Op mijn dooie gemakje wandelde ik door de tuin van de buren. Sinds de vorige bewoners verhuisd zijn, is het hier aangenaam vertoeven. De vorige hond des huizes was een kattenhater. Levensgevaarlijk was het hier. Echt oorlogsgebied. Natuurlijk drongen wij in onze jeugduge overmoed wel eens binnen zijn territorium, meestal het gevolg van ondoordachte weddenschappen, die mijn zus meestal won. Zij ziet het eventuele gevaar niet zo duidelijk als ik. Zij noemt het moedig, ik noem het naief. Enfin, het was een mooie, zonnige ochtend. Rustig kwam ik van mijn nachtelijke jacht richting huis gekuierd, waar mijn potje melk al klaar stond. Mensen vervoeren zichzelf soms in vreemde, kleine huisjes. Ik vind het knus in die tijdelijke onderkomens met zachte zetels en veel ramen zodat je lekker kunt liggen soezen in de zon. Eén van die onderkomens zag ik nu met geopende deur staan. Nieuwsgierig stak ik mijn neusje binnen. Hmmm, lekker fris en de zetels waren zo zacht. Ik sprong binnen en begon spinnend in het stof te klauwen. Zalig. Maar ik werd bruusk verstoord door een harde klap. Ik schrok op en wilde langs de open deur wegvluchten, maar o ramp ... deze was dicht. Door de ramen heen zag ik de mensen in de tuin verdwijnen. Hoe hard ik ook miauwde, ze hoorden me niet. Zelfs die domme keffer reageerde niet. Er zat dus niets anders op dat het me maar zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik nestelde me op één van de zachte kussens en viel al snel in slaap. Af en toe werd ik wakker en merkte ik dat de temperatuur in zo'n huisje snel stijgt. Mijn buikje rammelde van de honger en mijn tong voelde droog aan. Ik zocht me een schaduwrijk plekje en viel terug in slaap. Het leek dagen te duren voor ik beweging zag in de buurt van mijn gevangenis. Maar niemand lette op deze sauna. Ze gingen samen rond tafel zitten en aten en drinken zoveel ze konden. En ik werd alsmaar hongeriger en dorstiger. Wat had ik een dorst! Gewoon ordinair water uit de drinkkom van de hond zou me al meer dan tevreden stellen. Het moest niet eens recht van de kraan zijn, zoals ik normaal verkies. Buiten mijn dagelijks kommetje melk natuurlijk. Het begon al te schemeren en het koelde een beetje af. Ik had geluk dat dit huisje niet in de felle zon stond, maar een beetje in de schaduw. Anders was er nu vast en zeker sprake van "gebakken Lot". Liesl kwam ondertussen al lekker uitegrust langsgeslenterd, ongetwijfeld met mijn portie vis in haar volle buik. Vol afgunst keek ik haar na. De duisternis viel, de mensen hadden de beslotenheid van hun grote huis opgezocht. Ik nestelde me al om de nacht in deze cel door te brengen. De honger voelde ik niet meer knagen, maar ik was uitgedroogd. Helse kwellingen ging ik deze nacht tegemoet. Net op dat moment hoor ik stemmen naderen. Ik richt mij op en ja hoor, daar staan ze. Aan beide kanten van dit onderkomen staat een mens. Ik hou me klaar om te kunnen vluchten zogauw de kans zich voordoet. Ik voel niets meer, alleen het kloppen van mijn hart. De deur opent zich en zonder op te kijken schiet ik naast de persoon in één sprong de buitenlucht in. Ik hoor een gilletje, maar ik kijk niet achterom. Zo snel mogelijk verschuil ik me in de struiken. Ik tuur door de bladeren heen en zie het kleine hutje verdwijnen. Stilletjes sluip ik door het hoge gras, waar druppels water ophangen die ik gulzig aflik. Nu mijn grootste dorst gelest is, heb ik terug de kracht om naar huis te lopen. Ondertussen begint mijn buikje ook opmieuw te knorren. Het raam aan mijn thuis staan nog open en ik zie boven nog licht branden. Ik ga voor het open raam zitten en mauw zo hard ik kan. Enkele tellen later gaat de deur open. Het mannetje van mijn huis begroet mij hartelijk. De vrouwspersoon komt naar me toe gelopen en omhelst me dolgelukkig. Ik schrok gulzig zoveel mogelijk brokken ineens naar binnen. Ondertussen giet mijn vrouwtje een kommetje vol melk en opent ze een doosje zalm. Heerlijke zalm, een potje vol dat ik in één keer opslok waarna ik me tegoed doe aan de koele melk.
Reacties op bericht (1)
01-05-2007
*
Hei hei, gelukkig goed afgelopen en Lotje weer thuis.
01-05-2007 om 00:29
geschreven door huismusje/troubadoerke
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
