|
The soap continues ... Vannochtend had ik alweer een sollicitatie gesprek, voor keukenhulp. In eerste instantie was ik van plan om het af te zeggen. Gisteren kreeg ik tijdens een sollicitatie voor dezelfde betrekking een heel slecht gevoel. De man die trouwens een heel negatieve uitstraling bezat, beloofde me stress, druk, onderbetaald en 60h per week keihard werken. Ik ben niet lui, verre van. Maar ik ben van plan om nog enkele jaartjes mee te draaien en op zo'n tempo kan ik dat niet. Dus nee, bedankt.
Vanmorgen verwachte ik dus weer hetzelfde verhaal. Maar ik leerde een aangename, ontspannen man kennen. Ik kwam als een sceptisch persoontje, maar ik vertrok met een beetje hoop. Daar zou ik best willen werken, ook al was het horeca wat, begrijp me niet verkeerd, enorm plezant is om in te werken. Maar je weet meestal niet in wat voor een wespennest je terecht komt. De man beloofde me volgende week iets te laten weten. Eerst zien ... dan geloven.
De afspraak die ik deze namiddag had, was eigenlijk mijn favoriet: kassa in een tuincentrum vlak bij huis. Bijna tegelijkertijd met mij verscheen er nog een tweede sollicitant. Na een gesprek van amper tien minuten vertelde hij me terloops dat hij de uurrroosters nog moest maken maar dat hij die me vannavond nog ging doorbellen. Aarzelend vroeg ik hem dat het betekende of ik soms mocht beginnen.
"Jaja..." zei hij, "... maandag kan je beginnen."
Ik moet nogal verbaasd gekeken hebben, want hij voegde er onmiddellijk aan toe:
"Ik heb twee kassiersters nodig, dus waarom zou ik nog langer aarzelen? Je kan maandag beginnen."
Okee, een beetje beduusd vertrok ik. Het zou, zoals tegenwoordig bijna overal, met interimcontracten verlopen. Dus ik reed uit voorzorg naar het bewuste interimkantoor. Mijn medesollicitant zat er al. Zij had in grote lijnen hetzelfde gesprek gevoerd met de man. Ook haar had hij botweg verteld dat ze maandag kon beginnen. Het interimkantoor zelf wist echter nog van niets. Het meisje kwam werkelijk uit de lucht vallen. Soit, we hebben ons ingeschreven en nu is het wachten. Wachten op een seintje van het interimkantoor of een belletje van onze "nieuwe baas". Het is bijna zeven uur en nog altijd heb ik niets gehoord. Het interimkantoor is ondertussen gesloten en ik ga weer een stressvolle nacht tegemoet. Zou het of zou het niet?
Ach, morgen heb ik nog enkele gesprekken op het programma staan, er zijn nog verschillende sollicitaties onderweg en er zijn nog tientallen interimkantoren die ik nog niet bezocht heb .
Wordt vervolgd ...
|
