We hebben het niet breed, we spartelen erdoor. Maar men kan zó met de brave mens zijn voeten rammelen. Met de brave ja, want de anderen, die weten wel beter...
Eind 2006 is het bedrijf waar manlief werkte failliet gegaan. Sindsdien zit hij thuis op invaliditeit. Hij had recht op een faillissementspremie. Veel hadden we niet verwacht, tot we tot onze verbazing het heuglijke nieuws te horen kregen daat deze premie zo'n slordige 22.000 zou bedragen. Wij dachten nog dat dit een grote vergissing was, maar nee. Het bedrag was juist. Wel bruto, dus de helft moest er volgens onze grove schatting nog afgetrokken worden. Want vadertje staat moet ook leven. Dus, wij dachten dat we zo'n 10.000 zouden overhouden. wat heel welkom zou zijn. Manlief wilde er een tuinhuis mee zetten zodat hij officieel met zijn tattoobuisniss kon beginnen.
Groot was onze teleurstelling toen we het uiteindelijke bedrag op onze rekening zagen verschijnen: 2.400 . Inderdaad, ongeveer een tiende schoot ervan over. Dat zou dus ofwel een heel klein tuinhuisje worden ofwel een zelf in elkaar geflanst, met goedkoop materiaal. En aangezien manlief toch tijd en energie te over heeft ...
Ziek zijn kost geld. De overheid mag zoveel opscheppen over onze verzorgingsstaat als hij wil ... ziek zijn is een grote luxe. De ziekenhuizen, onderzoeken, specialisten ... ze gaan met heel veel geld lopen. We hadden hier dus nog tonnen achterstallige rekeningen liggen. Tot en met dreigingen van de deurwaarder toe. Ondertussen hebben we die allemaal kunnen wegwerken. Maar meer hebben we niet kunnen doen met ons extra inkomen. Rekeningen betalen aan dokteronkosten die niets opgeleverd hebben, want uiteindelijk sta je er toch alleen voor. Maar dat zeggen ze je op dat moment niet. Nee, ze doen onderzoeken, bljven onderzoeken herhalen, laten je nog eens terugkomen voor een tweede consult en beginnen dan met een peperdure behandeling. Maar dat weet je pas een half jaar later als men de rekeningen in de bus duwt.
De rekeningen zijn weggewerkt. We hebben na jaren nog eens een dagje Antwerpen achter de rug. En ja, we hebben een hond gekocht. Ons Phoebe is gesterrilseerd, deze ingreep was ook al meer dan een jaar uitgesteld, dus nu ben ik blij dat ik er eindelijk mee doorgegaan ben, want ...
Nu blijkt dat bij die premie ook een deel van manliefs inkomen zat voor de maand december. Jaja, blijkbaar heeft manlief recht op vakantie, hoe gek kun je het bedenken? Dus, maar een half inkomen deze maand. Zomaar, zonder waarschuwing. Dus nu zijn we terug bij af... Geen tuinhuisje, geen appeltje voor de dorst op de bank ... Niets. Opnieuw rekenen om de maand door te komen, ons de kleine, leuke dingen ontzeggen omdat ze teveel geld kosten.
Zo dadelijk ga ik naar school. De "luxe" die ik me eigenlijk niet kan permiteren. Maar ik volhard, nu misschien nog meer. Want na deze opleiding weet ik dat er me een goede baan wacht. Niet alleen vol uitdagingen, maar ook met een redelijk goed loon.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
