Boek gelezen: Ik kende hem al twee dagen - Barbara Samson
Barabara, een zeventienjarig meisje dat door de stress die de huwelijksproblemen van haar ouders met zich meebrengen, aan anorexia lijdt, wordt ten einde raad in een rusthuis opgenomen. Ze leert er de oudere Anthony kennen en wordt hals over kop verliefd op hem. Hij verleidt haar en ze eindigen al snel samen in bed. De directie van het rusthuis laat het allemaal oogluikend toe, ook al zijn ze op de hoogte van Anthony's verleden en gezondheidstoestand.
Uiteindelijk wordt Anthony toch gevraagd om het rusthuis te verlaten en men stelt Barbara op de hoogte. Anthony blijkt een seropositieve drugsverslaafde te zijn. Haar bloed wordt onderzocht en Barabra blijkt seropositief te zijn. Nog altijd worden haar ouders niet op de hoogte gesteld en Barabara blijft haar grote liefde ontmoeten. Omdat er geen verbetering in Barabara's toestand komt, ze vermagert zienderogen, keert ze naar huis terug. Haar woede en de anorexia die erbij hoort, concentreert zich vooral op haar moeder. Gedurende de volgende maanden blijft ze Anthony ontmoeten, zelfs nadat haar ouders, jonger broertje en oudere zus op de hoogte zijn van haar toestand.
Anthony is ondertussen opnieuw zwaar verslaafd en dreigt haar mee ten onder te nemen. Mentaal is ze hier niet tegen opgewassen, maar steun van thuis kan ze ook niet verwachten ...
Dit boek is zeker geen hoogstandje, maar toch blijft het boeiend. Het blijft aan je kleven ... Je weet dat dit verhaal niet goed kan aflopen, maar toch lees je door, hopend op beterschap. Ik heb dit boekje in één ruk uitgelezen. Hier krijg je een uniek inzicht in de problematiek van een probleemjongere en haar verwarde gevoelens. Voor mij was het heel herkenbaar.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
