Vele mensen zijn niet in staat om te begrijpen hoe diepgaand en traumatisch de ervaringen van autistische mensen zijn. Ik zal het een beetje proberen te verduidelijken. Maar zelfs als je denkt het een beetje te begrijpen of mee te voelen, versterk dat gevoel met honderd ... Misschien dat je het dan een beetje benadert. Ik overdrijf situaties. Voor alle duidelijkheid: wij hallucineren niet. Het is alleen maar om aan te tonen welke impact gewone alledaagse dingen op ons hebben.
Stel je voor, het is ochtend. Je staat op, eet je ontbijt, kleed je aan en je vertrekt naar je werk. Maar je auto staat niet waar je hem verwacht. Je bent zeker dat je hem gisteren voor de deur hebt geparkeerd, maar niets. Je bent in paniek en je denkt meteen dat hij gestolen is. Je rent naar binnen waar manlief je doodleuk verteld dat je nooit een auto hebt gehad. Je gaat immers iedere dag met de fiets naar het werk. Terwijl je er zeker van bent dat je een rode mini - cooper hebt. Maar je hebt geen tijd te verliezen wil je niet te laat op je werk komen. Dus spring je op die fiets. Je rijdt in zeven haasten de straat uit en je bent verloren. Je herkent je omgeving niet meer. De zo vertrouwde huizen, gebouwen en straten zijn weg. In de plaats ben je in een wildvreemde omgeving terecht gekomen. Een nachtmerrie? Nee de pure werkelijkheid. Als het licht anders valt of er is een verkeersbord of bushokje verdwenen, de referentiepunten, dan loop je verloren. Weg is je zekerheid.
Uiteindlijk geraak je op van de stress op je werk. Een half uur te laat, maar kom. Je haast je naar binnen, maar in de kleedkamer vind je je kastje niet terug! Wat nu? Waar moet je je spullen nu laten? Geen tijd te verliezen, dus neem je ze mee naar je werkplek. Maar je herkent je vertrouwde colega's niet. Onbekende gezichten staren je aan. Je kan wel door de grond zakken van schaamte. Het werk is het enige waar je een beetje zeker van bent dus: hoofd naar beneden en je doet je job zo goed mogelijk, zonder een woord communicatie met je colega's. Jij durft niet, weet niet wat te zeggen of er is zoveel rumoer rondom je dat je hen toch niet begrijpt.
Alsof het afgesproken is verdwijnt iedereen plots en laat je alleen achter. Niemand zoekt contact met die rare kwiebus, ze laten je in je sop gaar smoren. Je gaat er dan maar vanuit dat het pauze is, maar daar heb je een hekel aan: socialiseren met anderen ... Ze praten een andere taal en hebben andere gewoontes die jij niet begrijpt. Iedereen staart je aan omdat ze jouw ook niet begrijpen. Een vreemde cultuur in een buitenaardse wereld. Het is alsof jij in de etalage staat en alleen maar mag kijken. Je mag niet deelnemen, want je kent de spelregels niet...
De werkdag zit erop. De zoveelste nachtmerrie in een rij heb je overleeft. Je gaat naar de fietsenstalling om met je fiets naar huis te rijden, maar weer is hij verdwenen. Je vloekt en twijfelt aan jezelf. Voor de zekerheid kijk je even rond op de parking en jawel, daar staat hij te pronken: je rood mini coopertje. Opgelucht dat er eindelijk een vertrouwt iets in je wereld verschijnt. Je puft naar huis. Verlangend naar een beetje rust. Maar zelfs dat is je niet gegunt. Thuis gekomen wacht de famlilie je op met hun problemen en noden. Je verliest je geduld en woedend vlieg je tegen hen uit. Zij zijn verbolgen, want ze begrijpen je niet. Jouw plotse stemmingswisselingen zonder schijnbare reden.
Opnieuw neem je de rol aan die van je verwacht wordt en je kropt alle machteloosheid op. Tegen een uur of acht 's avonds ben je helemaal op en je kruipt in je bed. Het enige veilige plekje in huis. Maar niet voor lang ... Zogauw het licht uit is begin je de afgelopen dag te overlopen en al de vorige die je je maar kan herinneren. Nooit gebeurt er iets zoals verwacht. Altijd kom je in onbegrijpelijke toestanden terecht. De angst bekruipt je, de angst voor de volgende ochtend. De angst voor de rest van je leven. Misschien ziet morgen de lucht roze? Of vliegen er olifanten door de lucht? Alles is mogelijk in het leven van autistische mensen.
"Never a dull moment"
Maar wat snak je naar wat verveling, een beetje sleur ... ontspanning ...
Uiteindelijk val je in slaap vol koortsachtige dromen en nachtmerries waarin je je angsten herbeleeft. De volgende ochtend wordt je doodmoe wakker. Ellendig, doodziek van angst: Wat gaat deze rotdag weer voor me in petto hebben. "Ik wou dat ik naar huis kon!" ...
Reacties op bericht (2)
14-06-2007
oei foutje geschreven
overleden moet natuurlijk overleven zijn
14-06-2007 om 20:37
geschreven door merel
kun je je voorstellen . . .
Fiep hoe het moet zijn om autistisch te zijn en ineens valt je wereld helemaal in elkaar. Boze genen zijn in je hersens komen wonen en maken van bijna de ene dag op de andere van de ziende persoon een persoon die heel erg slechtziende is . . . Al het vertrouwde is weg, is een wazige grijze nevelschim geworden. Geen houvast meer, geen structuur , niets . . . Stilaan klimt hij echter uit zijn duister hol en weet te overleden, zich "aan te passen" aan zijn nieuwe wereld die nu nog enger is geworden
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
