer evenveel in de kopgroep, en waar de rest naartoe was, ik weet het niet. Ik reed nog een zeer belabberde sprint. Mijn benen waren niet super, en ik zat aan de compleet verkeerde kant van de weg... Oeps.
Al bij al een redelijk tevreden gevoel. Deftig uitgereden, na een zwaar weekend. De komende weken zal ik er alleen maar voordeel uithalen normaal gezien.
Op 11 juli vertrokken we met de ploeg richting Bretagne, een verplaatsing van ruim 700km! Voor mij was dit het begin van een heel avontuur. Mijn eerste rondje op een lastig parcours. Ik moet toegeven dat de schrik er echt goed inzat. Overal vroeg ik naar het parcours, "zijn die bergen echt zo lastig? Hoelang is dat klimmen? Rijden ze hier hard?" Factoren waar eigenlijk niets aan te doen is, maar ja, schrik he.
Op donderdag ging dan de eerste rit van start voor 116km. In het begin had ik het wel wat lastig, vooral omdat mijn benen vol stress zaten. Maar eens we goed aan het rijden waren kwam ik in de koers en ging het steeds beter. Net voor de tweede klim reed ik lek! miljaarde, miljaarde! Ik wisselde snel en kreeg vandaag een uitstekende les in hoe ik terug in het peloton moet geraken. Marc gaf goede instructies over wanneer ik achter de auto's moest blijven en wanneer ik er voorbij moest. Op die manier kwam ik redelijk snel korter en kon ik terug de aansluiting met het peloton maken. Ook dank aan de ploegleiders van andere ploegen die mij meenamen in het zog van hun auto en die tekens deden dat ik even moest wachter achter de auto... Ploegmate Anna ging er in een groepje vandoor en sloeg er in om de eerste rit op haar naam te schrijven. Hoewel het kei hard regende stond ze op het podium te blinken in de 4 truien. Gele leiders trui, bolletjes trui, witte jongeren trui en groene sprinters trui... Alle truien dus. Mooi!
podium :)
Vrijdag stond een tijdrit geprogrammeerd. En als ik de gisteren nog geen stress had, dan wel vandaag! Ik heb van mijn leven nog geen tijdrit gereden, zeker geen van 16 km en al helemaal geen klimtijdrit... Zonder tijdrit fiets... Olé! Doelstelling? Binnen tijd binnen komen zou al heel erg fijn zijn! Reeds bij de verkenning wist ik dat het 16 lange kilometers zouden worden, mijn benen deden nog pijn van de eerste rit! Van in de start ging het direct bergop! Lastig! Maar dat is het natuurlijk altijd in een tijdrit. Het was ook tamelijk technisch! Veel draaien en keren. Ik finishte binnen tijd en ploegmaat Anna zette de puntjes op de i door nog maar eens te winnen. :)
opwarming voor de 4de rit
Dag drie ... 112km. Het gevoel was vandaag al een stuk beter en ik kreeg de opdracht om op het wiel van de luxemburgse kampioene te rijden. HAHA, ja allemaal goed en wel maar als het bergop is, is er geen houden aan! Helaas! Ik kon wel uitrijden, en toen we op het plaatselijk parcours kwamen trachte ik nog mee te springen met de uitvalletjes. Niet dat er nog veel opzat... Het peloton ging naar de massasprint, en de dag zat er weer veilig op!
De laatste dag, 106 km en zou volgens het roadbook de lastigste etappe zijn. Kijkend naar de hevige wind, zou het vandaag na 20km al gebakken kunnen zijn. Blijkbaar waren de andere ploegen evengoed gebrieved als wij, want iedereen wou vooraan zitten waardoor er eigenlijk niets gebeurde. Het eerste klimmetje was lastig maar ik kwam goed mee boven. Na goed 30 km reed ik weer lek in de afdaling net voor de tweede klim. Argh, Vandaag was het andere koek en ik kwam niet meer terug in het peloton. Het werden lange kilometers naar de finish! En ik zal me nog lang afvragen waar ik zonder die lekke band geraakt zou zijn. Het gevoel was goed maar met dag lastige parcours, weet je nooit hoe het zou uitdraaien... Helaas! Anna won nog maar eens de koers. Als ploeg hebben we het uitstekend gedaan! Iedereen deed wat hij kon! Het resultaat is dan ook echt wel super! Ik hou een heel tevreden gevoel over aan de koers in Bretagne. Ben blij dan ik mijn eerste rondje toch tot een goed einde heb kunnen brengen. Met een beetje geluk zijn we nu voor de zomer vertrokken... Dag drie ... 112km. Het gevoel was vandaag al een stuk beter en ik kreeg de opdracht om op het wiel van de luxemburgse kampioene te rijden. HAHA, ja allemaal goed en wel maar als het bergop is, is er geen houden aan! Helaas! Ik kon wel uitrijden, en toen we op het plaatselijk parcours kwamen trachte ik nog mee te springen met de uitvalletjes. Niet dat er nog veel opzat... Het peloton ging naar de massasprint, en de dag zat er weer veilig op!
