|
Ik, Claude
Hoofdstuk Vxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Nadat ik enkele minuten over het pad richting huis wandelde, verdween de euforie over de macht die ik over leven en dood scheen te hebben. Na het doden van dat onnietige wezen voelde ik een gelukzalig gevoel over me heen komen. Alsof ik almachtig ben, onkwetsbaar zelfs. Maar nu dit allesoverheersende gevoel afnam begon ik over de gevolgen van mijn daden na te denken. Louisa was geheel overstuur naar huis gevlucht. Wat als ze in die toestand haar mond zou voorbijpraten. Het was mijn woord tegen het hare natuurlijk en ik kan heel overtuigend zijn. Trouwens, ik stond recht in mijn schoenen. Ik had er geen geheim van gemaakt dat ik geen toekomst zag in een leven met haar. Dat zij mijn toenaderingen anders opnam, dat is haar probleem. Maar dat geeft haar het recht nog niet om mij zo koelbloedig in de val te lokken. Na deze redenering was ik ervan overtuigd dat ik het recht aan mijn kant had. Iedere zichzelf respecterende man zou op deze manier reageren. Vrouwen, het waren berekende en onbetrouwbare wezens. Hun enige taak in hun miezerige leven is om de man te dienen. En zelfs dat krijgen ze niet voor elkaar.
Ik werd in mijn overpeinzingen gestoord door een flikkerend lichtje in de verte. Een fiets naderde me vanuit het dorp. Ik verstopte me achter een struik en gluurde door de takken. Kon het? Zou ze zo dom zijn of speelde de voorzienigheid mee door me een tweede kans te gunnen. God had echt grootse plannen met mij om het lot zo in mijn richting te sturen. Haar blonde haren glansden in het maanlicht. Haar fiets rammelde over het hobbelige bospad en haar blauwe zwierige rok wapperde vrolijk in de wind. Zij was het, de domme gans. Waarom ze op haar schreden terugkwam, wie zal het zeggen. Waarom doen vrouwen wat ze doen? Ze zijn gewoon niet slimmer. Als een roofdier sloop ik naar het pad, verscholen in de schaduw van de struik waarachter ik verborgen zat. Net op het moment dat ze me passeerde sleurde ik haar van haar fiets en gooide haar op de grond. Als een wild beest begon ze om zich heen te schoppen en te klauwen. Ze gilde en krijste alsof haar laatste uur geslagen had. Ik werd dol door dat geschreeuw. Het was alsof die kat terug tot leven was gekomen om me te tarten. Ik wilde het gekrijs en het spartelen stoppen. Dat was alles. Ik nam haar bij haar strot en kneep. Ze klauwde met haar lange vingers naar mij gezicht. Ik had nooit geweten dat Louisa zulke lange nagels had. Ik voelde haar klauwen scheuren in mijn vel. Door de pijn werd ik woest. Ik voelde het bloed naast mijn oog sijpelen. In mijn woede kneep ik nog wat harder tot het spartelen minderde. Haar greep rond mijn polsen verzwakte. Uiteindelijk veranderde het gegil in een hees gesnik waarna al snel alle weerstand stopte. Na een laatste schok die door haar lichaam voer was het stil
Eindelijk stilte. Vrouwen en katten
wat een lawaai konden zij produceren. De stilte bracht me opnieuw tot rust. Ik zat schrijlings over het levenloze lichaam na te hijgen. Dit was me het avondje wel. Nadat het oorverdovend kloppen van mijn hart een beetje geluwd was, bekeek ik haar. Door de worsteling waren haar haren los gekomen en ze lagen nu slordig verspreid over haar gezicht. Daar lag ze nu, zo stil en vredig. Zo zouden alle vrouwen moeten zijn.
Levenloos
Als je ze nodig had kon je ze tevoorschijn halen, als ze niet meer dienden kon je ze weggooien. Een gebruiksvoorwerp
Dat was de ware aard van de vrouw. Teder streelde ik haar blonde haren uit haar gezicht. Maar ik geloofde niet wat ik zag. Dit kon niet
Dit mocht niet waar zijn. Geschokt keek ik naar het gezicht van de dode vrouw. Dit was Louisa niet! Dit was een onbekende jonge vrouw. Wel een mooie onbekende vrouw. Misschien zelfs knapper dan mijn Louisa. Maar ze was niet Louisa.
Verdomme! Vloekend sprong ik recht. Nu pas kon ik haar van top tot teen bekijken. Ze was gekleed in een slonzige, versleten, bruine jurk. Ze droeg geen elegante dansschoentjes onder die vod, maar mannenschoenen. Ik vloekte nog een beetje harder. Dit was een ramp. Louisa leefde nog! Ze kon me nog altijd verraden, de hoer. Maar eerst de belangrijke dingen. Ik moest van dit levenloze kreng afgeraken.
Denk, Claude
denk na! Sprak ik mezelf toe. Aan de overkant van het pad hoorde in enkele koeien herkauwen. Mijn ogen waren ondertussen gewend aan de duisternis. In het weiland zag ik een ronde vorm staan. Ik spande mijn ogen een beetje harder om uiteindelijk een waterput in die vorm te herkennen. De boer pompte hier het drinkwater voor zijn beesten op. Ik tilde het vrouwmens op mijn schouder zoals ik een zak aardappelen droeg en ik gooide haar over de prikkeldraadomheining. De beesten werden een beetje onrustig door mijn plotse aanwezigheid, maar de duisternis zorgde ervoor dat er geen paniek uitbrak onder de kudde. Ik sleurde het lichaam aan haar voet mee naar de put. Ze was in de modder belandt en ik was niet van plan om mijn mooie, nieuwe pak te besmeuren. Ik hief haar onder haar oksel op en gooide haar over de rand van de put. Een zachte plons verzekerde me ervan dat het pakketje veilig aangekomen was. Ik stofte mijn pak een beetje af en besloot dat het wel genoeg was geweest voor vandaag. Een vrije dag was ook niet je dat. Veel vermoeiender dan een gewone werkdag. Maar nu had ik tenminste vervoer naar huis. Ik reed op haar fiets richting dorp, waar ik het rijwiel aan het eerste het beste busstation achterliet
|
