Phoebe werd gisteren gesterriliseerd. Geen speciale ingreep zou je zeggen. Lotje en Liesl hebben het alletwee ook zonder problemen ondergaan. Maar deze keer was ik er niet gerust in. Ik kon niet zeggen waarom, maar ik was bang. Met een klein hartje zette ik haar af bij de dierenarts en drukte hem op zijn hart dat ze heel gevoelig is en snel op alles reageert (allergieën) en dat ze snel rood wordt. Bij het minste geringste dat ze zich druk maakt, worden haar oren en slijmvliezen knalrood en gloeiend heet. Dat komt volgens hem door een snelle doorbloeding. Hij verzekerde me dat er geen enkel probleem zou zijn en dat hij zo snel mogelijk met de ingreep zou beginnen. Die avond vanaf vijf uur mochten we haar komen halen.
Klokslag vijf stonden we in zijn wachtkamer. De assistente keek me een beetje bevreemd aan, maar ze ging onmiddellijk Phoebe halen. Terloops vermelde ze wel dat ze een baarmoederontsteking had. Wat me eigenlijk niet verbaasde, iedere vrouwelijke hond bij ons krijgt op de één of andere manier wel met zo'n ontsteking te maken ... Ik wilde afrekenen maar ze vroeg ons om te wachten omdat de arts ons nog wilde spreken. Goed, wij wachten met een té enthousiaste Phoebe in de wachtzaal. We kregen haar op geen enkele manier gekalmeerd. Dat kwispelpoepje staat nu eenmaal nooit stil. Stilletjes begon er bloed uit haar wond te sijpelen. Ik ging de assistente onmiddellijk roepen. Zij maakte zich niet echt druk maar verwittigde de dierenarts die nog met een patient bezig was. Enkele minuten later stroomde het bloed uit de wond. Manlief zette haar op de onderzoekstafel, een echt bloedbad op de gang achterlatend.
De man was duidelijk heel bezorgd toen hij haar onderzocht. Hij vertelde ons dat ze heel snel bloedt. Onder de operatie hadden ze ook veel problemen gehad. Het bloed is zo dun dat het zelfs tussen de hechtingen tussendoor sijpelt. Haar lichaam maakt waarschijnlijk te weining rode bloedplaatjes aan die verantwoordelijk zijn voor de stolling van het bloed. Ze moest vannacht daar blijven. Hij ging haar opnieuw openleggen om te zien waar het bloed plotst vandaan kwam, of er geen andere oorzaak was voor deze bloeding.
Verslagen dropen wij af, zonder Phoebe. Doodsangsten hebben we doorgestaan. Ik was er zeker van dat ik mijn meisje na amper twee jaar opnieuw ging verliezen. De eerste keer verloor ik haar drie jaar geleden. Ze heette toen Teuntje en zij is op zesjairge leeftijd plots gestorven aan kanker. Doodziek ben ik er van geweest. Ik was letterlijk mijn dochter kwijt, mijn kind ... Anderhalf jaar later kwam Phoebe in mijn leven en zij is qua karakter de reïncarnatie van Teuntje. Er zijn zoveel overeenkomsten dat het af en toe griezelig werd. In het begin noemden we haar zelfs automatisch Teuntje, omdat het leek alsof zij terug was. Nu ook, de dierenarts vroeg bij opname haar naam en de naam Teuntje lag op mijn lippen. Ik heb toch enkele seconden moeten nadenken om op haar eigenlijke naam te komen.
Twintig na acht gisteravond ... de telefoon ging. Alles was goed verlopen. Eén wond was, ondanks de vier hechtingen, hevig beginnen bloeden. Hij heeft een dubbele draad genomen om de wond opneiuw te hechten en zijn vingers open getrokken om de hechting zo strak mogelijk te trekken. Zijn collega was ook nog een kijkje komen nemen en die nacht zouden ze haar ook nog in't oog houden. Vanmorgen stond de wond droog, de bloeding was gestopt dus ze mocht mee naar huis.
Uitgeput ligt ze nu in de zetel te slapen. Drie dagen moeten we ons hyperkinetisch meisje stil houden. Die staart mag drie dagen niet kwispelen, wat een onmogelijke opgave leek want die kwispelt een hele dag. Maar vandaag slaapt ze haar roes uit, gelukkig. Toch weer een extra dag om de wond te laten helen en het bloed te laten stollen. Als ze gisteravond die bloeding hier thuis had gekregen, had ze waarschijnlijk de ochtend niet gehaald. Ze had leeg kunnen bloeden, dus eigenlijk mogen we dankbaar zijn dat ze gisteren zo enthousiast was toen ze ons zag.
Maar ze is terug. Onze kleine meid ... gezond en wel.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