De laatste dag, 106 km en zou volgens het roadbook de lastigste etappe zijn. Kijkend naar de hevige wind, zou het vandaag na 20km al gebakken kunnen zijn. Blijkbaar waren de andere ploegen evengoed gebrieved als wij, want iedereen wou vooraan zitten waardoor er eigenlijk niets gebeurde. Het eerste klimmetje was lastig maar ik kwam goed mee boven. Na goed 30 km reed ik weer lek in de afdaling net voor de tweede klim. Argh, Vandaag was het andere koek en ik kwam niet meer terug in het peloton. Het werden lange kilometers naar de finish! En ik zal me nog lang afvragen waar ik zonder die lekke band geraakt zou zijn. Het gevoel was goed maar met dag lastige parcours, weet je nooit hoe het zou uitdraaien... Helaas! Anna won nog maar eens de koers. Als ploeg hebben we het uitstekend gedaan! Iedereen deed wat hij kon! Het resultaat is dan ook echt wel super! Ik hou een heel tevreden gevoel over aan de koers in Bretagne. Ben blij dan ik mijn eerste rondje toch tot een goed einde heb kunnen brengen. Met een beetje geluk zijn we nu voor de zomer vertrokken...
Het was wel niet mijn troffe maar mocht em toch effe vasthouden ;)
Eindelijk eens koersen in de buurt. Het was weer een hele organisatie om de dames elite rond dezelfde tijd als de junioren mannen te laten starten maar daar lag ik niet wakker van want eigenlijk was ik kei gemotiveerd. Helaas volstaat motivatie natuurlijk niet om een goede koers te rijden. Ik had geen super dag. Ondanks dat het parcours met ligt had ik het in de koers niet gemakkelijk.
Tegen het einde van de koers kwam ik er wel wat door en ik maakte me op om mee te gaan sprinten. Ondertussen was er wel al een groepje op kop geraakt, maar een mooie ere plaats zou ook eens niet slecht zijn. Ik liet me opzij zetten in de voorbereiding en zat natuurlijk veel te ver bij het ingaan van de sprint.Zo duwen en trekken dat ze deden, ongelooflijk. Is dat dan van niet beter kunnen als je 20ste wordt? Heb je dan een slechte koers gereden? Ik vraag het me af, blijkbaar wel...
Het volgende op het programma: Tour feminin de Bretagne Au' revoir! :) Eveline
Twee dagen geleden in Steenokkerzeel gekoerst, gisteren stevig getraind en vandaag dus weeral koers... Kijken hoe het herstel is na drie zware dagen want binnen enkele weken zal ik aan de start staan in in de tour feminin de Bretagne!
In het begin van de koers had ik het nogal lastig. Mijn beentjes deden nog een beetje pijn van de voorbij dagen maar gedurende de koers kwam ik er wel een beetje door. In de eerste ronden reden al twee meisjes weg en we zagen ze voor het einde van de koers niet meer terug. Vechtend tegen de wind haspelde het peloton de rondjes af. Uiteindelijk waren en nog twee meisjes die de sprint van het peloton konden ontspringen. Ik reed me naar de 15de stek.
Hoewel het gevoel eigenlijk super goed was op het einde liet ik mezelf weeral inpakken in de sprint voorbereiding. Quel merde! Een deftige sprint heb ik dus andermaal niet kunnen rijden maar toch legde ik beslag op de 16de plaats. Ik ben klaar voor de zomer (denk ik) :)
Een koers dicht bij huis die al meermaals alleen maar windeieren heeft gebracht. Niet goed genoeg, valpartijen, pech... Ik heb het er allemaal al gehad en ben eindelijk wel eens toe aan iets anders.
