Ik heb er eens heel goed over nagedacht en een beetje gebrainstormd met een vriendin en ik heb een besluit genomen. Productiewerk doe ik alleen als er echt niets anders uit de bus komt. Uit ervaring weet ik dat ik me in zo'n industrieel gebouw opgesloten voel. Acht uur per dag afgesloten van de buitenwereld. Geen enkel straaltje zonlicht, alleen je colega's om mee te praten, als je dan al het geluk hebt dat je met die mensen kan opschieten of aanvaard wordt in hun team.
Meestal is ongeschoold werk ook saai en eentonig werk. Werk dat de geest doodt. Alleen het tempo telt. Ik ben, hoe gek het misschien ook klinkt voor diegene die mijn voorgeschiedenis een beetje kennen, een sociaal iemand. Ik geniet van het omgaan met allerhande mensen. Om zomaar eens een praatje te slaan. Om hen verder te kunnen helpen, het gevoel hebben dat je toch nog met die buitenwereld in contact staat. Een glimp van de vrijheid blijven vasthouden. Ook al zijn de lonen in de verkoop niet zo hoog als die in de productie, toch weegt het voor mij niet op. Ik zoek een job die ik bij wijze van spreken tot aan mijn pensioen zou kunnen volhouden. Dat betekent: nog 25 jaar! Dat is nog een hele tijd. En ik wil me nog niet vrijwillig levend laten begraven. Als ik binnen enkele maanden geen werk heb, verander ik misschien wel van gedachte. Dat zien we dan wel weer.
Voorlopig heb ik nog enkele vooruitzichten en sollicitaties lopen. Vandaag heb ik twee gesprekken achter de rug. Het eerste gesprek, dat zich er nog snel tussenwrong, is een mogelijkheid. Het openhouden van een fastfood ... hoe moet ik het noemen. Het is geen restaurant, niet eens een snackbar. Het is een winkelruimte die vol staat met automaten waar allerlei snacks in te verkrijgen zijn. Broodjes, hamburgers, kroketten, drank ... Ook frieten zouden er te krijgen zijn. Maar je ziet geen personeel. Het personeel werkt achter de schermen. Die staan in voor het onderhoud van de zaak en het klaarmaken van de snacks. Het is part - time werk wat full - time zou kunnen worden.
Van de Doe-het-zelf-zaak heb ik nog niets gehoord. En dat is het zenuwslopendste ... dat wachten.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
