et kleine meisje liep stilletjes door het verduisterde huis. Ze dierf amper te ademen, bang om een geluid te maken. Radio, tv ... alles was taboe op zulke dagen. De ramen waren hermetisch afgesloten. De deuren op slot. In de kamer hing de zure geur van zweet en kots. Het meisje zat in een hoek van de keuken, op de kille tegels. Ze had honger maar niemand had voor eten gezorgd. Ze opende de kast. Het enige wat ze vond was een zak bruine suiker. Hogerop stond het brood, maar ze mocht niet op stoelen klimmen van mama en het meisje gehoorzaamde blindelings. Haar woord was wet ... Ze nam de zak in haar kleine handjes en zette zich op de grond neer. De vloer voelde koud aan onder haar blote billetjes. Langzaam opende ze de zak en vond de bij elkaar geklonterde suiker. Voorzichtig stak ze een klontertje in haar mond en zoog het langzaam op. Het stilde haar knorrende buikje een beetje. "Wat ben je aan het doen?" Riep de gebroken stem van haar moeder. "Niets, mama!" Riep het kleine meisje terug. Maar mama wist beter en ze beval haar dochter om bij haar te komen zitten. Teleurgesteld zette ze de papieren zak met de gouden brokjes terug op zijn plaats. Ze sloop stilletjes naar de woonkamer en ging naast haar moeder zitten. De vrouw lag in de zetel te kermen van de pijn. Een koude doek moest haar zware migraine aanvallen verzachten. Ze duwde het doek in de handen van het kleine meisje en beval haar om deze onder het koude water uit te spoelen. Maar het meisje kon niet aan de kraan, ze was veel te klein. "Neem het bankje!" Gilde mama het uit. Het meisje nam het voetbankje, zette het voor het aanrecht en klom erop. Als ze op haar tenen stond kon ze net aan de waterkraan. Ondertussen hoorde ze mama haar gal uitspuwen in de stinkende emmer die naast de zetel stond. Ze wachtte tot de geluiden voorbij waren en trippelde daarna met de nog natte doek naar de zetel, waar ze voorzichtig het doek op het gloeiende hoofd van de zieke vrouw legde. Daarna ging ze stilletjes op een bank zitten. Maar het meisje kon niet lang stil zitten. Ze wilde spelen, dansen, rennen, vrolijke dingen doen! Ze wilde naar buiten, de zonnenschijn op haar gezichtje voelen, de wind door haar haren voelen waaien. Maar vandaag was het weer zo'n dag. De telefoon ging. Mama schreeuwde het uit. Het kleine meisje sprong recht en gooide alle jassen die ze maar kon vinden over het apparaat, hopend dat ze het kabaal kon dempen. Uiteindelijk stilte, mama kalmeerde ook en huilde nu nog maar stilletjes. Het kleine meisje ging aan tafel zitten om een boekje te lezen. Maar de bladeren ritselden te luid. Mama verdroeg het niet. Ze bleef op de stoel zitten en staarde maar voor zich uit.
De deurbel! Volk! Het meisje hield van bezoek! Vrolijk sprong ze recht en wilde de deur openen maar mmama gilde het uit. "Nee! Blijf hier!" Beteuterd bleef het meisje staan. Een moment was ze het vergeten. "Ga uit het zicht staan!" beval de bijna hysterische vrouw haar. Tegen haar zin gehoorzaamde het kleine meisje haar. De gordijnen waren dicht, maar de vrouw was bang dat iemand door de kieren enige beweging in huis zou zien. Het meisje verstopte zich in het donkerste hoekje van het huis en bleef stilletjes zitten. Na enkele minuten sloop ze naar het raam en zag nog net hoe het bezoek in hun auto stapte en wegreden. Het meisje was boos. Stampvoetend liep ze terug naar de woonkamer en de deur viel met een harde knal dicht. Gillend schoot de vrouw recht en met ogen die vuur spuwden gilde ze naar haar dochter: "Jij wil me dood! Met je pesterijen! Jij wil me echt in het graf helpen! Waarom? Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan?" Het kleine meisje stond aan de grond genageld. Het was niet opzettelijk. Ze vergat het even. Even maar... Tranen stroomden over haar wangen terwijl mama zich opnieuw huilend neerlegde.
Reacties op bericht (1)
13-08-2007
Hallo
Vreselijk voor dat kind om zo'n moeder te hebben. Hoewel de moeder er ook niet aan kan doen dat ze ziek is... Bij ons is het vandaag gratis dansles.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