Ik had geen super dag. Die had ik niet verwacht na al de miserie die ik in Steenokkerzeel had gehad. Toch reed ik een degelijke koers. Niets speciaal, aankomst in het peloton dat net nog drie vluchters moest laten voorgaan. Ik kwam in de sprint nogal ingesloten te zitten maar eindigde toch 16de. Niet speciaal maar de beste uitslag tot nog toen... Het mag beginnen beteren, eindelijk!
Kort en bondig "Niet het beste gevoel, niet de beste benen, net niet mee met een goed groepje, net nog een beetje (veel) meer trainen... Lastig BK, een andere keer misschien beter... ooit, is...???????
04h30... Het rinkelend geluid van de wekker maakt een einde aan mijn korte nachtrust! Veel te vroeg maar toch energiek spring ik uit bed. Vandaag dé dag. Belgisch kampioenschap in Geel!
6h30... Aankomst in Geel, hoewel het nog ontzettend vroeg is, is er in Geel al veel leven. Iedereen maakt zich op voor het grote Belgische wielerfeest. Een sfeer met een gevoel die ik niet kan beschrijven. Je moet het meegemaakt hebben...
Vol goede moed, vol irrealistische dromen. Ik weet dat het niet kan, of op z'n minst ongelooflijk moeilijk zal zijn, maar eerlijk... Ik denk dat iedereen stiekem droomt dat vandaag alles wel eens zal meezitten. Dat het lukt.
De weer goden zijn ons niet gunstig gezind. (Tenzij je van regen houdt natuurlijk.). Een klein groepje rijdt reeds in het begin van de koers weg. Ronde per ronde worden ze aangevuld met nieuwe rensters die de sprong wagen. Ik wacht af. Ik weet dat te snel vooraan rijden me niet lukt. Voor te veel op kop te moeten komen is mijn conditie verre van goed genoeg! De grote favorieten zitten trouwens nog hier. Ze zullen het hier niet bij laten. Ik wacht wel...
Als je ze ziet springen weet je hoe laat het is. Je wil mee, je moet mee. Geen tussenweg, geen omweg, geen getwijfel. Ik twijfelde te lang. Kan ik nog mee springen? Ik spring, maar kom 10 meter tekort om met de goede mee te zijn. Argh. Ik vloek op mezelf en weet dat het nu in het peloton volledig zal stilvallen. Terug komen zal er nu niet meer bij zijn. Kampioenschap gereden. Ik voel het, ik weet het.
In de koude regen de laatste rondes afwerken, binnenkomen en gaan douchen. Niet ziek worden.
Weten dat het een irrealistische droom was, dat ik de mijne ooit al heb gehad en dat er eigenlijk nog veel kansen komen. Voor ooit misschien. We zien wel. Proficiat aan de sterke winnares en haar sterke ploegmate! Jolien D'hoore en Maaike Polsploel, mooie koers!
Heerlijke kaas maken ze hier, als ik me niet vergis... We rijden geen anderhalf uur voor een bolletje kaas maar voor te koersen... :) Midden in mijn examens dus hoe de conditie is, is ook voor mij een raadsel. Aan trainen ben ik de laatste dagen helaas weinig toegekomen. De wind die vandaag de kop opstak zal het absoluut niet gemakkelijker maken en de stress sloeg al snel om m'n oren.
What goes up, must come down...
De parcours verkenning zint me niet... Das hier niet plat? hu.. Gelukkig staat de wind nergens echt schuin voor en dus verwacht ik me niet aan een in flarden gereden peloton. Alsof we nog niet genoeg zouden afzien? Echt selectief is het parcours niet, maar zonder conditie moet je hier niet zijn. Echt bergop is het niet, maar toch lastig genoeg om serieus te koersen en af te zien... Ik heb afgezien. De oplopende strook was lastig! Toch bereikte ik in een uitgedund peloton de finish! :) Moe maar voldaan kunnen we de volgende weken weer beginnen trainen richting de drukke vakantie! :)
Net voor de examens, het goede gevoel begon eindelijk zijn neus aan het venster te steken. Ik koerste in Rotselaar met een gevoel dat ik al lang niet meer gekend had. Het 'ik-kan-hier-alle-momenten-van-mijn-fiets-vallen-gevoel' was er eens niet. Ik koerste aandachtig vooraan en reageerde op zo veel mogelijk uitvallen. Eigen doodvonnis tekenen zoals dat dan heet zeker? Maar ach, vandaag maakte het niet uit! Ik voelde me goed!
en route
Het was een koers zoals er dit seizoen al veel geweest zijn, als ze in de eerste ronde niet wegrijden, dan wel in de voorlaatste... En aangezien het in de eerste ronde niet gebeurd was, was de voorlaatste cruciaal! Ik reed rond de 17e plaats toen het voor mij onder aanvoering van de Zweedse Johansson scheurde. Toen ik het gaatje toe reed merkte ik al een volgende scheur op. Dikke pech ja! ahpff, dat kan ik helaas nog geen 2x achter elkaar... Er waren er 15 vooruit! Merde...
