Mijn relatie met mijn ouders ligt nogal moeilijk. Die is op dit moment zelfs onbestaand. Ik ga de vuile was nu niet buitenhangen, het is voorbij. Mijn moeder is dood, veel te vroeg ... En ik kreeg een depressie. Een serieuze depressie. Om mezelf te beschermen heb ik alle contact met mijn vader gebroken. Ik kon hem er op dat moment niet meer bijhebben. Ik had zoveel te verwerken. Mijn moeders dood, haar verslaving, haar ziektes, mijn verwaarlozing en psychische mishandeling. Het kan niet anders of mijn vader speelde een belangrijke rol in dit gebroken gezin.
Ik heb het geprobeerd, een manier te vinden om met de dingen om te gaan. Tot ik uiteindelijk instortte. Een wrak was ik, klaar voor de schroothoop. Ernstige slaappproblemen behoren nu nog altijd tot de symptomen. Ik had me er al bij neergelegd dat het genetisch bepaald is,mijn moeder sliep ook amper.
Ik kreeg nachtmerries over mijn ouderlijk huis, mijn kinderkamer wat eigenlijk meer een opbergruimte was voor alle rommel waar moeder geen blijf mee wist, ze was een echt hamster, en daartussen stond mijn bed. In die tijd lachte ik ermee. Ik baande me ieder avond een weg tussen de dozen en zakken oude kleren voor ik in mijn bed kon kruipen.
Ach, iedereen heeft wel van die exentrieke trekjes die later makkelijk te verwijten zijn. Pas op, er zijn serieuze dingen gebeurd. Dingen die echt niet tot het normale gelukkige gezinsleven behoorden. Maar dat besefte ik pas jaren later. Rond de sterfdatum van mijn moeder om precies te zijn. Rond die tijd begonnen de schellen van mijn ogen te vallen. Mijn vader loog. Hij, laten we zeggen "verdraaide de waarheid zoals het hem uitkwam". Ik was in shock. Ik dacht dat ik hem kende, maar op dat moment zakte de grond onder mijn voeten onderuit.
Ik kon er niet mee leven. Alles begon ik in twijfel te trekken en zo bleef ik oneindige rondjes draaien in mijn tollende hoofd. Gek werd ik ervan. En net als ik dacht dat het wel goed kon komen tussen ons, deed zijn vriendin er nog een schepje bovenop zodat ik helemaal doldraaide. Een geweldige vrouw, die vriendin, echt. Maar ze neemt geen blad voor haar mond. Ik ging bij haar thuis haar hondje knippen, waarna ik mijn vader een bezoekje bracht. Maar onderetussen werd ik totaal gehersenspoeld door haar. Ze vertlede me zijn doldrieste avonturen, woeste uitvallen, zijn gemanipuleer om zijn zin door te drijven ... Ze vertelde me de intiemste dingen over mijn moeder die hij in alle vertrouwen met haar deelde. Ik wilde die dingen niet weten. Maar tegelijkertijd kon ik mezelf niet overtuigen om bij haar weg te blijven. Ik werd naar haar toe getrokken als vliegen naar suiker. Ik dacht dat ik via haar de waarheid over hem te weten zou komen. Immers, zij had hem ook meegemaakt zoals ik hem kende.
Mijn vader was telkens als de dood dat ik daar geweest was. Doodsbang over wat ze me weer op de mouw had gespeld. Dus ik was er zeker van dat hij iets te verbergen had voor mij, zijn goedgelovige dochter. Ik werd gewoon voor hun beider karretje gespannen. En inderdaad, ik leidde onze gesprekken naar de onderwerpen die zij met me besproken had en naar oude gewoonte verdraaide hij de waarheid een beetje, zodat hij er goed uit zou komen... Alweer een deuk in mijn vaderlijke vertrouwen.
Enkele jaren heb ik het contact verbroken. Maar ik voel me sterker en zekerder nu. Maar de slapeloze nachten bleven. De angstdromen werden erger. Tot de dag voor kerstmis of zo. Hij stuurde me een kerstgroet. En voor de eerste keer voelde ik me rustig toen ik zijn naam daar zag flikkeren in mijn mailbox. De woede, de teleurstelling en de rouw om mijn moeder zijn voorbij. Nu is er alleen nog mijn vader ... Gene gewone vader, maar hij is mijn vader.
Enkele dagen later heb ik hem een mailtje gestuurd, met de hoop erin verwerkt, om dit jaar het contact een beetje te herstellen. Alleen met hem. Ik hoef geen andere klokken meer te horen luiden. Alleen zijn klok is genoeg. Ik ben te oud geworden voor spelletjes. En hoe rot mijn juegd ook was, het heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Hij heeft me de ervaring en talent gegeven om zelfs in crisissituaties goed met mensen te kunnen omgaan. Ik ben goed in het vinden van noodoplossingen. Het beste van het ergste maken. Dus het feit dat ik nu deze opleiding volg heb ik volledig aan hem te danken. Zonder die barslechte opvoeding was ik er nooit opgekomen. En zonder de brains van mijn moeder, zou ik de studie niet aankunnen. Ik ben als het ware, een kind van mijn ouders.
En de laatste week, slaap ik als een roosje ....
Reacties op bericht (1)
07-01-2008
*
Goed zo Fiep! En veel meer woorden zijn daarbij niet nodig, want ik denk dat we elkaar zo ook wel begrijpen.
07-01-2008 om 19:38
geschreven door huismusje/troubadoerke
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
