Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik voel me er goed bij. Heel goed zelfs. Alsof er een zware druk van mijn schouders is gevallen. De grootste schuldenput is gedelfd. Weg, foetsie, verdwenen. Ik voel me vrij. Vrijer dan ooit!!! Niet te beschrijven. Gevangene van de auto, de onnodige luxe. Mijn ventje is het er niet mee eens. Net zoals bij de meeste mannen is de auto een statussymbool. Onze auto was niet echt eentje om mee te stoefen, zo'n oude Opel astra diesel, maar hij had karakter en hij bracht ons overal naartoe. Zonder morren of pruttelen. Tenminste, als het niet te koud was. En als het niet te hard regende want dan dierven de remmen wel eens weigeren ... Heel spannend, vooral op een besneeuwd wegdek.... Maar hij deed het toch maar. Opel, ik ben er dik tevreden over.
Maar nu zitten we zonder. Ik met mijn bromertje en mijn ventje ... met de fiets. Een brommertje is beneden zijn stand. Daar voelt hij zich te trots voor. En grote afstanden leggen we niet af. Een beetje rond de kerktoren en af en toe enkele kerkpleinen verder om moeder op te zoeken. Indien nodig kunnen we altijd nog de auto van moeder lenen, die nu voor ieders gebruik in haar garage staat.
Ergens in mijn achterhoofd zat het idee dat de overheid ooit met een campagne gestart was: nummerplaat inleveren en gratis busabonnement. Maar bestond dat nog? Even checken (wat is internet toch een geweldige uitvinding) en ja hoor! Drie jaar gratis abonnement. Snel een formuliertje uitgeprint, ingevuld en klaar om op te sturen. Jaja, ik zie het gelijk zitten. Nu mijn wederhelft nog.
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
Wat ik wel heb geleerd door mijn "opvoeding" is het tevreden zijn met niets ... Niemendal ... Een beetje rust in mijn hoofd was voor mij de grootste luxe die ik me kon permiteren. En die luxe waardeer ik nog het meest. Lekker eten? Onbekend ... Ik overleefde op oud brood en aardappelen met erwtjes en peekes (uit blik) met meestal een hamburger. Af en toe afgewisseld met videevulling en kroketten of pannekoeken. Pannekoeken tot ze er langs mijn oren uitkwamen ... Ik kan geen pannekoek meer zien!!! Mooie of dure kleding? Nooit gezien dus van geen enkel belang. Ik kleed me nog altijd met, welliswaar smaakvolle, afdankertjes van anderen. Ik loop niet rond als een slons. Ik heb smaak, maar ik kan er geen geld aan geven. Gierig ben ik ook niet echt. Ik heb nooit geld gehad, dus ik kan het ook niet uitgeven. Een grote dure auto? Thuis reden ze met Lada, dan weet je het wel ... Voor mij hoeft een auto niet. Ik was al een eind in de twintig voor ik mijn rijbewijs behaalde (op minder dan een maand tijd). Ik kan goed met de auto rijden, rij ook graag met de auto, maar ik rij minstens even graag met mijn brommertje. Fietsen is lichamelijk voor mij onhaalbaar. Ik kan fietsen, d.w.z. ik val er niet mee omver. Maar na amper twee kilometer ben ik uitgeput. letterlijk uitgeput. Minstens drie weken buiten strijd. Nee, het is geen gebrek aan conditie Die is getest en ik heb een redelijk goede conditie. Men noemt dit CVS. Chronisch Vermoeidheids Syndroom... Lichamelijke inspanningen zijn niet voor mij weggelegd en ik heb er vrede mee genomen. Een mens zoekt naar andere mogelijkheden en die zijn er gelukkig. Make up? Het hoognodige. Kapper? Als het echt moet en kleuren doe ik zelf. Juwelen? Maak ik zelf. Meubelen? Oude meubelen uit de Kringloop winkel heb ik een nieuw kleurtje gegeven. Dat kan ik iedereen aanraden die iets unieks wil. Uitgaan? Ik kan niet tegen drukte.
Je ziet het, ik ben een redelijk goedkoop raspaardje. En dat heeft zijn voordelen. Geld komt voor mij op de ... zoveelste plaats. Ik kan er zelfs geen getal op plakken want er zijn zoveel meer belangrijke dingen in mijn leven. In ieders leven! Maar wij mensen, zijn zo verslaafd aan al die luxe artikelen. Wij zien het niet meer als luxe artikelen. Een mooie auto, een flitsende motor (liefst een Harley), een tweede autootje, flatscreen tv, de nieuwste dvd, surround system, ieder jaar een nieuwe computer met labtop, aangelegde tuin met onderhoud (want daar heb je als hardwerkende tweeverdieners met twee rotverwende kinderen, geen tijd voor) en ga zo maar verder ...
Ik heb er niets op tegen, versta me niet verkeerd. De economie moet ook draaien. Maar voor mensen die een beetje tegenslag in het leven hebben, is het niet zo evident om deze dingen uit je leven te bannen, om zo de schuldenlast een beetje dragelijker te maken. Wij denken dat we niet zonder kunnen, omdat de reclame (lees propaganda) het ons zo verteld. Wij zijn gehersenspoeld. Gebrainwashed!!! En het begint al in onze jeugd: Pampers aan onze kont!! En niks anders is goed genoeg. Daarna gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Nieuwe buggy, liefst met crossbanden, merkkleding, merktutters, merkspeelgoed ... De keuze van de school... Een gemeenteschooltje is niet goed genoeg meer. Een school waar een procentje teveel allochtonen zitten, wordt al snel als een concentratieschool bestempeld. Oei, dat gaat ten koste van de leerstof!!! Amper de kleuterschool ontgroeit en ze worden al onder de testen bedolven. Vijf jaar oud en men beslist waar die kleine uk later gaat terecht komen. Druk, druk, druk ... op de schouders van die kleine ukken. Iedere goede prestatie wordt beloond met luxe goederen. Speelgoed bij de vleet, maar waar blijft de creativiteit? Waar moeten die kinderen later naartoe als het leven hen een beetje tegensteekt???
Juist, in de armoede ... In het beste geval worden ze vaste klant bij het ocmw. In het andere geval worden ze een vaste resident in onze Vlaamse gevangenissen...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