Dan rijd je over de streep. Frustratie tot achter je oren. Had ik maar wat verder gezeten! Ik had vandaag -ook al was het een platte, altijd rechtdoor koers- echt super goede benen! De komende examens... we zien wel wat dat zal doen met de conditie!
Koersen op Vos' terrein. Haar Aalburg. Wie haalt het in zijn hoofd om te durven denken haar hier te verslaan? Koersen in het hol van de leeuw, maar de leeuw was er niet dit weekend... Met een sleutelbeenbreuk die ze daags voordien had opgelopen in Valkenburg stond ze aan de kant te kijken...
Koers gaat door met of zonder Vos. En koersen zouden ze zowiso doen! Iedereen weet dat het snel op een lint wordt getrokken en het is kwestie van mee zijn. Maar tussen weten, kunnen en willen ligt nog een wereld van verschil natuurlijk. Toen ik het eindelijk aandurfde een blik op mijn kilometertellertje te werpen na goed 10 km reden we boven de 55 per uur. (En het was niet bergaf!) Alles lag op kant en 35 meisjes reden gelijk zotten weg. Ik was er eerlijk gezegd niet kwaad voor. Ik zat in het eerste pelotonnetje, dat al snel werd aangevuld door achter komers. Na het eerste uur was de gemiddelde snelheid 43 per uur. Stilstaan hebben we niet gedaan.
Ik had een lastige dag vandaag. Het was niet eenvoudig me uit de wind te zetten. Zo choco als iets verplichte ik mezelf de plaatselijke rondes af te werken. Hoewel de voorsprong van de 35 meisjes naar de 7 minuten opliep, werden we niet uit koers genomen en reed ik de volle 122 km uit. CHOCO CHOCO CHOCO! Moe maar voldaan. En hoewel ik 97e was, was het een overwinning voor mezelf om die koers goed mee te rijden. Veel beter als vorig jaar dus! :)
Een mooie platte koers. Ik hou van Veldhoven. Ze organiseren er elk jaar een koers die me eigenlijk perfect zou moeten liggen. Mist wat wind zou het er wel zwaar kunnen zijn, maar die was er voor dit jaar -gelukkig- niet.
We gingen van start voor bijna 140 km. Dat is dubbele afstand vergeleken met vorig jaar toen we voor de profs moesten binnen zijn. Een grote ronde om vervolgens drie plaatselijke rondes te kunnen verorberen. Ik had een dag met een redelijk gevoel. Ik kon goed mee in het peloton en ik reed steeds voorin. Er was een groepje met zeven rensters voorop, het peloton sprintte voor een achtste plaats. Ik werd uiteindelijk 22e, maar heb daar niet echt voor gesprint. Na 140 km was het vet van de soep.
De langste koers die ik ondertussen heb uitgereden. Ik ben tevreden. Eveline
Ondertussen ook al enkele weken geleden de koers in Begijnendijk meegepikt. Ik stond hier vorig jaar ook aan de start en als ik mij niet vergis zelfs met een goed resultaat. 11de. Hoewel ik schrik had dat de bergen van Gooik nog in mijn benen gingen zitten, reed ik verrassend gemakkelijk. Het herstel was blijkbaar toch beter dan verwacht. Gelukkig maar.
Het was een koers die zoals verwacht op een massasprint zou uitdraaien. Ik heb me echter niet afzijdig gehouden en heb goed meegekoerst. Ik sloeg er zelfs in om twee premies mee te pikken wat toch goed was voor... 10 euro. Oh ironie. Al is dat natuurlijk niet het belangrijkste. Omdat in de laatste ronde nog enkele meisjes het ruime sop verkozen reed ik voor ploegmaat Geerike het gat toe. Zij wilde zich focussen op de sprint. Het gat was redelijk snel toe en ik recupereerde eigenlijk nog in de aanloop naar de sprint. Ik bolde ergens als 20ste over de lijn. Ongeveer.
