aandagochtend zou mijn ventje onmiddellijk bij de specialist terecht kunnen. Dat was de reden waarom ze hem die nacht ginder gehouden hebben! Om hem als eerste direkt grondig te onderzoeken. Rond de middag kwam ik in het ziekenhuis aan, in de veronderstelling dat alles achter de rug zou zijn en dat hij nu wel op zijn kamer zou zijn om te eten. Hij had van twaalf uur die nacht niets meer mogen eten of drinken, voor de onderzoeken. Groot was mijn verbazing toen manlief me meldde dat hij nog niemand gezien had. Ik ging op zoek naar een verpleegster en zij wist ook van niets. Die arme mensen zijn ook overgeleverd aan de grillen van hun dokters die als Goden over de mensheid regeren, en zij mogen de bijkomende frustraties oplossen. Verpleging ... niet echt een aangenaam beroep. Maar uiteindelijk bleek dat de dokter zich in de kamer ernaast bevond. Zij zou daarna naar ons komen.
Dit heugelijke nieuws had ik amper verteld of een ander verpleegstertje komt mijn man halen voor onderzoek. Mijn man met statief en al mee, maar op de gang hoor ik dat de dokter hem terugroept. Een prachtige blondine komt de kamer binnen en begint opnieuw alle vragen te stellen die al ontelbare keren op de spoed zijn beantwoord. Goed ... ze beslist dat er echo's worden gemaakt om te verzekeren dat er geen gal - of nierstenen te zien zijn. Daarna mag hij eten.
Na de echo's blijven we wachten, maar geen dokter te zien. Bij het nemen van de echo's had men al medegedeeld dat er niets te zien was, dus alles was okee. Maar zolang de dokter niet kwam opdagen kreeg hj geen eten. Alleen water mocht hij drinken. Ik, die me nog altijd zo fris als een schotelvod voelde, ging maar weer eens op zoek naar wat informatie. In de kamer schuin tegenover zat volgens mij een heel besmettelijke zieke. Eerder had ik gezien dat de verplegers die daar binnen gingen zich volledig inpakten in een speciaal pak, mondmasker en plastick handschoenen. Er kwam net een ingepakte verpleger buiten. Hij scheurde zijn verpakking van zijn lijf waarna ik hem vroeg wanneer de dokter ons wat meer nieuws zou geven. Hij keek even op zijn kaart. Ze deed haar ronde pas om vijf uur, eerder zouden we niks te horen krijgen! Ik vroeg wanneer mijn liefste dan wel eten kreeg. "Pas als zijn status op de kaart veranderd is en zolang de dokter niet geweest is, mogen wij niets geven." Was zijn antwoord.
Manlief onderging de honger stijlvol en spoorde me aan om even naar huis te gaan. Enkele uurtjes later kwam ik, opnieuw in de veronderstelling dat hij meer wist en al uitgebreid gegeten had, bij hem op de kamer. Maar weerom wist hij van niets. Ondertussen kreeg iedereen hun avondmaal en hij kreeg nog altijd niets ... En de dokter? Spoorloos. De verpleegster, een heel vriendelijk meisje, kwam eventjes later de kamer binnengestormd met een plateau beladen met voedsel. "Ik heb naar de dokter gebeld. Je mag dadelijk misschien naar huis en ik heb maar een dubbele portie besteld. Je zal wel uitgehongerd zijn," Lachtte ze. Als een hongerige leeuw viel hij zijn avondmaal aan. Hij had geen tijd meer, voor niets! Daarna ging het snel. De doker kwam. Men had niets gevonden en men ging ervan uit dat het darmspasmen waren. Heel hevige welliswaar, maar toch. Ze schreef een middel voor en raadde pijnstillers aan en dat was dat. We mochten vertrekken. Was het niet dat mijn ventje nog gekluisterd zat aan een infuus. Tot tweemaal toe hebben we een verpleger weg moeten sturen die een nieuwe fles wilde aanhangen. "WIJ MOGEN NAAR HUIHUIS" Riepen we uit. Maar niemand kwam hem bevrijden. Tot het vriendelijke verpleegsteretje eventjes door de zaal kwam gefladdert. Ze bracht de brief voor de huisdokter en bevrijdde hem uit zijn vervelende situatie. We wisten niet hoe snel we weg konden komen. Maar we moesten nog langs de balie voor zijn SIS - kaart. Naar goede gewoonte van het Molse ziekenhuis ging dit ook niet van een leien dakje. Maar het is ons gelukt. Diezelfde avond zijn we thuis geraakt.
En nu ben ik door al die commotie dus hervallen. opnieuw griep en opneiuw uitzieken. Ach, als ik volgende week zaterdag maar genezen ben. Want mijn eerste schooldag kan ik niet missen!
Reacties op bericht (1)
22-08-2007
ziekenhuis
Ja, zo gaat dat in die ziekenhuizen. En ze worden er dan nog vet voor betaald ook!
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
