De laatste kleuterklas, één van de laatste dagen van dat schooljaar. Het jaar voor ik naar de grote school ging: het eerste leerjaar. Ik was een stil en teruggetrokken kind. Zei niets, reageerde nooit omdat ik niet wist hoe ik moest reageren, speelde nooit met de andere kinderen. Ik bekeek alles vanop een veilig afstandje. Ik bleef wel altijd in de buurt van mijn klasje. Hun bekende gezichten gaven me een veilig gevoel. Een vriendinnetje had ik niet. Misschien begreep ik op dat moment het begrip vriendschap nog niet. Zelfs nu vind ik het een vreemd concept. Vanaf wanneer verandert een relatie van goede kennis in vriendschap? Ik heb het er moeilijk mee ...
Eén klasje van de lagere school keek uit op de speelplaats van de kleuters, met een groot raam tot bijna op de grond. Wij mochten van de juffrouw niet in de buurt van dat raam komen om de les niet te storen. Maar die namiddag geraakten we er op de één of andere manier toch verzeild. Met onze neuzen tegen de raam geplakt keken we nieuwsgierig binnen in die vreemde wereld van de grote kinderen. Een wereld die weldra de onze zou worden. En daar zat ze ... Een mager, lang meisje. Ingevallen wangen, lange spakige benen en lang bruin sluik haar. Geen mooi meisje, maar ik herkende haar. Zelfs toen zat het al in me. Het herkennen van personen die een belangrijke rol in mijn leven zullen spelen, nog voor ik ze heb ontmoet. Daar zat ze, mijn eerste beste vriendinnetje ...
Die dag is me altijd bij gebleven. Zo'n grote indruk had die vluchtige blik op me gemaakt. Enkele maanden later was het zover. Het eerste studiejaar. Verlegen en stil zat ik braaf op mijn stoel. Ik dierf niet op of om kijken, ook al kende ik ieder kind in de klas. We hadden immers allemaal samen in de kleuterklas gezeten. Martine, het blonde meisje dat ik de eerste dag op school ontmoette. Haar vriendinnetje Sonja met haar korte zwarte krullen en sproetjes. Sandra, het mooie exotische meisje wiens vader altijd voor zijn werk in Saoudie Arabiê zat. Jan, de eeuwige slimste van de klas. Patrick, de domste van de klas. Geert, de clown en zijn beste vriend Danny die vlak naast school woonde ... Dit zijn maar enkele van hun namen die ik me onmiddellijk herinner. Onze meester was Meneer Dierckx. Een kleine, beetje verwijfde man met donkere krullen die dol was op kleine meisjes met paardestaartjes. Op mij dus ... Iedere dag zat hij aan mijn paardestaart te frullen. De trots van mijn moeder. Iedere ochtend zette ze er de krultang in zodat ik mooie pijpenkrullen had in mijn stijle haren. Tot zij, omp mijn verzoek, een grote dosis parfum op mijn haar sprenkelde. Gedaan met de ongewenste handtastelijkheden, waar ik een hekel aan heb.
Het was niet op de eerste schooldag dat ze onze klas werd binnengebracht door Marleen, de secretaresse. Pas na enkele dagen, misschien een week ... Ze zat in het tweede studiejaar maar men had beslist dat ze daar nog niet thuishoorde. Dus ze moest het eerste jaar nog een keertje overdoen. Daar stond ze, het lange mager meisje ... Micheline heete ze en ik wist het ... Zelf heb ik geen contact gezocht, ik wist immers niet hoe. Ook al had ik naar mijn gevoel geen vriendinnetjes, in de lagere school hoorde ik er gewoon bij. Als ik me teveel afzonderde kwamen mijn klasgenootjes me altijd een beetje aanporren om mee te spelen. Micheline kreeg natuurlijk alle aandacht, als nieuweling in ons groepje. Ik bekeek, naar gewoonte, al die heisa van op een afstandje. Maar op de één of andere manier, sloten we vriendschap. Ik kan eerlijk zeggen: zij was mijn beste vriendinnetje, vijf jaren lang. Het enige vriendinnetje bij wie ik thuis mocht gaan spelen, het enige vriendinnetje dat bij mij thuis mocht komen, af en toe ...
Haar vader was heel ziek, terminaal. Dat wisten iedereen. Op het einde van het vijfde studiejaar stierf hij. Ik kan me niet herinneren dat zij heel verdrietig was. Hij was ziek en nu was hij dood. Dat was een feit. Maar het leven zou door de dood van deze man nooit meer hetzelfde zijn. Haar moeder verkocht het huis en ze verhuisden naar een apartement. Ik heb haar nooit meer terug gezien. In de bus op schoolreis naar Antwerpen had ze me eens een groot appartementsblok aangewezen en me verteld dat daar een tante van haar woonde. Iedere keer als we dat gebouw passeren denk ik aan haar. Hoe het haar vergaan is in het leven, dat magere meisje met lange bruine haren ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