Ik denk eerlijk gezegd dat er meer had ingezeten als ik m'n eigen kans had gegaan. Ik had een goeie dag, zo een die je maar zelden meemaakt. Zo'n dag waarop je lang kan blijven rijden... Maar de koers is gereden en met de vierde plaats van Geerike zijn we als ploeg natuurlijk ook tevreden.
Waar ik de laatste tijd zoals gezeten heb? Ofwel achter mijn boeken ofwel op mijn fiets. Dat laatste naar mijn mening veel te weinig maar het is momenteel roeien met de riemen die ik heb. Ik heb ,ondertussen reeds enkele weken geleden, in het Vlaamse heuvelland gekoerst. Gooik-Geraardsbergen-Gooik, onderdeel van de Lotto cycling cup was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Ik ken de streek ondertussen tamelijk goed en was op het ergste voorbereid. Al was dat zelfs nog niet genoeg. Tot aan de voet van dé Muur van Geraardsbergen ging het nog redelijk goed maar klimmen is toch echt mijn ding niet! Hoewel het volgens de meesten tussen mijn twee oren zit voel ik mijn benen al vol lopen bij de gedachte aan al dat klimwerk. Het werd vervolgens dus een eenzame toch van Geraardsbergen naar Gooik. De wind en het landschap zaten mij niet mee. Om mij te pesten moest ik ook nog eens solo over de wel- gekende Bosberg om vervolgens de Congoberg te gaan temmen. Nee, eerlijk gezegd was ik blij toen ik naar huis kon. Ik zal mij nog wel eventjes op de platte houden denk ik...
Met de afgang van vorig jaar nog in gedachte stond ik zaterdag aan de start in Snaaskerke. Vorig jaar had ik het na één ronde al gehad en was ik afgestapt. Een hele slechte dag concludeerde ik toen. Een dag die ik niet snel zou vergeten. Dagen zoals die ene dag blijven lang na zinderen en herinneren me er aan dat ik moet blijven trainen en blijven werken.
Een jaar later. Ik heb het de laatste dagen erg moeilijk gehad. De opdrachten voor school stapelen zich in snel tempo op. Mijn nachtrust verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik kan niet zeggen dat ik me al terug 100% voel na de keelontsteking van afgelopen week maar ik ben wel vastberaden om beter te doen als vorig jaar.
Het parcours geeft me rillingen. De herkenning van afgang... Ik voel me al niet goed voor de start. Een gevoel dat me ook in de koers niet loslaat. Mijn benen zijn geblokkeerd. Vreemd. Met mijn conditie ging het de laatste tijd echt wel de goede kant op en het gevoel verbeterde met de week. Vandaag niet.
Ik vraag me af of het door de ervaring van vorig jaar komt of eerder door ziekte. Ik doe niet echt veel beter als vorig jaar. Ik voel me net zo vernederd. Ik hoop dat het de komende weken weer goed gaat. Net zoals vorig jaar. Ja, net zoals toen.
Donderdag 17 mei staat Gooik-Geraardsbergen-Gooik op mijn programma om daags nadien te starten in Begijnendijk. Ben curieus.
Ik heb reeds enkele dagen last van keelpijn. Zaterdag, 1 dag voor de koers en mijn stem is nagenoegen volledig verdwenen. Met veel moeite krijg ik er nog wel een beetje geluid uit, maar het doet pijn. Ik ben een uurtje gaan losrijden en voelde mijn longen branden. Ik heb schrik voor het effect morgen. Koersen? zot zeker? Ja zot wel, we zien wel wat dat wordt maar eerlijk gezegd heb ik er zelf geen geweldig goed oog op.
Zondag, onderweg naar Veldhoven. Ik heb nog steeds niet veel te vertellen. (Enfin ik heb altijd veel te vertellen, maar ik krijg er nog steeds niet te veel uit.) Nu hebben mijn medereizigers ook eens een rustige rit gehad. We komen aan in het rustige dorpje dat vandaag is omgetoverd tot koers kermis. De sponsors ontvangen ons met open armen. De ploeg staat in vol ornaat voor de deuren van AO Smidt. Ook mr Sengers komt met zijn familie een kijkje nemen. Het is wel tof om zo veel supporters aan onze zijde te hebben.
