Vanochtend al heel vroeg speelde Lotje, onze driejarige poes, voor wekker. Zij heeft een heel irritante manier van wekken. Ze krabt heel luidruchtig met haar lange, scherpe nagels aan de matras. Aan de kant van manlief. Meestal trapt hij dan woest in het luchtledige, met als gevolg dat ik opsta en ons madame geef wat ze verlangt: de buitendeur openen, melkje geven of vleesje. Voor brokjes haalt ze je meestal niet uit je bed. Maar vanmorgen stond manlief grommend op.
Ik bleef nog enkele uurtjes in ons lekkere warme bed liggen, om uiteindelijk beneden een overspannen manlief te vinden en een ontevreden kat. De hele ochtend al speelde ze, volgens hem, met zijn voeten. Ze zette alle kastdeuren open, liep hem mauwend en klagend achterna. Als dat niet hielp, laadde ze alle kasten uit, gooide dingen op de grond, vloog in het rond, sprong overal op en haar laatste middel was gemeen krabben, bijten en grommen. Manlief was wanhopig en bijna op het oorlogspad. Wat was er aan de hand?
Lotje had zin in vlees ... Geen brokjes, geen melk ...maar lekkere, sappige vleesbrokje of nog beter ... paté. Maar ik had niets in huis voor mijn lieve poesjes. Alleen brokjes en wat melk. Maar dat was duidelijk niet naar haar zin. Naar buiten wilde ze ook niet. Bij de buren krijgt ze ook eten, heb ik sinds kort ontdekt. Soms gaat ze eerst daar eens een kijkje nemen, voor ze genoegen neemt met ons "goedkoop merk". Maar deze keer niet. Ze eiste bediening, en wel onmiddellijk. Demonstratief ging ze voor haar lege eetpotje zitten en ze keek me aan in een oorverdovend stilzwijgen. Voor mij veel erger dan grommen, krabben of bijten.
Uiteindelijk trok ik met een diepe zucht de ijskast open. Op zoek naar eventuele katvriendelijk restjes. En ja hoor, er lag nog een beetje leverpate met de vetrandjes er nog bij. Ik gooi de lekkernij in haar bakje en opgelucht heeft ze het opgesmikkeld. Lotje blij, ik blij en manlief opgelucht.
|