De koers was 100km in lijn en vervolgens twee plaatselijke ronden van ongeveer 12km. We vertrokken en blijkbaar ging het beter dan verwacht. Mijn longen vielen goed mee vandaag. Ik reed van voor, naar achter en weer terug. Veel gewring en gedoe. Ploegmaat Geerike ging voor het ingaan van de plaatselijke rondes mee in de goede ontsnapping. Ik reed op plaats 22 over de streep in het peloton. Opgelucht dat ik mijn koers had kunnen uitrijden, was dit eigenlijk al een overwinning op zich. Ik hoop dat het nu de komende weken toch de goede richting begint uit te gaan.
Drie massages in drie dagen tijd... zeg nu nog eens dat crashen geen voordelen heeft. Nee nee, toch maar beter recht blijven. Mama heeft haar gouden handen laten werken en is er in geslaagd mijn nekspieren in beweging te krijgen. Wonder boven wonder. Ik heb dus dinsdag in Boortmeerbeek kunnen koersen. Hoewel het niet volledig pijnvrij was, ging het toch goed. Er is niets spectaculairs gebeurd. Ik heb gewoon mijn koers uitgereden.
Foto's met dank aan Kurt!
Echt sprinten zat er niet meer in, want ik zat nogal ver, en vooral ook ingesloten. Met een 23e plaats troost ik me zeker tevreden. Het voelt oké, voor de komende koersen.
Op zondag 29 april stond het provinciaal kampioenschap gepland in Wiekevorst. Een half uurtje van Mechelen, dus eigenlijk een koers bij de deur. Ik had er de laatste weken erg naar uitgekeken. Vol goede moed stond ik aan de start van deze 'thuis koers'. Het tempo zat er van in het begin van de wedstrijd goed in. Vlucht pogingen waren meestal geen lang leven beschoren.
Ik voelde me na lange tijd nog eens goed op de fiets. Het kan er natuurlijk mee te maken hebben dat het een kampioenschap was, al dicht ik het eerder toe aan een goede trainingsweek en veel rust. Ik kon me goed handhaven in het peloton, maar op drie ronden van het einde was het weer eens prijs.
Ik raakte het stuur van een andere renster en kon niet meer weg. Ik sukkelde in een van de diepe kloven aan de kant van de weg om vervolgens recht op m'n hoofd in de gracht te duiken. Het nut van een helm heeft zich hier nog maar eens bewezen. Helaas was deze gracht niet gevuld met water -dat mijn val gebroken zou hebben- maar wel met doornstruiken en prikkeldraad. Het gevolg is een lichaam vol krassen en blauwe plekken.
Geen rozen zonder doornen, maar vandaag waren het helemaal geen bloemen helaas.
Op zich vallen de wonden wel mee. Mijn nek is stijf en stram. Ik kan mijn hoofd met veel moeite bewegen. Bart, de osteopaat zal zijn werk hebben om daar weer beweging in te krijgen... Maar als alles meezit, is er zondag weer koers, in Boortmeerbeek! Nog dichterbij! Looking forward! Eveline
De afgelopen weken was ik verschillende keren op de sukkel met mijn gezondheid. Van het één naar het ander zonder enige aanwijsbare oorzaak. Het vergt veel energie en dus had ik de week voor Roeselare een weekje rust ingelast in mijn schema... Dat de conditie momenteel niet top is, was wel enig sinds te voorspellen.
De GP Roeselare is een mooie koers. Een grote ronde van 100km met onder meer de Kemmelberg, de Monteberg, de Rodeberg, de Schminkelberg,... kregen de dames voorgeschoteld. Vervolgens waren er nog twee plaatselijke rondes gepland. De eerste 35km tot aan de voet van de Kemmelberg gingen goed. Ik was er nog nooit geweest en wist dus eigenlijk ook niet zo goed waaraan ik me moest verwachten. Ik schrok wel even bij het opdraaien van de kasseien. SLIK! Moet ik hier naar boven? De familie stond aan de voet van de Kemmelberg. Gelukkig hadden ze mijn geklungel al snel opgemerkt en hielpen ze mij een handje naar boven.
Door de vele valpartijen voor de Kemmelberg, kwam ik toch nog ergens tussen de mensen boven. Weliswaar volledig choco! Ik deed mijn best om nog bij het peloton te komen, maar ik voelde mijn conditionele achterstand. Ik kwam in een groepje terecht waarmee ik terug richting Roeselare kon rijden.
Vele minuten achter het peloton kwam ons groepje in Roeselare aan. Van het plaatselijk parcours bleven we gespaard. Gelukkig heb ik er dan vandaag een goede training van kunnen maken, door de grote ronde uit te rijden. Hopelijk goed voor de komende koersen.
